Κορσική: Προορισμός Bonifacio!
Στις βορειοανατολικές ακτές της Σαρδηνίας και στο αρχιπέλαγος La Maddalena
Κορσική: Προορισμός Bonifacio!
Στις βορειοανατολικές ακτές της Σαρδηνίας και στο αρχιπέλαγος La Maddalena
Στα νησιά του αρχιπέλαγους Lavezzi
Αφήνοντας στην πρύμνη μας τη νησίδα Razzoli και το αρχιπέλαγος La Maddalena, η πλώρη μας στράφηκε βορειοδυτικά. Μόλις 4 ναυτικά μίλια μάς χώριζαν από το αρχιπέλαγος Lavezzi που αποτελεί και το νοτιότερο σημείο της Κορσικής.
Το αρχιπέλαγος Lavezzi βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του στενού του Bonifacio και απέχει, κατά μέσο όρο, ένα ναυτικό μίλι από το νοτιοανατολικό άκρο της Κορσικής.
Το μικρό αυτό αρχιπέλαγος αποτελείται από δύο κυρίως νησιά, το Lavezzi από όπου προέρχεται και το όνομα του αρχιπελάγους, και το Cavallo που βρίσκεται λίγο βορειότερα.
Ανάμεσα και γύρω από αυτά τα νησιά βρίσκονται δεκάδες άλλες νησίδες και αμέτρητες συστάδες από διάσπαρτους βράχους, που καθιστούν ολόκληρη αυτήν τη θαλάσσια περιοχή μία από τις δυσκολότερες και πιο επικίνδυνες της Μεσογείου. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στον ναυτικό χάρτη και θα διαπιστώσουμε πως ολόκληρο το αρχιπέλαγος είναι σπαρμένο με έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό από σκόρπιους βράχους, που εγκυμονούν πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για ένα πραγματικό «ναρκοπέδιο» από βράχους, ξέρες και αβαθή, ανάμεσα από τα οποία πρέπει να ελισσόμαστε συνεχώς για να καταφέρουμε να μπούμε σε κάποιον όρμο. Όλα αυτά καθιστούν πολύ δύσκολη τη ναυσιπλοΐα, συνθέτουν όμως ένα πρωτόγνωρο, αλλά και ιδιαίτερα εντυπωσιακό σκηνικό.
Στο φάρο του στενού Bonifacio
Πριν προσεγγίσουμε στο νησάκι Lavezzi, κατευθυνθήκαμε ενάμισι μίλι νοτιότερα όπου βρίσκεται ο μεσοπέλαγος εντυπωσιακός φάρος που προστατεύει τα σκάφη από τα αβαθή που υπάρχουν τριγύρω, δείχνοντας παράλληλα την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν. Είναι ένας κυλινδρικός φάρος που χτίστηκε πάνω σε μια μεγάλη ξέρα και υψώνεται στα δέκα περίπου μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου βαμμένος με κόκκινες και μαύρες παράλληλες σειρές γράφει με άσπρα κάθετα γράμματα «Lavezzi». Βρίσκεται στο μέσον περίπου του στενού του Bonifacio και μοιάζει να αναδύεται μέσα από τη θάλασσα.
Λίγο πιο κάτω από τον φάρο οριοθετούνται και τα σύνορα της Κορσικής από τη Σαρδηνία και τα σύνορα κατ' επέκταση της Γαλλίας από την Ιταλία. Νότια από το φάρο τα βάθη δεν ξεπερνούν τα 70 μέτρα, ενώ βόρειά του, με κατεύθυνση προς το νησί Lavezzi, ο βυθός ρηχαίνει σημαντικά και φτάνει σε κάποια σημεία ακόμα και στα τρία μέτρα. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως σε όλο το πλάτος του στενού του Bonifacio που εκτείνεται σε ένα εύρος 7 ναυτικών μιλίων περίπου, αλλά και σε όλο το μήκος του που και αυτό δεν ξεπερνά τα 7 ναυτικά μίλια, τα βάθη κυμαίνονται από 40 έως 70 μέτρα, ενώ όσο απομακρυνόμαστε από το στενό, είτε ανατολικά είτε δυτικά, αρχίζουν βαθμιαία να αυξάνονται.
Οι άνεμοι που επικρατούν στο στενό του Bonifacio τους καλοκαιρινούς μήνες είναι δυτικών διευθύνσεων και συχνά ξεπερνούν τα 5 μποφόρ. Είναι αρκετά σπάνιο να πετύχουμε το στενό με γαλήνη, οπότε ήμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι με το τεσσαράκι που επικρατούσε εκείνη τη μέρα και μας επέτρεπε να αρμενίζουμε ανέμελα στο περίφημο αυτό στενό.
Αφού για αρκετή ώρα βρισκόμασταν καταμεσής του, φέρνοντας βόλτες γύρω από τον μεσοπέλαγο φάρο, κάποια στιγμή γυρίσαμε την πλώρη μας προς το βορά, κατευθυνόμενοι αργά και εξερευνητικά προς τη νησίδα Lavezzi.
Προσεγγίζοντας το νησί Lavezzi
Με περίμετρο που δεν φτάνει τα τρία ναυτικά μίλια, η νησίδα Lavezzi αποτελεί ένα πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό μέρος για όλη τη Μεσόγειο. Με εντελώς παρθένα τοπία, αφού ολόκληρο το αρχιπέλαγος αποτελεί εθνικό πάρκο από το 1982 και προστατεύεται με αυστηρούς κανονισμούς, είναι ένα ακατοίκητο νησί όπου μπορούμε να ζήσουμε για λίγο σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους που το επισκέπτονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι, είτε με τουριστικά καραβάκια είτε με τα δικά του σκάφη.
Βέβαια, η γοητεία του νησιού δεν οφείλεται μόνο στις στιγμές απομόνωσης που σου προσφέρει, αλλά πηγάζει κυρίως από τους απίστευτους σχηματισμούς των βράχων του, ανάμεσα στους οποίους συναντάμε μικρά κανάλια που οδηγούν σε λιλιπούτειες αμμουδιές και μοναδικές ακτές με καταπληκτικά νερά που μας παραπέμπουν σε εξωτικούς τόπους.
Ολόκληρο το νησί είναι μια σωρός από λείους βράχους που είναι τοποθετημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, σχηματίζοντας χαμηλούς λόφους. Μοιάζουν σαν να τους έχει στοιβάξει κάποιο ανθρώπινο χέρι, είναι όμως ένα από τα αξιοθαύμαστα έργα της φύσης.
Οι βράχοι αυτοί, σμιλευμένοι από τους αέρηδες και την αλμύρα, έχουν τόσο λείο και στρογγυλεμένο περίγραμμα, με μεγάλες εσοχές στα «σωθικά» τους, που συχνά παίρνουν φανταστικά σχήματα και περίεργες μορφές.
Το σύνολό τους συνθέτει ένα απίστευτα γοητευτικό σκηνικό, εντελώς διαφορετικό από αυτά που έχει συνηθίσει να βλέπει το μάτι, δίνοντάς σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Ένας αληθινός παράδεισος για περίπατο, κολύμπι και, βέβαια, ένας απίθανος καταδυτικός προορισμός.
Αν κοιτάξουμε στο ναυτικό χάρτη, θα διαπιστώσουμε πως στο νησί υπάρχουν τέσσερις όρμοι. Δύο στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού που βλέπουν στον γρέγο, και δύο στη νοτιοδυτική πλευρά που βλέπουν στον γαρμπή. Με μια πιο προσεκτική, όμως, παρατήρηση θα διακρίνουμε και έναν όρμο στη βορειοδυτική πλευρά, ο οποίος σχηματίζεται από το βορινό άκρο του νησιού και από πολλά διάσπαρτα μεγάλα και μικρά βράχια. Ο όρμος αυτός ονομάζεται Cala Chiesa και η μεγάλη του είσοδος βλέπει στον πουνέντη.
Χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στο νησί Lavezzi από αυτόν τον όρμο. Μπαίνοντας στην είσοδό του, η πρώτη αίσθηση που αποκομίσαμε ήταν πως είχαμε εγκλωβιστεί σε μια περιοχή γεμάτη με δεκάδες βράχους που ξεφύτρωναν από παντού. Ανάμεσά τους σχηματίζονται μικροί και στενοί δίαυλοι, οι οποίοι τις περισσότερες φορές οδηγούν σε αδιέξοδα. Κάποια στιγμή διακρίναμε ένα κατάρτι που ξεχώριζε ανάμεσα από τα χαμηλά βράχια. Αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε τη δίοδο που θα μας οδηγούσε στο σημείο που ήταν αγκυροβολημένο αυτό το ιστιοφόρο.
Αισθανόμασταν αρκετά άβολα ανάμεσα σε αυτόν τον... βραχώδη λαβύρινθο, και πάντοτε υπήρχε κάποιος από εμάς μπροστά στην πλώρη του φουσκωτού για να ελέγχει την κατάσταση, καθώς πολλές φορές περνούσαμε ξυστά από τα λεία βράχια που αναδύονταν εδώ κι εκεί. Ζούσαμε όμως μια πρωτόγνωρη εμπειρία που πραγματικά μας είχε γοητεύσει. Η ταχύτητά μας δεν ξεπερνούσε τους τρεις κόμβους και με μάτια ορθάνοιχτα παρατηρούσαμε τα πάντα γύρω από την πορεία μας. Τελικά, μετά από πολλά ζιγκ ζαγκ, βγήκαμε σε ένα πολύ στενό κανάλι το οποίο μας οδήγησε στο σημείο όπου ήταν αγκυροβολημένο το ιστιοφόρο.
Η επιμονή μας αυτή ανταμείφθηκε με τον καλύτερο τρόπο αφού βρεθήκαμε σε μια μικρή φυσική πισίνα με καταπληκτικά καταπράσινα νερά. Το βάθος δεν ξεπερνούσε τα δύο μέτρα και ο βυθός ήταν στρωμένος με άμμο, ενώ τα σκόρπια χαμηλά βράχια τριγύρω οριοθετούσαν την κρυφή και -πολύ περιορισμένη σε έκταση- φυσική αυτή πισίνα. Ίσα που χωρούσαν τρία με τέσσερα φουσκωτά μέσα σε αυτό τον χώρο, ο οποίος έμοιαζε εντελώς εξωπραγματικός.
Αγκυροβολήσαμε αρόδου και όλοι μαζί επιδοθήκαμε σε ένα εξερευνητικό -περισσότερο- κολύμπι. Αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν τα κοπάδια των ψαριών που περνούσαν αδιάφορα μπροστά από τα μάτια μας. Τεράστιες τσιπούρες και σαργοί του κιλού έρχονταν άφοβα τόσο κοντά μας, που σχεδόν μπορούσαμε να τα αγγίξουμε.
Βρισκόμασταν σε ένα πραγματικό ενυδρείο και παρακολουθούσαμε ξαφνιασμένοι αυτήν τη μεγάλη κίνηση από ψάρια, γεγονός που μας θύμισε πολύ παλιές εποχές στις δικές μας θάλασσες. Βέβαια, τα νησιά Lavezzi αποτελούν αυστηρά προστατευόμενο θαλάσσιο και επίγειο εθνικό πάρκο, κάτι που ως φαίνεται το σέβονται και το προστατεύουν όλοι ανεξαιρέτως οι Κορσικάνοι.
Κολυμπούσαμε εδώ κι εκεί, μέσα στα στενά κανάλια που δημιουργούνται ανάμεσα από τα βράχια που ήταν σπαρμένα στη σειρά, κάποια από τα οποία μάλιστα οδηγούσαν σε ιδιαίτερα μικρές αμμουδιές. Τα βάθη όμως ήταν απαγορευτικά, ακόμα και για τα φουσκωτά. Μόνο ένα κανάλι που οδηγούσε στην πιο μεγάλη αμμουδιά φαινόταν ότι θα μας επέτρεπε να περάσουμε, αλλά σε κάποιο σημείο του ήταν και αυτό πολύ ρηχό. Ερευνώντας το πέρασμα αυτό με τη μάσκα, προσέξαμε πως σε εκείνο το σημείο ο βυθός ήταν στρωμένος με μακριά φύκια. Έτσι, με πολλή προσοχή, πήραμε το φουσκωτό και το οδηγήσαμε μέσα από αυτό το πέρασμα, βγαίνοντας τελικά στην πολύ όμορφη χρυσαφένια αμμουδιά.
Στη δυτική πλευρά της αμμουδιάς οι χαμηλοί σκόρπιοι βράχοι προστατεύουν απόλυτα από το μαΐστρο, ενώ στην ανατολική πλευρά της στέκει ένας αρκετά ψηλός λόφος ο οποίος αποτελεί και αυτός μια περίεργη συνάθροιση από πολλά ξεχωριστά λεία βράχια. Με βαθιές σχισμές, τρύπες και μικρές σπηλιές ανάμεσά τους, δημιουργούν περίεργους σχηματισμούς που πολλές φορές έχουν τη μορφή ανθρώπινων κεφαλιών ή ολόκληρων ζώων. Ένας λόφος που σε προκαλούσε να αναρριχηθείς ως την κορυφή του, κάτι που ήταν πολύ εύκολο άλλωστε.
Έτσι, πολύ γρήγορα βρεθήκαμε να περπατάμε πάνω στα ομαλά βράχια και σύντομα απολαμβάναμε από ψηλά ένα εντυπωσιακό θέαμα προς τη μικρή πισίνα και τη χρυσαφένια αμμουδιά που είχαμε το φουσκωτό, αλλά και προς τους γύρω βράχους και τις νησίδες που κατακλύζουν την ευρύτερη περιοχή.
Επιστρέψαμε στη μικρή μας αμμουδιά και μοιάζαμε σαν ναυαγοί σε ένα παραδεισένιο όσο και μυστηριακό τόπο. Ήμασταν ολομόναχοι και δεν υπήρχε περίπτωση να προσεγγίσει άλλο σκάφος.
Ομόφωνα αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε εδώ και να συνεχίσουμε την εξερεύνηση του νησιού με τα πόδια. Κάτι για το οποίο άλλωστε προσφέρεται το νησί, μιας και υπάρχουν παντού μονοπάτια που οδηγούν σε κάθε σημείο του. Είναι δε, τόσο μικρή η έκτασή του, που δεν υπάρχει περίπτωση να χρειαστούμε πάνω από μια ώρα για να φτάσουμε σε όλους τους όρμους και όλους τους κάβους του.
Ακολουθώντας τα μονοπάτια του
Αφού τακτοποιήσαμε το φουσκωτό, πήραμε το αμμώδες μονοπάτι που τρέχει στη δυτική πλευρά του νησιού με νότια κατεύθυνση. Ολόκληρη αυτή η πλευρά του νησιού είναι επίπεδη, στο ίδιο περίπου ύψος με τη θάλασσα, και μοιάζει με ένα μεγάλο γήπεδο. Προχωρώντας ανάμεσα στα αρκετά ψηλά χόρτα, σε λίγα λεπτά φτάσαμε στη νότια πλευρά του νησιού, στον όρμο Achiarina.
Στον μυχό του όρμου σχηματίζεται μια υπέροχη φαρδιά αμμουδιά που σίγουρα είναι η ομορφότερη του νησιού. Εξίσου υπέροχος και μοναδικός είναι και ολόκληρος ο όρμος, ο οποίος περιβάλλεται από τους χαρακτηριστικούς χαμηλούς λόφους που αποτελούνται από ανεξάρτητους λείους βράχους. Είναι ένας αρκετά μεγάλος όρμος, που προστατεύεται απόλυτα από τους δυτικούς ανέμους και φιλοξενεί συνήθως αρκετά σκάφη που απαγκιάζουν εδώ.
Στον δυτικό κάβο του όρμου δεσπόζει μια μικρή πυραμίδα, ένα μνημείο θλίψης, που μας θυμίζει το σημείο όπου έλαβε χώρα η χειρότερη ναυτική τραγωδία στην ιστορία της Μεσογείου. Κάπου εδώ τσακίστηκε και τελικά ναυάγησε η ξύλινη φρεγάτα Semillante, τη νύχτα της 15ης Φεβρουαρίου του 1855. Το Semillante είχε ξεκινήσει 24 ώρες πριν, από την Toulon, και το πλήρωμά της ανερχόταν σε 750 στρατιώτες. Είχε προορισμό τη Σεβαστούπολη και μετέφερε ενισχύσεις για τον πόλεμο της Κριμαίας, αλλά χτυπήθηκε από μια σφοδρή καταιγίδα στο στενό του Bonifacio. Από τους επιβάτες δεν σώθηκε κανένας. Αρκετοί χάθηκαν στη θάλασσα, οι περισσότεροι όμως βρέθηκαν και θάφτηκαν στα δύο νεκροταφεία του νησιού. To ένα από αυτά βρίσκεται στη δυτική πλευρά της αμμουδιάς του όρμου Achiarina, και το άλλο στον διπλανό όρμο Giunco.
Επιστρέψαμε στο φουσκωτό και για όλη την υπόλοιπη ημέρα το καθαρίζαμε. Αφού επιθεωρήσαμε όλα τα ταμπούκια και τακτοποιήσαμε ξανά τα πράγματα στις συγκεκριμένες τους θέσεις, πριν πέσει η νύχτα ετοιμάσαμε μια μακαρονάδα, την οποία και απολαύσαμε με λευκό κρασί, φωλιασμένοι στο κρυφό μας καταφύγιο.
Το επόμενο πρωινό ξημέρωνε μια γκρίζα μέρα, γεμάτη με σύννεφα. Ξεκινήσαμε για τη γνωριμία μας με το υπόλοιπο τμήμα του νησιού, παίρνοντας αυτήν τη φορά το μονοπάτι που οδηγεί στην ανατολική του πλευρά.
Αυτή η πλευρά, σε αντίθεση με τη δυτική, είναι βραχώδης και χαρακτηρίζεται από τους χαμηλούς και πολύ χαρακτηριστικούς λόφους. Σύντομα βγήκαμε στον στενόμακρο όρμο Greco, που ονομάζεται έτσι γιατί η είσοδός του βλέπει στον γρέγο. Στη δυτική του πλευρά βρίσκεται ποντισμένη μια σιδερένια εξέδρα, όπου πιάνουν τα τουριστικά καραβάκια που καταφθάνουν από το Bonifacio και το Porto Vecchio και φέρνουν επισκέπτες στο νησί. Γι’ αυτόν το λόγο έχουν κατασκευαστεί μεγάλα ξύλινα πατάρια πάνω στα βράχια, που διευκολύνουν την αποβίβαση-επιβίβαση των επισκεπτών. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται κι ένα μικρό κιόσκι, όπου και βρήκαμε καταφύγιο καθώς είχε ξεσπάσει μια σύντομη καλοκαιρινή μπόρα.
Στη σιδερένια πλωτή εξέδρα του όρμου Greco, μπορούμε να πλαγιοδετήσουμε και να διανυκτερεύσουμε με ασφάλεια, αφού αποτελεί το καλύτερο καταφύγιο του νησιού από τους δυτικούς και βορειοδυτικούς ανέμους που συνήθως επικρατούν τους καλοκαιρινούς μήνες. Αρκεί να προσεγγίσουμε το απόγευμα, μετά την αναχώρηση των τουριστικών σκαφών.
Μια λωρίδα στεριάς λίγων δεκάδων μέτρων, χωρίζει τον όρμο Greco από τον όρμο Giunco, που βρίσκεται νότια.
Στη λωρίδα αυτή βρίσκεται και το δεύτερο κοιμητήριο που φιλοξενεί τους τάφους των άτυχων στρατιωτών από το ναυάγιο του Semillante.
Το μονοπάτι συνεχίζει κοντά από τον μυχό του όρμου Giunco και, προχωρώντας στη δυτική πλευρά του νοτιοανατολικού κάβου του νησιού, μας βγάζει στον μεγάλο κόκκινο φάρο του. Στο λευκό διώροφο κτίριο που βρίσκεται πίσω από το φάρο διαμένουν οι φαροφύλακες, που είναι και οι μοναδικοί κάτοικοι του νησιού.
Με την επίσκεψή μας στο φάρο ολοκληρώσαμε τους απολαυστικούς περιπάτους μας στο νησί και, γεμάτοι με νέες και κυρίως πρωτόγνωρες εικόνες, επιστρέψαμε στο φουσκωτό.
Στο νησί Cavallo
Ήταν ακόμα μεσημέρι και, χωρίς βιασύνες, βγαίναμε με προσοχή από το καταφύγιό μας με σκοπό να επισκεφθούμε το νησί Cavallo, που είναι και το μεγαλύτερο του αρχιπελάγους Lavezzi. Βρίσκεται μόλις μισό μίλι βορειότερα από το Lavezzi, ολόκληρη όμως αυτή η θαλάσσια περιοχή είναι γεμάτη με δεκάδες συστάδες μικρών βράχων. Μόνο ένας στενός δίαυλος, μόλις τριακοσίων μέτρων, είναι «καθαρός» ανάμεσα στα δύο αυτά νησάκια, προς τον οποίο και κινηθήκαμε μόλις τον εντοπίσαμε στον χάρτη.
Η μαρίνα και ο μικρός οικισμός της νησίδας Cavallo βρίσκονται νότια, και τα διακρίναμε καθαρά από το σημείο που βρισκόμασταν. Μπροστά όμως από τη μπούκα της μαρίνας βρίσκονται πολλοί διάσπαρτοι βράχοι, οι οποίοι απλώνονται σε μεγάλη έκταση και κάνουν ανέφικτη την προσέγγισή της. Κινηθήκαμε αρκετά ανατολικά μέχρι που βρεθήκαμε σε έναν στενό δίαυλο, ο οποίος οδηγεί στην είσοδο της μαρίνας και βρίσκεται νοτιοανατολικά της.
Σημαδεύαμε τώρα το πράσινο φανάρι της μαρίνας και εξακολουθούσαμε να πηγαίνουμε με πολύ μικρή ταχύτητα, παρατηρώντας τα πάντα τριγύρω μας. Πλησιάσαμε στον μακρύ και ογκώδη κυματοθραύστη που προστατεύει τη μαρίνα από τους νοτιάδες, μπαίνοντας αργά αργά από τη στενή της είσοδο που βλέπει δυτικά.
Με έκπληξη αντικρίσαμε μια υπέροχη και τεράστια μαρίνα, η οποία θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιο μεγάλο και διάσημο νησί. Κι όμως, βρισκόμασταν σε μια πολύ μικρή νησίδα. Βέβαια, η απορία μάς λύθηκε λίγο αργότερα όταν πληροφορηθήκαμε πως το Cavallo δεν είναι μια συνηθισμένη ή οποιαδήποτε νησίδα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ιδιωτικό νησί δισεκατομμυριούχων...
Εδώ έχουν τις εξοχικές τους κατοικίες μερικοί από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Τον χειμώνα παραμένει ακατοίκητο, το καλοκαίρι όμως ο πληθυσμός του φτάνει τους 2.000 κατοίκους, με σαφώς περισσότερους του Ιταλούς. Μόνο το 30% είναι Γάλλοι και όλοι βέβαια πάρα πολύ πλούσιοι, γεγονός που γίνεται αμέσως αντιληπτό, αφού σε όλη την έκταση του νησιού συναντάμε υπερπολυτελείς βίλες με μεγάλους υπέροχους κήπους, πολλές από τις οποίες έχουν και τη δική τους ιδιωτική παραλία.
Ένας αληθινός επίγειος παράδεισος για μερικούς μόνο προνομιούχους.
Οι βίλες βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον παρ' όλο που σχεδιαστικά δεν ακολουθούν συγκεκριμένες αρχιτεκτονικές γραμμές.
Πολύ αραιά χτισμένες η μία από την άλλη, φτιαγμένες από τοπική πέτρα ή βαμμένες με γήινα χρώματα, είναι όλες τους ισόγειες και ίσα που ξεχωρίζεις τις στέγες τους ανάμεσα στους χαμηλούς και λείους βράχους του νησιού. Ο περίπατος στο νησί, θαυμάζοντας τα εκπληκτικά σπίτια και τους περιβάλλοντες χώρους τους, είναι μια απίθανη εμπειρία. Αυτός είναι και ο λόγος που το Cavallo αποτελεί ένα ξεχωριστό νησί, μιας κλειστής κοινωνίας πλούσιων και προνομιούχων ανθρώπων. Χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι μία από τις πιο κομψές και εκλεκτές γωνιές της Μεσογείου.
Για αρκετή ώρα φέρναμε βόλτες μέσα στη μαρίνα, θαυμάζοντας την εξαιρετική κατασκευή της. Καταλαμβάνει μεγάλο χώρο και είναι γεμάτη με τα πολυτελή σκάφη των κατοίκων του νησιού. Αποτελείται από δύο μακριές ξύλινες προβλήτες με διεύθυνση από ανατολή προς δύση, όπου από τη δεύτερη ξεκινούν ακόμα τρεις ξεχωριστές πλωτές εξέδρες, παράλληλες μεταξύ τους. Όλες τους είναι ιδιαίτερα φαρδιές και στο κέντρο τους είναι στρωμένες με χρωματιστές μοκέτες, πολλών δεκάδων μέτρων.
Από ανατολικά και νότια η μαρίνα προστατεύεται από δύο ογκώδεις κυματοθραύστες, οι οποίοι σχηματίζουν ορθή γωνία μεταξύ τους. Στην εσωτερική πλευρά των κυματοθραυστών βρίσκεται η πολύ φαρδιά προκυμαία, ιδανική για περίπατο πλάι στα όμορφα σκάφη. Γύρω από τη μαρίνα απλώνεται ο μικρός οικισμός, που αποτελείται από ιδιωτικές βίλες, οι οποίες είναι και τα μοναδικά διώροφα και τριώροφα κτίσματα του νησιού.
Το κεντρικότερο σημείο του οικισμού είναι μια μικρή πλατεία που βρίσκεται μπροστά στη μαρίνα. Εδώ βρίσκεται και το μοναδικό καφέ που προσφέρει πολύ όμορφη θέα σε ένα απόλυτα γαλήνιο περιβάλλον. Δύο εστιατόρια, ένα μάρκετ, το yacht club και ένα diving center είναι όλοι κι όλοι οι μοναδικοί χώροι που εξυπηρετούν τις ανάγκες των κατοίκων κυρίως.
Αξίζει όμως να αναφέρουμε και το υπερπολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα des Pecheurs, που βρίσκεται λίγα μέτρα ανατολικά της μαρίνας.
Μπαίνοντας από την εντυπωσιακή είσοδό του αντικρίζεις μια τεράστια τζαμαρία με θέα στον πολύ μικρό ορμίσκο, που περιβάλλεται από τους χαμηλούς και λείους βράχους της ακτής, σχηματίζοντας μια μοναδικής ομορφιάς φυσική πισίνα. Εδώ υπάρχει και ένα μικρό ξύλινο ντοκάκι, όπου μπορούν να δέσουν κάποια φουσκωτά ή τα tenders των επισκεπτών. Πάνω στους βράχους που ορίζουν αυτήν τη μικρή φυσική πισίνα είναι χτισμένα τα χαμηλά πέτρινα σπιτάκια του ξενοδοχείου που, με τα κρεμαστά ξύλινα μπαλκονάκια και τα καφέ πορτοπαράθυρά τους, μοιάζουν παραμυθένια.
Κάνοντας τον περίπλου
Αποφασίσαμε πρώτα να κάνουμε τον περίπλου του νησιού και έπειτα να δέναμε σε κάποιον όρμο για να περιπλανηθούμε στη μικρή ενδοχώρα του. Η περίμετρος του Cavallo δεν ξεπερνά τα τέσσερα ναυτικά μίλια, και χαρακτηρίζεται από έντονα δαντελωτές ακτές που σχηματίζουν αρκετούς και μεγάλους όρμους, συγκριτικά πάντα με το μέγεθός του. Ολόκληρο το νησί, όμως, περιβάλλεται από αμέτρητες συστάδες βράχων, που πολλές φορές κάνουν αδύνατη την προσέγγιση των ακτών του. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και απόλυτη προσήλωση ώστε να καταφέρουμε να μπούμε στους όρμους του, η είσοδος στους οποίους πολλές φορές είναι ένας πραγματικός άθλος.
Βγαίνοντας από την μπούκα της μαρίνας, ανάμεσα στα διάσπαρτα βράχια, βρίσκονται δύο πολύ μικρές αμμουδιές με καταπράσινα νερά, όπου μπορούν να προσεγγίσουν μόνο φουσκωτά σκάφη.
Ανοιχτήκαμε λίγο από την ακτή και κατευθυνθήκαμε στη δυτική πλευρά του νησιού. Σε ολόκληρη αυτήν την πλευρά, που εκτείνεται σε μια απόσταση λίγο παραπάνω του μισού μιλίου, σχηματίζονται τέσσερις όρμοι, χωρίς όμως ιδιαίτερα όμορφες αμμουδιές.
Τα ωραιότερα σημεία του νησιού βρίσκονται στη βόρεια και ανατολική του πλευρά, εκεί άλλωστε που είναι χτισμένες και οι περισσότερες βίλες.
Γυρνώντας στη βορινή πλευρά, μπαίναμε αργά στον μεγάλο όρμο Greco. Είναι ένας πολύ όμορφος όρμος με καταπράσινα νερά, μέσα στον οποίο σχηματίζονται αρκετές μικρές αμμουδιές. Πλησιάσαμε αρκετά στον μυχό του, όταν κάποιοι που επέβαιναν σε ένα σκάφος εργασίας μάς πληροφόρησαν πως απαγορεύεται η αγκυροβολία. Έτσι, περιοριστήκαμε μόνο σε μια μικρή βόλτα μέσα στον όρμο, μένοντας άφωνοι από τις ασύλληπτα όμορφες βίλες που αντικρίζαμε ανάμεσα στα βράχια των χαμηλών λόφων. Χωρίς να έχουν καμιά αρχιτεκτονική σχέση η μία με την άλλη, είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών.
Στην ανατολική πλευρά του νησιού σχηματίζονται ακόμα δύο μεγάλοι όρμοι. Μπήκαμε στον πρώτο που συναντήσαμε, τον επονομαζόμενο Zeri. Και εδώ υπάρχουν πανέμορφες κατοικίες τριγύρω, οι στέγες των οποίων ίσα που εξέχουν από τη χαμηλή βλάστηση, ενώ επιτρέπεται και η αγκυροβολία. Στον μυχό του όρμου βρίσκεται μια πολύ όμορφη και μεγάλη αμμουδιά, στη νότια πλευρά της οποίας υπάρχει μια μακρόστενη τσιμεντένια προβλήτα.
Δέσαμε προσωρινά και αποφασίσαμε να περπατήσουμε με τα πόδια έως τον δεύτερο όρμο Palma, και μετά να κατηφορίσουμε προς τον οικισμό και τη μαρίνα. Οι συνολικές αποστάσεις άλλωστε είναι πάρα πολύ μικρές.
Λίγο πιο πέρα από την προβλήτα που δέσαμε απλώνεται μια πεδιάδα, όπου ήταν υπό κατασκευή ένας αεροδιάδρομος για μικρά και μάλλον ιδιωτικά σκάφη. Εκεί κοντά βρίσκονται και οι εγκαταστάσεις γηπέδων τένις και ποδοσφαίρου. Πήραμε έναν από τους φαρδείς χωματόδρομους που οδηγούν στα διάφορα σημεία του νησιού και περάσαμε πλάι από ένα πάρκινγκ οχημάτων. Μην φαντάζεστε βέβαια αυτοκίνητα, αφού απαγορεύονται στο νησί. Ήταν ένα πάρκινγκ όπου βρίσκονταν μικρά ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια, σαν αυτά που συναντάμε στα γήπεδα του γκολφ.
Διαπιστώσαμε πως κάθε κατοικία διέθετε ένα ή δύο τέτοια αυτοκινητάκια, με τα οποία οι ιδιοκτήτες τους κινούνται στο νησί. Το καθένα μάλιστα από αυτά φέρει έναν μικρό αυτοκόλλητο χάρτη του νησιού, πάνω στον οποίο αναγράφεται το ελληνικό όνομα «Kαλλίστη» με λατινικά γράμματα, καθώς και ένας διψήφιος αριθμός.
Πολύ σύντομα βγήκαμε στον όρμο Palma που αποτελεί και το γοητευτικότερο σημείο του νησιού. Στον μυχό του σχηματίζεται μια υπέροχη παραλία που είναι στρωμένη με ολόλευκη άμμο.
Τα νερά είναι μαγευτικά και ο μικρός καλοσχηματισμένος όρμος μοιάζει με μια μεγάλη φυσική πισίνα. Στην ανατολική πλευρά του βρίσκονται μερικές από τις πιο όμορφες βίλες του νησιού, οι μικροί κήποι των οποίων καταλήγουν σε μικρές ιδιωτικές αμμουδιές. Μια πραγματική όαση ομορφιάς και κομψής πολυτέλειας, όπου τα σπίτια ίσα που διακρίνονται ανάμεσα από τους λείους βράχους και τους μεγάλους θάμνους.
Ανεβήκαμε πάνω στον μεγάλο βράχο που βρίσκεται στο δυτικό άκρο της αμμουδιάς και θαυμάζαμε για αρκετή ώρα το παραμυθένιο αυτό σκηνικό που απλωνόταν τριγύρω μας. Μετά από λίγο, ο δρόμος μάς έβγαλε μπροστά στο πέτρινο σπιτάκι όπου στεγάζεται το diving center του οικισμού, ενώ δέκα βήματα πιο πέρα δεσπόζει το ξενοδοχείο που προαναφέραμε, το des Pecheurs.
Ξανακάναμε ακόμα μια βόλτα γύρω από τη φινετσάτη μαρίνα και καταλήξαμε στο μικρό καφέ για ανάπαυλα και χαλάρωση. Και βέβαια, η κουβέντα μας στράφηκε γύρω από τις καταπληκτικές εικόνες που μας χάρισε αυτό το πραγματικά ξεχωριστό νησί, αποτελώντας τον ομορφότερο επίλογο της περιπλάνησής μας στο αρχιπέλαγος Lavezzi.
...keep Ribbing!
