The Olympic Flag on the Pillars of Hercules
The Olympic Flag on the Pillars of Hercules
Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ
Πορείες χαραγμένες στο χάρτη, με κουμπάσο και διπαράλληλο, ανεμολόγια, φάροι, επικίνδυνα σημεία... Κι ύστερα το ταξίδι! το μακρινό ταξίδι... Πλώρες που κόβουν το κύμα, όργανα νοτισμένα απ' τη θαλασσινή αρμύρα, ο αέρας που δυναμώνει, η αγωνία που κορυφώνεται, η απρόβλεπτη θάλασσα...
Αφήνουμε πίοσω μας της Ηράκλειες Στήλες, το σημείο των δύο ηπείρων και των δύο θαλασσών. Εκεί που ενώνουν τα νερά τους το Ατλαντικός ωκεανός και η Μεσόγειος θάλασσα, χωρίζοντας την Ευρώπη και την αφρικανική ήπειρο.
Ατενίζαμε ψηλά την Ολυμπιακή Σημαία, με συναισθήματα ανάμειτα. Από τη μια, η συγκίνηση που δοιέτρεχε ολόκληρο το σώμα μας ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, ενώ από την άλλη νιώθαμε στενόχωρα που δεν την είχαμε μαζί μας, λες και την εγκαταλείψαμε εκεί στην άκρη του βράχου. Από την άλλη, αισθανόμασταν περισσότερο ελεύθερα. Μείναμε πια εμείς με τους εαυτούς μας. Δεν είχαμε τίποτα να προγραμματίζει τις πορείες μας, τις αναχωρήσεις και τους προορισμούς μας. Παρ’ όλα αυτά, το «τρέξιμο» θα συνεχιζόταν. Έπρεπε να επιστρέψουμε στις 21 Αυγούστου. Είχαμε, δηλαδή να διανύσουμε περισσότερα από 2000 ναυτικά μίλια μέσα σε 9 ημέρες. Δύσκολα θα τα καταφέρναμε.
13 Αυγούστου
Γιβραλτάρ-Καρθαγένη: 282 ν.μ.
Σιγά-σιγά μπαίναμε στη μακρινή ρότα της επιστροφής. Η διάθεση μας ήταν πάρα πολύ καλή, αφού εκπληρώσαμε με μαθηματική ακρίβεια και απόλυτη επιτυχία την αποστολή μας. Καθώς περνούσαμε ανάμεσα από τα μεγάλα γκαζάδικα που ήταν αγκυροβολημένα ανοιχτά του Γιβραλτάρ, δίπλωσα το χάρτη του «πηγαιμού» και άνοιξα το χάρτη της επιστροφής. Παρατηρούσα τη χαραγμένη πορεία μας και τα μίλια της ημέρας: 282 ν.μ. έως την Καρθαγένη. Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από τα στενά, όταν ο καιρός άρχισε να φρεσκάρει. Τώρα όμως ήταν βορειοανατολικός, όπως άλλωστε συνηθίζει σε τούτα τα μέρη. Πάλι θα ορτσάρουμε, ψιθύρισα. Όταν πηγαίναμε, είχαμε αντίθετο άνεμο, το ίδιο και τώρα. Θα μπορούσε να 'ναι και καλύτερα, σκέφτηκα. Βέβαια, οι νοτιοδυτικοί που έπνεαν το προηγούμενο τριήμερο καθόρισαν τη μόνιμη σχεδόν ομίχλη που σκεπάζει τα στενά και μας επέτρεψαν να θαυμάσουμε το Γιβραλτάρ και τις ακτές του Μαρόκου σε μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Όπως μας ενημέρωσαν οι Γιβραλταρέζοι, τον Αύγουστο ούτε ο βράχος του Γιβραλτάρ δεν διακρίνεται καλά-καλά, επειδή πνέουν μόνιμα ανατολικοί άνεμοι.
Υπολόγιζα τον καιρό γύρω στα 5 μποφόρ. Πλέοντας όμως κοντά στις ακτές, δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα. Οι ώρες ήταν πολλές, σε μια μονότονη τώρα διαδρομή και μια χωρίς σταθμούς πλεύση. Είχαμε όμως όλη την άνεση για περισυλλογή. Το ένα κομμάτι του μυαλού μας πήγαινε λίγες μέρες πίσω και αναπαρήγε τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε. Το άλλο έτρεχε μπροστά και αναρωτιόταν τι καιρό θα συναντούσαμε στα μεγάλα περάσματα. Θα ήμασταν τυχεροί;
Μ' αυτές τις σκέψεις, στις 18:30 μπαίναμε στη μαρίνα της Καρθαγένης. Δέσαμε γρήγορα-γρήγορα και τρέξαμε να βρούμε κάποιο καφέ για να παρακολουθήσουμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.
14 Αυγούστου
Καρθαγένη-Φορμεντέρα: 179 ν.μ.
14 ν.μ. μάς χώριζαν από το C. de Palos, όπου υπάρχει ένα πανέμορφο λιμανάκι με δυνατότητα ανεφοδιασμού. Έπρεπε επειγόντως να ανεφοδιαστούμε, μιας και τα ρεζερβουάρ μας ήταν τελείως άδεια. Βουβά μεγάλα κύματα έρχονταν στην πλώρη μας, γεγονός που μας έβαλε σε υποψίες. Τι θα γίνεται άραγε μετά το ακρωτήρι; Αφού γεμίσαμε με 600 It βενζίνη, βγαίναμε δειλά-δειλά από το άκρο de Palos. Ένας ασυνήθιστα δυνατός και άναρχος 5άρης μάς χτυπούσε με μανία στην πλώρη. Το φουσκωτό δεν μπορούσε να κρατήσει πορεία ούτε με χαμηλή ταχύτητα. Τα χτυπήματα της πλώρης ήταν απίστευτα. Αυτή η θάλασσα δεν ταξιδευόταν. Δοκίμασα πολύ ανοιχτές πλαγιοδρομίες και το μόνο που κατάφερα ήταν να πάρω 16 κόμβους. Προσπαθούσα για αρκετή ώρα. Οι παρεκκλίσεις από την πορεία μας ήταν μεγάλες, φτάνοντας πολλές φορές να σημαδεύω ακόμα και τις ακτές της Αλγερίας για να αποφύγω τα απότομα σκασίματα. Και όλα αυτά, για να ταξιδεύουμε με 16 κόμβους. Σίγουρα δεν άξιζε τον κόπο.
Αμέσως κατάργησα τη χαραγμένη εξ αρχής πορεία μας κι έβαλα πλώρη στις 0 μοίρες προς Αλικάντε. Η πλεύση μας τώρα ήταν αισθητά καλύτερη και πήραμε άλλους τρεις κόμβους. Ο καιρός όλο και φόρτωνε περισσότερο. Είχε περάσει ήδη μια ώρα, όταν δοκίμασα να διορθώσω την πορεία μου ανατολικότερα. Ξανά η ίδια κατάσταση. Η πλώρη συγκρουόταν μετωπικά με αδιαπέραστα τείχη. Πάλι στις 0 μοίρες. Η μόνη λύση ήταν να ανέβω όσο πιο βόρεια γινόταν, ώστε έπειτα να είμαι σε θέση να χαράξω πορεία 90 μοιρών για Φορμεντέρα, με σκοπό να έχω τον καιρό στην αριστερή μου μάσκα. Αυτό το πέτυχα μετά από βόρεια πορεία 50 ν. μιλίων. Πλησίαζε 18:00 η ώρα, όταν, εξαντλημένοι πια, ζυγώναμε στο C. de Barbaria, το νοτιοδυτικότερο άκρο της Φορμεντέρα με τον ομώνυμο φάρο. Ανηφορίζαμε αργά-αργά, σε πολύ μικρή απόσταση από τις ακτές, παρατηρώντας τα εντυπωσιακά κατεβάσματα των βράχων στη θάλασσα. Σε λιγότερο από δύο μίλα, μπαίναμε στον εκπληκτικό όρμο της Cala Saona, με μοναδικής διαύγειας τιρκουάζ νερά και μια υπέροχη κατάλευκη αμμουδιά. Σίγουρα, η ομορφότερη ακτή των Βαλεαρίδων νήσων που βρίσκεται καταμεσής της δυτικής πλευράς του νησιού. Αυτό φάνηκε άλλωστε από τον απίστευτα μεγάλο αριθμό σκαφών που ήταν αρόδου αγκυροβολημένα, γεγονός που έκανε την υπέροχη αυτή Cala να μοιάζει με τεράστια μαρίνα. Συνεχίσαμε βορειότερα και καβατζάραμε το ακρωτήριο Pedrena. Αφήσαμε δεξιά μας τον μεγάλο όρμο που φιλοξενεί το λιμάνι και κατευθυνθήκαμε απέναντι, στη βορειότερη μύτη του νησιού. Από εδώ ξεκινά μια στενή λωρίδα αμμουδιάς που προχωρά για αρκετά μέτρα κάτω από τη θάλασσα, σε βάθος μόλις λίγων εκατοστών, και ενώνεται με τη νησίδα Espalmador, βορειότερα. Δημιουργείται έτσι ένα «φράγμα» για τα σκάφη, αλλά και ένα υπέροχο θέαμα για τους κολυμβητές. Μέχρι να σουρουπώσει, βρισκόμασταν εκεί να απολαμβάνουμε το ξεχωριστό αυτό «πέρασμα». Κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι, La Sarina όπως ονομάζειαι. Ακριβώς πλάι βρίσκεται ένας πολύ κλειστός όρμος, κάτι σαν λίμνη, με πολύ στενή είσοδο. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε εκεί για περισσότερη ησυχία. Η μπούκα είναι μόλις λίγα μέτρα πλάτος, ενώ το βάθος στο σημείο αυτό είναι μόλις λίγοι πόντοι. Σε κάποια σημεία αναγκαστήκαμε να πηδήξουμε από το φουσκωτό και να το σπρώξουμε με τα χέρια, χαράζοντας την άμμο. Κάπως έτσι μπήκαμε μέσα στον ασφαλέστερο όρμο, που φιλοξενούσε εκατοντάδες βάρκες. Δέσαμε σε μια γωνιά σέρνοντας το φουσκωτό από την πλώρη. Βάθος, πενήντα πόντοι νερό...
Suzuki DF 250
Απευθυνθήκαμε στη Suzuki - ΝΙΚ. I. ΘΕΟΧΑΡΑΚΗΣ. Η πρόταση μας ήταν μια μεγάλη πρόκληση για την εταιρεία, η οποία «τόλμησε»! Και το τονίζω πως «τόλμησε», γιατί δεν είναι εύκολο να παραχωρείς έναν πρωτοεμφανιζόμενο κινητήρα για το εξαντλητικότερο τεστ που έγινε ποτέ -αυτή τη στιγμή ο συγκεκριμένος κινητήρας πρέπει να έχει στην πλάτη του τις περισσότερες ώρες παγκοσμίως.
Έτσι, δύο μήνες πριν την αναχώρηση μας, τοποθετήθηκε ο DF 250 και άρχισαν διαδοχικές δοκιμές. Φορτία δοκιμών; 500lt καυσίμου, I50lt νερού και δύο έως 4 επιβαίνοντες. Συνθήκες θάλασσας; 4 έως 6 μποφόρ. Αυτό που μας ενδιέφερε πρωτίστως ήταν η σχέση κόμβων-στροφών-καταναλώσεων με το φουσκωτό φορτωμένο και σε καιρό άνω των 4 μποφόρ. [Αλήθεια, τι νόημα έχουν οι δοκιμές «άδειων» φουσκωτών σε απέραντες λαδιές και οι αναμενόμενες χαμηλές καταναλώσεις, αφού αυτά σε καμία περίπτωση δεν δίνουν πραγματική εικόνα. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν φορτώνουμε το φουσκωτό με τα διάφορα τσιμπράγκαλά μας, και βέβαια θα πάρουμε μαζί την οικογένειά μας ή κάποιους φίλους μας για την πολυπόθητη εξόρμηση μας, να μας κόβεται κυριολεκτικά η διάθεση κοιτάζοντας το flo scan!]
Δοκιμάσαμε πολλές προπέλες και καταλήξαμε στην 16άρα, βήματος 23 ιντσών. Έτσι κερδίσαμε μεγάλες ταχύτητες ταξιδιού στις μεσαίες στροφές και μεγάλη δύναμη ώσης που μας έδινε η μεγάλης διαμέτρου προπέλα, που τη χρειαζόμα σταν για το υπέρβαρο φουσκωτό. Είχαμε λοιπόν:
Συνοπτικά, διανύσαμε 4.413 ν.μ μέσα σε τρεις εβδομάδες. Ο κινητήρας λειτουργούσε «συνεχώς», για 250 ώρες, με καθημερινό μέσο όρο που ξεπερνούσε τις 10 ώρες. Το μόνο που κάναμε ήταν αλλαγή λαδιών- βαλβολινών δύο φορές και να φουλάρουμε καύσιμα. Κανένα πρόβλημα απολύτως. Αυτή βέβαια είναι η πρωταρχική παράμετρος που πρέπει να μας ενδιαφέρει περισσότερο και κατά δεύτερο λόγο οι καταναλώσεις και οι κόμβοι: Η αξιοπιστία και η ασφάλειά μας στη θάλασσα!
15 Αυγούστου
Φερμαντέρα-Mahon: 276 ν.μ.
Ο ήλιος έμοιαζε να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα. Περνούσαμε προσεκτικά ανάμεσα από τις διάσπαρτες νησίδες που βρίσκονται στο δίαυλο Ίμπιζας-Φορμαντέρας. Πλώρη για Palma, την πρωτεύουσα της Μαγιόρκα, όπου σκοπεύαμε να ανεφοδιαστούμε. Ο ελαφρύς βουβός κυματισμός έκανε πιο ενδιαφέρουσα την άπνοια που επικρατούσε. Ταξιδεύαμε με 25 κόμβους και έτσι φτάσαμε γρήγορα στη μαρίνα Real Club Nautico, όπου ανεφοδιαστήκαμε. Παρατηρώντας τους μεγάλους πεζόδρομους με τους τεράστιους φοίνικες και τα κομψά κτίρια, βγαίναμε αργά-αργά από τη μαρίνα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε τον περίπλου της βόρειας πλευράς της Μαγιόρκα, που εκτείνεται σε 60 ν.μ. μήκος. Σε αντίθεση με το νότιο τμήμα, εδώ συναντάμε πανύψηλους βράχους που πέφτουν κατακόρυφα στη θάλασσα, δημιουργώντας εντυπωσιακές εικόνες. Οι ακτές είναι πνιγμένες στο πράσινο, ενώ υπάρχουν αρκετοί όρμοι και αμμουδιές για λίγες ανάσες ξεκούρασης.
Αφήσαμε πίσω μας το βορειοανατολικό άκρο της Μαγιόρκα και η πλώρη μας σημάδευε τη Θιουταδέλα, στα 40 ν.μ., το δεύτερο λιμάνι της Menorca στη δυτική πλευρά του νησιού.
Σε λιγότερο από δύο ώρες μπαίναμε στην είσοδο του καναλιού (κάτι αντίστοιχο με το Mahon). Ένα υπέροχο θέαμα ξετυλίχθηκε μπροστά μας, όταν στο βάθος συναντήσαμε μια μικρή πόλη με αρκετά μαγαζάκια και υπέροχα ταβερνάκια στη σειρά, πλάι στη θάλασσα. Αφού γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ, περιηγηθήκαμε τις βορινές ακτές της Menorca, που είναι έντονα σμιλευμένες από τους βοριάδες. Αργά το απόγευμα φτάσαμε στην ανατολική πλευρά του νησιού και δέσαμε στο Mahon, όπου είχε οριστεί το σημείο συνάντησης με το «Θανέλι». Όλοι πια καθίσαμε σε παραλιακό εστιατόριο και ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας μέχρι αργά το βράδυ.
16 Αυγούστου
Mahon-Cagliari: 297 ν.μ.
Χωθήκαμε ξανά μέσα στις επενδυμένες νιτσεράδες μας και πήραμε τις θέσεις μας πίσω από το κόκπιτ. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες θα διασχίζαμε το θρυλικό πέρασμα των Λεόντων. Η ψυχολογία μας όμως τώρα ήταν πολύ καλύτερη. Βγαίναμε από το κανάλι του Mahon στις 04:15. Απόλυτο σκοτάδι. Μια απίστευτη γαλήνη σκέπαζε τα πάντα. Ο έναστρος ουρανός κάλυπτε σαν φωτισμένη ομπρέλα τον ορίζοντα δημιουργώντας ένα αλησμόνητο υπερθέαμα. Πλέαμε παράλληλα με το «Θανέλι» σε απόσταση 100 μέτρων περίπου, με την ίδια ακριβώς ταχύτητα. Άρχιζε να χαράζει και η θάλασσα ήταν λάδι. Τώρα είχαμε το προνόμιο να ξαπλώνουμε με βάρδιες στον πρυμνιό καναπέ, απολαμβάνοντας τη θάλασσα.
Όπως κοιτάζαμε τριγύρω, ένας τεράστιος πίδακας νερού, αρκετές εκατοντάδες μέτρα στα δεξιά μας, τράβηξε την προσοχή μας. «Φάλαινα!» αναφωνήσαμε και κατευθυνθήκαμε κατά πάνω της.
Σε λίγο βρισκόμασταν πλάι στην τεράστια φάλαινα, λίγα μόλις μέτρα μακριά της. Ήμασταν τόσο κοντά στην γκρίζα της πλάτη, που νιώθαμε την ανάσα της. Αφού μας χάρισε τρεις εκπληκτικές αναδύσεις, εξαφανίστηκε στο απέραντο γαλάζιο.
Ταξιδεύαμε με 23 κόμβους. Ο αυγουστιάτικος ήλιος μάς έκαιγε τα πρόσωπα. Το στίγμα μας ήταν Β39°24' Α06°39'. Μας έμεναν 70 ν.μ. για το San Pietro. Η θάλασσα συνέχιζε να είναι θαυμάσια και έτσι δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο Carloforte, όπου ανεφοδιαστήκαμε σε τρόφιμα και καύσιμα. Μας έμεναν τώρα τρεις ώρες παράκτιας πλεύσης στις νότιες ακτές της Σαρδηνίας. Ήμασταν ιδιαίτερα χαρούμενοι που περάσαμε τόσο εύκολα και γρήγορα το κακόφημο πέρασμα. Κόντευε 18:00 η ώρα όταν μπαίναμε στη μαρίνα S. Elmo του Cagliari. Αφού αλλάξαμε λάδια και βαλβολίνες, αποσυρθήκαμε στο μικρό καφέ της μαρίνας. Σε λίγη ώρα κατέφθασαν τα παιδιά από την Κορσική. Όλοι μαζί ξανά, φανερά χαρούμενοι που ανταμώσαμε, διηγούμασταν τις ξεχωριστές περιπλανήσεις μας.
17 Αυγούστου
Cagliari-Ustica: 253 ν.μ.
Η πρόγνωση που είχαμε πάρει μιλούσε για νοτιάδες ενισχυμένους μετά το μεσημέρι. Έτσι, για μια ακόμη φορά σηκώναμε άγκυρες, στις 04:30. Ελπίζαμε να καλύψουμε τα περισσότερα μίλια πριν το μεσημέρι, ώστε μετά να μας προστατεύει από τους νοτιάδες ο ορεινός όγκος της Σικελίας.
Μόλις ο ήλιος ανέβηκε λίγα μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, κοντός κυματισμός άρχισε να έρχεται ορεξάτος από νοτιοανατολικά. Αυτό μας ανησύχησε και παρατηρούσαμε με αρκετή αγωνία τα σημάδια του καιρού. Ξαφνικά, ένας διαπεραστικός ήχος που προερχόταν από το κόκπιτ μάς αναστάτωσε. Δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε από πού ακριβώς ήταν. Άνοιξα το πίσω ταμπούκι και διέκρινα το κόκκινο λαμπάκι της ενδεικτικής λυχνίας του WWS (σύστημα ανίχνευσης νερού). Αμέσως επήλθε η ηρεμία μας. Το νερό ειχε φτάσει μέχρι τη μέση της «παγίδας». Άνοιξα το ρακόρ εξαγωγής και, μόλις άδειασε το νερό, ο ενοχλητικός ήχος εξαφανίστηκε.
Αμέριμνοι, συνεχίσαμε την πορεία μας αποφεύγοντας δυσάρεστες συνέπειες. Κόντευε 12:00 η ώρα και ο καιρός παρέμενε στα ίδια επίπεδα, αν και συνέχιζε να δείχνει απειλητικός. Όμως μας έμεναν μόλις 80 ν.μ. και σε λίγο θα μπαίναμε υπό την «προστασία» της Σικελίας.
Στις 16:00 η ώρα μπαίναμε στο μικρό λιμανάκι της νησίδας Ustica, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της. Ο συνωστισμός των σκαφών εδώ είναι κάτι το μοναδικό. Παράλληλες σειρές από σκάφη κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο.
Αφού βάλαμε καύσιμα, περιηγηθήκαμε τα 7 ν.μ. ακτογραμμής του νησιού. Πέρα από τα μαύρα βράχια, δείγμα ηφαιστειακής προέλευσης, δεν βρήκαμε τίποτα το αξιοσημείωτο. Απογοητευμένοι γυρίσαμε στο λιμανάκι, όπου οι βάρκες προσπαθούσαν να δέσουν όπως-όπως. Με πολλή δυσκολία βρήκαμε ένα διάστημα ενός μέτρου, που φάνταζε τεράστιο. Σπρώχνοντας τις διπλανές βάρκες καταφέραμε τελικά και χωθήκαμε. Το πώς θα βγαίναμε, αυτό ήταν μια άλλη ιστορία. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει ανηφορίσαμε ψηλά στο χωριό. Η βόλτα μας εκεί μας αποζημίωσε και μας έκανε να ξεχάσουμε τις «αλησμόνητες» παραλίες του νησιού.
18 Αυγούστου
Ustica-Bova Marina: 189 ν.μ.
Αυτή τη φορά είχαμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε λίγο παραπάνω, μιας και η πρόγνωση του καιρού έδινε νοτιάδες 4 μποφόρ και τα μίλια ήταν λιγότερα. Έτσι, στις 06:00 αφήναμε πίσω μας το λιμανάκι της Ustica σε μια θάλασσα αρυτιδωτη.
Πρώτος σταθμός, το Volcano των Αιολιδων νήσων, 97 ν.μ. Αφού περάσαμε πολύ κοντά από τις νησίδες Alicudi και Filicudi, βγήκαμε στην υπέροχη μαύρη αμμουδιά στον όρμο του Πουνέντη στη σκιά του Ηφαιστείου. Τραβήξαμε το φουσκωτό αρκετά έξω και, κάτω από τα περίεργα βλέμματα των Ιταλών, πέσαμε όλοι κάτω από τη γάστρα και την καθαρίζαμε για αρκετή ώρα. Συμμαζέψαμε τα πράγματά μας στα ταμπούκια και, αφού ρίξαμε άφθονο νερό στο ντεκ, αναχωρήσαμε για το Lipari, λίγα μίλια βορειότερα. Εκεί ανεφοδιαστήκαμε στην τεράστια πλωτή εξέδρα, όπου υπάρχουν πρατήρια καυσίμου, και βάλαμε πλώρη για τα στενά της Μεσσήνης. Η θάλασσα συνέχιζε να είναι αρυτιδωτη και γρήγορα καλύψαμε τα 40 ν.μ. που μας χώριζαν. Αυτή τη φορά, τα μυθικά τέρατα, η Σκύλλα και η Χάρυβδη, τίποτε το ιδιαίτερο δεν μας επεφύλασσαν. Νωρίς το απόγευμα, πλαγιοδετημένοι στο Reggio, γεμίζαμε καύσιμα για το τελευταίο μας πέρασμα. Μας έμεναν 36 ν.μ. για την Bova Marina, όπου θα διανυκτερεύαμε. Λίγα μίλια πριν όμως, ο γαρμπής μάς έστελνε τόσο μεγάλα κύματα, που ήταν αδύνατο να βγούμε στην αλίμενη ακτή όπου βρισκόταν το σπίτι των φίλων μας. Γυρίσαμε δύο μίλια προς τα πίσω και προφυλαχτήκαμε πίσω από κάποια σκόρπια μπλόκια ενός υποτυπώδους αλιευτικού καταφυγίου. Μόλις άρχισε να σουρουπώνει ο καιρός έπεσε λίγο και έτσι μπορέσαμε να δέσουμε στο ρεμέτζο του φίλου μας, του Pino. Βέβαια, η έξοδος μας στην αμμουδιά ήταν μια μικρή περιπέτεια. Ρίξαμε μια μικρή πλαστική βάρκα στη θάλασσα και βγήκαμε έξω με πολλή δυσκολία, γιατί τα κύματα που έσκαγαν στην ακτή ήταν αρκετά μεγάλα. Στην αυλή του εξοχικού, μας υποδέχτηκαν ο πρόεδρος των ελληνοφώνων, ο αντιπρόεδρος και μια δημοσιογράφος. Δυστυχώς, οι γλυκύτατοι οικοδεσπότες έλειπαν από το σπίτι. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη όταν πληροφορηθήκαμε πως, στις 13 Αυγούστου, οι ελληνόφωνοι πραγματοποίησαν δική τους τελετή έναρξης, παράλληλα με την Αθήνα, πάνω στη χώρα του Βούα, χρησιμοποιώντας τη δάδα και την Ολυμπιακή Σημαία που τους παραδώσαμε. Η κουβέντα βέβαια δεν μπορούσε παρά να κρατήσει μέχρι αργά κι έτσι η προγραμματισμένη αναχώρησή μας για τις 04:00 μεταφέρθηκε στις 07:30.
19 Αυγούστου
Bova Marina-Ζάκυνθος: 257 ν.μ.
Ανατολή ηλίου, πλάι από το φάρο του Capo Spartivento. Στην ακτή, η γλυκιά Celestina με τον μικρό της Davide μάς χαιρετούσαν συγκινημένοι. Μπροστά μας, το Ιόνιο μας οδηγούσε στην υπέροχη Ελλάδα μας.
Ώρα 11:30. Η θάλασσα ασάλευτη μας έκανε ν' απορούμε με την τύχη μας, ενώ ο δυνατός ήλιος ζέσταινε τις ψυχές μας. Στίγμα Β37°54' Α17°33'. Ταχύτητα 22 κόμβοι. Μας έμεναν ακόμα 150 ν.μ. Μετάγγιση των 120 λίτρων για να αδειάσει ο χώρος στο ντεκ, μεσοπέλαγο τσιγάρο στο βαθυγάλανο Ιόνιο και ξανά στην πορεία μας στις 89 μοίρες. Το ταξίδι μας ήταν υπέροχο, ενώ λίγα μίλια πριν το Ναυάγιο της Ζακύνθου ξέσπασε ένας 5άρης μαΐστρος, ο οποίος όμως δεν μας απασχολούσε. Έτσι, στις 19:00 η ώρα δέναμε στον Άγιο Νικόλαο. Ανεφοδιαστήκαμε γρήγορα-γρήγορα από το διπλανό πρατήριο και κατευθυνθήκαμε στο ταβερνάκι που βρίσκεται στο μυχό του όρμου. Καθίσαμε σ' ένα μεγάλο τραπέζι πλάι στο κύμα. Όλα ήταν γνωστά κι αγαπημένα. Ουζάκια, χταπόδι στα κάρβουνα, φρέσκα θαλασσινά. Απλά, λιτά και υπέροχα. Ηρεμία και γαλήνη διακρινόταν στα πρόσωπά μας. Μας είχε λείψει αυτή η ανεμελιά. Διηγούμασταν τις στιγμές από τις μεγάλες περατζάδες μας και χαμογελούσαμε με ικανοποίηση...
20 Αυγούστου
Ζάκυνθος-Σκύρος: 310 ν.μ.
Ο καιρός παρέμενε καλός και ταξιδεύαμε μ' ένα 4αράκι στην αριστερή μας πάντα μέχρι το Ρίο, ενώ ο Κορινθιακός έμοιαζε με απέραντη λίμνη. Περάσαμε τον Ισθμό και βάλαμε πλώρη για Σούνιο. Η ίσαλος χάραζε τη θάλασσα με 30 κόμβους και γρήγορα μπήκαμε στην Olympic Marine στο Λαύριο, όπου είχαμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε. Βλέποντας όμως την ασάλευτη θάλασσα, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε για Σκύρο. Αφού ανεφοδιαστήκαμε σε τρόφιμα και καύσιμα, σημαδεύσαμε το Κάβο Ντόρο. Ένας δυνατός 5άρης με χαμηλό κυματισμό μάς «ξέπλυνε» στην κυριολεξία. Μετά το στενό όμως, το Αιγαίο απλωνόταν μπροστά μας ασυνήθιστα φιλόξενο. Ούτε ρυτίδα. Απίστευτη μπουνάτσα. 35 κόμβοι και σε λιγότερο από δύο ώρες μπαίναμε στον υπέροχο όρμο του Σαρακηνού, στη Σκύρο. Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας και ξεκουραστήκαμε αρκετά, λίγο πριν το σούρουπο κατευθυνθήκαμε στον Αγ. Φωκά, στο γνωστό μας ταβερνάκι.
21 Αυγούστου
Σκύρος-Παλιούρι: 91 ν.μ.
Με βεβαιότητα μπορώ να πω πως ήταν η μοναδική μέρα κρουαζιέρας και χαλάρωσης σ' ολόκληρο το ταξίδι. Δεν είχαμε πια να χαράξουμε νέα πορεία, δεν είχαμε μπροστά μας ατελείωτα μίλια, δεν μας ένοιαζε ο καιρός. Ανηφορίζαμε στο ασάλευτο βόρειο Αιγαίο και, μετά από μια υπέροχη στάση στα Γιούρα για φαγητό και κολύμπι, βάλαμε πλώρη για το Παλιούρι.
Το μεσημέρι μπαίναμε στο αγαπημένο μας ορμητήριο και η ίσαλος χάραζε την αμμουδιά.
Σ' αυτούς που μας στήριξαν
- Μέσα από αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ' όλους τους ναυτικούς ομίλους φουσκωτών σκαφών της χώρας, που από την πρώτη στιγμή στήριξαν την προσπάθειά μας, στους ανθρώπους της Suzuki, που ήταν συνεχώς πλάι μας και είχαμε καθημερινή επικοινωνία μαζί, και βέβαια στους χορηγούς της αποστολής, που χωρίς αυτούς τα έξοδα θα ήταν δυσβάσταχτα.
...keep Ribbing!
