Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ
From Sicily to Majorca
Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ
From Sicily to Majorca
Η Ολυμπιακή Σημαία στις Ηράκλειες Στήλες
Ολόκληρο το ταξίδι περνούσε μπροστά από τα μάτια μου... Εκείνη η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας κι εκείνη η υπέροχη μοναξιά μέσα στα κύματα όταν οι άνεμοι λυσσομανούν ή όταν η θάλασσα ναρκώνεται. Ώρες ηρεμίας και πολλές φορές ευτυχίας, που εναλλάσσονται με στιγμές φόβου και αγωνίας, σε μια σχέση...Πάθους!
Δευτέρα, 9 Αυγούστου:
Οι μέρες εδώ είναι ζεστές και οι νύχτες πολύ υγρές. Σ' αυτά τα μέρη, η υγρασία είναι ανυπόφορη και η άπνοια δεν βοηθάει καθόλου. Ζωντανές σταγόνες κατρακυλούσαν από την πλωριά τέντα, ενώ οι υπνόσακοι και τα στρώματα ήταν ήδη νοτισμένα. Βγήκαμε για λίγο έξω, ανάψαμε ένα τελευταίο τσιγάρο και παρατηρούσαμε τον καινούργιο αυτό τόπο. Επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Κανένας και τίποτα δεν ακουγόταν. Η ατμόσφαιρα είχε μια παράξενη ησυχία. Η θάλασσα εξακολουθούσε να μένει ατάραχη. Μόνο κάποια σκόρπια φώτα μέσα στα δέντρα υποδήλωναν την ύπαρξη ζωής. Μόλις χάραξε, παραπλέαμε την ανατολική ακτή. Μέσα σε μια αποπνιχτική γκρίζα μέρα καταγράφαμε νέες εικόνες. Βρισκόμασταν για τα καλά στις Βαλεαρίδες νήσους...
Κατευθυνθήκαμε 11 ν.μ. πιο κάτω, όπου βρίσκεται το Porto Cristo. Ένα υπέροχο λιμάνι, μήκους 1 ν. μιλίου και πλάτους όχι πάνω από 30 μέτρα, που για να εντοπιστεί η είσοδος του απαιτείται μεγάλη προσοχή. Ολόκληρη η νοτιοανατολική πλευρά της Μαγιόρκα είναι ένα ατελείωτο «πλάτωμα» σκληρού βράχου που υψώνεται από τη θάλασσα μόλις 7-10 μέτρα. Το «πλάτωμα» αυτό σε πολλά σημεία του διακόπτει τη συνέχειά του, όπου εισχωρεί στη θάλασσα δημιουργώντας πολλά στενά φυσικά λιμανάκια, αλλά και υπέροχες «κρυμμένες» αμμουδιές.
Αφού γεμίσαμε τα άδεια μας ρεζερβουάρ, βγαίναμε σιγά-σιγά από την είσοδο του Porto Cristo. Πλώρη για Pt. Salinas, το νότιο άκρο της Μαγιόρκα, στα 26 ν. μίλια. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν νοτιοδυτικό 4άρη,με τρομερή όμως δύναμη. Κάναμε λιγότερο από ώρα, όταν αντικρίσαμε τα τιρκουάζ νερά του ακρωτηρίου. Συνεχίσαμε με μεγάλη ταχύτητα και τα τραντάγματα γίνονταν όλο και πιο έντονα. Είχαμε παρασυρθεί από την όμορφη πλεύση μας και δεν προσέξαμε πως ο όγκος του κύματος αυξήθηκε αισθητά. Μια «περίτεχνη» αλλά ακούσια απογείωση, την οποία ακολούθησε ένα αλησμόνητο κοπάνημα, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ο καιρός είχε φτάσει τα 6 μποφόρ, νοτιοδυτικός. Τον είχαμε στην πλώρη και τα μεγάλα κύματα είχαν μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Αυτό ήταν που μας δυσκόλεψε περισσότερο. Η κατά μέτωπο πορεία διακόπηκε αμέσως. Ψάχναμε να βρούμε μια στρωτή πλεύση, δεν θέλαμε όμως να αποκλίνουμε της πορείας μας περισσότερο από 15 μοίρες. Η αναμενόμενη βελτίωση δεν ερχόταν. Ο κυματισμός ήταν έντονος και πολύ άσχημος. Αναγκαστήκαμε να βάλουμε την πλώρη μας αρκετά βορειότερα. Η πλεύση μας βελτιώθηκε όταν η πυξίδα έδειχνε 290 μοίρες. Πηγαίναμε τώρα αρκετά γρήγορα και χωρίς κοπάνημα. Είχαμε όμως μια απόκλιση της πορείας μας κοντά στις 40 μοίρες βορειότερα. Καθώς καλύψαμε τα μισά της διαδρομής, αρχίσαμε σιγά-σιγά να διορθώνουμε την πορεία μας. Σε λίγο, η πλώρη μας επιτέλους σημάδευε το βόρειο ακρωτήρι της Ίμπιζα. Η αρχικά σχεδιασμένη μας πορεία βέβαια ήταν πολύ χαμηλότερα, ανάμεσα στις Πι- τυούσσες - όπως αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες την Ίμπιζα και τη Φορμεντέρα. Η θάλασσα άρχισε να πέφτει αισθητά, όταν φάνηκε απότομα και καθαρά ο ορεινός όγκος του νησιού. Περάσαμε μέσα από τη νησίδα Tagomago και ανοιχτά από μια πολύ επικίνδυνη ξέρα, που ίσα-ίσα διακρίνεται όταν η θάλασσα είναι κάλμα.
Παραπλέαμε τις νότιες ακτές, αφήνοντας δεξιά μας πολλούς μεγάλους όρμους. Το απόγευμα μπαίναμε στο λιμάνι που βρίσκεται νοτιοδυτικά. Εκεί άρχισε η μεγάλη μας ταλαιπωρία. Στην ανατολική πλευρά του λιμανιού υπάρχουν δύο τεράστιες μαρίνες, που συναντάς μόνο σε μεγαλουπόλεις. Κοιτώντας τα σκάφη που είναι δεμένα, καταλαβαίνεις αμέσως τη χλιδή και το επίπεδο τουρισμού της Ίμπιζα. Ό,τι μεγαλύτερο και ακριβότερο, το συναντάς μπροστά σου. Το μοναδικό φουσκωτό ήταν το δικό μας και έμοιαζε στην καλύτερη περίπτωση για «υπηρέτρια». Ήδη κουρασμένοι από το ταξίδι, περιφερόμασταν για αρκετές ώρες μέσα στα αμέτρητα κανάλια της μαρίνας Nueva. Μάταιος κόπος. Άρχισε να σουρουπώνει, όταν, με τα νεύρα τεντωμένα, ήμασταν έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειές μας και να φύγουμε άρον-άρον από την Ίμπιζα. Μας κράτησε μόνο η σκέψη πως ίσως να μην είχαμε την ευκαιρία να την ξαναεπισκεφθούμε στο γυρισμό. Μετά από αρκετή ώρα διαβουλεύσεων με τα γραφεία της μαρίνας, βολευτήκαμε στη χειρότερη ίσως θέση, πλάι σ' ένα ιστιοφόρο, αντί του ποσού των 60 ευρώ για ένα βράδυ. Η διάθεση μας χάλασε ακόμα περισσότερο, όταν, καθώς είχαμε δέσει, μας πλεύρισε ένα τεράστιο καταμαράν, στριμώχνοντάς μας τόσο πολύ, που λίγο έλειψε να μετατρέψει το φουσκωτό σε «μπανάνα».
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν, τελικά, φτάσαμε στην παλιά πόλη. Το πρώτο που κάναμε ήταν να καθίσουμε σ' ένα από τα παραταγμένα στη σειρά καφέ για να τονωθούμε και να ξεχάσουμε τα πάνω-κάτω της μαρίνας. Πολύς κόσμος όλων των εθνικοτήτων, δυνατές μουσικές και γενικά πανηγυρική ατμόσφαιρα που επικρατούσε παντού. Από νωρίς η Ίμπιζα μας είχε δώσει το στίγμα της. Χωθήκαμε στα σοκάκια, που σε πολλά σημεία μπλοκάριζαν από τον συνωστισμό, και ψάχναμε να βρούμε κάποιο αξιόλογο αναμνηστικό. Γρήγορα μπήκαμε στους ρυθμούς της διάσημης παλιάς πόλης. Δοκιμάσαμε την περίφημη ισπανική παέγια, υπό τους ρυθμούς φλαμέγκο που έπαιζε μια περιπλανώμενη μπάντα, και εξαντλημένοι πήραμε το δρόμο για το φουσκωτό. Αναζητούσαμε επειγόντως λίγες στιγμές ξεκούρασης.
Οι Βαλεαρίδες νήσοι
Το σύμπλεγμα των νησιών αυτών αποτελούν από ανατολικά η Μενόρκα, η Μαγιόρκα και η Ίμπιζα με τη Φορμεντέρα. Βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, που αντιστοιχεί μεταξύ Οθωνών και Κεφαλλονιάς, και η πρωτεύουσά τους, Πάλμα ντε Μαγιόρκα, βρίσκεται 132 ν. μίλια νότια της Βαρκελώνης και 172 ν. μίλια βόρεια από το Αλγέρι. Εδώ συναντάμε μερικά από τα ασφαλέστερα λιμάνια της Μεσογείου, που αποτελούν σημαντικούς σταθμούς και στρατηγικά σημεία στους θαλάσσιους δρόμους που οδηγούν από την ανατολή προς τον Ατλαντικό ωκεανό. Κάθε νησί έχει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα, τον δικό του χαρακτήρα. Η Μαγιόρκα είναι το μεγαλύτερο και περισσότερο ανεπτυγμένο νησί, με πλούσια βλάστηση και έντονη τουριστική κίνηση. Η Ίμπιζα, στα καταλάνικα Eivissa, με 45 χλμ. μήκος και 24 χλμ. πλάτος, είναι το δυτικότερο νησί του συμπλέγματος και πιο κοντά στις ισπανικές ακτές. Με λιγότερη βλάστηση από τη Μαγιόρκα, μα με έντονη «ενέργεια». Θεωρείται, και όχι άδικα, η καλοκαιρινή πρωτεύουσα της νυχτερινής ζωής της Ευρώπης. Οι νύχτες στην Ίμπιζα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Η Μενόρκα, με 47 χλμ. μήκος, 15 χλμ. πλάτος και 90 ν. μίλια ακτογραμμής, είναι η ήσυχη πλευρά των Βαλεαρίδων. Εδώ συναντάμε και δύο καταπληκτικά φυσικά λιμάνια, το Mahon στα ανατολικά και την Ciutadella στα δυτικά. Η Φορμεντέρα, μια κουκίδα γης 8 ν. μίλια νότια της Ίμπιζα, είναι γεμάτη εκπλήξεις. Φημίζεται κυρίως για τα υπέροχα κρυστάλλινα νερά της και τις καταπληκτικές αμμουδιές της. Αποτελεί τη δημοφιλέστερη ημερήσια απόδραση από την Ίμπιζα. Το στενό που τις χωρίζει κατακλύζεται κυριολεκτικά από σκάφη, ενώ «στόλοι» ολόκληροι αγκυροβολούν στους υπέροχους όρμους της.
Τρίτη, 10 Αυγούστου
Πριν καλά-καλά χαράξει, η πλώρη μας σημάδευε στον δίαυλο Ίμπιζα-Φορμεντέρα. Τα νερά εδώ δεν είναι εύκολα. Υπάρχουν διάσπαρτες ξέρες και νησίδες. Ρίχνω γρήγορες ματιές στα νησάκια και στους φάρους προσπαθώντας να τα εντοπίσω στον ανοιχτό χάρτη. Αφήνω τους πρώτους βράχους στα δεξιά μου και το πέρασμα αρχίζει να διακρίνεται καθαρά. Ο αέρας συνεχίζει να φυσάει με την ίδια κατεύθυνση. Περνάμε με χαμηλή ταχύτητα και σιγά-σιγά αφήνουμε την Ίμπιζα στην πρύμη μας. Νοτιοδυτική πορεία για Αλμερία στα 220 ν.μ. Ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά και ο αέρας δυναμώνει. Αρχίζει να φυσάει γερά, κοντά στα 6 μποφόρ. Τα κύματα που σηκώνονται δεν αστειεύονται. Ο γαρμπής ξανά μάς την έχει στημένη...
Η αλησμόνητη αυτή εμπειρία κράτησε για δύο ώρες περίπου. Πλευρίζοντας το ακρωτήρι de la Nao, προστατευτήκαμε από τον γραίγο. Ο γαρμπής μαινόταν ακόμα, ώσπου, μόλις πιάσαμε κοντά στην ακτή, έπαψε κι αυτός. Για αρκετή ώρα είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στην οθόνη του GPS. Μια ξεχωριστή στιγμή πλησιάζει. Με κόκκινο χρώμα σημειώνω στη σελίδα του ημερολογίου μου ημέρα και ώρα:
- Τρίτη, 10 Αυγούστου, ώρα 14:00 Παίρνω το στίγμα μας. Β 38°35' Α0°0'. Το γεωγραφικό μήκος μηδενίζεται. Βρισκόμαστε ακριβώς πάνω στον πρώτο μεσημβρινό, τα άκρα του οποίου καταλήγουν στον Βόρειο και το Νότιο Πόλο. Εδώ διαχωρίζεται η Ανατολή από τη Δύση. Από εδώ αρχίζουμε να μετράμε τις ώρες της ημέρας. Σε λίγο περνάμε τον μεσημβρινό του Γκρήνουιτς και πλέουμε στο δυτικό ημισφαίριο της Υδρογείου.
Πλησιάζοντας στο Αλικάντε, λάδιασε εντελώς. To GPS έδειχνε 30 κόμβους και η πλώρη μας σημάδευε το C. de Palos. Είχαμε χάσει ήδη πολύ χρόνο. Έπρεπε την επόμενη μέρα να βρισκόμαστε στο Γιβραλτάρ, κάτι που έμοιαζε αδύνατο. Τα 40 ν. μίλια που μας χώριζαν από το ακρωτήρι de Palos τα καλύψαμε γρήγορα, ενω σε όλη αυτή τη διαδρομή καταφέραμε να ξεκουραστούμε λιγάκι. Η ώρα ήταν 16:00 και είχαμε πολύ δρόμο ακόμη. Καβατζάραμε το C. de Palos. Η θάλασσα αλλάζει ξανά όψη. Ο αέρας μοιάζει να 'ρχεται απευθείας από τον Ατλαντικό. Όσο πλησιάζουμε προς το Γιβραλτάρ, τόσο ο καιρός φορτώνει. Έπρεπε να συνεχίσουμε να παλεύουμε με τα κύματα για αρκετές ώρες ακόμη, να κερδίσουμε όσο περισσότερα μίλια μπορούσαμε. Ήμασταν όμως ήδη κουρασμένοι. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τα παρατούσαμε και θα μπαίναμε στο λιμανάκι του Palos.
Πλέοντας κοντά στην ακτή, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για όσο αντέξουμε. Σκύβω στον χάρτη και σημειώνω τα κοντινότερα λιμάνια. Η Καρθαγένη βρίσκεται στα 20 ν.μ. «Δύο κάβοι και φτάσαμε... Μετά βλέπουμε» ψιθύρισα. Βουνά κύματα έρχονται κατά πάνω μας. Σφίγγουμε τα δόντια και προχωράμε. Επιχειρώ κλειστές πλαγιοδρομίες. Ταλαιπωρείται όμως πολύ το τιμόνι και η μανέτα, κάτι που δεν επιθυμώ. Τα βαθιά λούκια που σχηματίζονται έχουν εξαφανίσει το φουσκωτό. Είμαστε ένα ναυτικό μίλι ανοιχτά από τις ακτές.
Κοιτάζοντας προς την αλίμενη στεριά, το θέαμα είναι ακόμη πιο φοβερό. Θαρρείς πως η θάλασσα ήθελε να υπερπηδήσει και να ξεπεράσει τα ψηλά βράχια. Είναι από τις στιγμές που αυτοί που είναι στη στεριά θαυμάζουν την οργή της, ενώ αυτοί που ταξιδεύουν θα 'θελαν όσο τίποτε να βρίσκονται στη στεριά. Περάσαμε αρκετά κοντά από ένα ιχθυοτροφείο. Χόρευε ολόκληρο σαν τρελλό, ενώ οι σημαδούρες του σηκωνόντουσαν σε μεγάλο ύψος. Έμενε να καβατζάρουμετον δεύτερο κάβο. Ήταν ορατός καθαρά, όμως έμοιαζε πολύ μακρινός. Ξαφνικά, φάνηκε κίνηση στον ορίζοντα. Η ύπαρξη παρέας μέσα στη φουρτούνα είναι πάντοτε μια καλή ψυχολογική ένεση. Πλησιάζουμε ένα παλιό σιδερένιο σκαρί που είχε την ίδια ρότα. Καθώς το πλευρίζουμε σε αρκετά κοντινή απόσταση, παρατηρούμε την πλώρη του να καρφώνεται βαθιά σε κάθε κύμα και την κουβέρτα να πλημμυρίζει με ζωντανή θάλασσα. Πιο πέρα, ίσα που διακρίνουμε το τελευταίο τμήμα από το κατάρτι ενός ιστιοφόρου. Έμοιαζε ακίνητο και καρφωμένο στο ίδιο σημείο, έχοντας πάρει πολύ μεγάλη κλίση. Απεγνωσμένα προσπαθούσε να προσεγγίσει στο λιμάνι. Αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί που βρισκόμασταν πάνω σε φουσκωτό...
Η θύελλα όλο και μεγάλωνε. Τα κύματα τώρα ξεπερνούσαν τα τέσσερα μέτρα και, δυστυχώς για μας, είχαν ξανά μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Η ταχύτητά μας πολλές φορές «κοβόταν» απότομα στους 2 με 3 κόμβους, για να αποφύγουμε τα χαοτικά κενά που σχηματίζονταν ακριβώς από κάτω μας. Αρχίσαμε να πλησιάζουμε στο λιμάνι, η είσοδος του οποίου βλέπει ακριβώς πάνω στον γαρμπή. «Ό,τι χειρότερο...» σκέφτηκα. Περνάμε και τον δεύτερο κάβο και αντικρίζουμε τον πιο μεγάλο τσιμεντένιο λιμενοβραχίονα που συναντήσαμε ποτέ. Εκτεινόταν εκατοντάδες μέτρα και είχε μεγάλο ύψος. Έμοιαζε με υπερφυσική κατασκευή. Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ προς τι ο τόσο τεράστιος όγκος, καθώς ένα θυελλώδες σκηνικό εκτυλισσόταν μπροστά μας. Μια θάλασσα απίστευτα μανιασμένη χτυπούσε με λύσσα στο λιμενοβραχίονα. Ήμασταν ανήσυχοι και προσπαθούσαμε να διαγράψουμε από το μυαλό μας τον πραγματικό κίνδυνο που μας απειλούσε. Παρακολουθούσαμε την κατάσταση του καιρού με αγωνία. Ξαφνικά, ολόκληρη η θάλασσα έβραζε εκτινάσσοντας στα ύψη πίδακες νερού, από τα ισχυρά αντιμάμαλα. Ένα θέαμα συγκλονιστικό και άκρως επικίνδυνο. Και είχαμε μόλις 1 ν.μ. για την είσοδο του λιμανιού. Τα κύματα, που περνούσαν τα τέσσερα μέτρα, χτυπούσαν μεταξύ τους με απίστευτη δύναμη και δημιουργούσαν πίδακες με διάμετρο όχι πάνω από δύο μέτρα και ύψος που έφτανε τα τρία. Σύνολο, δηλαδή, κοντά στα επτά μέτρα. Είχε σφιχτεί όλο μου το σώμα και έριχνα συνέχεια κοφτές ματιές στα όργανα του κινητήρα. Ευχόμουν να μη συμβεί κάτι απρόοπτο τούτη τη στιγμή. Οι ριπές του ανέμου ήταν δαιμονισμένες. Έπιαναν τις κορυφές του νερού και τις στριφογύριζαν με τρομερή ταχύτητα. Τέτοιο χαλασμό δεν έχω ξανασυναντήσει. Γέμισε η θάλασσα τέτοιους πίδακες, ώστε δεν άφηναν καμιά δίοδο για να κινηθούμε. Ήμασταν εγκλωβισμένοι. Μούδιασα ολόκληρος όταν ένας τέτοιος πίδακας σήκωσε ψηλά το φουσκωτό. Βρισκόμασταν κυριολεκτικά πάνω σε μια στήλη νερού και αιωρούμασταν για αρκετά δευτερόλεπτα. Ένιωθα πως το φουσκωτό δεν πατούσε στη θάλασσα και ο κινητήρας ήταν στον αέρα. Μάταια προσπαθούσα να ξεφύγω, αφού ουσιαστικά δεν είχα κινητήρια δύναμη. Ήμασταν τόσο ψηλά, που βλέπαμε το λιμάνι από κάτω μας. Σαν «ακυβέρνητοι» αρχίσαμε να πέφτουμε στο κενό με τη δεξιά μας μπάντα. Μετά από ένα δυνατό τράνταγμα το φουσκωτό επανήλθε στη θέση του, μαζί και οι καρδιές μας. Η θάλασσα μάς πήγαινε όπου ήθελε, όταν ξαφνικά ένα κύμα μάς «ξέρασε» μέσα στον όρμο. «Όλα τέλειωσαν» ψιθύρισα. Κι ήταν μόλις ένα μίλι! Χίλιες φορές 100 μίλια όρτσα σε εξάρι, παρά να ξαναπεράσω αυτή τη δοκιμασία. Μέσα σ' αυτά τα 9μετρα μπαλόνια, σε μια θάλασσα μανιασμένη, μακριά από οικογένεια και φίλους, μακριά από κάθε είδους άνεση, κάποια απλά πράγματα γίνονταν περιζήτητα.
Μέσα στη μαρίνα, ο αέρας παράσερνε το φουσκωτό και με πολλή δυσκολία δέσαμε και την τελευταία πρυμάτσα. Εξαντλημένοι γείραμε στον πρυμιό καναπέ. Έμενε τώρα ο εκκωφαντικός θόρυβος από τα ξάρτια των ιστιοφόρων της μαρίνας, για να μας θυμίζει τι επικρατούσε εκεί έξω. Χωρίς να το καταλάβουμε, μας πήρε βαθύς ύπνος. Είχαμε ξεπεράσει τις αντοχές μας.
Δεν ξέρω για πόση ώρα ήμασταν ακίνητοι, όταν με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα ένα παλιό, μεγάλο φουσκωτό με αυτοδύτες που ετοιμάζονταν για κατάδυση. Βγαίνοντας σιγά-σιγά από τη μαρίνα, αναλογίστηκα τι πάνε να κάνουν. Πεταχτήκαμε πάνω στην προβλήτα και παρατηρούσαμε. Μόλις καβατζάρισαν τον μικρό φάρο που βρίσκεται στην είσοδο του όρμου, ένα τεράστιο κύμα τούς «πέταξε» πάλι μέσα. Έντρομοι ξαναγύρισαν στη μαρίνα και έδεσαν κοντά μας. Κωμική σκηνή, που μας προκάλεσε αυθόρμητα γέλια. Χρειαζόμασταν άλλωστε να γελάσουμε, να εκτονωθούμε, για να ξεχάσουμε την κούραση μας. Είχαμε διανύσει 182 δύσκολα ναυτικά μίλια. Παρ' όλα αυτά, βγήκαμε για μια σύντομη βόλτα στους δρόμους της Καρθαγένης. Αφού ειδοποίησα στο Γιβραλτάρ ότι θα αργούσαμε κατά μία ημέρα, ευχόμασταν την επομένη να πέσει ο καιρός, κάτι που φάνταζε αδύνατο.
Τετάρτη, 11 Αυγούστου
Το εγερτήριο ορίστηκε για τις 06:30. Θα θέλαμε να ξυπνήσουμε στις 04:00, αλλά δύο βασικοί λόγοι δεν μας το επέτρεπαν.
Πρώτα-πρώτα, χρειαζόμασταν ξεκούραση μετά τον χθεσινό μαραθώνιο. Έπειτα, ήταν σχεδόν απίθανο να έπεφτε ο καιρός γρήγορα και δεν θα ήταν καθόλου έξυπνο να το διαπιστώσουμε μέσα στη νύχτα. Έτσι, στις 07:00 η ώρα βγαίναμε δειλά-δειλά από τη μαρίνα. Ο θόρυβος από τα κατάρτια των ιστιοφόρων είχε κοπάσει και αυτό μάς έδινε ελπίδες. Καθώς καβατζάραμε το φανάρι του όρμου, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας: Το θαύμα έγινε και η θάλασσα δεν θύμιζε σε τίποτα το χθεσινό της πρόσωπο. «Ο Θεός είναι μαζί μας σήμερα» αναφωνήσαμε και ξεχυθήκαμε να καλύψουμε τα τελευταία 261 ν.μ. έως τη μαρίνα Sotogrande, που βρίσκεται σε στίγμα Β36°17' Δ5°16' και λίγα μίλια πριν το Γιβραλτάρ. Είχαμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε εκεί, ώστε την επομένη, κατά την υποδοχή μας, να είμαστε ξεκούραστοι.
Βάλαμε πλώρη για το San Jose, έξι μίλια πριν το ακρωτήρι Da Gata. Πρόκειται για ένα μικρό ψαράδικο λιμανάκι, στα 79 ν.μ. από την Καρθαγένη. Διέθετε βενζινάδικο και εκεί κρίναμε σκόπιμο να ανεφοδιαστούμε. Με υψηλή ταχύτητα, μένοντας όμως σε κοντινή απόσταση από τη στεριά, παρατηρούσαμε τις μονότονες κατά τα άλλα ακτές της Μούρθια. Είχε πάει 10:30, όταν πλαγιοδετούσαμε στο βενζινάδικο του San Jose. Ανεφοδιαστήκαμε με 450 It καυσίμου και η πλώρη μας σημάδευε τον κάβο da Gata, το νοτιοανατολικότερο ακρωτήρι της Ισπανίας. Περάσαμε κοντά από τους όρμους Playa de los Genoveses και Playa de Monsul, όπου γυρίστηκε η τελευταία ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς. Καβατζάραμε το ακρωτήρι, ήμασταν πια στην τελική ευθεία για τις Ηράκλειες Στήλες. Μας έμεναν αρκετά μίλια ακόμη, ενώ ο καιρός έφτανε τα 5 μποφόρ. Και πάλι γαρμπής. Οι πληροφορίες μου, πως σε τούτα τα μέρη τον μήνα Αύγουστο επικρατούν άνεμοι ανατολικοί βορειοανατολικοί, είχαν διαψευστεί. Για τρίτη συνεχόμενη μέρα επικρατούσαν νοτιοδυτικοί άνεμοι. Έτσι, ένα θεωρητικά εύκολο κομμάτι του ταξιδιού έγινε αναπάντεχα πολύ πολύ δύσκολο. «Τουλάχιστον θα κρατήσουν ακόμα λίγες ημέρες, ώστε να τον έχουμε πρύμα στην επιστροφή;» αναρωτήθηκα. Βέβαια, μετά την προηγούμενη εμπειρία μας, το πεντάρι δεν μας απασχολούσε καθόλου. Περάσαμε ανοιχτά από την Αλμερία και παρατηρούσαμε τις πλαγιές της Γρανάδα με τα ολόλευκα σπίτια. Ήδη βρισκόμασταν στην περίφημη Costa del Sol, που ξεκινά από την Αλμερία και φθάνει έως τα στενά του Γιβραλτάρ. Πλέαμε κοντά στη μεσογειακή ακιή της Ανδαλουσίας, παράλληλα με την οροσειρά της Σιέρα Νεβάδα, ενώ στο βάθος διακρινόταν η κορυφή της, στα 3.481 μ., που είναι μετά τις Αλπεις η ψηλότερη της Ευρώπης. Ζυγώσαμε στη Μάλαγα, όπου βγαίνει το καλύτερο σταφύλι, αλλά αρκετά ανοιχτά για να διακρίνουμε λεπτομέρειες. Πλησιάσαμε όμως στις ακτές που βρίσκονται στη Μαρβέγια, το πιο διάσημο θέρετρο της Ισπανίας. Στις ακτές της Ανδαλουσίας υπάρχουν έντονα τα σημάδια της χλιδής του παρελθόντος. Από τότε, στην εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων, τη χρυσή εποχή της Ισπανίας, που οι μεγάλοι θαλασσοπόροι ξεκινούσαν για τον Νέο Κόσμο και επέστρεφαν όλο πλούτη. Νιώσαμε και εμείς για λίγο κάτι από την «αύρα» που έχουν αφήσει να αιωρείται σε τούτα τα μέρη οι μεγάλοι εκείνοι θαλασσοπόροι.
Γύρω στις 20:00 ο ήλιος άρχισε να βασιλεύει, όταν μπροστά μας διακρινόταν πια καθαρά το στενό του Γιβραλτάρ. Η δύση του ήλιου ήταν μαγεία. Κοκκίνισε ολόκληρος ο βράχος - ένα υπερθέαμα! Όλα ήταν καταπληκτικά. Ανταλλάξαμε συγχαρητήρια και μείναμε να στοχαζόμαστε ο καθένας με τον δικό του τρόπο την επιτυχία της αποστολής, τις δυσκολίες και τους κινδύνους που περάσαμε. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι, λες και τελείωσε το ταξίδι. Η επιστροφή δεν μας απασχολούσε, κι ας γνωρίζαμε πως βρισκόμασταν πολύ μακριά. Ολοένα και πιο καθαρά διαγραφόταν αριστερά στην πλώρη μας η «πύλη εισόδου της Μεσογείου» ή, για μας, η έξοδος προς τη «μεγάλη θάλασσα», όπως αποκαλούσαν κάποτε τον ωκεανό. Μέναμε αρκετές μοίρες πάνω από το στενό, για να προστατευόμαστε από τα ισχυρά ρεύματα του Ατλαντικού που έχουν κατεύθυνση προς τη λεκάνη της Μεσογείου. Τα μυθικά στενά λοιπόν, οι θρυλικές Ηράκλειες Στήλες, ήταν μπροστά στην πλώρη μας!
Απέναντι, τα ψηλά βουνά της Μπαρμπαριάς, ένα μικρό άνοιγμα και ο επιβλητικός βράχος του Γιβραλτάρ. Πόσες σκέψεις δεν τριγυρνούσαν στο μυαλό μου! Ολόκληρο το ταξίδι περνούσε μπροστά από τα μάτια μου. Εκείνη η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, κι εκείνη η υπέροχη μοναξιά, μέσα στα κύματα, όταν οι άνεμοι λυσσομανούν ή όταν η θάλασσα ναρκώνεται. Ώρες ηρεμίας και πολλές φορές ευτυχίας, που εναλλάσσονται με στιγμές φόβου και αγωνίες, σε μια σχέση Πάθους.
Όλη η κούραση ως διά μαγείας εξαφανίζεται. Τα έντονα συναισθήματα αφήνουν σιγά-σιγά τη θέση τους στην ηρεμία και τη γαλήνη. Λίγο πριν νυχτώσει, μπαίνουμε στη μαρίνα Sotogrande και μετά τις κατάλληλες διατυπώσεις δένουμε στη θέση μας. Η σκέψη μας ήταν από τώρα στην αυριανή ημέρα.
Ο βράχος του Γιβραλτάρ
Το Γιβραλτάρ δεν είναι ανεξάρτητο κράτος, έχει όμως τη δική του κυβέρνηση, τη δική του σημαία και τον δικό του εθνικό ύμνο. Η σημαία μάλιστα είναι ενδεικτική, απεικονίζοντας ένα κάστρο και από κάτω ένα μεγάλο κλειδί, το κλειδί της εισόδου στη Μεσόγειο. Έχει το σύστημα παιδείας και υγείας της Αγγλίας, ενώ τα θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής ελέγχονται άμεσα από το Λονδίνο. Αυτή τη χρονιά, η πόλη του Γιβραλτάρ έχει γιορτινή όψη και είναι σημαιοστολισμένη. Γιορτάζει 300 χρόνια ανεξαρτησίας. Ήταν 4 Αυγούστου του 1704 όταν την απελευθέρωσαν οι Αγγλοι. Βέβαια σήμερα, όπως μας πληροφορεί η Denise που γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ, οι Gibraltarians -όπως αποκαλούνται οι ντόπιοι- ζητούν να ανεξαρτητοποιηθούν και από τους Αγγλους, ενώ δεν έχουν καθόλου καλές σχέσεις με τους Ισπανούς. Οι Ισπανοί ακόμη θέλουν να προσαρτήσουν το Γιβραλτάρ και δεν επιθυμούν να γίνει ανεξάρτητο. Μεταξύ των δύο πάντως, οι κάτοικοι προτιμούν τους Αγγλους.
Η ανατολική πλευρά του βράχου πέφτει σχεδόν κάθετα στη θάλασσα προσφέροντας ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Εδώ βρίσκονται και οι μοναδικές παραλίες Sandy bay, Catalan bay και Eastern bay, γνωστή και ως Caleta. Την ακτή αυτή χρησιμοποιούσαν οι Γενοβέζοι θαλασσοπόροι για να επισκευάσουν τα καράβια τους.
Στο νότιο άκρο της βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα ξενοδοχεία του Γιβραλτάρ, το Caleta Palace Hotel, απ' όπου η θέα είναι εντυπωσιακή.
Η δυτική πλευρά του βράχου κατεβαίνει ομαλά στη θάλασσα, σε αντίθεση με την ανατολική. Εδώ αναπτύσσεται η πόλη, το κέντρο της οποίας εκτείνεται σε ένα χιλιόμετρο μήκος και 300 μέτρα πλάτος. Πολλά μαγαζάκια και ακόμα πιο πολύς κόσμος κυριολεκτικά κατακλύζουν την πλακόστρωτη κύρια οδό, καθώς και την κεντρική πλατεία. Αρκεί να αναλογιστούμε πως οι τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο το Γιβραλτάρ ξεπερνούν τα 10.000.000. Σ' αυτήν την πλευρά του βράχου βρίσκεται το λιμάνι και οι δύο μεγάλες μαρίνες: Queensway Quay και Marina bay.
Στη βορινή πλευρά υπάρχει ένας πλατύς «ισθμός» αμμουδιάς, πάνω στον οποίο κατασκευάστηκε το αεροδρόμιο - κάποιοι ισχυρίζονται πως παλιότερα η αμμουδιά αυτή δεν υπήρχε και το Γιβραλτάρ ήταν νησί. Οι πολυάριθμες πέτρες που χρειάστηκαν για την κατασκευή του, μιας και το μεγαλύτερο κομμάτι του βρίσκεται στη θάλασσα, προέρχονται μέσα από τον βράχο. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αγγλοι έσκαψαν ένα λαβύρινθο από τούνελ μέσα στο βράχο, που φτάνει στον απίστευτο αριθμό των 75 χιλιομέτρων. Είναι σαν μια μικρή πόλη, με νοσοκομεία, φάρμακα, κουζίνες, parking, εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποθήκες με προμήθειες για 8 μήνες. Μέσα μπορούν να φιλοξενηθούν περίπου 60.000 άνθρωποι. Όλα αυτά, για να προστατεύονται από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών, ενώ μέσα στα τούνελ υπήρχαν πολλά κανόνια, τα οποία δεν ήταν ορατά από πουθενά.
Σήμερα, βέβαια, χρησιμοποιείται από το NATO ως κέντρο ελέγχου των στενών και των απέναντι αφρικανικών ακτών και εδώ εργάζονται όλο το 24ωρο 85 έως 120 άτομα από όλα τα κράτη-μέλη. Οι είσοδοι είναι κλειστές, αλλά με άδεια που εκδίδει εύκολα το υπουργείο Τουρισμού και με παρουσία συνοδού υπάρχει η δυνατότητα ξενάγησης μέσα στο βράχο για μήκος περίπου τριών χιλιομέτρων. Αξιοσημείωτα είναι τα 140 σπήλαια που υπάρχουν μέσα στο βράχο, με σημαντικότερο όλων το Saint Michael's cave, το μοναδικό που είναι ανοικτό για το κοινό. Σύμφωνα μ' έναν θρύλο, από εδώ ξεκινά ένα μυστικό πέρασμα το οποίο συνεχίζει κάτω από τη θάλασσα και οδηγεί στις βόρειες ακτές της Αφρικής. Το σπήλαιο εντυπωσιάζει με τους γιγάντιους σταλακτίτες και σταλαγμίτες του, ενώ χρησιμοποιείται και ως αίθουσα κονσέρτων και θεατρικών παραστάσεων. Στην κορυφή του βράχου, που υψώνεται στα 421 μ. από τη θάλασσα, υπάρχει ένα μεγάλο κανόνι που κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έλεγχε το πέρασμα με εμβέλεια 20 χιλιομέτρων, ώστε να φθάνει μέχρι την Αφρική. Εντυπωσιακότερο όμως είναι το κανόνι που βρίσκεται πιο κάτω και ονομάζεται 100-ton Gun. Είναι εκεί από το 1870, οπλίζεται κάθε τέσσερα λεπτά, το κάθε βλήμα ζυγίζει έναν τόνο και για τον χειρισμό του χρειάζονται 35 άνθρωποι. Τώρα αποτελεί μία από τις τουριστικές ατραξιόν του Γιβραλτάρ. Τουριστική ατραξιόν αποτελούν και οι διάσημοι πίθηκοι που ζουν ελεύθεροι στη δυτική πλαγιά του βράχου. Είναι παραπάνω από 100 και στον καθένα έχει δοθεί κι ένα όνομα. Σύμφωνα με τον μύθο, ήρθαν από το υποθαλάσσιο τούνελ από το Μαρόκο, αλλά το πιθανότερο είναι να τους μετέφεραν οι πρώτοι Αραβες κατακτητές. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Τσώρτσιλ είχε πει πως, όταν οι πίθηκοι εξαφανιστούν από το Γιβραλτάρ, τότε θα σταματήσει και η κυριαρχία των Αγγλων.
- Στο νότιο τμήμα του βράχου συναντούμε τον εντυπωσιακό φάρο Europa Point, που απέχει 14 χλμ. από τις απέναντι ακτές. Πιο πάνω υπάρχει το επιβλητικό τζαμί που χτίστηκε το 1995 από κάποιον πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας αντί του ποσού των 5.000.000 λιρών. Ακόμα πιο ψηλά βρίσκονται οι Ηράκλειες Στήλες, που αποτελούσαν μέχρι την εποχή των μεγάλων θαλασσοπόρων το τελευταίο σύνορο των ναυτικών που έρχονταν από την Ανατολή. Τα καράβια που έφθαναν από τα διάφορα μέρη της Μεσογείου σταματούσαν στα στενά και επέστρεφαν μόλις ατένιζαν τον ωκεανό, γιατί πίστευαν πως έξω από αυτά θα γκρεμιζόντουσαν, καθώς νόμιζαν πως η γη είναι επίπεδη. Εδώ ήταν το τέλος του κόσμου. Αυτός ήταν και ο δικός μας προορισμός: οι Ηράκλειες Στήλες, όπου επιλέξαμε να αναρτήσουμε συμβολικά την Ολυμπιακή Σημαία, στον μεγάλο ιστό που έστησε η τοπική κυβέρνηση πριν λίγες μέρες.
Πέμπτη, 12 Αυγούστου
Ημέρα Πέμπτη, λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, κι είμαστε εδώ. Όπως ακριβώς το είχαμε προγραμματίσει. Ήταν πολύ σημαντικό για μας να φτάσουμε πριν από τη μεγάλη παγκόσμια γιορτή. Είχε πάει 09:00 η ώρα, όταν αρχίσαμε να τακτοποιούμε το φουσκωτό και να ετοιμάζουμε την Ολυμπιακή Σημαία. Για αρκετές μέρες ήταν διπλωμένη προσεκτικά μέσα στο ξύλινο κουτί της, τυλιγμένη με τη μεταξωτή κορδέλα της, στο ασφαλέστερο σημείο του πλωριού ταμπουκιού. Ήρθε η ώρα για την τελευταία παρουσία της. Η ώρα για την τελική ανάρτησή της στις Ηράκλειες Στήλες. Μετά από εκατοντάδες ναυτικά μίλια και αμέτρητα κύματα όπου τη μεταφέραμε και την προσέχαμε σαν τον πιο αγαπημένο μας σύντροφο, πιστέψτε με, ήταν πολύ δύσκολο να την αποχωριστούμε.
Καλύψαμε γρήγορα τα 13 ν.μ. από τη μαρίνα Sotogrande και φτάσαμε ακριβώς κάτω από το Europa Point Lighthouse, το απώτατο σημείο της Ευρώπης, όπως αποκαλείται ο φάρος του Γιβραλτάρ. Κατασκευάστηκε το 1841 από τους Άγγλους, έχει ύψος 49 μέτρα από τη θάλασσα και οι αναλαμπές του, που διακρίνονται από 37 ν.μ. μακριά, ελέγχονται απευθείας από το Λονδίνο. Ακριβώς κάτω από τον φάρο, βρίσκεται μόνιμα ένα μαύρο φουσκωτό του Royal Navy με δύο οπλισμένους στρατιώτες. Δεν γινόταν βέβαια να περάσουμε απαρατήρητοι. Πέσαμε ακριβώς πάνω τους. Ζήτησαν να μας κάνουν έλεγχο και αμέσως τους ενημερώσαμε για την αποστολή μας. Τυπικές αγγλικές φυσιογνωμίες, μας υποδέχτηκαν πολύ ευγενικά και προσφέρθηκαν να μας συνοδεύσουν τιμητικά έως τη μαρίνα Queensway Quay. Αφού φωτογραφηθήκαμε μαζί τους, κατευθυνθήκαμε στα γραφεία της μαρίνας, όπου μας προέτρεψαν να περάσουμε με το φουσκωτό πρώτα από το τελωνείο, όσο αυτοί θα φρόντιζαν για τη θέση παραμονής μας.
Πραγματικά, σε λίγη ώρα βρισκόμασταν με το φουσκωτό στο τελωνείο, που βρίσκεται 1 ν.μ. βορειότερα, πλάι στη μαρίνα Bay. Ο προϊστάμενος του τελωνείου, με πολύ αυστηρό και αυταρχικό ύφος, μας κάλεσε στο γραφείο του. Προφανώς από παράλειψη των τοπικών αρχών, δεν είχε ενημερωθεί για την άφιξή μας. Μας τόνισε πως φουσκωτά άνω των έξι μέτρων απαγορεύονται στην ευρύτερη περιοχή και ότι μπορούν να μας το δεσμεύσουν. Τα μέτρα εδώ και δέκα χρόνια είναι πολύ αυστηρά, η αστυνόμευση συνεχής και, έτσι, κατόρθωσαν να πατάξουν τη λαθρεμπορία, κυρίως ναρκωτικών από τις αφρικανικές ακτές. Κάτι άλλο που μας επεσήμανε εμπιστευτικά και πραγματικά μάς έβαλε σε σκέψεις ήταν πως είχαν πληροφορίες για επικείμενο χτύπημα της Αλ Κάιντα, με μικρά και γρήγορα σκάφη. Μείναμε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας, και στην ιδέα μόνο πως θα μας πήγαιναν για εξακρίβωση στοιχείων. Τελικά, κατέφθασε ο σύνδεσμος μας στο Γιβραλτάρ, η Denise Devincenzi από το υπουργείο Τουρισμού. Μετά από αρκετά τηλεφωνήματα σε διάφορα υπουργεία διευθετήθηκαν όλα.
Ο προϊστάμενος του τελωνείου μάς ζήτησε συγγνώμη και πολύ ευγενικά άρχισε να μας εξηγεί την κατάσταση που επικρατεί στο Γιβραλτάρ. Μας ρώτησε πότε θα φύγουμε, για να δώσει εντολές να μη μας ξαναενοχλήσει κανείς. Όταν του είπαμε πως θα αναχωρήσουμε τα χαράματα της επομένης γύρω στις 05:00 η ώρα, χαμογέλασε ειρωνικά και μας είπε: «Θα σας την πέσουν ελικόπτερα με προβολείς. Είναι προτιμότερο να φύγετε μέρα». Μεταφέραμε λοιπόν την αναχώρησή μας στις 09:00 η ώρα και αποχαιρετιστήκαμε. Μας ζήτησε μάλιστα να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί με την Ολυμπιακή Σημαία, κάτι που κάναμε με μεγάλη εχαρίστηση.
Απομακρυνθήκαμε με την Denise, η οποία ολόκληρη την ημέρα ήταν πλάι μας, ξεναγώντας μας στο βράχο του Γιβραλτάρ, ενώ παράλληλα μας ενημέρωνε για την ιστορία της μικρής αυτής χώρας...
Και εδώ, οι Ηράκλειες Στήλες, που αποτελούσαν μέχρι την εποχή των μεγάλων θαλασσοπόρων το τελευταίο σύνορο των ναυτικών που έρχονταν από την Ανατολή, ήταν ο δικός μας προορισμός! Εδώ επιλέξαμε να αναρτήσουμε συμβολικά την Ολυμπιακή Σημαία, στον μεγάλο ιστό που έστησε η τοπική κυβέρνηση πριν λίγες μέρες.
Στις 18:00 η ώρα ήμασταν όλοι εκεί, πλάι στο επιβλητικό μνημείο των Ηράκλειων Στηλών: ο υπουργός Παιδείας του Γιβραλτάρ, κ. Britto (που αντικατέστησε τον υπουργό Αθλητισμού, ο οποίος το πρωί πετούσε για την Αθήνα για να παρευρεθεί στην Ολυμπιακή γιορτή), ο πρόεδρος της Ολυμπιακής Αθλητικής Ομοσπονδίας, κ. John Concalves, και πολλοί δημοσιογράφοι από το GBC, το κρατικό κανάλι του Γιβραλτάρ. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε για μας η παρουσία των Ελλήνων διευθυντών ναυτιλιακών εταιρειών που εδρεύουν στο Γιβραλτάρ, ο κ. Δημήτρης Τσαφούλιας της Vemaoil Shipping και οι κύριοι Κυριάκος Μαραγκουδάκης και Νικόλαος Κυρίτσης της Aegean. Άκουσαν από τα τοπικά κανάλια για την άφιξή μας και μας ανέμεναν ολόκληρο το απόγευμα. Ήταν ιδιαίτερα συγκινημένοι, όπως και εμείς, όταν τους αντικρίσαμε. Παραδώσαμε την Ολυμπιακή Δάδα στον υπουργό Παιδείας και όλοι μαζί αναρτήσαμε την τεράστια Ολυμπιακή Σημαία. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη. Σίγουρα, ήταν η πιο δυνατή στιγμή ολόκληρης της αποστολής. Ο ορίζοντας εκείνη τη μέρα ήταν τόσο καθαρός, που η Ολυμπιακή Σημαία διακρινόταν από τα διαπλέοντα καράβια. Η συγκίνηση και η περηφάνια που νιώσαμε βλέποντας τη Σημαία να κυματίζει στην είσοδο της Μεσογείου, πλάι στις Ηράκλειες Στήλες, στέλνοντας το δικό της μήνυμα στα πέρατα του κόσμου, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Κάτι που δεν πρόκειται ποτέ πια να ξαναζήσουμε...
Ο κ. Britto, στη συνέντευξη που μεταδόθηκε απευθείας από το GBC, φανερά ενθουσιασμένος δήλωσε: «Είμαι πολύ περήφανος, όπως και ολόκληρο το Γιβραλτάρ, που μας τιμήσατε, και κατανοώ τι σημαίνει ένα τέτοιο ταξίδι στη Μεσόγειο, φέρνοντας μας απ' την άλλη της άκρη το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Έχουμε δεσμούς με τη μυθολογία της Ελλάδας, αφού εδώ τοποθετείται το τέλος του κόσμου. Είμαι πολύ ευτυχής που η Σημαία βρίσκεται εδώ και στο εξής θα έχουμε έναν ιδιαίτερο δεσμό με την Ελλάδα.
»Ευχαριστούμε εσάς και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής για το πνεύμα ειρήνης και φιλίας που μας φέρατε. Δεν λαβαίνουμε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες λόγω πολιτικών προβλημάτων. Ελπίζουμε η Ολυμπιακή Σημαία να σημαίνει κάτι και να είναι μια μεγάλη βοήθεια για μας».
Ακολούθησε μικρή δεξίωση στο Royal Gibraltar Yacht Club, όπου μας υποδέχτηκε ο πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου, κ. Patrick Canessa. Μας καλωσόρισε και μας ευχαρίστησε για το μήνυμα που φέραμε, ενώ χαμογελώντας είπε πως θα ήθελε η Ολυμπιακή Σημαία να μείνει στο Yacht Club. Εκεί, πήρε το λόγο ο υπουργός και σημείωσε πως η Σημαία θα βγαίνει κάθε βράδυ για να αναρτάται την επομένη το πρωί. Με το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η Σημαία θα αναρτηθεί μόνιμα πλέον στο καινούργιο γήπεδο του Γιβραλτάρ, που ονομάζεται Victoria. Μας ρώτησε αν ήταν δύσκολο το ταξίδι, για καιρούς και θάλασσες, ενώ εντύπωση μάς έκαναν οι ναυτικές του γνώσεις.
Του απαντήσαμε πως το μόνιμο άγχος μας ήταν να φθάσουμε στο Γιβραλτάρ πριν την έναρξη των Αγώνων και για αυτόν το λόγο κάποιες στιγμές υπερβήκα- μετα όριά μας. «Στην επιστροφή, δηλαδή, θα έχετε διακοπές!» είπε χαριτολογώντας.
Η κουβέντα μας συνεχίστηκε για αρκετή ώρα, πάνω σε διάφορα θέματα, σ' ένα ιδιαίτερα ζεστό και φιλικό κλίμα. Τους ευχηθήκαμε να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες το συντομότερο και αποχαιρετιστήκαμε πολύ εγκάρδια. Και ενώ σκεφτόμασταν να γυρίσουμε στο φουσκωτό για να ετοιμαστούμε για την επιστροφή, οι Έλληνες μάνατζερ των ναυτιλιακών εταιρειών μάς το «απαγόρεψαν». Επέμεναν να μας βγάλουν για φαγητό. Έτσι, αφού επισκεφθήκαμε τα γραφεία τους, μας οδήγησαν σ' ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ, απ' όπου μας εφοδίασαν με προμήθειες για το φουσκωτό. Βλέπετε, οι άνθρωποι αυτοί, πρώην καπετάνιοι, γνωρίζουν πολύ καλά από θάλασσα. Καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο πλάι στη μαρίνα Queensway Quay, όπου συζητούσαμε μέχρι αργά το βράδυ. Πραγματικά, ήταν μια υπέροχη βραδιά. Μας αποχαιρέτισαν λέγοντάς μας: «Παιδιά, είμαστε πολύ περήφανοι και συγκινημένοι γι' αυτό που πετύχατε!».
Κατεβήκαμε στο φουσκωτό και αναλύαμε τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό πραγματικούς Έλληνες! Την επομένη το πρωί η Denise, που ήταν στο πλευρό μας ολόκληρη την προηγούμενη ημέρα, κατέφθασε στη μαρίνα φέρνοντάς μας τις πρωινές εφημερίδες. Την ευχαριστήσαμε για ό,τι είχε κάνει, αγκαλιαστήκαμε και ευχηθήκαμε καλή αντάμωση...
Αφήνοντας την Ίμπιζα
Ο γαρμπής ξανά μάς την έχει στημένη. Δεν μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε με αποδεκτή ταχύτητα. Στο ναυτικό χάρτη χαράζουμε την πορεία μας σε ευθεία γραμμή. Στη θάλασσα όμως δεν είναι το ίδιο. Αλλάζουμε πορεία. Η πλώρη μας τώρα κοιτά στο ακρωτήρι de la Nao, στα 72 ν.μ., λίγο πιο κάτω από τη Βαλένθια. Κινούμαστε τώρα δυτικά. Η πλεύση μας βελτιώθηκε σημαντικά έως τα μέσα της διαδρομής, ώσπου συνέβη κάτι που σπάνια συναντά κανείς. Ο αέρας γυρνάει σε γραίγο. Τα μεγαλύτερα κύματα όμως συνεχίζουν να έρχονται από νοτιοδυτικά. Κάτι σαν γραίγος-γαρμπή, δηλαδή. «Θα 'χουμε μάχη» σκέφτηκα. Ανεβαίναμε στο στήθος των μεγάλων κυμάτων, που τα είχαμε στην αριστερή μας μάσκα. Μέσα σε λίγη ώρα ο γραίγος δυνάμωσε, φτάνοντας στα επίπεδα του γαρμπή. Τα κύματα συγκρούονται μεταξύ τους με μεγάλη δύναμη. Η θάλασσα τώρα έβραζε πραγματικά. Πολύ δύσκολα πια έβρισκα διέξοδο. Τα μπουγέλα ήταν δραματικά. Αυτό που μας ένοιαζε όμως ήταν να κρατήσουμε το σκάφος στην πορεία του, χωρίς παράλληλα να υποστεί κάποια ζημιά από τους αναπόφευκτους, πολλές φορές, κραδασμούς. Η προσοχή μου είναι στραμμένη στη δημιουργία διόδων, όπου προσπαθούσα να χωθώ αστραπιαία. Δεν θυμάμαι πόσες φορές το δευτερόλεπτο έστριβα το τιμόνι πότε από τη μια και πότε από την άλλη.
...keep Ribbing!
