Fourni island
Arki island
Fourni island
Arki island
Αγαθονήσι
Έχοντας τον καιρό πρύμα, αφού το μελτέμι γυρίζει σε mistral σ’ αυτή τη θαλάσσια περιοχή, αποτελώντας τον συνήθη άνεμο που πνέει το καλοκαίρι γύρω από το Αγαθονήσι, μπήκαμε σε ρότα 110 μοιρών και καλύψαμε εύκολα τα 22 ναυτικά μίλια που μας χώριζαν.
Πλέοντας πια στα νερά των Δωδεκανήσων, μπήκαμε στον μεγάλο όρμο του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται στη νότια πλευρά του νησιού, και κατευθυνθήκαμε στο βάθος του, όπου βρίσκεται το λιμάνι και ο ομώνυμος παραθαλάσσιος οικισμός. Η μεγάλη και εξαιρετικά πλατιά προκυμαία της ανατολικής πλευράς του λιμανιού ήταν γεμάτη με ιστιοπλοϊκά και έτσι δέσαμε ακριβώς απέναντι, στον περιορισμένο λιθόστρωτο ντόκο που βρίσκεται μπροστά από τον παραλιακό δρόμο. Αφού τακτοποιήσαμε τα αγκυρόσχοινα και τις πρυμάτσες, άναψα ένα τσιγάρο και στρογγυλοκάθισα στην πλώρη μου.
Στη μνήμη μου, ήρθαν αυτόματα εικόνες και μοναδικές στιγμές από το παρελθόν. Πάνε αρκετά χρόνια τώρα, που είχα πρωτομπεί σ΄ αυτό εδώ το λιμανάκι. Τότε, αρχές Αυγούστου και πάλι, είχαμε πλαγιοδετήσει στην προκυμαία καθώς ήμασταν το μοναδικό σκάφος στο νησί. Καμιά κίνηση και καμιά ανθρώπινη παρουσία στο λιμάνι. Ένα και μοναδικό ταβερνάκι, που είχε βγάλει τα τραπεζάκια του στην ακροθαλασσιά, ήταν η μόνη ένδειξη ζωής σ΄ αυτόν τον τόπο. Μια απίστευτη γαλήνη απλωνόταν παντού, μια υπέροχη ησυχία.
Αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Χτίστηκαν ενοικιαζόμενα δωμάτια, ασφαλτοστρώθηκε ο παραλιακός δρόμος που αγκαλιάζει το λιμάνι, άνοιξαν ακόμα δυο ταβερνάκια και μια καφετέρια και έγιναν σοβαρά έργα υποδομής. Τα πάντα όμως έγιναν τόσο προσεκτικά, που όχι μόνο δεν αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του τόπου, αλλά την έκαναν ακόμα πιο όμορφη. Πολλά σκάφη και αρκετός κόσμος άρχισε να επισκέπτεται το άλλοτε απομωνομένο Γαιδουρονήσι, όπως λεγόταν παλιά. Τα νερά του λιμανιού εξακολουθούν να είναι πεντακάθαρα, ενώ την ίδια γαλήνη εισέπραττα και τώρα, καθώς το βλέμμα μου είχε κολλήσει στα βότσαλα του βυθού, που διακρίνονταν με κάθε λεπτομέρεια.
Γύρω από το λιμάνι, βρίσκονται απλωμένα τα λιγοστά ασπρισμένα σπιτάκια με τις επίπεδες οροφές και τα μπλε πορτοπαράθυρα, που μας παραπέμπουν περισσότερο σε κάποιο Κυκλαδονήσι παρά στα Δωδεκάνησα.
Μπροστά από τα σπίτια, και πλάι στο λιμάνι, βρίσκεται η βοτσαλωτή ακρογιαλιά που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο και αποτελεί μια από τις ομορφότερες του νησιού.
Από το κέντρο του λιμανιού, ξεκινά ο ανηφορικός τσιμεντένιος δρόμος που οδηγεί ψηλά, στο Μικρό και Μεγάλο Χωριό, τους δυο ορεινούς οικισμούς του νησιού. Αθέατοι από τη θάλασσα, αρχίζουν σιγά σιγά να αποκαλύπτονται καθώς ανηφορίζουμε στο δρόμο. Σε απόσταση περίπου οκτακοσίων μέτρων, στις ανατολικές πλαγιές του λιμανιού, βρίσκεται το Μεγάλο Χωριό. Είναι ο παλιότερος οικισμός του νησιού, όπου μένουν και οι περισσότεροι από τους εκατό συνολικά κατοίκους. Ακριβώς απέναντι, και σε απόσταση τετρακοσίων μέτρων από το λιμάνι, βρίσκονται τα λιγοστά σπίτια του μικρού χωριού, όπου διαμένουν ελάχιστοι κάτοικοι.
Αργά το απόγευμα, ανηφορίσαμε με τα πόδια ως το Μεγάλο Χωριό, και αφού περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στα σοκάκια του, συγκεντρωθήκαμε στη μικρή λιθόστρωτη πλατεία. Μέχρι που σκοτείνιασε, καθόμασταν στα «13 αδέλφια», όπως λέγεται το καφενείο της πλατείας, παρέα με τους γέροντες του χωριού, που πολύ πρόθυμα μας μιλούσαν για τον τόπο τους.
Περίπλους του νησιού
Το επόμενο πρωινό, βγαίναμε από τον μεγάλο όρμο που φιλοξενεί το λιμάνι, μέσα στον οποίο υπάρχουν τρεις μικρότεροι, με όμορφες παραλίες, όπου βρίσκονται αγκυροβολημένα αρκετά μεγάλα κυρίως σκάφη. Στρέψαμε την πλώρη μας ανατολικά, ξεκινώντας χαλαρά για τον περίπλου του νησιού.
Ο γύρος του νησιού παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, με πολλούς καλοσχηματισμένους όρμους και πολύ ασφαλή αγκυροβόλια κατά μήκος της ακτογραμμής που στο σύνολό της δεν ξεπερνά τα 13νμ.
Ένα μίλι νότια από την είσοδο του λιμανιού βρίσκεται η νησίδα Κουνέλι, ενώ στη βόρεια πλευρά του νησιού, υπάρχουν αρκετές νησίδες και σκόρπιοι βράχοι που προσφέρονται για ψάρεμα.
Πέρα από τον όρμο του Αγίου Γεωργίου, στη νότια πλευρά του νησιού, σχηματίζονται ακόμα δυό κόλποι.
Ο πρώτος, είναι αρκετά ανοιχτός, και φιλοξενεί τη μικρή παραλία Αμμούδι και ο δεύτερος, ο οποίος εισχωρεί αρκετά μέσα στη στεριά, χωρίζεται σε δυο επιμέρους μακρόστενους ορμίσκους.
Ο ένας βλέπει στο σορόκο και φιλοξενεί την παραλία του Μπάλου. Λίγα μέτρα πριν φτάσουμε στην βοτσαλωτή ακτή του, το υπέροχο χρώμα των νερών, μας ανάγκασε να φουντάρουμε και να μείνουμε αρόδου για αρκετές ώρες, απολαμβάνοντας το κολύμπι μας. Ο άλλος βλέπει στο νοτιά και καταλήγει με ρηχά νερά στην πολύ όμορφη μικρή αμμουδιά του Πόρου. Εδώ είναι και το πιο ασφαλές αλλά και ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση στο σκάφος.
Καβατζάροντας τον νοτιοανατολικό κάβο του Αγαθονησίου, το ακρωτήριο Θόλοι, που λέγεται έτσι από κάποια παλιά θολωτά κτίσματα που βρίσκονται εκεί, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την ανατολική πλευρά του νησιού.
Περνώντας προσεκτικά από τον δίαυλο που σχηματίζεται από τη μεγάλη στεριά και τη νησίδα Κατσαγάνι, μπαίναμε σιγά σιγά στον στενό όρμο του Καθολικού, στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, όπου βρίσκονται και οι ιχθυοκαλλιέργειες. Πλησιάσαμε στον μακρύ τσιμεντένιο ντόκο, ψάχνοντας κάποια θέση ανάμεσα στις συνωστισμένες ψαρόβαρκες. Μια παρέα ψαράδων που καθόταν κάτω από τη σκιά μιας μεγάλης αρμύρας, μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μας, πετάχτηκε πάνω και έτρεξε προς το μέρος μας. Πολύ πρόθυμα, βλέποντας πως δεν υπήρχε κενή θέση, μας προέτρεψαν να οδηγήσουμε την πλώρη μας ανάμεσα στις πρύμνες των δικών τους βαρκών και να δέσουμε πάνω τους. Εντυπωσιασμένοι από την άριστη συμπεριφορά τους, τους ευχαριστήσαμε και περνώντας πάνω από τις βάρκες τους, βγήκαμε στο ντόκο. Πέντε έξι παλιά σπιτάκια και μια σειρά από αμπαλαρισμένα δίχτυα κατά μήκος του ντόκου, σκεπασμένα κυριολεκτικά από τα μεγάλα κλαδιά των αρμυρικιών, που σχημάτιζαν ένα τούνελ σκιάς, πραγματική όαση δροσιάς, τις ζεστές αυτές ώρες του μεσημεριού. Δυο μεγάλα τραπέζια και μερικοί πάγκοι γύρω γύρω για καθιστικά, πλάι στο μυχό του στενόμακρου όρμου, όπου για πρώτη χρονιά φέτος, λειτουργούσε το λιτό ουζερί του καπετάν Λευτέρη. Δυο μεγάλα πλοκάμια χταποδιού πάνω στη σχάρα, γέμιζαν με την υπέροχη μυρωδιά τους την πολύ μικρή βοτσαλωτή ακτή, όπου ήταν τραβηγμένες δυο βάρκες, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τα δυο πιτσιρίκια που πλατσούριζαν εκεί.
Ο πολύ μικρός αυτός οικισμός του Καθολικού και ο στενός απάνεμος όρμος του, που προστατεύεται απόλυτα από το Νερονήσι, το οποίο κόβει τη φόρα των βοριάδων, αποτελεί εδώ και χρόνια αλιευτικό καταφύγιο και στέκι των ψαράδων. Χωμένοι κάτω από τα αρμυρίκια, στην απόμερη αυτή γωνιά του Αιγαίου, σαν νάμασταν σε κάποιο κρυσφήγετο που κανείς δεν μπορούσε να μας ανακαλύψει, απολαμβάναμε το ουζάκι μας συντροφιά με τις ιστορίες των καλόκαρδων ψαράδων. Με τα μεγάλα ψητά πλοκάμια να έρχονται το ένα μετά το άλλο, εξαφανίσαμε δυο ολόκληρα λιαστά χταπόδια, που ήταν μερακλίδικα ψημένα από τον καπετάν Λευτέρη. Περάσαμε αρκετές ώρες στην ψαράδικη αυτή γειτονιά, είχαμε την αίσθηση όμως, πως ξεχαστήκαμε εκεί για μέρες.
Με τον ήλιο να γέρνει προς τη δύση του, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το λιμάνι του Αγίου Γεωργίου. Με κατεύθυνση δυτική, περιπλεύσαμε γρήγορα τις βορινές ακτές, όπου υπάρχουν κάποιες μικρές και απόμερες παραλίες, χωρίς όμως υπήνεμους όρμους και καβατζάραμε τον Μισογιάτη, το βορειοδυτικότερο κάβο του νησιού. Κατεβαίνοντας τη δυτική πλευρά, μπήκαμε στους δυο ανοιχτούς όρμους που υπάρχουν στη σειρά, μέσα στους οποίους φιλοξενούνται μερικές καλές παραλίες, και κλείνοντας τον υπέροχο περίπλου μας, δέσαμε ξανά στον λιθόστρωτο ντόκο, στον μυχό του λιμανιού.
Για όσους ταξιδεύουν
- Οι άνεμοι που πνέουν στο Αγαθονήσι το καλοκαίρι, είναι συνήθως βορειοδυτικοί ή δυτικοί. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ πολλές φορές βόρεια της Σάμου και της Ικαρίας έχει 3 μποφόρ, την ίδια στιγμή βόρεια από το Αγαθονήσι έχει 6 και 7 μποφόρ.
- Υπάρχουν αρκετοί απάνεμοι όρμοι για διανυκτέρευση, τόσο στη νότια όσο και στην ανατολική πλευρά του νησιού. Πέρα από τους όρμους που βρίσκονται μέσα στον κόλπο του Αγίου Γεωργίου, ή τον όρμο του Καθολικού, πολύ καλά και απόλυτα ασφαλή αγκυροβόλια από τους βοριάδες, θα βρούμε στον όρμο του Πόρου.
- Το βενζινάδικο της πλατιάς τσιμεντένιας προβλήτας του λιμανιού, έπαψε πια να λειτουργεί, αλλά και πάγο δύσκολα θα βρούμε.
- Δυο επικίνδυνα σημεία υπάρχουν κυρίως γύρω από το Αγαθονήσι. Οι βράχοι, ο ένας εκ των οποίων μόλις που εξέχει από τη θάλασσα, στη δυτική πλευρά του νησιού, πενήντα μέτρα περίπου από το ακρωτήρι Γκρεμός. Το δεύτερο και πιο επικίνδυνο σημείο, που μάλιστα δεν απεικονίζεται στους ναυτικούς χάρτες, είναι τα αβαθή της δυτικής πλευράς της νησίδας Κατσαγάνι. Πολλά σκάφη έχουν προσαράξει εκεί, γι αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ώστε όταν διερχόμαστε από τον παραπάνω δίαυλο να κρατιόμαστε πιο κοντά προς τη μεγάλη στεριά.
...keep Ribbing!
