Tilos Island
Simi Island
Tilos Island
Simi Island
Chalki Island
Ο καιρός είχε φρεσκάρει για τα καλά, είχαμε όμως να καλύψουμε μόλις δέκα ναυτικά μίλια για να προσεγγίσουμε στη Χάλκη. Κάναμε μια μικρή στάση στη νοτιοανατολική ακτή της Αντιτήλου, που βρίσκεται τρία μίλια πιο κάτω από την Τήλο.
Με μήκος 1,5 μιλίου και με τα χαμηλά αλλά κάθετα βράχια της νότιας πλευράς της να πέφτουν απότομα στη θάλασσα, μοιάζει σαν έναν τεράστιο φυσικό κυματοθραύστη που κόβει τη φόρα των βοριάδων. Τα υπόλοιπα επτά ναυτικά μίλια έως τη Χάλκη, μας δυσκόλεψαν αρκετά. Ο βορειοανατολικός άνεμος δεν ξεπερνούσε τα πέντε μποφόρ. Τα κύματα που σήκωνε όμως, στη συνάντησή τους με αυτά που έρχονταν από το Καρπάθιο, δημιουργούσαν ένα πολύ ενοχλητικό αντιμάμαλο που δεν μας επέτρεπε να έχουμε μια στρωτή πλεύση. Τα σκαμπανεβάσματα και τα παράλληλα μποτζαρίσματα ήταν αδιάκοπα και ασυντόνιστα, προκαλώντας συνεχή καρφώματα της πλώρης. Όσο πλησιάζαμε προς τη Χάλκη τόσο τα πράγματα χειροτέρευαν. Η θάλασσα ήταν τόσο ανάκατη που μας είχε παγιδεύσει. Έβραζε ολόκληρη, και δεν μας επέτρεπε να αναπτύξουμε έστω και μια ελάχιστη ταχύτητα. Πηγαίναμε σχεδόν απλανάριστοι, όταν ένα άναρχο κύμα «άρπαξε» το φουσκωτό και σχεδόν το είχε περιστρέψει με την πλώρη του να κοιτά προς στιγμή στον ουρανό. Μην μπορώντας να αντιδράσουμε, το απότομο σκάσιμο που ακολούθησε γέμισε την κουβέρτα με ζωντανή θάλασσα. Είναι κάτι πεντάρια, που σου σπάνε τα κόκαλα και τα νεύρα, αχρηστεύοντας κάθε προσπάθεια στρωτής πλεύσης οποιοδήποτε σκάφος κι αν κυβερνάς. Με τα χέρια να κρατούν σφιχτά το τιμόνι, υπομέναμε τα αναβράζοντα κύματα ώσπου κάποια στιγμή καβατζάραμε το ακρωτήρι Μύρτος, το νοτιοδυτικό άκρο της Χάλκης. Σταθήκαμε για λίγες ανάσες ξεκούρασης από την αλλόκοτη πλεύση μας, κοιτάζοντας τον συμπαγή καφετί όγκο του νησιού, που παρά το χαμηλό του ύψος, φάνταζε επιβλητικός και δυσπρόσιτος. Πλέοντας πολύ κοντά στις νότιες ακτές, σύντομα φτάσαμε στη δυτική πλευρά της Χάλκης όπου βρίσκεται ο Νημπορειός, ο μοναδικός κατοικημένος οικισμός που είναι και το λιμάνι του νησιού.
Στο Νημπορειό
Δεν ξέρω πως, αλλά χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής είναι από τα μέρη που τα ερωτεύεσαι με την πρώτη κιόλας ματιά, πριν καλά καλά προσεγγίσεις στη ζεστή αγκαλιά του λιμανιού. Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει γοητευθεί από την ομορφιά του Νημπορειού και από την αλησμόνητη γαλήνη που αποπνέει τούτος ο τόπος. Δεν χορταίνεις να κοιτάς.
Με τη ματιά μας να σαρώνει κάθε γωνιά του οικισμού, προσπαθούσαμε να τα χωρέσουμε όλα σε ένα κάδρο. Όλα είναι τόσο γλυκά καλοβαλμένα και περιποιημένα που από την πρώτη επαφή σε σαγηνεύουν. Μια μικρή ζωγραφιά όλος ο τόπος. Χωρίς καμιά αμφιβολία, μια από τις ομορφότερες θαλασσινές γειτονιές του Αιγαίου.
Όσες φορές κι αν έχω επισκεφθεί το Νημπορειό, πάντα νοιώθω τα ίδια ζεστά συναισθήματα, όπως τότε που έμπαινα στο λιμανάκι του για πρώτη φορά.
Οι ανεμόμυλοι της χαμηλής κορυφογραμμής που προστατεύει το λιμάνι από το νοτιά, και οι δυο πύργοι που ορθώνονται ανάμεσα από το σπιτάκια στο μυχό του λιμανιού, ο μεγαλόπρεπος πετρόκτιστος πύργος του ρολογιού από τη μια και το εντυπωσιακό καμπαναριό του ναού του Αγίου Νικολάου από την άλλη, δεσπόζουν επιβλητικά από εκατοντάδες μέτρα μακριά.
Τα όμορφα ανακαινισμένα αρχοντικά, με τα ζωντανά χρώματα και τις κόκκινες κεραμοσκεπές, μαρτυρούν τα χρόνια άνθισης του νησιού, τότε που οι Χαλκήτες μαζί με τους Συμιακούς και τους Καλύμνιους, όργωναν τις θάλασσες φτάνοντας μέχρι της ακτές της Αφρικής, γεμίζοντας τα αμπάρια τους με τα πολύτιμα σφουγγάρια. Πέτρινα διώροφα κυρίως, σπίτια, αμφιθεατρικά χτισμένα γύρω από το λιμάνι, καθρεφτίζονται στα γαλήνια ολοκάθαρα νερά του. Στο μέσο του λιμανιού, στην προέκταση ουσιαστικά της τετραγωνισμένης τσιμεντένιας προβλήτας όπου πιάνουν και τα καραβάκια της γραμμής, βρίσκεται η μικρή κεντρική πλατεία ή αλλιώς «πιάτσα», όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι. Φωλιασμένα κάτω από τις «αρμύρες» της λιθόστρωτης προκυμαίας, το περίπτερο, ο φούρνος, το παντοπωλείο, τα ταβερνάκια στη σειρά, το μπαράκι και κάποια υπέροχα ενοικιαζόμενα δωμάτια πλάι στη θάλασσα.
Όλα είναι γεμάτα με κόσμο, αλλά τα πάντα μοιάζουν να σκεπάζονται από μια υποβλητική σιωπή. Χωρίς αυτοκίνητα και φασαρία, δίχως τίποτε να ενοχλεί την αισθητική μας, είναι ένας ονειρεμένος τόπος για μοναδικές στιγμές πλάι στα μικρά ψαροκάικα που στέκουν ακίνητα στη γαλήνια θάλασσα του λιμανιού.
Τα πέτρινα σπίτια που πολλές φορές «κρύβονται» πίσω από τις μποκαμβίλιες και τα πολύχρωμα λουλούδια, κάποια ερειπωμένα κτίρια δίχως στέγες και παράθυρα, να συμπληρώνουν κι αυτά με το δικό τους τρόπο το συνολικό μαγευτικό τοπίο, το υπέροχο κτίριο του Δημαρχείου, η περίτεχνη βοτσαλωτή αυλή της εκκλησιάς του Αγίου Νικολάου και πλήθος μοναδικών εικόνων ομορφιάς, μας χαρίζει η σύντομη περιπλάνησή μας στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια του Νημπορειού. Φτάνοντας στη βορινή πλευρά του οικισμού, τη Βιγλιμιά όπως ονομάζεται, μπορούμε να αγναντέψουμε την εντυπωσιακή «μαύρη θάλασσα», όπως αποκαλείται χαρακτηριστικά η νότια πλευρά του λιμανιού επειδή η σκιά της δύσης του ήλιου πέφτει πρώτα εκεί, κάνοντας τα νερά να φαίνονται μαύρα.
Η Χάλκη είναι ένα από τα μικρότερα νησιά των Δωδεκανήσων, με περίμετρο που δεν ξεπερνά τα 18 ναυτικά μίλια. Με σχήμα που μοιάζει περισσότερο με ακανόνιστο ορθογώνιο, εκτείνεται από ανατολή προς δύση σε μήκος 5,5 ναυτικών μιλίων και από βορρά προς νότο σε μήκος περίπου 1,5 μιλίου. Χαρακτηρίζεται από γυμνά και απόκρημνα βουνά με ψηλότερη κορυφή το Μαΐστρο στα 593 μέτρα. Παρά το άγονο και βραχώδες τοπίο, υπάρχουν αρκετές μικρές καλλιεργήσιμες εκτάσεις, που δημιουργήθηκαν από τις σκληρές προσπάθειες των κατοίκων για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Η αλιεία, παρά τα φτωχά της πια αποτελέσματα, παραμένει μια από τις βασικές ασχολίες των ντόπιων.
Τα τελευταία χρόνια, από τότε που η Χάλκη ανακηρύχθηκε «Νησί Ειρήνης και Φιλίας», ολοένα και αυξάνεται ο τουρισμός χωρίς όμως να αλλοιώσει στο ελάχιστο τη μαγεία που πραγματικά ακτινοβολεί τούτος ο τόπος.
Στο Χωριό
Ο μοναδικός δρόμος του νησιού ξεκινά από το Νημπορειό και μετά από 2,5 χιλιόμετρα μας οδηγεί στο Χωριό, την παλιά πρωτεύουσα της Χάλκης. Χτισμένο ανάμεσα σε δυο βουνοπλαγιές, σε φυσική οχυρή θέση, αθέατο από στεριά και θάλασσα, προστάτευε τους κατοίκους του από κατακτητές και πειρατές. Κάποτε ζούσαν εδώ αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι. Τώρα πια, ερημωμένο απλώνεται κάτω από το κάστρο. Οι σωριασμένοι τοίχοι και τα χαλάσματα των μικρών λιθόκτιστων σπιτιών, δίχως στέγες, δίχως πόρτες και παράθυρα, στέκουν εκεί αναμφισβήτητοι μάρτυρες του παρελθόντος.
Ανάμεσα στα ερείπια ξεπροβάλλουν οι ασπρισμένοι τοίχοι της εκκλησίας της Παναγιάς της Χωριανής, με το ψηλόκορμο κυπαρίσσι στη δυτική της πλευρά, καθώς και δυο μικρά εκκλησάκια που μοιάζουν να προσπαθούν να δώσουν ζωή στο εγκαταλελειμμένο Χωριό.
Χαμηλά διακρίνεται το παλιό σχολείο, στο μικρό προαύλιο του οποίου στήνονται καρέκλες και τραπέζια που υποδέχονται τους κατοίκους στη γιορτή της Παναγίας τον δεκαπενταύγουστο.
Πήραμε να ανηφορίζουμε το δυσδιάκριτο, πολλές φορές, μονοπάτι που οδηγεί στο κάστρο, ψηλά στην κορυφή του λόφου. Αφού πήραμε μερικές ανάσες κάτω από τη σκιά του κυπαρισσιού της Παναγιάς, συνεχίσαμε την αρκετά κοπιαστική μας ανάβαση. Σε λίγη ώρα φτάσαμε στην είσοδο του κάστρου, το οποίο χτίστηκε από τους Ιωαννίτες Ιππότες, πάνω στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης. Εδώ έβρισκαν καταφύγιο οι κάτοικοι, όταν οι κουρσάροι έφταναν στο Χωριό και λεηλατούσαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Όταν εξέλειψε ο κίνδυνος των πειρατών, οι κάτοικοι του χωριού κατέβηκαν στη θάλασσα, δημιουργώντας σιγά σιγά τον όμορφο οικισμό του Νημπορειού.
Το βορινό τείχος του κάστρου, βλέπει προς το Χωριό και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Διακρίνονται καθαρά οι πύργοι και οι πολεμίστρες, πίσω από τις οποίες ταμπουρώνονταν οι κάτοικοι για να αντιμετωπίσουν την αγριότητα των πειρατών.
Προχωρώντας στο εσωτερικό του κάστρου παράλληλα με το βορινό τείχος του, ανάμεσα στις σκόρπιες πέτρες και τα αγριόχορτα, φτάσαμε στο μικρό ναό του Αγίου Νικολάου, στους μισογκρεμισμένους τοίχους του οποίου διακρίνονται ακόμα οι παλιές βυζαντινές τοιχογραφίες. Αυτό όμως που πραγματικά κόβει την ανάσα, είναι η θέα που απλώνεται μπροστά μας όταν πλησιάζουμε στη νότια πλευρά του κάστρου. Τα τείχη του δεν υπάρχουν πια, αφήνοντας το οπτικό μας πεδίο ελεύθερο προς το πέλαγος. Καθίσαμε προσεκτικά στην ακριανή πεζούλα, απομεινάρι του νότιου τείχους, στο χείλος κυριολεκτικά του γκρεμού. Λες και αιωρούμασταν στο κενό, με μάτια ορθάνοιχτα αγναντεύαμε ένα συγκλονιστικό θέαμα. Τα απόκρημνα βράχια, πέφτουν κατακόρυφα για εκατοντάδες μέτρα, συναντώντας τελικά τη θάλασσα από όπου ξεκινά η χερσόνησος της Τραχειάς. Μια στενή λωρίδα γης, στις δυο πλευρές της οποίας σχηματίζονται δυο υπέροχες παραλίες, μοιάζει να συνδέει τη Χάλκη με τη μικρή στρογγυλή νησίδα, δημιουργώντας μια μαγευτική εικόνα.
Από την ανατολική πλευρά του κάστρου, που είναι και η στενότερη, διακρίνονται καθαρά οι κεραμοσκεπές των σπιτιών του Νημπορειού, ο όρμος του Πόνταμου, το πλήθος των νησίδων που βρίσκονται μπροστά από το λιμάνι, ενώ λίγα μίλια πιο πέρα δεσπόζει ο επιβλητικός ορεινός όγκος της Ρόδου.
τον Αη Γιάννη τον Αλάργα
Αφήνοντας πίσω μας το Χωριό, πήραμε ξανά το δρόμο που τερματίζει στο μοναστήρι του Αη Γιάννη του Αλάργα, στο δυτικό άκρο του νησιού. Σε ολόκληρη τη διαδρομή, το σκληρό και άγονο τοπίο κυριαρχεί. Μόνο ξερολιθιές και κάποιες φραγκοσυκιές συναντούμε, ενώ σε ορισμένα σημεία διακρίνουμε τις μικρές πέτρινες αποθήκες που χρησιμοποιούσαν κάποτε οι βοσκοί.
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην είσοδο του μοναστηριού. Προχωρώντας στη μεγάλη πλακόστρωτη αυλή του, αφήσαμε δεξιά μας τα μικρά κελιά όπου φιλοξενούνται οι προσκυνητές, και καθίσαμε στο μεγάλο μακρόστενο τραπέζι. Κάτω από τη σκιά του αιωνόβιου και ιδιόμορφου κυπαρισσιού, που απλώνει τα κλαδιά του σκεπάζοντας μεγάλο μέρος της αυλής, δοκιμάζαμε από το υπέροχο θυμαρίσιο μέλι του κυρ-Δημήτρη, του «καλόγερου» του μοναστηριού. Η γυναίκα του, αφού μας χαιρέτησε ευγενικά, κατευθύνθηκε προς το μικρό κουζινάκι της, λίγα βήματα πιο πέρα, για να ψήσει τα καφεδάκια μας. Εδώ γίνεται και το μεγάλο πανηγύρι στις 29 Αυγούστου, που συγκεντρώνει τους κατοίκους του νησιού αλλά και τους Χαλκήτες όλου του κόσμου, που επιμένουν να διατηρούν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείτε κάποια θέση για να δέσετε στο ειδυλλιακό λιμανάκι του Νημπορειού. Ακόμα και στην πλωτή προβλήτα που βρίσκεται στη βορινή πλευρά του, υπάρχει πάντοτε αρκετός ελεύθερος χώρος. Αν θέλετε όμως, μπορείτε να αγκυροβολήσετε με ασφάλεια στον όρμο του Πόνταμου ή και στην ακατοίκητη γειτονική νησίδα Αλιμνιά, που βρίσκεται τέσσερα μόλις μίλια βορειοανατολικά από τη Χάλκη. Το μεγάλο φυσικό και υπήνεμο λιμανάκι της, αποτελεί ιδανικό τόπο για μια ήσυχη διανυκτέρευση.
Στη Χάλκη δεν υπάρχει δυνατότητα ανεφοδιασμού σε νερό και καύσιμα. Ο κοντινότερος σταθμός ανεφοδιασμού βρίσκεται στη Σκάλα Καμείρου, στη γειτονική Ρόδο, σε απόσταση 10 ναυτικών μιλίων.
Στις ακτές της Χάλκης
Παρά τη μικρή έκταση του νησιού, η περιπλάνησή μας στις απόκρημνες και βραχώδεις ακτές του θα μας αποκαλύψει μερικές υπέροχες παραλίες.
Η μεγαλύτερη και δημοφιλέστερη παραλία της Χάλκης είναι ο Πόνταμος. Βρίσκεται ακριβώς πίσω από το λιμανάκι του Νημπορειού, από όπου μπορούμε να φτάσουμε ακόμα και περπατώντας, μέσα σε λίγα λεπτά. Φωλιασμένη στο μυχό του ομώνυμου όρμου, του οποίου η είσοδος βλέπει στο νοτιά, μπορούμε να τη χαρούμε ακόμα και όταν πνέουν ισχυροί βόρειοι άνεμοι. Η εξαιρετική αμμουδιά της, τα ρηχά καταπράσινα νερά, το γραφικό ταβερνάκι πλάι στην ακροθαλασσιά, αλλά και η γειτνίασή της με το Νημπορειό, αποτελούν τους κυριότερους λόγους για τους οποίους συγκεντρώνει τον μεγαλύτερο αριθμό των επισκεπτών.
Ένα ναυτικό μίλι δυτικότερα από τον Πόνταμο, βρίσκεται η χερσόνησος της Τραχειάς με δυο πανέμορφες παραλίες στον αυχένα της. Η ακτή Φλέα, στρωμένη με χοντρό βότσαλο, βλέπει ανατολικά και απαγκιάζει καλύτερα και η ακτή Λίμνες με δυτικό προσανατολισμό, που χαρακτηρίζεται από τη μικρή και όμορφη αμμουδιά της. Μπορούμε να αγκυροβολήσουμε στη Φλέα και με τα πόδια να διανύσουμε τα λίγα μέτρα ως τις Λίμνες, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα και τις δυο όμορφες παραλίες.
Στη βόρεια πλευρά του νησιού σχηματίζονται αρκετοί ορμίσκοι, που φιλοξενούν εξαιρετικές παραλίες με μικρά βότσαλα, όλες όμως βλέπουν προς το βορρά. Η απόλυτη μπουνάτσα αποτελεί απαραίτητη προυπόθεση, ώστε να μπορούμε να αγκυροβολήσουμε και να απολαύσουμε τα κρυστάλλινα νερά τους. Αυτές βέβαια που ξεχωρίζουν και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να τις προσπεράσουμε, είναι οι παραλίες «Δυο Γυαλοί» και «Αρέτα». Κρυμμένες ανάμεσα στα εντυπωσιακά κατακόρυφα βράχια της ακτής, με καταπράσινα πεντακάθαρα νερά, αποτελούν μικρούς ιδιωτικούς παραδείσους στους οποίους δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Αξίζει πραγματικά, να μείνουμε εδώ ως τις πρώτες απογευματινές ώρες, όταν η σκιά αρχίζει να σκεπάζει τις μικρές ακτές, και να αφουγκραστούμε την απόλυτη γαλήνη του συναρπαστικού τοπίου, έχοντας στην πλάτη μας τα θεόρατα βράχια που μοιάζουν να ακουμπούν στον ουρανό.
...keep Ribbing!
