At the islands of the Wind -The Aeolian islands
Kalavria
At the islands of the Wind -The Aeolian islands
Kalavria
Ανατολικές ακτές της Σικελίας
Εκεί που το ταξίδι αναψυχής μετατρέπεται σε ταξίδι - προσκύνημα. Προσκύνημα στα μεγαλειώδη μνημεία των προγόνων μας. Εκεί που όλα θυμίζουν Ελλάδα. Εκεί που αντικρίσαμε κατάματα τον πολιτισμό μας. Στριμωγμένα όλα στη μικρή μας καρδιά, που περήφανη δάκρυσε λιγάκι....
Συνεχίζαμε το ταξίδι μας. Αφήσαμε πίσω τα «Ιταλικά επτάνησα» και βάλαμε πλώρη για Punta Faro, το βορειοανατολικό άκρο της Σικελίας, 35 ν. μίλια δρόμος. Η θάλασσα γαλήνια, επέτρεπε στο ταχύμετρο να δείχνει 30 κόμβους. Σε μια ώρα πλησιάσαμε το στενό της Μεσσήνης. Πιστεύαμε ότι και μέσα σ' αυτό όλα θα 'ναι ήσυχα. Ήμασταν γελασμένοι όμως. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη φαίνεται πως «θύμωσαν» που στο ανέβασμα το φουσκωτά μας πέρασαν απαρατήρητα.
Ξαφνικά, το χρώμα της θάλασσας σκοτείνιασε, ενώ έντονος κοντός κυματισμός άσπριζε την επιφάνεια της.
Όσο προχωρούσαμε τα κύματα ψήλωναν και η δύναμή τους αυξανόταν. Η πλώρη άρχισε να καρφώνεται επικίνδυνα. Ελαττώσαμε ταχύτητα. Έκπληκτοι, βλέπαμε τις κορφές των κυμάτων να σπάνε αντίθετα προς την κατεύθυνσή τους, φαινόμενο που για πρώτη φορά συναντούσαμε. Το κύμα μάς έσπρωχνε προς το νότο, ενώ ο άνεμος προς το βορρά. Θέαμα μοναδικό και αλλόκοτο, ενώ άφθονο σπρέι μάς έκανε μούσκεμα.
Ο καιρός συνέχισε να μας κυνηγά, ώσπου μετά από αρκετά μίλια πορείας στο στενό της Messina, καβατζάραμε πίσω από ένα λόφο, τον μοναδικό που μας προστάτευε από τα λυσσασμένα κύματα. Εδώ η θάλασσα ήταν ασάλευτη.
Έμεινα έπληκτος, όταν στην βάση του και λίγα μέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού, αντίκρισα αυτό που πίστευα πως θα ψάξω πολύ για να βρω: Το ξενοδοχείο «Capo Taormina». Καταπληκτική σύμπτωση, σκέφτηκα. Στο σημείο αυτό που απαγκιάσαμε, γυρίστηκε μεγάλο μέρος της ταινίας «Big Blue» ή «Απέραντο Γαλάζιο». Γυρίσματα της οποίας έγιναν και στην Αμοργό, κάτω από το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας. Τα νερά, πράγματι καταπληκτικά, με ένα βαθύ μπλε χρώμα που σε συναρπάζει.
Πιο ψηλά, περίπου στα 200μ., στέκεται σαν από παραμύθι η Ταορμίνα. Το Ταυρομένιο των αρχαίων Ελλήνων. Χτίστηκε το 358 π.Χ. από τον Ανδρόμαχο και υπήρξε πάντα ευημερούσα αποικία. Τις τρεις πλευρές της πόλης, συγκροτούσαν τρομερά φαράγγια που έπεφταν απότομα στη θάλασσα, συνιστώντας έτσι ένα απόρθητο μέρος. Για επιπλέον όμως ασφάλεια, προστέθηκαν ισχυρά τείχη στη βόρεια και νότια πλευρά, σύμφωνα με το ελληνικό αμυντικό σύστημα, τμήματα του οποίου διασώζονται ακόμη και σήμερα. Στην πιο ακμάζουσα εποχή του, το Ταυρομένιο αριθμούσε 12.000 κατοίκους που μιλούσαν τη δωρική διάλεκτο. Η σύγχρονη πόλη θεωρείται από τα πλέον κοσμοπολίτικα θέρετρα στον κόσμο. Γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια, όπου έχεις τη διάθεση να περπατάς όλη την ημέρα. Κι όταν κουραστείς, στάση σε μια από τις τρεις μικρές πλατειούλες, όπου βρίσκονται μερικά από τα πιο γνωστά ζαχαροπλαστεία του κόσμου.
Υπέροχα παλιά κτίρια, πολύ καλά διατηρημένα, με τα μπαλκόνια τους να κοιτούν προς τη θάλασσα. Αλλά και τα νεότερα, απόλυτα εναρμονισμένα στο ιστορικό παρελθόν, στολισμένα με πολύχρωμα λουλούδια σε κάθε γωνιά τους. Όλα αυτά, σκεπασμένα με τη γοητευτική ατμόσφαιρα που αγγίζει κάθε δρομάκι, κάθε σημείο της πόλης. Απλή και αριστοκρατική ταυτόχρονα, είναι η «βασίλισσα» της ακτής του Ιονίου.
Δεν είναι τυχαίο, ότι εδώ πέρασε πολλές στιγμές από τη ζωή της η μυθική Γκρέτα Γκάρμπο. Γνωστές είναι και οι συχνές επισκέψεις στην Ταορμίνα του Γκάρυ Κούπερ. Εδώ ο Βισκόντι «γύρισε» μερικές από τις πιο όμορφες σκηνές του «Γατόπαρδου» με τον εκπληκτικό Μπαρτ Λάνκαστερ και την πανέμορφη Κλαούντια Καρντινάλε.
Εκείνο όμως που ξεχωρίζει, το στολίδι της Ταορμίνα, που φυλάττουν σαν κόρη οφθαλμού οι Ιταλοί, είναι το Teatro Greco. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο, χτισμένο στο καλύτερο σημείο της πόλης, στέκει εκεί για να θυμίζει τη χρυσή εποχή της Μεγάλης Ελλάδας. Για πολλούς θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης που χρονολογείται από το 3ο αι. π.Χ.
Τρία είναι τα στοιχεία, που αρμονικά συνδεδεμένα μεταξύ τους, προσδίδουν στο θέατρο το μεγαλοπρεπή του χαρακτήρα: η εξαιρετική ακουστική του, η αισθητική του και η μοναδική του «θέση». Λαξευμένο στην πλαγιά του λόφου, χωρητικότητας 10.000 θεατών, διατηρείται σε εξαίρετη κατάσταση: η ορχήστρα, η σκηνή, τα διαζώματα, οι κερκίδες και ο μεγάλος ημικυκλικός διάδρομος πάνω από την τελευταία σειρά των καθισμάτων.
Από εδώ, η θέα προς τις βορινές ακτές, έως τη Μεσσήνη αλλά και απέναντι έως την Καλαβρία, είναι μοναδική. Εκείνο όμως που είναι συγκλονιστικό είναι το θέαμα προς το νότο. Ακριβώς από κάτω ο υπέροχος κόλπος του Giardini Naxos, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Αίτνας που συνεχώς «καπνίζει». Αυτό το τοπίο ανάγκασε τον Γκαίτε να το χαρακτηρίσει ως το ωραιότερο του κόσμου.
Τους θερινούς μήνες, κάθε βράδυ το θέατρο γεμίζει από θεατές που παρακολουθούν συναυλίες ή αρχαίες τραγωδίες του Αισχύλου και του Ευριπίδη. Είμαστε πολύ τυχεροί, που απολαύσαμε ένα τέτοιο θέαμα υπό τους ήχους κλασικής μουσικής.
Καθισμένος στα μισογκρεμισμένα τείχη της ψηλότερης κερκίδας, παρακολουθούσα μαγεμένος ένα σκηνικό, την αξία και ποιότητα του οποίου δεν μπορούσα να συλλάβω εξ αρχής. Μαρκιά από τον τόπο μου, πέρα στα Σικελικά παράλια, όλα έδειχναν τόσο Ελληνικά και τόσο μεγαλόπρεπα. Λες και από το μακρινό παρελθόν αναδυόταν κάτι που σκέπαζε τα πάντα. Σκέπαζε τα πάντα με τη μεγαλοσύνη του.
Δεν υπάρχει τόπος στη Σικελία, που να μην σκοντάψει κανείς σε αρχαία ελληνικά σημάδια. Ακόμα και το έμβλημά της, μαρτυρά την αρχαία ονομασία της: Τρινάκρια, την έλεγαν. Το νησί δηλαδή με τα τρία άκρα. Σ' όλες τις ακτές της Σικελίας υπάρχουν τα ίχνη του ελληνικού πολιτισμού. Στον Ακράγαντα, η διάσημη κοιλάδα των ναών μήκους 12 χλμ., πραγματικό κόσμημα. Εδώ συναντούμε τους ναούς: της Δήμητρας, του Ηρακλή, του Ολυμπίου Διός, του Ασκληπιού, των Διόσκουρων. Στις Συρακούσες: χο αρχαίο ελληνικό θέατρο, τα λατομεία, το υδραγωγείο, το Ολύμπιον.
Και πόσοι μύθοι ζώνουν αυτό το κομμάτι της Μεσογείου. Σκύλλα και Χάρυβδις, Αίολος, Κύκλωπες, Εγκέλαδος. Ήφαιστος...
Σ' αυτόν τον τόπο ρίζωσαν και δίδαξαν πολλοί άντρες τεράστιου «μεγέθους»: Πυθαγόρας, Ξενοφάνης. Παρμενίδης, Αισχύλος. Ο Επίμαρχος έγραφε κωμωδίες, ο Αρχιμήδης ανακάλυπτε τους νόμους της φύσης, στον Ακράγαντα ο Εμπεδοκλής φιλοσοφούσε, όπου υπάρχει και ομώνυμη πόλη προς τιμήν του.
Μια Ελλάδα, ολόκληρη η Σικελία...
Γεμάτοι με συναισθήματα μοναδικά, κατηφορίσαμε στο λιμανάκι του Giardini Naxos, όπου βρίσκονταν αγκυροβολημένα τα φουσκωτά.
Giardini-Naxos
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στη Νάξο, την αρχαιότερη ελληνική αποικία της Σικελίας. Ιδρύθηκε το 736 π.Χ. από Χαλκιδέους και Νάξιους, απ’ όπου και το όνομα. Το όνομά της διατηρήθηκε μέχρι σήμερα με την προσθήκη Giardini, λόγω των υπέροχων κήπων της πόλης.
Κύριο προϊόν της αποικίας ήταν το εξαίρετης ποιότητας κρασί. Αυτό οφειλόταν στο ότι καλλιεργούσαν τα αμπέλια στα πλούσια ηφαιστειογενή εδάφη, στις παρυφές της Αίτνας. Επακόλουθο ήταν οι Νάξιοι να έχουν σαν κύριο θεό τους τον Διόνυσο, τον οποίο απεικόνιζαν στα νομίσματά τους. Παρά τη σημαντική της θέση κοντά στο στενό της Μεσσήνης, η ευημερία της Νάξου ήταν σύντομη. Λεηλατήθηκε και καταστράφηκε το 403 π.Χ. από τον τύραννο των Συρακουσών, Διονύσιο.
Αποτέλεσε όμως τη βάση για την ίδρυση νέων αποικιών, όπως το Ταυρομένιο, η Κατάνη, οι Λεοντίνοι.
Οι δημοτικές αρχές της σύγχρονης πόλης έχουν δείξει εξαιρετική ευαισθησία στην ιστορία της. Δεν θα ήταν υπερβολή να τονίσω ότι σ’ όλο το μήκος του παραλιακού δρόμου που ονομάζεται Via Calcida Eubea (οδός Χαλκίδος Εύβοιας), υπάρχουν σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, αφίσες που γράφουν με μεγάλα γράμματα: Naxos, η αρχαιότερη ελληνική αποικία στη Σικελία.
Στον ίδιο δρόμο, έχει ανεγερθεί το χάλκινο άγαλμα της Νίκης. Το ίδιο άγαλμα που κοσμεί σήμερα τη Χαλκίδα και αντικρίζουν οι Έλληνες που περνούν τη γέφυρα του Ευρίπου, δώρο της πόλης στη μητρόπολη Χαλκίδα. Πλάι ακριβώς στη μαρίνα, βρίσκεται και το αρχαιολογικό μουσείο με πλήθος γλυπτά και κεραμικά ευρήματα της αρχαιοελληνικής περιόδου. Η σύγχρονη πόλη, εκτείνεται κατά μήκος του κόλπου που ορίζεται βόρεια από το Capo Taormina και νότια από το Capo Shiso. Είναι ένα πραγματικό παραθαλάσσιο θέρετρο, ήσυχος τόπος για διακοπές που προσφέρει τα πάντα. Μεγάλη παραλία με λεπτή άσπρη άμμο και καθαρά νερά, καλά ξενοδοχεία και ένα μικρό λιμανάκι για αγκυροβόλιο. Το βράδυ, η παραλιακή λεωφόρος κλείνει και όλος ο τόπος παίρνει γιορτινή ατμόσφαιρα. Πολύς κόσμος κάνει τη νυχτερινή του βόλτα από τη μία άκρη της παραλίας έως την άλλη, ενώ πολλά μαγαζιά παίζουν ζωντανή μουσική με τις ορχήστρες στημένες πάνω σε πρόχειρες ξύλινες εξέδρες. Στις πλατειούλες, στήνονται μικρά θερινά θεατράκια που παίζουν παραστάσεις μέχρι αργά.
ΑΙΤΝΑ
Βέβαια, δεν ήταν δυνατόν να παραλείψουμε την Αίτνα. Το θρυλικό βουνό, όπου η Αθηνά έθαψε τον αρχηγό των γιγάντων Εγκέλαδο. Οι ανάσες και τα βογγητά του μεταφράζονται σε σεισμούς και εκρήξεις του ηφαιστείου. Στην κορυφή της Αίτνας είχε ένα από τα εργαστήριά του ο Ήφαιστος, ενώ εδώ κατοικούσαν και οι Κύκλωπες, μαζί με τον γνωστό μας Πολύφημο. Η άμεση επαφή μας με το βουνό, ήταν ένας από τους βασικούς στόχους του ταξιδιού. Νοικιάσαμε λοιπόν μηχανάκια, που βρήκαμε με πολύ κόπο από την Ταορμίνα, και ξεκινήσαμε πρωί πρωί. Πήραμε τον μικρό παραλιακό δρόμο που βγάζει στην Κατάνια. Ολόκληρη η πόλη ζει στη σκιά του Monte Etna, έχοντας γνωρίσει πολλές καταστροφές κατά καιρούς. Όπως αυτή στα 1693, που η λάβα κατέβαινε ορμητικά έως τη θάλασσα, καίγοντας ό,τι έβρισκε στο δρόμο της. Σήμερα, ακριβώς πάνω στη διαδρομή της λάβας, υπάρχει η σύγχρονη λεωφόρος Via Etna, προς ανάμνηση. Χαρακτηριστική είναι η δομή των κτιρίων από ηφαιστειακή πέτρα, ενώ η όλη ατμόσφαιρα μοιάζει μελαγχολική μέσα στο μαύρο της χρώμα.
Από την Κατάνια, η Αίτνα απέχει 29 χλμ. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στα 3.350 μέτρα «της», αν και δεν της φαίνονται λόγω της απλωμένης βάσης της.
Από την κορυφή έβγαιναν πυκνοί καπνοί που είχαν σκεπάσει το Σικελικό ουρανό. Είναι βλέπετε η εποχή -ακριβώς ένα χρόνο πριν- που η Αίτνα ήταν για ακόμα μια φορά ο πρωταγωνιστής. Πρωτοσέλιδο σ' όλο τον περιοδικό τύπο και πρώτη είδηση στα κανάλια όλου του κόσμου. Οι επιστήμονες προειδοποιούσαν πως η δραστηριότητα του πιο ενεργού ηφαιστείου της Ευρώπης, πιθανόν να είναι η απαρχή μιας μεγάλης έκρηξης. Μεγάλα ποτάμια λάβας χύνονταν, τα ξημερώματα, στις πλαγιές του βουνού, ενώ ένα από αυτά έφτασε πολύ κοντά στο χωριό Nicolosi, όπου κατοικούν 5.000 άνθρωποι. Η λάβα απειλούσε να καταπιεί ό,τι συναντούσε στο διάβα της.
Σχολιαστές της ιταλικής τηλεόρασης μιλούσαν για νύχτες τρόμου, ενώ οι ειδικοί προειδοποιούσαν για την κορύφωση των ηφαιστειακών δραστηριοτήτων τις τελευταίες μέρες.
Ελικόπτερα ψέκαζαν τη λάβα με κρύο νερό, ενώ ορεινά καταφύγια είχαν καταπλα-κωθεί από τόνους κόκκινης «λάσπης». Η ειρωνεία είναι πως ενώ οι κάτοικοι ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, εμείς διασχίζαμε το Nicoiosi με κατεύθυνση στους κρατήρες της Αίτνας. Προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γινόταν, με συναισθήματα ανάμικτα. Η αλήθεια είναι πως ήμασταν λίγο τρομοκρατημένοι, θέλαμε όμως πολύ να αντικρίσουμε ένα θέαμα που σπάνια συναντά κανείς. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο καταφύγιο Σαπιέντσα, όπου πολλοί αστυνομικοί έκλεισαν το δρόμο και απαγόρευαν τη διέλευση. Περιμένοντας απογοητευμένοι στο μεγάλο πάρκινκ του καταφυγίου, θό-ρυβος πολύς και κορναρίσματα διαδοχικά ηχούσαν στ' αυτιά μας. Ξαφνικά, εκατοντάδες μοτοσικλέτες άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μας. «Στόλος» ολόκληρος. Μίνι συμβούλιο των αστυνομικών και ο δρόμος άνοιξε. Μπροστά οι αστυνομικοί και πίσω η ατελείωτη ουρά από μηχανές. Συνοδεία, φθάσαμε ακόμα πιο ψηλά στις πλαγιές της Αίτνας.
Σε πολλά σημεία, ο δρόμος είχε καλυφθεί εντελώς από στρώματα ηφαιστειακής τέφρας. Η κίνηση των μηχανών άρχισε να γίνεται δύσκολη, ώσπου δεύτερο αστυνομικό μπλόκο μάς έκλεισε το δρόμο. Από εδώ όμως είχαμε θέα προς τους κρατήρες. Βλέπαμε μπροστά μας «καινούργιες οροσειρές» που σχηματίστηκαν από τα ποτάμια λάβας. Πέρα από τη λάβα όμως που κατέβαινε από τον κύριο κρατήρα, ξεπηδούσαν πύρινα κομμάτια σε διάφορα σημεία του βουνού, πράγμα ανησυχητικό γιατί δεν ήταν προβλέψιμο. Μείναμε αρκετά να παρατηρούμε το πρωτόγνωρο αυτό θέαμα.
Πήραμε τα μηχανάκια και επιστρέψαμε στο Nicolosi. Με κατεύθυνση Zafferana, Milo, Linguaglossa, ζώσαμε την ανατολική πλαγιά της Αίτνας. Συναρπαστική διαδρομή μέσα από λόφους μαύρης στερεοποιημένης λάβας. Τοπίο σεληνιακό. Φτάσαμε στο βορειοανατολικό τμήμα του βουνού, όπου το τοπίο ως δια μαγείας άλλαξε. Ο δρόμος περνά μέσα από θεόρατα δέντρα και όσο ανηφορίζαμε τόσο η βλάστηση πύκνωνε ενώ η θερμοκρασία κατέβηκε απειλητικά. Μετά από μία όμορφη διαδρομή βρισκόμασταν στο χιονοδρομικό κέντρο της Αίτνας. Από εδώ μικρά λεωφορεία μάς οδηγούν στα 2.800 μέτρα, σ' ένα συγκεκριμένο σημείο από όπου η θέα κόβει την ανάσα.
Αργά το βράδυ, κουρασμένοι και εξαντλημένοι, ήμασταν «επιτέλους» πάνω στα σκάφη. Την επομένη το πρωί απολαμβάναμε τους υπέροχους όρμους που βρίσκονται βόρεια του Capo Taormina.
Πρώτα πρώτα τη διάσημη Isola bella. Νησίδα που εισχωρεί στη θάλασσα, σχηματίζοντας δύο πολύ ελκυστικές παραλίες με υπέροχα νερά. Η ομορφιά του τοπίου ασύγκριτη, σε καθηλώνει.
Έπειτα το Mazzaro, που είναι ουσιαστικά το επίνειο της Ταορμίνας. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα θέρετρα, με πολλές ξενοδοχειακές μονάδες κατά μήκος της ακτής. Στο Mazzaro μπορείτε να φτάσετε και με το τελεφερίκ που ξεκινά από την Ταορμίνα ή κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέσα από κήπους με πολύχρωμα λουλούδια. Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά, βάλαμε πλώρη για το Riposto, 7ν.μ. νοτιότερα. Ο καιρός, πάνω από 6 μποφόρ, στην πρύμνη μας όμως.
Παίζοντας διαρκώς με τη μανέτα, μπήκαμε άβρεχτοι στο λιμάνι. Πλαγιοδετήσαμε στην προβλήτα και γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ μας. Σκέψεις για διανυκτέρευση εδώ, ακυρώθηκαν, παρ' όλο που υπάρχουν δύο πλωτές εξέδρες για να δέσουμε. Το περιβάλλον και τα βρώμικο νερά όμως μας αποθάρρυναν.
Έτσι, αν και σούρουπο, κατευθυνθήκαμε για Achi Tretse, 8 ν.μ. πιο κάτω. Μεγάλο και γνήσιο ψαράδικο λιμάνι με πολλές πλωτές εξέδρες. Τα σκάφη κυριολεκτικά το ένα πάνω στ' άλλο, ενώ οι ψαράδες μας «έκοβαν» λίγο περίεργα. Δεν θέλαμε και πολύ... Βγήκαμε από το λιμάνι. Μπροστά μας τα διάσημα βράχια (κατά τους Ιταλούς) που εκτόξευσε ο Πολύφημος για να χτυπήσει τον Οδυσσέα, όταν αυτός τον τύφλωσε.
Τελικά μπήκαμε βράδυ σ' έναν όρμο που έκοβε τον καιρό, ακριβώς πριν το λιμάνι της Catania. Κουρασμένοι, πέσαμε για ύπνο, κάτω από την επιβλητική Αίτνα.
ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ
Πρωί πρωί, σηκωθήκαμε, ετοιμάσαμε το σκάφος και βάλαμε πλώρη για Συρακούσες. Σε λιγότερο από μία ώρα, αντικρίζαμε το νησάκι της Ορτυγίας, το οποίο συνδέεται με γέφυρα με το χερσαίο τμήμα της πόλης. Εδώ υπάρχουν δυο μεγάλες μαρίνες. Μια βόρεια της γέφυρας και μια νότια. Κάναμε το γύρο της Ορτυγίας και δέσαμε στο νότιο μέρος γιατί υπάρχει 24ωρη φύλαξη και βενζινάδικο στην προβλήτα, ενώ η πρόσβαση στα μνημεία που θέλαμε να επισκεφθούμε, ευκολότερη.
Οι Συρακούσες ιδρύθηκαν από Κορίνθιους αποίκους στα 735 π.Χ. Ήταν το κέντρο της Μεγάλης Ελλάδος και ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου. Απέκτησαν τη μεγαλύτερη φήμη όταν αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου την ισχυρότερη ναυτική δύναμη της εποχής. Την Αθηναϊκή Συμμαχία δηλαδή, απ' όπου και βγήκαν νικητές με τη βοήθεια της Σπάρτης. Στα χρόνια του τυράννου Διονυσίου, η δύναμη της πόλης έγινε ακόμα μεγαλύτερη και ανέλαβε την ηγεσία όλων των αποικιών της Μ. Ελλάδος. Εδώ έζησε ο ποιητής Θεόκριτος καθώς και ο μεγαλύτερος μαθηματικός όλων των εποχών, ο Αρχιμήδης. Δύο από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης, φέρουν τα ονόματά τους.
Το 212 π.Χ. η πόλη έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων. Πολλοί σκοτώθηκαν, ανάμεσα στους οποίους και ο Αρχιμήδης. Κατά την παράδοση, χάραζε κύκλους στην άμμο, αναζητώντας τη λύση κάποιου μαθηματικού προβλήματος. Ήταν τόσο απορροφημένος που δεν κατάλαβε την παρουσία Ρωμαίου οπλίτη, ο οποίος ετοιμαζόταν να τον σκοτώσει. Τότε, σήκωσε το βλέμμα του προς τον στρατιώτη και του απηύθυνε το ιστορικό: «μη μου τους κύκλους τάραττε». Τα αμυντικά συστήματα που επινόησε ο Αρχιμήδης, καθυστέρησαν πολύ τους Ρωμαίους στην άλωση της πόλης. Γνωστά είναι τα κάτοπτρα, με τα οποία συγκέντρωνε τις ακτίνες του ήλιου και πυρπολούσε τα Ρωμαϊκά ιστιοφόρα, καθώς και οι αρπαγές που ανύψωναν τα πλοία και τα έριχναν στα βράχια της ακτής.
Σήμερα, οι Συρακούσες είναι μια πανέμορφη πόλη με έντονα τα ίχνη του παρελθόντος. Αξίζει να επισκεφθείτε, πρώτα πρώτα, το νησάκι της Ορτυγίας, που ακόμα και σήμερα διατηρεί τα αρχαίο ελληνικό όνομά της. Εδώ υπάρχουν:
- Η πηγή της Αρέθουσας: Βρίσκεται πλάι στη θάλασσα και το όνομά της οφείλεται στην αντίστοιχη πηγή της Αρεθούσας στη Χαλκίδα. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η νύμφη Αρέθουσα παρακάλεσε τους θεούς να την απαλλάξουν από τον Αλφειό που, ερωτευμένος παράφορα μαζί της, την κυνηγούσε διαρκώς. Έτσι, την μετέτρεψαν σε πηγή που τα νερά της χύνονταν στη θάλασσα. Τότε ο Αλφειός παρακάλεσε την Αφροδίτη να τον βοηθήσει στον παράφορο ερωτά του. Εκείνη τον μεταμόρφωσε σε ποταμό πoυ τα νερά του, καθώς καταλήγουν στη θάλασσα, ενώνονται με τα νερά της πηγής της Αρέθουσας.
- Ο ναός του Απόλλωνα: Βρίσκεται στην Piazza Pancali, στην είσοδο της Ορτυγίας. Χρονολογείται στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. και είναι ο αρχαιότερος δωρικός ναός της Σικελίας. Το μέγεθος του είναι εντυπωσιακό, με 58 μέτρα μήκος και 24 πλάτος, ενώ στην πάνω βαθμίδα σώζεται αρχαϊκή επιγραφή που αναφέρεται στον ιδρυτή του ναού Κλεομένη, που ανέγειρε το ναό προς τιμή του αρχηγέτου Απόλλωνα, αρχηγού των αποίκων.
- Ο ναός της Αθηνάς: Στην υπέροχη Piazza Duomo, ο οποίος ενσωματώθηκε με τον καθεδρικό ναό της πόλης. Στο βόρειο τμήμα του καθεδρικού, μπορούμε να διακρίνουμε τους τεράστιους κίονες που θεωρούνται από τους αρμονικότερους της Μεγάλης Ελλάδος. Από την Piazza Duomo, περνώντας τη Via Picherali, βγαίνουμε ακριβώς στην πηγή της Αρεθούσας.
- Piazza Αρχιμήδη: Με το υπέροχο σιντριβάνι της Άρτεμις στο κέντρο της πλατείας, που περιβάλλεται από κομψά κτίρια ποικίλων περιόδων, μερικά από τα οποία περιέχουν στοιχεία προγενέστερων μεσαιωνικών και αναγεννησιακών παλατιών. Στην είσοδο της Ορτυγίας βρίσκεται ο σταθμός των λεωφορείων, απ’ όπου ξεκινάμε για το αρχαιολογικό πάρκο που βρίσκεται στη συνοικία Νεάπολη.
Στο αρχαιολογικό πάρκο βρίσκονται:
- Το αρχαίο ελληνικό θέατρο: Χωρητικότητας 15.000 θεατών όπου πρωτοανέβηκαν οι τραγωδίες του Αισχύλου. Είναι απο τα σημαντικότερα σ' όλο τον κόσμο, σκαλισμένο εξ ολοκλήρου σε μαρμάρινο βράχο. Η σύγκρισή του με το μεταγενέστερο Ρωμαϊκό θέατρο, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα, είναι αδύνατη. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο των Συρακουσών, το καύχημα της πόλης, λειτουργούσε χωρίς διακοπή για μια χιλιετία, ακτινοβολώντας στον δυτικό κόσμο το μεγαλείο του ελληνικού πνεύματος. Σήμερα, πλήθος κόσμου το επισκέπτεται καθημερινά, ενώ συνεχίζονται να παίζονται αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
- Τα περίφημα λατομεία: Απ' όπου αντλούσαν πέτρες για τα κτίσματα τους οι αρχιτέκτονες των Συρακουσών. Στις στοές που δημιουργήθηκαν, φυλακίστηκαν οι χιλιάδες Αθηναίοι αιχμάλωτοι, που επέζησαν από τη συντριβή του Αθηναϊκού στόλου. Το πιο εντυπωσιακό είναι το λατομείο του Διονυσίου ή «αυτί του Διονυσίου» λόγω του σχήματος του.
- Το υδραγωγείο του Ιέρωνα: Βρίσκεται πάνω από το αρχαίο ελληνικό θέατρο και συνεχίζει να τρέχει άφθονο νερό ύστερα απο τόσους αιώνες.
- Ο τάφος του Αρχιμήδη: Βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του αρχαιολογικού πάρκου, στη νεκρόπολη Γκροτιτσέλι. Τέλος, αξίζει να επισκεφθούμε το Αρχαιολογικό μουσείο του Πάολο Όρσι, στη Via Teocrito. Λειτουργεί από το 1988 και ένα ολόκληρο τμήμα του είναι αφιερωμένο στις ελληνικές αποικίες.
Ώρες ατελείωτες, μείναμε να κοιτάζουμε τον αρχαιολογικό αυτόν πλούτο, που άφησαν οι πρόγονοι μας στο πέρασμά τους από τη Σικελία. Νιώθαμε πραγματικά σαν να βρισκόμασταν στη χώρα μας. Πώς να μην αισθανόμαστε περήφανοι που γεννηθήκαμε Έλληνες.
Με συναισθήματα απερίγραπτα, πήραμε να κατηφορίζουμε. Capo Passero ο επόμενος προορισμός. Στο νοτιότερο τμήμα της Σικελίας.
Ανασυγκρότηση, συλλογισμός και πλώρη για Μάλτα...
Αγκυροβόλια και ανεφοδιασμοί στην ανατολική ακτή της Σικελίας που δεν ξεπερνά 120 ν.μ.
| Καύσιμα | Αγκυροβόλια | |
|---|---|---|
| Taormina Giardini-Naxos | ΟΧΙ | Φύλαξη όλο το 24ωρο. Νερό ρεύμα Giardini-Naxos. 5.000 δρχ. η διανυκτέρευση. |
| Riposto | ΝΑΙ | Υπάρχουν δύο πλωτές προβλήτες, αλλά δεν συνιστάται διανυκτέρευση. |
| Siracusa | ΝΑΙ | Προτιμήστε τη νότια μαρίνα. Φύλαξη όλο το 24ωρο, ρεύμα νερό. |
| Marzamemi | ΝΑΙ | Ευρύχωρη και αρκετά καλή μαρίνα |
...keep Ribbing!
