Koufonisia Islands
Small Eastern Cyclades – Iraklia island
Koufonisia Islands
Small Eastern Cyclades – Iraklia island
Shoinousa Island
It is between Heraklia and Kato Koufonisi and it is separated from them by narrow channels of a few hundred meters. Having the most indented coastline of the other islands of the group, and many sheltered bays, it offers the biggest number of beaches and is an ideal place for those who prefer a relaxed and solitary holiday.
Αν σας μαγνητίζουν οι απόλυτα ήσυχοι οικισμοί, οι καλοσυνάτοι νησιώτες και οι αυθεντικές εικόνες, τότε βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος.
Στο Μερσίνι
Φτάσαμε νωρίς το πρωί στο Μερσίνι, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το λιμάνι της Ηρακλειάς. Το Μερσίνι είναι βαθύς και στενός όρμος, που εισχωρεί στη στεριά για περισσότερο από 600 μέτρα. Με την είσοδό του να βλέπει στο νοτιά, αποτελεί ένα από τα ασφαλέστερα αγκυροβόλια του Αιγαίου, και βέβαια εδώ βρίσκεται και το λιμάνι του νησιού.
Στο τελείωμα του όρμου, ανοίγονται δυο μικρότεροι ορμίσκοι. Ανατολικά βρίσκεται το λιμάνι και δυτικά μια μεγάλη αμμουδιά με αρμυρίκια και πεντακάθαρα νερά. Άνετα θα βρούμε κάποια θέση για να δέσουμε, ακόμα και μεσούσης της θερινής περιόδου. Μόνο τις πρώτες 15 μέρες του Αυγούστου επικρατεί κάποιος συνωστισμός, αλλά και σ΄ αυτή την περίπτωση μπορούμε να αγκυροβολήσουμε στα άκρα της αμμουδιάς, και να διανυκτερεύσουμε σε ένα απόλυτα γαλήνιο τοπίο. Η αμμουδιά αυτή βέβαια, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ορμητήριο για τις περιπλανήσεις μας στο νησί, αφού μας εξασφαλίζει και αλησμόνητες βραδιές στα δυο μοναδικά ταβερνάκια του λιμανιού, που βρίσκονται λίγο πιο πέρα. Αυτό πράξαμε κι εμείς, χωρίς δεύτερη σκέψη. Για όσο διάστημα μείναμε στο νησί, κάθε βράδυ επιστρέφαμε στο Μερσίνι, το οποίο έλαμπε κάτω από το φως του φεγγαριού που ήταν στο γέμισμά του. Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες καθόμασταν στο ομώνυμο ταβερνάκι, και κάτω από τις μπλε πέργκολες παρέα με ουζάκια και υπέροχους μεζέδες, απολαμβάναμε το γνήσιο και αυθεντικό περιβάλλον πλάι στην ακροθαλασσιά.
Πάνε αρκετά χρόνια που το Μερσίνι αποτελούσε ένα μοναχικό λιμάνι. Τελευταία, αποτελεί αγαπημένο προορισμό πολλών ταξιδευτών και το υπήνεμο λιμανάκι γεμίζει συχνά με κάθε είδος πλεούμενου. Ακόμα και έτσι όμως, αποτελεί μια από τις πιο γοητευτικές, θαλασσινές γειτονιές του Αιγαίου. Στο Μερσίνι δεν υπάρχουν παντοπωλεία ή άλλα μαγαζιά. Πέρα από τα δύο ταβερνάκια, ελάχιστα σπίτια βρίσκονται μόνο γύρω από τον όρμο. Όλες οι προμήθειες γίνονται από την Χώρα που απέχει 1200 μέτρα από το λιμάνι. Εσωτερική συγκοινωνία δεν υπάρχει στο νησί και οι μετακινήσεις γίνονται με τα πόδια. Άλλωστε, οι αποστάσεις είναι τόσο μικρές που μπορείς εύκολα να φτάσεις από το ένα άκρο του νησιού στο άλλο. Αν θελήσετε βέβαια να ανεφοδιαστείτε από τη Χώρα, μπορείτε να αγκυροβολήσετε στον όρμο Τσιγκούρι, που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το Μερσίνι. Από εκεί η Χώρα απέχει μόλις 500 μέτρα.
Στη Χώρα
Το πρώτο μας πρωινό λοιπόν, πήραμε τον ανηφορικό τσιμεντένιο δρόμο που συνδέει το λιμάνι με τη Χώρα. Ευχάριστη έκπληξη για μας, ήταν τα δυο φορτηγάκια που σταμάτησαν δίπλα μας, με σκοπό να μας μεταφέρουν ως τη Χώρα. Τους ευχαριστήσαμε ευγενικά και αρνηθήκαμε την πρόσκληση, μιας και είχαμε διάθεση για περπάτημα. Η Χώρα της Σχοινούσας, μας υποδέχεται με μια αφοπλιστική λιτότητα που σπάνια πλέον συναντάς ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα κυκλαδονήσια. Όλα εδώ κυλούν σε αργούς ρυθμούς και δεν έχεις παρά να τους ακολουθήσεις για να απολαύσεις την ομορφιά του λιτού και απέριττου τοπίου που ξετυλίγεται στα λιγοστά σοκάκια του χωριού.
Ένας φαρδύς τσιμεντένιος δρόμος διασχίζει τη Χώρα απ' άκρο σ' άκρο, σε πολλά σημεία του οποίου είναι ζωγραφισμένα μεγάλα λευκά λουλούδια. Στα πρώτα μέτρα του δρόμου συναντούμε το παλιό παντοπωλείο «το κέντρο» και το μικρό παραδοσιακό καφενεδάκι με το ίδιο όνομα. Στην ασπρισμένη πεζούλα και στα τραπεζάκια κάθονται αρκετοί ηλικιωμένοι απολαμβάνοντας το πρωινό καφεδάκι τους. Όμορφες και αυθεντικές εικόνες, που πολύ σπάνια πια συναντά κανείς, ακόμα και στα νησιά της άγονης γραμμής. Εικόνες, που βρίσκουμε μόνο αν ανατρέξουμε στις μνήμες των παιδικών μας χρόνων, στην εποχή των παππούδων μας, και θυμηθούμε τους καφενέδες και τα παλιά παντοπωλεία, που στον περιορισμένο χώρο τους είχαν στοιβαγμένα όλα τα αγαθά. Περάσαμε από τη μικρή πλατεία Ντόλλι Μωνούρι, όπως γράφει η μικρή μαρμάρινη επιγραφή, που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Γάλλου ευεργέτη του νησιού. Από εδώ ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει ελαφρά, συνεχίζοντας την ανατολική του κατεύθυνση για αρκετά μέτρα ακόμη.
Λίγα μαγαζάκια, καφετέριες, ταβερνάκια και αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αποτελούν τα πρώτα βήματα της τουριστικής ανάπτυξης του νησιού.
Στη Χώρα ζουν και οι περισσότεροι κάτοικοι που μαζί με τους αλλοδαπούς ξεπερνούν τους 200.
Ο δεύτερος οικισμός του νησιού είναι η Μεσσαριά και βρίσκεται 1,6 χιλιόμετρα βόρεια από τη Χώρα. Μια οικογένεια ζει μόνο το χειμώνα εδώ, ενώ τα ελάχιστα σπίτια του οικισμού αποτελούν πια εξοχικές κατοικίες. Παρά την ερήμωση του χωριού, το καλοκαίρι λειτουργεί ένα πέτρινο ταβερνάκι που εξυπηρετεί τους λιγοστούς επισκέπτες του, αποτελώντας σταθμό ξεκούρασης για όλους εκείνους που κατευθύνονται με τα πόδια στις βορινές παραλίες.
ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
Η Σχοινούσα χαρακτηρίζεται από τον έντονο διαμελισμό των ακτών της, και με περίμετρο που φτάνει τα 10 ναυτικά μίλια φιλοξενεί πάρα πολλές παραλίες, μερικές από τις οποίες είναι εκπληκτικές.
Βγήκαμε σιγά σιγά από το Μερσίνι και περάσαμε κοντά από το εκκλησάκι του Αη Νικόλα, που βρίσκεται πάνω στο βορινό κάβο. Με την πλώρη μας να στρέφεται προς το βορρά, διατηρούσαμε πολύ μικρή απόσταση με τις ακτές του νησιού. Πρώτα συναντούμε τον όρμο Σιφνέικο, ο οποίος εισχωρεί αρκετά προς τη στεριά και αποτελεί ένα πολύ καλό αραξοβόλι που προστατεύεται από τα μελτέμια. Είναι ο μοναδικός όρμος του νησιού χωρίς παραλία, έχει όμως πολύ όμορφα πράσινα νερά, ιδιαίτερα στη βορινή βάλα του.
Λίγο πιο πάνω βρίσκονται οι Μονόπετρες, γύρω από τις οποίες σχηματίζονται αρκετές όμορφες σπηλιές και αν δεν φυσούν τα μελτέμια μπορούμε να πλησιάσουμε πολύ κοντά. Στη μέση περίπου της βορειοδυτικής πλευράς του νησιού, ανοίγεται ο βαθύς κόλπος του Γερολιμνιώνα. Όπως φανερώνει και το όνομά του, αποτελεί πολύ καλό λιμάνι στους βοριάδες καθώς η είσοδός του βλέπει δυτικά.
Στο μυχό του σχηματίζεται μια συμπαθητική μικρή αμμουδιά, ενώ στη βορινή πλευρά του όρμου, η χαμηλή προεξοχή του βράχου που εισχωρεί για αρκετά μέτρα στη θάλασσα σχηματίζει μια μικρή υπέροχη βάλα με καταπράσινα νερά.
Με τα βράχια της ακτής να χαμηλώνουν, φτάνοντας στο επίπεδο της θάλασσας, πλησιάσαμε στον Μέσα Κάβο που είναι το βορειότερο ακρωτήρι του νησιού. Από εδώ ξεκινά η ανατολική πλευρά της Σχοινούσας που φιλοξενεί και τις περισσότερες παραλίες. Όταν φυσούν τα μελτέμια με μεγάλη ένταση, ο καιρός που κατεβαίνει έξω από τα Κουφονήσια γυρίζει προς τις ανατολικές ακτές της Σχοινούσας, δεν ξεπερνά όμως ποτέ τα 4 μποφόρ. Ο πρώτος όρμος που συναντούμε στο κατέβασμά μας είναι το Φύκιο. Εδώ μας υποδέχεται μια μικρή και ερημική αμμουδιά, με μια μεγάλη αρμύρα στο μέσο της και ωραία καταπράσινα νερά. Αμέσως μετά, ανοίγεται ο όρμος της Ψιλής Άμμου. Στη βορινή του πλευρά βρίσκεται η ομορφότερη παραλία του νησιού, η οποία συγκεντρώνει αρκετό κόσμο. Η λεπτόκοκκη άμμος και τα γαλαζοπράσινα νερά, καθώς και ολόκληρη η βορινή πλαγιά της παραλίας που ανηφορίζει σαν ένας μεγάλος αμμόλοφος, στολισμένος με λίγα αρμυρίκια και πολλά διάσπαρτα σχίνα, δημιουργούν ένα εξωτικό περιβάλλον που δεν μπορεί παρά να σας μαγέψει. Μέσα στον ίδιο όρμο, σχηματίζεται ακόμα μια μικρή παραλία η οποία σε αντίθεση με την Ψιλή Άμμο είναι ερημική. Μπορεί στην ακτή να έχει πολλές πέτρες, μέσα στη θάλασσα όμως ο βυθός είναι στρωμένος με μια υπέροχη ψιλή άμμο. Εδώ αγκυροβολήσαμε για αρκετές ώρες απολαμβάνοντας τα διαυγέστατα ρηχά νερά, έχοντας απέναντί μας τις νότιες ακτές του Κάτω Κουφονησίου.
Πιο κάτω βρίσκονται δυο παραλίες που χωρίζονται μεταξύ τους από έναν χαμηλό βράχο που εισχωρεί για λίγα μέτρα στη θάλασσα. Πρώτα ανοίγεται η μικρή αμμουδιά της Φοντάνας και έπειτα η απλωτή παραλία του Αλμυρού. Στην τελευταία, καταλήγει χωματόδρομος και γύρω από το μυχό βρίσκονται πέντε με έξι σπιτάκια. Μερικά βράχια που βρίσκονται στην ακτή, χωρίζουν την παραλία του Αλμυρού σε δυο μικρότερες αμμουδιές που συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο. Στο βορινό άκρο της ακτής υπάρχει ένας μικρός τσιμεντένιος μόλος ενώ στην άλλη πλευρά, δυο μικρά αυτοσχέδια ντοκάκια φιλοξενούν κάποιες ψαρόβαρκες. Γυρνώντας τον μακρύ κάβο του Νικόλα, ανοίγεται ένας μεγάλος κόλπος που βλέπει ανατολικά. Εδώ βρίσκονται στη σειρά οι παραλίες του Μπαζαίου και του Λιόλιου. Περνώντας μέσα από τον δίαυλο του Ασπρονησίου, γυρίσαμε στη νότια πλευρά του νησιού η οποία καταλαμβάνεται από τον μεγάλο όρμο της Αλυγαριάς. Εδώ απαγκιάζουν αρκετά σκάφη, αφού ολόκληρος ο κόλπος προστατεύεται απόλυτα από τα μελτέμια. Στην ανατολική πλευρά του όρμου, υπάρχουν αρκετές μικρές αμμουδιές που μπορούν να φιλοξενήσουν λίγους μόνο λουόμενους. Στο μυχό του όρμου, κάτω από τις ογκώδεις και επιβλητικές βίλλες, βρίσκονται δυο πολύ όμορφες παραλίες οι οποίες μοιάζουν με «ιδιωτικές».
Αυτή τη φορά δεν κάναμε το γύρο της νησίδας Φιδούσας για να περάσουμε στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού. Αποφασίσαμε να περάσουμε από το πολύ στενό πέρασμα, ανάμεσα στη Φιδούσα και τη χερσόνησο του Αη Βασίλη. Τα νερά εδώ είναι πολύ ρηχά και επικίνδυνα ακόμα και για τα φουσκωτά. Αν αποφασίσουμε να περάσουμε από μέσα, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και βέβαια να το επιχειρήσουμε μόνο όταν η θάλασσα είναι γαλήνια. Αν ερχόμαστε από ανατολικά πρέπει να κρατιόμαστε πιο κοντά στη Φιδούσα και στη συνέχεια να περάσουμε το μικρό στενό από το κέντρο του, έχοντας βέβαια τον κινητήρα μας πολύ τριμαρισμένο. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται και για λίγα μέτρα μετά το πέρασμα, όπου τα νερά εξακολουθούν να είναι πολύ ρηχά. Αμέσως μετά το πέρασμα, βρίσκεται ο υπήνεμος όρμος του Αη Βασίλη με την υπέροχη αμμουδιά του. Το μεγαλοπρεπές σπίτι στην ακτή, το μικρό ιδιωτικό λιμανάκι και τα μόνιμα ξύλινα καθιστικά στην παραλία, αποτελούν ένα έμμεσο «απαγορευτικό» για την προσέγγισή της. Πιο πάνω βρίσκεται ο όρμος Λιβάδι, στη δυτική πλευρά του οποίου έχουν ξεκινήσει οι εργασίες για το νέο λιμάνι. Στο μυχό του όρμου απλώνεται η όμορφη ομώνυμη αμμουδιά, που είναι στολισμένη με αρμυρίκια και με λιγοστά αλλά πολύ όμορφα σπιτάκια.
Στο υπέροχο Τσιγγούρι
Ανάμεσα στο Λιβάδι και το Μερσίνι βρίσκεται το Τσιγγούρι. Μια από τις ομορφότερες αμμουδιές του νησιού, κάτω ακριβώς από τη Χώρα. Το μπαράκι Όστρια που βρίσκεται πάνω στην αμμουδιά, πριν από λίγα μόλις χρόνια αποτελούσε το αγαπημένο μας στέκι. Κρυμμένο μέσα στα πελώρια αρμυρίκια, που απλώνοντας τα κλαδιά τους καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της παραλίας, δημιουργώντας τεράστιες φυσικές ομπρέλες που είναι αδιαπέραστες από τις ακτίνες του ήλιου. Τώρα πια, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε με το φουσκωτό μας στο μπαράκι, αφού ολόκληρη η παραλία γεμίζει με νεαρό κυρίως κόσμο και αποτελεί σίγουρα τη δημοφιλέστερη ακτή της Σχοινούσας.
Πλησιάσαμε σιγά σιγά στο βορινό άκρο της αμμουδιάς, που είναι και το μόνο σημείο που μπορούμε να προσεγγίσουμε. Πέρα από τους λουόμενους, υπάρχει ένας μακρύς πάγκος λίγα μέτρα από την ακροθαλασσιά, που καταλαμβάνει ολόκληρη της παραλία και τρέχει παράλληλα με την ακτογραμμή, απαγορεύοντας έτσι κι αλλιώς την προσέγγισή μας.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ιδιαίτερα όταν πλησιάζουμε στην αμμουδιά τις απογευματινές και βραδινές ώρες, όπως προσοχή χρειάζεται και το χαμηλό νησάκι με τις γύρω ξέρες που βρίσκονται λίγο πιο ανοιχτά. Για να πλησιάσουμε με ασφάλεια το Τσιγκούρι, πρέπει να περάσουμε βόρεια της νησίδας που βρίσκεται στη μέση περίπου του όρμου.
Μια πολύ καλή επιλογή, αν θέλουμε να διανυκτερεύσουμε σε δωμάτιο, αποτελεί το όμορφο συγκρότημα του Γρίσπου. Λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στο βορινό άκρο της αμμουδιάς, προσφέρει απεριόριστη θέα έχοντας μάλιστα το φουσκωτό μπροστά στα πόδια μας. Ακριβώς κάτω από τα ενοικιαζόμενα, βρίσκεται και το όμορφο ταβερνάκι όπου περάσαμε τις τελευταίες απογευματινές ώρες, πριν πάρουμε το δρόμο για το Μερσίνι, που αποτελούσε το νυχτερινό μας καταφύγιο.
...keep Ribbing!
