The Olympic Flag on the Pillars of Hercules
The great journey of the Olympic Flag to the Pillars of Hercules (part 2)
The Olympic Flag on the Pillars of Hercules
The great journey of the Olympic Flag to the Pillars of Hercules (part 2)
Αποστολή στο Γιβραλτάρ, από τη Σικελία έως τη Μαγιόρκα
Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω τι είναι αυτό που σε κάνει να ξαναγεννιέσαι όταν βρίσκεσαι καταμεσής της θάλασσας! Μέσα στο πέλαγος, ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Το μόνο διακριτό σημείο είναι οι γραμμές των οριζόντων. Είναι άραγε αυτή η απόδραση από το χρόνο ή είναι το ταξίδι, που, έτσι κι αλλιώς, είναι μια μικρή αναγέννηση;
Τετάρτη, 4 Αυγούστου:
Το Milazzo δε φαίνεται να αποτελεί πόλο έλξης ακόμα για τους Ιταλούς, συγκεντρώνει όμως αρκετό κόσμο, καθώς είναι το πλησιέστερο λιμάνι προς τις Αιολίδες Νήσους. Μην έχοντας να καλύψουμε πολλά μίλια, σε μια θάλασσα αρυτίδωτη, ξεκινήσαμε στις 09:00 το πρωί. Έπρεπε να διανύσουμε 110 ν.μ. έως το Παλέρμο, όπου μας ανέμεναν στις 16:00. Έτσι, είχαμε τη δυνατότητα να μπαίνουμε στους υπέροχους ανοιχτούς όρμους των βόρειων ακτών της Σικελίας, που χαρακτηρίζεται από ψηλές και απότομες καταπράσινες πλαγιές. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια στάση στην Cefalu στα 72 ν.μ. Είναι μια μικρή πανέμορφη πόλη, χτισμένη πάνω στη θάλασσα, μπροστά από έναν ογκώδη βράχο που από μακριά θύμιζε έντονα τη Μονεμβασιά. Γύρω στις 14:00 ξεκινήσαμε για το Capo Zafferano, το ανατολικό ακρωτήρι του μεγάλου όρμου που φιλοξενεί το Παλέρμο. Εκεί ήταν και το σημείο συνάντησής μας με τον όμιλο φουσκωτών της πρωτεύουσας της Σικελίας, Club Tecnomare. Πραγματικά, 3 ν.μ. πριν το ακρωτήρι γυρίζω το VHF στο κανάλι 72, όπως είχε συμφωνηθεί, και λαμβάνω τον Πρόεδρο του ιταλικού ομίλου Deny Orlando, που με καλεί συνεχώς. Σχεδόν ταυτόχρονα φτάσαμε κάτω από το φάρο, όπου μας υποδέχτηκαν αρκετά φουσκωτά, τα πληρώματα των οποίων μάλιστα φορούσαν Ολυμπιακά μπλουζάκια. Στα φουσκωτά βρίσκονταν αρκετοί δημοσιογράφοι, καθώς και ο μόνιμος δημοσιογράφος του Club Tecnomare, ενώ σε λίγο κατέφθασε και ένα 7μετρο φουσκωτό στο οποίο επέβαινε η ψυχή της οργάνωσης της υποδοχής μας, κ. Μάνος Κουβάκης.
Μέσα σε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα και αφού ανταλλάξαμε τις πρώτες κουβέντες με τα παιδιά του ομίλου, υψώσαμε την Ολυμπιακή σημαία και τη γαλανόλευκη και, σχηματίζοντας μια πολύ όμορφη πομπή, αρχίσαμε να μπαίνουμε στον όρμο του Παλέρμο. Σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο λιμάνι, μ' ένα συνοδευτικό φουσκωτό μπροστά, που μας έδειχνε το δρόμο, και τα υπόλοιπα να μας ακολουθούν. Αφού πραγματοποιήσαμε δύο γύρους μέσα στο λιμάνι με την Ολυμπιακή σημαία να κυματίζει επιβλητικά, κατευθυνθήκαμε στο Molo Sammuzzo, όπου μας περίμενε αρκετός κόσμος και μέλη της ελληνικής κοινότητας του Παλέρμο «Τρινάκρια», με την Αντιπρόεδρό της, κα Ε. Ortolani, να κουνά με περηφάνια μια μεγάλη ελληνική σημαία.
Με συναισθήματα μοναδικά, όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στα γραφεία της Cedifop -καταδυτική σχολή για επαγγελματίες- του κ. Κουβάκη, όπου δώσαμε τις πρώτες συνεντεύξεις και ανταλλάξαμε αναμνηστικές πλακέτες. Ακολούθησε ο συντονισμός του προγράμματος των επισκέψεών μας στη σικελιάνικη πρωτεύουσα. Το Παλέρμο (το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη «Πάνορμος») είναι μια όμορφη πόλη με πληθυσμό που ξεπερνά το 1.000.000 και πολλά αξιοθέατα, ενώ αποτελεί σημαντικό εμπορικό λιμάνι, μιας και βρίσκεται στην καρδιά της Μεσογείου. Με όμορφες πλατείες και κτίρια, πολλά παλάτια και μουσεία, και την παλιά πόλη στο νότιο άκρο, είναι μια ελκυστική πόλη. Δεν προλάβαμε όμως να περιηγηθούμε στους δρόμους της όσο θα θέλαμε, γιατί οι συναντήσεις μας ήταν πολλές. Έτσι, χωρίς να χάνουμε καιρό, πήραμε το δρόμο για το ελληνικό Προξενείο, όπου μας υποδέχτηκε η γλυκύτατη Πρόξενος, κα Renata Lavagnini, μαζί με τα μέλη της ελληνικής κοινότητας. Μας παραδόθηκαν βιβλία και δώρα και, αφού υπογράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών, συγκεντρωθήκαμε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι και συζητήσαμε για το σκοπό της επίσκεψής μας, καθώς και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες γενικότερα.
Piana degli Albanesi: Στις 20:00 φτάσαμε στη μικρή αυτή πόλη των 7.000 ανθρώπων, που απέχει από το Παλέρμο 24 χλμ. Στην πλατεία V. Emanuele, που είχε αποκλειστεί από τη δημοτική αστυνομία, μας υποδέχτηκε αρκετός κόσμος, μιας και είχε γίνει γνωστή η άφιξή μας από τις ανακοινώσεις που ήταν τοιχοκολλημένες σε διάφορα σημεία της πόλης. Εκεί μας ανέμεναν ο Δήμαρχος κ. Gaetano Caramanno, ο Αντιδήμαρχος κ. Rosario Peta και η Πρόεδρος Τουρισμού κα Devincenzo Enza, που μας οδήγησαν στο Δημαρχείο. Μετά την ομιλία του Δημάρχου, ανταλλάξαμε αναμνηστικά δώρα και ξεναγηθήκαμε στο λαογραφικό μουσείο, όπου μάλιστα υπήρχε έντονο το ελληνικό στοιχείο...
Piana degli Albanesi
Στα μέσα ίου 15ου αιώνα, όταν τα Βαλκάνια κατακτήθηκαν από τους Τούρκους, κοινωνίες ολόκληρες μετακινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στη Νότια Ιταλία και τη Σικελία. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ο Alophonso of Aragon κάλεσε αλβανικά στρατεύματα για βοήθεια, με σκοπό να καταστείλουν τις τοπικές εξεγέρσεις. Έτσι, οι Αλβανοί εγκαταστάθηκαν εκεί γνωρίζοντας θερμή υποδοχή από τους ντόπιους. Η καθολική εκκλησία τούς παραχώρησε μεγάλη διοικητική και θρησκευτική αυτονομία που τους έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσουν τα ήθη τους, τη γλώσσα τους, τη λογοτεχνία τους, καθώς και τη δική τους εκκλησία. Αρχικά η πόλη ονομαζόταν «Hord» και αργότερα «Piana dei Greci», όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες. Σήμερα, ονομάζεται «Piana degli Albanesi» και είναι μία από τις μεγαλύτερες αλβανικές κοινότητες, η οποία δέχτηκε πολλές επιρροές, διατήρησε όμως τις παραδόσεις της και τη δική της ξεχωριστή διάλεκτο.
Πέμπτη, 5 Αυγούστου
- Palazzo Comitini: Στις 08:30 βρισκόμασταν ήδη στο παλάτι Comitini, στο κέντρο του Παλέρμο, όπου έχει την έδρα του το Επαρχείο. Μας υποδέχτηκε ο Έπαρχος του Παλέρμο, κ. Fr. Musotto, και ο Αντιέπαρχος, κ. Pino Colca, που παρέδωσε σε όλα τα μέλη της αποστολής το επίσημο μετάλλιο του 7ου Προέδρου της Επαρχίας Francesco Lanza de Scalea. Τους προσφέραμε πλακέτα με το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, το Λευκό Πύργο, και σαρκοφάγο βασιλικού τάφου της Βεργίνας του 4ου αιώνα π.Χ. και τους μεταφέραμε τους χαιρετισμούς του Νομάρχη κ. Ψωμιάδη. «Αυτές οι πρωτοβουλίες» υπογράμμισε ο κ. Colca «ενδυναμώνουν δεσμούς πολύ παλιούς μεταξύ Ελλάδας και Σικελίας, δύο εδαφών κοντινών και από πάντα φιλικών». Ο Έπαρχος κ. Musotto τόνισε: «Είναι τιμή να συναντάς τους απογόνους των εμπνευστών των Ολυμπιακών Αγώνων, παραμονές της έναρξής τους. Ο αθλητισμός προτείνεται ως ένα άριστο εργαλείο της εικόνας των δύο λαών, που μοιράζονται την ίδια ιστορία και πολιτισμό».
- Villa Niscemi: Στις 10:00 μπαίνουμε στο μεγάλο πάρκο που αγκαλιάζει τη βίλα Niscemi. Ένα αντιπροσωπευτικό κτίριο αριστοκρατικών οικογενειών του 17ου αιώνα, με πολλά μπαρόκ στοιχεία, χτισμένο στους πρόποδες του Pellegrino.
Η ίδια η βίλα έχει παραμείνει αναλλοίωτη, με δύο ορόφους, πολλές αίθουσες και μία από τις σημαντικότερες βιβλιοθήκες ολόκληρης της Ιταλίας. Σήμερα έχει ανακαινιστεί και χρησιμοποιείται από το Δήμαρχο του Παλέρμο, όπου υποδέχεται τους επίσημους καλεσμένους. Εκεί μας καλωσόρισε ο Υπουργός Αθλητισμού, κ. Stefano Santoro, -η Σικελία έχει αυτόνομη κυβέρνηση- εκ μέρους του Δημάρχου κ. Diego Cammarata. Παρόντες ήταν η Πρόξενος κα P. Lavagnini, η Αντιπρόεδρος της ελληνικής κοινότητας κα Ε. Ortolani, ο κ. P. Fagone, Πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, και πολλοί δημοσιογράφοι.
- «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι για την επίσκεψή σας και η Πρόξενος είναι εδώ για να σφραγίσει αυτήν τη συνάντηση. Βρίσκω πολύ σημαντική και συμβολική αυτή την εκδήλωση. Όπως και στην Αρχαία Ελλάδα, όπου πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες έστελναν αγγελιοφόρους σ' όλη τη Μεσόγειο για να προαναγγείλουν την έναρξή τους, έτσι και σήμερα στο 2004 η παράδοση επαναλαμβάνεται. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πολύ σημαντικοί όχι μόνο ως αθλητικό γεγονός. Έχουν μεγάλη σημασία για τη Σικελία και για όλους τους λαούς της Μεσογείου, γιατί έχουν μια κοινή ιστορία και παράδοση, που θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο μέλλον. Μια σύνδεση όλων των μεσογειακών λαών, που μπορούν να ισορροπήσουν στην Ευρώπη που μεγάλωσε πια, χωρίς να χάσουν την ταυτότητά τους, ένα κρίσιμο σημείο της παγκοσμιοποίησης. Είμαι πολύ περήφανος που σας υποδέχομαι και η δική σας παρουσία εδώ είναι η επισφράγιση της αδελφοποίησης μεταξύ Ελλάδας και Σικελίας. Σας παρακαλώ, μαζί με το δικό σας πολύ σημαντικό μήνυμα να μεταφέρετε και το δικό μας έως το Γιβραλτάρ...» τόνισε ο κ. Santoro. Ακολούθησε η ανάρτηση της ελληνικής σημαίας πλάι στην ιταλική, κάτι που, όπως διευκρίνισε η κα Πρόξενος, γίνεται για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά υψώνεται σημαία άλλου κράτους πλάι στην ιταλική.
Με πολύ μεγάλη χαρά και φανερό ενθουσιασμό, ο Υπουργός Αθλητισμού, κ. S. Santoro, δέχτηκε την Ολυμπιακή σημαία και τους χαιρετισμούς των κ. Ορφανού και Παπαγεωργόπουλου. Ακολούθησε μια μικρή δεξίωση στη μεγάλη σάλα του Παλατιού, όπου προσκαλέσαμε τον κ. Santoro στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. - Corleone: Η μικρή αυτή πόλη της επαρχίας του Παλέρμο ήταν ο επόμενος σταθμός μας. Βρίσκεται κρυμμένη ανάμεσα σε δύο λόφους στα 550 μ. υψόμετρο. Είναι αγροτική κυρίως περιοχή, 56 χλμ. από το Παλέρμο, με 12.000 κατοίκους. Στη δεκαετία του '60 έγινε διάσημη (για πολλούς με την κακή έννοια) ως άντρο της Μαφίας, καθώς πολλές «οικογένειες» είχαν την έδρα τους εκεί. Το όνομα Corleone χρησιμοποιήθηκε ως «επίθετο» των βασικών χαρακτήρων του βιβλίου «Godfather» (II Padrino) του Mario Puzo, το οποίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Francis Ford Coppola και γνώρισε τεράστια επιτυχία, στην οποία μάλιστα οι πρωταγωνιστές μοιράστηκαν αρκετά Όσκαρ.
Της δύσκολης προσπάθειας... αποχαρακτηρισμού της πόλης ως μαφιόζικης κοινωνίας, ηγείται ο νέος Δήμαρχος, Nicols Nicolosi, ο οποίος μας υποδέχτηκε στο Δημαρχείο του Corleone, όπου του απευθύναμε το μήνυμα φιλίας που πρεσβεύαμε, και, αφού φωτογραφηθήκαμε όλοι μαζί με την Ολυμπιακή σημαία μπροστά, μας παρέδωσε το οικόσημο της πόλης, που απεικονίζει ένα όρθιο λιοντάρι να κρατά μια κόκκινη καρδιά. Χωρίς βέβαια να ειπωθεί ανοιχτά, η επίσκεψή μας εκεί βοήθησε σημαντικά στο δύσκολο έργο του Δημάρχου. «Με μεγάλη χαρά τιμούμε την επίσκεψή σας στο Corleone και αγκαλιάζουμε το σύμβολο ειρήνης, αδελφοσύνης και ανθρωπιάς» τόνισε ο Δήμαρχος. Ακολούθησε γεύμα, παρουσία των δημοτικών συμβούλων και του ίδιου του Δημάρχου, προς τιμήν της παρουσίας μας στο Corleone, και αποχαιρετιστήκαμε μέσα σε ένα ιδιαίτερα φιλικό κλίμα. Αργά το βράδυ επισκεφθήκαμε τα γραφεία της ελληνικής κοινότητας στο Παλέρμο και ακολούθησε φαγητό σε παραδοσιακή σικελιάνικη ταβέρνα, όπου συζητούσαμε για πολλές ώρες με την κα Ortolani και την κα Lavagnini, σφραγίζοντας με τον καλύτερο τρόπο την παραμονή μας στην πόλη και την επαφή μας με τους Παλερμιτάνους.
-
Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να παρευρεθούμε στο γεύμα που παρέθεσε για μας ο όμιλος φουσκωτών σκαφών, Club Tecnomare. Ήταν μια πολύ δύσκολη μα συνάμα πολύ σημαντική και συγκινητική μέρα για όλα τα μέλη της αποστολής. Στιγμές και εικόνες που μάλλον ποτέ δε θα ξαναζήσουμε.
Στο πασίγνωστο Corleone...
Το σπίτι του «νονού» Toto Riina, που είναι φυλακισμένος από το 1993, βρίσκεται στο Corleone, ενώ οι δολοφονίες των «ειδικών» δικαστών για τη Μαφία, Giovanni Falcone, Paolo Borsellino, το 1993 και κυρίως οι κινηματογραφικές ταινίες έκαναν το Corleone πασίγνωστο. Τη φήμη του όμως αυτή ακολουθεί το αιματοκύλισμα που συνοδεύει οποιαδήποτε μαφιόζικη κοινωνία. Αυτό ακριβώς έχει διχάσει την τοπική κοινωνία και κάποιοι προσπαθούν να αλλάξουν το όνομα της πόλης, ενώ κάποιοι άλλοι αντιδρούν. Οι πρώτοι θέλουν να επαναφέρουν το παλιό όνομα: Cuor'di Leone, που σημαίνει «καρδιά λιονταριού», απ' όπου προέρχεται και το Corleone. Το βέβαιο όμως είναι πως όλοι θέλουν να αποβάλουν από πάνω τους το «στίγμα» της Μαφίας. Αυτής της δύσκολης προσπάθειας ηγείται ο νέος Δήμαρχος Nicols Nicolosi.
Παρασκευή, 6 Αυγούστου
Με συναισθήματα πολύ έντονα, χωρίς καλά καλά να προλάβουμε να αποτιμήσουμε όσα γεγονότα είχαν συμβεί, αφήναμε πίσω μας το Παλέρμο, που μας χάρισε μοναδικές στιγμές. Στις 07:15, με ελάχιστες ώρες ύπνου, με πολλές όμως δυνάμεις και πολύ καλή διάθεση, είχαμε ξεκινήσει. Ο καιρός που είχαμε πάρει ήταν 5 και τοπικά 6 μποφόρ, με βορειοδυτικούς ανέμους. Τα μίλια που είχαμε να διανύσουμε έως την πρωτεύουσα της Σαρδηνίας, το Κάλιαρι, ήταν 250 και η πορεία μας στις 286 μοίρες.
Μας περίμενε λοιπόν μια πολύωρη πλεύση, όρτσα στον καιρό.
Είχε πάει 09:00 η ώρα, η πυξίδα με δυσκολία κρατούσε την πορεία της και είχαμε διανύσει λίγα μόλις μίλια. Μπροστά μας απλωνόταν το δεύτερο μεγάλο πέρασμα του ταξιδιού, που με τον 5άρη στην πλώρη μας έδειχνε ακόμα μεγαλύτερο. Η μέρα όμως αυτή ήταν πολύ σημαντική και κρίσιμη, όσον αφορά την προκαθορισμένη άφιξή μας στις Ηράκλειες Στήλες. Έπρεπε λοιπόν να μην πάει «χαμένη». Σφίξαμε τα δόντια και προχωρούσαμε, βγάζοντας με δυσκολία τα μίλια.
- 11:00 η ώρα: Το στίγμα μας ήταν μόλις Β38ο38' Α12ο30'. Ο 5άρης άρχισε να γίνεται πολύ ισχυρός. Τα κύματα έρχονταν ορμητικά στην πλώρη μας κατεβάζοντας την ταχύτητά μας στους 13 με 15 κόμβους. Η άφιξή μας στο Κάλιαρι το απόγευμα έμεινε στα χαρτιά...
- 17:15: Στίγμα Β38ο57' Α10ο59'. Ήδη είχαμε εξαντληθεί, όταν ο καιρός άρχισε να πέφτει αισθητά και μας επέτρεψε να αυξήσουμε ταχύτητα. Από το προηγούμενο στίγμα έως εδώ, το μεσιανό δηλαδή κομμάτι της διαδρομής, ο καιρός ήταν πολύ φορτωμένος.
Άρχισε να σουρουπώνει όταν, μακριά στον ορίζοντα, άρχισαν να φαίνονται οι ακτές της Σαρδηνίας. Με ταχύτητα που πλησίαζε τους 25 κόμβους φτάσαμε γρήγορα στο Capo Carbonara, το νοτιοανατολικό ακρωτήρι της Σαρδηνίας.
Απόλυτο σκοτάδι. Σταθήκαμε αρκετή ώρα να ξεκουραστούμε και, με μάτια που δύσκολα έμεναν ανοιχτά, μπαίναμε προσεκτικά στο μεγάλο και βαθύ όρμο του Κάλιαρι. Είχε πάει 02:00 μετά τα μεσάνυχτα, όταν τρυπώσαμε σ' ένα ψαράδικο καταφύγιο. Ολοκληρωτικά εξαντλημένοι, με τα πόδια μουδιασμένα και τα βλέφαρα να μένουν περισσότερο κλειστά παρά ανοιχτά, ετοιμάζαμε όπως - όπως τους υπνόσακους όταν, προς μεγάλη μας έκπληξη, κάποιος μελαμψός ψαράς από τη διπλανή τράτα βλέποντας τις γαλανόλευκες στην πρύμη μας άρχισε να φωνάζει: Greco, Δέλας, Χαριστέας... και να γελά δυνατά. Ο τύπος γνώριζε άπταιστα τα ελληνικά, αφού εργαζόταν για χρόνια σε ελληνικά αλιευτικά στο Αιγαίο. Μας κατατόπισε πού μπορούσαμε να βρούμε φαγητό αυτή την ώρα και τον αποχαιρετήσαμε μονολογώντας: «Παντού υπάρχει ένας Έλληνας».
Σάββατο, 7 Αυγούστου
Με μεγάλη δυσκολία ξυπνήσαμε στις 08:00 το πρωί. Είχαμε πραγματοποιήσει ίσως τη δυσκολότερη πλεύση του ταξιδιού. Όχι όσον αφορά τα μίλια που καταγράψαμε σε μία μέρα -αφού διανύθηκαν και μεγαλύτερα κομμάτια- αλλά όσον αφορά τη διάρκεια, και μάλιστα μ' έναν μόνιμο και δυνατό 5άρη μπροστά μας. Ετοιμάσαμε τους καφέδες στα φουσκωτά και, χωρίς να χάνω καιρό, έβγαλα το χάρτη με τις δύο χαραγμένες πορείες της ημέρας: Η πρώτη αφορούσε τις ανατολικές ακτές της Σαρδηνίας με προορισμό την Κορσική, και η δεύτερη απευθείας για Menorca. Ο καιρός βέβαια ήταν αυτός που θα καθόριζε την τελική μας επιλογή. Για τις επόμενες δύο ημέρες η πρόγνωση έδινε νοτιοανατολικούς εντάσεως 5 μποφόρ, που το μεσημέρι θα γύριζαν σε βορειοδυτικούς με την ίδια ένταση. Τα πράγματα περιπλέκονταν γιατί είχαμε μπροστά μας το δυσκολότερο πέρασμα της Μεσογείου: Το πέρασμα του κακόφημου κόλπου των Λεόντων...
Οι 4 από τους 8 της αποστολής που είχε οριστεί να μείνουν στην Κορσική, όπου και εκεί θα δίναμε το «Ολυμπιακό παρών», ετοίμασαν τα πράγματά τους και με το τρένο κατευθύνθηκαν προς Βόρεια Σαρδηνία. Μείναμε λοιπόν στα δύο φουσκωτά με συνολικό πλήρωμα τέσσερα άτομα. Αφού γεμίσαμε καύσιμα, ξεκινήσαμε για το S. Pietro, νοτιοδυτικά της Σαρδηνίας. Αφήσαμε για το βράδυ την προετοιμασία για το μεγάλο πέρασμα, για να απολαύσουμε προς το παρόν τα 82 ν.μ. παράκτιας πλεύσης. Κατευθυνθήκαμε στο νότιο άκρο της Σαρδηνίας και φτάσαμε στον υπέροχο και καλοσχηματισμένο όρμο Chia, στη μία πλευρά του οποίου βρίσκεται ο ομώνυμος Πύργος του 17ου αιώνα. Λίγο πιο κάτω, μετά το Capo Spartivento, ξεκινά η περίφημη Costa del Sud. Η θέα εδώ είναι εκπληκτική! Ψηλοί αμμόλοφοι και κατάλευκες παραλίες σε διαδοχικούς κόλπους, που εκτείνονται με μήκος 20 χιλιομέτρων περίπου. Ακολουθούν απότομοι βράχοι και σπήλαια, φτάνοντας έως το νοτιότερο άκρο της Σαρδηνίας, το ακρωτήριο Teulada. Περιπλέοντας τα κάθετα βράχια του ακρωτηρίου, σταθήκαμε για λίγο και κρεμάσαμε μια Ολυμπιακή σημαία σε ύψος 10 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, που γρήγορα έγινε αντιληπτή από τα περιπλέοντα σκάφη. Από εκεί βγάλαμε πορεία για Capo Sperone, το νοτιότερο άκρο του νησιού Σαντ' Αντίοκο, και στη συνέχεια για San Pietro. Το νησί πήρε το όνομά του από τον Απόστολο Πέτρο, που βρήκε καταφύγιο εκεί όταν το καράβι του με προορισμό το Κάλιαρι έπεσε σε καταιγίδα. Πιάσαμε το νοτιότερο άκρο, Πούντα ντέλε Κολόνε, ακρωτήριο των κολόνων, που λέγεται έτσι λόγω των ηφαιστειακών βράχων που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα. Περιηγηθήκαμε στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού και μπήκαμε στο λιμάνι όπου βρίσκεται το Carloforte, η μόνη πόλη στο νησί, με 6.500 κατοίκους. Μικρή και όμορφη, με ωραία κτίρια του 18ου αιώνα να βλέπουν προς τη θάλασσα και στενά δρομάκια με φαρδιά σκαλοπάτια να κατηφορίζουν προς το λιμάνι. Καθίσαμε στην Piazza Emanuele, το κεντρικότερο σημείο του νησιού, και μετά από έναν τονωτικό espresso χωθήκαμε μέσα στα στενά, όπου υπάρχουν πολλά μαγαζάκια, και ανεφοδιαστήκαμε για τις επόμενες μέρες.
Κυριακή, 8 Αυγούστου
- Ώρα Ιταλίας 04:00. Αυτή την ημέρα την είχα σημειώσει με κεφαλαία γράμματα στο ημερολόγιο μου. Ήταν το δυσκολότερο πέρασμα της Μεσογείου. Ένα πέρασμα 255 μιλίων. Η πρόκληση ήταν μεγάλη, το ίδιο και η αγωνία μας. Είχαμε σταθεροποιήσει τα πράγματα στα ταμπούκια όσο το δυνατόν καλύτερα, ενώ γεμίσαμε πλήρως το πλωριό ντεπόζιτο νερού.
Αυτό σήμαινε βέβαια μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμου, μας εξασφάλιζε όμως λιγότερους κραδασμούς, αφού η γάστρα θα άνοιγε σταθερά δρόμο σε περίπτωση δυνατού κυματισμού. Με μισόκλειστα μάτια προσπαθούσαμε να αυξήσουμε το οπτικό μας πεδίο, καθώς οι πλώρες τρυπούσαν το σκοτάδι. Μπαίναμε σιγά σιγά στο κακόφημο πέρασμα, νιώθοντας παράλληλα πως η θάλασσα δεν ήταν όπως ελπίζαμε. Όσο ανοιγόμασταν, τόσο ο σιρόκος ανέβαζε τη δύναμή του, ώσπου, όταν έπαψε να μας προστατεύει το νότιο τμήμα της Σαρδηνίας, ένας δυνατός 5άρης νοτιοανατολικός με μεγάλο κυματισμό έκανε αισθητή την παρουσία του - και ήταν ακόμα πρωί. Μόλις είχε χαράξει. Τον είχαμε δευτερόπρυμα, οπότε και αδειάσαμε το ντεπόζιτο νερού. Ελπίζαμε να συνεχίσει έτσι, όπως είχαμε υπολογίσει, έως τα μέσα της διαδρομής. Με μάτια ορθάνοιχτα παρατηρούσαμε συνεχώς τη θάλασσα και το συννεφιασμένο ουρανό, καταγράφοντας με μεγάλη προσοχή και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ίσως, ποτέ η θάλασσα δε μου έμοιαζε τόσο μυστηριώδης. Πιθανόν να με είχαν επηρεάσει οι διάφορες ιστορίες που είχα ακούσει. Όταν κάτι το ψάχνεις πολύ, είναι μοιραίο πολλές φορές να αγγίζει τη μυθοποίηση.
Διασχίζαμε με 18 κόμβους το μεγάλο «κανάλι» και αρχίσαμε να συνηθίζουμε τον ιδιαίτερο κυματισμό, όταν, στις 10:20 και σε στίγμα Β39ο41' Α06ο08', άνεμος και κυματισμός άλλαξαν.
Όπως ακριβώς είχαμε υπολογίσει. Το δεύτερο μέτωπο του κόλπου των Λιονταριών, καθαρός βορειοανατολικός, μας έβρισκε στη δεξιά μπάντα. Σιγά σιγά βάλαμε τα 6 μποφόρ στην πρύμη μας, ενώ μας απέμεναν ακόμη 82 ν.μ.
- Ώρα 12:15: Το στίγμα μας ήταν Β39ο46' Α05ο20' και με σταθερή ταχύτητα μπήκαμε ήδη στα τελευταία 47 ν.μ. Δεν άργησε να φανεί ο χαμηλός όγκος της Μαγιόρκα και περνούσαμε τώρα με άλλον αέρα τα ογκώδη κύματα, ενώ ο ουρανός όλο και άνοιγε περισσότερο, δίνοντας στη θάλασσα το γνώριμο βαθυγάλαζο χρώμα της. Καβατζάρονταςτο ακρωτήρι S'espero μπαίναμε στο διάσημο λιμάνι του Mahon, στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Πρόκειται για ένα μακρύ κανάλι, μήκους 3,5 ναυτικών μιλίων. Ήταν 16:00 η ώρα, όταν αγκυροβολήσαμε αρόδου σε κάποιον από τους πολλούς ορμίσκους του «καναλιού» για ξεκούραση. Είχαμε φτάσει πολύ συντομότερα απ' ό,τι είχαμε υπολογίσει. Δυστυχώς για μας, το βενζινάδικο έκλεινε στις 14:00 η ώρα τις Κυριακές και έτσι δεν προλάβαμε να ανεφοδιαστούμε.
Δεν πέρασε λίγη ώρα, όταν μας πλεύρισε το φουσκωτό των λιμενικών αρχών. Μας πήραν τις άδειες πλόων και κατευθυνθήκαμε στο Λιμεναρχείο για εξακρίβωση στοιχείων. Έκαναν κοντά δύο ώρες να μας τις επιστρέψουν και μας χαιρέτισαν ευγενικά. Σ' αυτό το διάστημα είχαμε ξεκουραστεί αρκετά και, ενώ το πρόγραμμα έλεγε διανυκτέρευση στο Mahon, μας μπήκαν σκέψεις να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τη Μαγιόρκα, ώστε να κερδίσουμε κάποια μίλια. Είχαμε ήδη διανύσει 255 ν.μ., δε μας έφταναν όμως! Το απόγευμα αποχαιρετίσαμε το «Θανέλλι», το οποίο θα μας περιμένει στις Βαλεαρίδες στην επιστροφή. Πλώρη για ανατολική Μαγιόρκα, 50 ν.μ. δρόμος.
Μόνοι μας πια, ένα φουσκωτό με δύο άτομα πλήρωμα, χωρίς την πολύτιμη συνοδεία του «Θανέλλι», ανοιχτήκαμε για τα τελευταία μίλια της ημέρας. Υπολογίσαμε να φτάσουμε πριν πέσει η νύχτα. Σ' ένα θέαμα μοναδικό, σε μια θάλασσα που έμοιαζε να πάλλεται από τα τεράστια βουβά κύματα που έρχονταν από την Αφρική, «πετούσαμε» με 32 κόμβους. Έτσι, λίγο πριν σουρουπώσει, τρυπώσαμε στον πρώτο υπήνεμο όρμο μετά το Capo del Pinar, το νοτιοανατολικό ακρωτήρι της Μαγιόρκα.
Το πέρασμα του κόλπου των Λεόντων και ο προβληματισμός μας
Το πέρασμα του κακόφημου κόλπου των Λεόντων έχει τη χειρότερη φήμη στη Μεσόγειο και αυτό επιβεβαιώνεται και στατιστικά από το μεγαλύτερο αριθμό ναυαγίων στα νερά του. Οι πληροφορίες μου έλεγαν πως πάνω από 4 μποφόρ το πέρασμα δεν ταξιδεύεται. Ο προβληματισμός επιλογής πορείας ήταν μεγάλος και κρίσιμος ταυτόχρονα. Τα έβαλα κάτω, άνοιξα ό,τι σημειώσεις είχα και χάραξα στο χάρτη τις κατευθύνσεις των ανέμων. Στην πραγματικότητα, ο βορειοδυτικός άνεμος στον κόλπο των Λεόντων προέρχεται από τον Ατλαντικό και είναι τόσο δυνατός, που μπορεί να σε βγάλει εκτός πορείας. Η ταχύτητα του μαΐστρου συχνά φτάνει τα 40-60 knots. Γνώριζα πολύ καλά πως ο ορμητικός κυματισμός που έρχεται από βορειοδυτικά, περίπου στα 100 ν.μ. πορείας του, αρχίζει να ανοίγει αλλάζοντας κατεύθυνση, δημιουργώντας δύο κυρίως μέτωπα: ένα προς Κορσική, όπου γίνεται νοτιοανατολικός, και ένα προς Βαλεαρίδες, όπου γίνεται βορειοανατολικός. Έτσι, αν αποφασίζαμε να κατευθυνθούμε από τις ανατολικές ακτές της Σαρδηνίας προς την Κορσική για να έχουμε έπειτα κατέβασμα, θα πέφταμε στην παγίδα και θα ερχόμασταν κατάπλωρα με το νοτιοανατολικό μέτωπο προς Κορσική. Γι' αυτό επιλέξαμε τη δεύτερη πορεία -και φαινομενικά δυσκολότερη και ριψοκίνδυνη- με κατεύθυνση προς Βαλεαρίδες, στην καρδιά της Μεσογείου. Έτσι, το πρωί θα εκμεταλλευόμασταν τους νοτιοανατολικούς ανέμους και μετά το μεσημέρι, που θα ήμασταν στα μέσα περίπου του περάσματος, ελπίζαμε να πέφταμε στο δεύτερο μέτωπο της πορείας του ατλαντικού ρεύματος με βορειοανατολική κατεύθυνση, που μεταφράζεται, στη θέση που θα βρισκόμασταν, σε πορεία με τον καιρό στην μπάντα που σιγά σιγά θα τον βάζαμε πρύμα...
...keep Ribbing!
