Στα μικρονήσια των Σποράδων
Στα μικρονήσια των Σποράδων
Σκύρος
Η ατέλειωτη νύχτα επιτέλους μας άφησε. Άυπνοι όπως ήμασταν, εγκαταλείπαμε τα Σκάντζουρα που δεν μας προσέφεραν καμιά ασφάλεια στη βροχή και τους κεραυνούς. Πετάξαμε όπως όπως τα πράγματα κάτω από την πλωριά τέντα και βάλαμε πλώρη για τη Λιναριά, το μικρό λιμάνι της Σκύρου, 25 νμ νοτιοανατολικότερα.
Με τη θάλασσα να μην ξεπερνά σε δύναμη τα τέσσερα μποφόρ και μια νέα απειλητική καταιγίδα να μας πλησιάζει, η μανέτα καρφώθηκε μπροστά. Το ταχύμετρο έδειχνε 32 κόμβους. Η καταιγίδα όμως μας είχε ζυγώσει τόσο πολύ που κάποια στιγμή πιστέψαμε πως θα περάσει από πάνω μας. Επέμενε να βρίσκεται πίσω από την πρύμνη μας, σε σταθερή απόσταση που δεν ξεπερνούσε το μισό μίλι. Μια πυκνή μαύρη γραμμή, που γέμιζε τον ορίζοντα απ’ άκρο σ’ άκρο, με τα σύννεφα να μοιάζουν ακίνητα σε περίεργους τρομακτικούς σχηματισμούς, σαν «στοιχειά» που κρέμονταν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας. Κι όμως, αυτός ο πολύ κακός στην όψη σχηματισμός, γεμάτος με μπουρίνια, κινούνταν με δαιμονισμένη ταχύτητα. Προφανώς με την ίδια ταχύτητα του φουσκωτού, αφού κατάφερνε να μας ακολουθεί στην ίδια πάντοτε απόσταση, λες και τον σέρναμε με κάποιο αθέατο σχοινί. Τίποτα όμως δεν μαρτυρούσε, πέρα από την όψη του, πως ακριβώς από κάτω του σάρωνε τα πάντα. Ένα αξέχαστο θέαμα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.
Δεν υπήρχε διέξοδος διαφυγής. Μόνο το γκάζι μας έσωζε, κι αυτό οριακά.
Μάταια προσπαθούσαμε να απομακρυνθούμε, όταν κάποια στιγμή νοιώσαμε πάνω στις νιτσεράδες μας το δυνατό χτύπημα των σταγόνων της βροχής και τα ισχυρά ραπίσματα του αέρα. Σήκωσα ψηλά το βλέμμα μου και έμεινα άφωνος από το πιο αποκρουστικό ίσως θέαμα που αντίκρισα ποτέ. Η καταιγίδα αλλάζοντας όψη, πιο απλωμένη τώρα ήταν σχεδόν από πάνω μας. Με την προπέλα σχεδόν να ξενερίζει, πιάσαμε τους 36 κόμβους, με το φουσκωτό να απογειώνεται πάνω από την φουσκωμένη τώρα θάλασσα, αγνοώντας πλήρως τα δυνατά κοπανήματα της πλώρης. Κάναμε μια απέλπιδα προσπάθεια για να ξεφύγουμε απ’ το «στοιχειό», ενώ μέσα μου κέρδιζε συνεχώς έδαφος η ιδέα να γυρίσω την πλώρη στον καιρό και κρατώντας τον κινητήρα σε χαμηλές στροφές, να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα κατάπλωρα. Κι ενώ σκεφτόμουν διάφορα, φάνηκε να κερδίζουμε κάποια απόσταση από την φορτσάτη καταιγίδα. Κάποια στιγμή ακούγονταν πίσω μας οι αστραπές και οι βροντές που έσειαν τον ορίζοντα.
Tα μπουρίνια δεν έλεγαν να μας αφήσουν
Το ανελέητο αυτό κυνηγητό, κράτησε για 20 μίλια περίπου. Δεν προλάβαμε όμως να χαλαρώσουμε, όταν μια δεύτερη καταιγίδα από ανατολικά έδειχνε να κινείται προς το λιμάνι της Σκύρου. Οι τρομακτικές αστραπές μας αγρίευαν και έφερναν στο μυαλό μας παράξενες ιστορίες. Ίσα που προλάβαμε να χωθούμε στη Λιναριά. Σε κλάσματα δευτερολέπτου φουντάραμε την κύρια άγκυρα και γρήγορα γρήγορα έδεσα στην άκρη της καδένας της, στο σημείο που ξεκινά το αγκυρόσχοινο, την εφεδρική άγκυρα.Σιγουράραμε το φουσκωτό και πεταχτήκαμε έξω. Καθίσαμε στο καφενεδάκι, λίγα μέτρα πιο πέρα και πέσαμε στις κατά τα άλλα άβολες καρέκλες, που φάνταζαν όμως οι πιο όμορφες του κόσμου. Από στιγμή σε στιγμή το μπουρίνι θά ‘σκαγε. Σε λίγα λεπτά, ίσως και δευτερόλεπτα. Το νοιώθαμε. Η μυρωδιά του γέμιζε τα ρουθούνια μας. Το μαρτυρούσε το θρόισμα των δέντρων που γίνονταν όλο και πιο έντονο.
Η θάλασσα έχασε το γνώριμο γαλάζιο χρώμα της. Μολυβένια τώρα, όλο και φούσκωνε ενώ το κύμα άρχισε να σκάει στην προκυμαία του λιμανιού. Και ξαφνικά, η μέρα έγινα νύχτα. Αστραπές και κεραυνοί άρχισαν να σκίζουν τον μαύρο ορίζοντα προς κάθε κατεύθυνση. Πυκνή ομίχλη σκέπασε τη θάλασσα. Το λιμάνι, που άρχισε να βράζει μέσα στην ομίχλη, έμοιαζε με σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας που γυριζόταν μπροστά στα μάτια μας. Οι τέντες άρχισαν να χτυπιούνται δαιμονισμένα. Η πλώρη ορθώνονταν και κάτω από την τάση της πρυμάτσας έσκαγε με δύναμη στο νερό. Τα αλουμινένια στηρίγματα της πλωριάς τέντας ξεκουμπώθηκαν και άρχισαν να πέφτουν ένα ένα στη θάλασσα. Ώσπου έμεινε μόνο ένα μεγάλο πανί να κοπανιέται πάνω κάτω , πιασμένο μόνο από την πλώρη και το ανοξείδωτο της κονσόλας.
Είχαμε όμως τέτοια κούραση που δεν μας ένοιαζε τίποτα. Βλέπαμε αυτή την εικόνα καταστροφής και κανένας μας δεν είχε τη διάθεση να κουνηθεί από τη θέση του. Το ηθικό μας είχε πέσει από τις συνεχόμενες καταιγίδες. Ήμασταν εκνευρισμένοι και άυπνοι. Καρφωμένοι στις καρέκλες μας, εποπτεύαμε με αγωνία τα πάντα γύρω μας, και κατά ένα πρωτόγνωρο τρόπο ήμασταν εντελώς αδιάφοροι για ό.τι κι αν συνέβαινε μέσα στο γενικό αυτό αφήνιασμα της φύσης. Κάποιοι ντόπιοι ψαράδες έτρεξαν να συμμαζέψουν την ανεμοδαρμένη τέντα και την έδεσαν πρόχειρα από τα ρέλια του φουσκωτού.
Μέσα στο λιμάνι γινόταν κυριολεκτικά χαλασμός. Τα σχοινιά έτριζαν στις δέστρες τους, οι βάρκες κοπανιόντουσαν μεταξύ τους, ενώ διάφορα αντικείμενα παρασυρμένα από τον δαιμονισμένο αέρα έπεφταν με ορμή στη θάλασσα.
Ένα μεγάλο καΐκι που ήταν πλαγιοδετημένο κινδύνευε να καβαλήσει την προκυμαία.
Τρεις τέσσερις άνθρωποι έτρεχαν εδώ κι εκεί πανικόβλητοι προσπαθώντας μάταια να το συγκρατήσουν. Τελικά σάλταραν πάνω, έκοψαν τα σχοινιά και απομακρύνθηκαν από το λιμάνι, με την πλώρη τους να βουτά κάθε λίγο στο νερό.
Φωνές και πανικός από ένα ιστιοφόρο που ήταν δεμένο παραδίπλα. Δυο άνθρωποι κουκουλομένοι μέσα στις χοντρές νιτσεράδες τους, κάτω από την καταρρακτώδη βροχή και τον παγωμένο αέρα, έκοψαν με ένα μαχαίρι τις πρυμάτσες και ανοίχτηκαν καταμεσής του λιμανιού.
Με τη βοήθεια του κινητήρα, κρατούσαν το σκάφος στον καιρό και πάλευαν τη θάλασσα. Η πλώρη βυθίζονταν ολόκληρη στο νερό και ύστερα από λίγο ανασηκώνονταν, σαν να ‘θελε να πάρει μια βαθιά ανάσα πριν την επόμενη βουτιά. Παρατηρούσαμε με αγωνία τη φιγούρα του ιστιοφόρου και το πλήρωμά του, που μέσα στην ομίχλη περίμεναν καρτερικά να κοπάσει η μανία της φύσης, ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε άλλο.
Για μισή ώρα περίπου κράτησε ο χαλασμός αυτός.
Μισή ώρα όμως, που φάνταζε αιώνας. Η καταιγίδα πέρασε, ώσπου επανήλθε η ηρεμία στο λιμάνι και ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα λιγοστά πια σύννεφα. Μετά από αρκετή ώρα πλησιάσαμε στο φουσκωτό. Η τέντα πλεύσης μισοβυθισμένη στη θάλασσα, η κουβέρτα πλημμυρισμένη και τα μαξιλάρια φουσκωμένα από το νερό. Τα σύννεφα χάθηκαν τελείως και ο λαμπερός ήλιος έδωσε ξανά σε ουρανό και θάλασσα το όμορφο γαλάζιό τους χρώμα. Βρήκαμε την ευκαιρία να στεγνώσουμε τα πράγματά μας και να αδειάσουμε τα νερά από την κουβέρτα. Μείναμε την υπόλοιπη μέρα εκεί, προσπαθώντας να συνέλθουμε και να ανακτήσουμε τις δυνάμεις και το χαμένο μας ηθικό. Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη, τα ακραία καιρικά φαινόμενα κάνουν όλο και συχνότερη την εμφάνισή τους, ιδιαίτερα στο βόρειο Αιγαίο. Οι καταιγίδες ξεσπούν πολύ συχνά και διαρκούν για αρκετές μέρες. Φορτωμένοι ουρανοί, καταρρακτώδεις βροχές, απότομες πτώσεις της θερμοκρασίας και αναρίθμητες αστραπές σκίζουν τον ορίζοντα απ’ άκρο σ’ άκρο. Καιρικά φαινόμενα έντονα και επικίνδυνα, που δεν είχαμε συνηθίσει στις θάλασσές μας. Τα διπλά και τριπλά αδιάβροχα καλύμματα, με τα οποία σκεπάζουμε την τέντα-δωμάτιο, αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του βασικού εξοπλισμού του σκάφους.
Παρά την επεισοδιακή άφιξή μας, οι υπόλοιπες μέρες κύλησαν πολύ όμορφα στο νησί. Εξερευνήσαμε τη Σκύρο πιθαμή προς πιθαμή. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας, με πληθυσμό που φτάνει τους 3000 κατοίκους. Απομονωμένη από τις υπόλοιπες Σποράδες, μιά ώρα δρόμο περίπου από την Σκόπελο και την Αλόννησο, με καλή θάλασσα. Βρίσκεται καταμεσής του Αιγαίου, κι όμως κινδυνεύει να χαρακτηριστεί... άγονη γραμμή. Μοναχική παρουσία, στην καρδιά του Αιγαίου. Σπάνιος ταξιδιωτικός προορισμός, λόγω ανύπαρκτης συγκοινωνίας. Η μόνη σίγουρη οδός ξεκινά από το λιμάνι της Κύμης, απ’ όπου απέχει 22 νμ, αλλά και η πρόσβαση στην Κύμη μόνο εύκολη δεν είναι.
Όπως και νά’χει όμως, η Σκύρος είναι ένα από τα ωραιότερα νησιά μας, και οι όμορφες γωνιές που έχει για να μας μαγέψει είναι μοναδικές. Με εξαιρετικά μεγάλη ακτογραμμή που σχηματίζει πολυάριθμους όρμους, αποτελεί ιδανικό προορισμό για διακοπές με σκάφος.
Η Σκύρος μοιάζει να είναι σύνθεση δύο τελείως διαφορετικών νησιών, με έντονες αντιθέσεις, που συνδέονται μεταξύ τους με έναν στεριανό ισθμό πλάτους τριών χιλιομέτρων περίπου. Το βορινό τμήμα, όπου υψώνεται το βουνό Όλυμπος στα 400 μέτρα, συγκεντρώνει όλη τη βλάστηση του νησιού, με πυκνά δάση που κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα. Αυτό το κομμάτι, αποτελεί το νοτιότερο πευκόφυτο όριο της ευρύτερης περιοχής Χαλκιδικής-Πηλίου-Σποράδων. Το νότιο τμήμα του νησιού, όπου υψώνεται το βουνό Κόχυλας στα 793 μέτρα, είναι εξαιρετικά άγονο και βραχώδες. Τοπίο που μας προετοιμάζει για τους ξερόβραχους των Κυκλάδων, που ξεδιπλώνονται λίγα μίλια πιο κάτω.
Ένα νησί λοιπόν, γεωμορφολογικά κομμένο στα δύο.
Τις παραπάνω έντονες εναλλαγές έρχονται να συμπληρώσουν τα πολυάριθμα νησάκια που βρίσκονται γύρω γύρω, 32 συνολικά, με κυριότερα τη Σκυροπούλα, τη Βαλάξα, τη Ρήνια, την Πλατειά και το Σαρακηνό.
Ανατολική πλευρά του νησιού
Η πλευρά αυτή της Σκύρου, χαρακτηρίζεται από το αφιλόξενο των ακτών της και τις απόκρημνες πλαγιές που πέφτουν επιβλητικά στη θάλασσα. Ακτές θαλασσοδαρμένες, όπου ξεσπούν με μανία τα κύματα του γρέγου. Σπάνια θα συναντήσουμε αυτή την πλευρά ακύμαντη. Ξεκινώντας από το βορειότερο ακρωτήρι του νησιού, το Κάρτσινο, ανοιγόμαστε 2 νμ πιο πάνω, όπου συναντούμε τις βραχονησίδες Πόδια. Και οι δυο νησίδες φαροσημαίνονται, ενώ το στενό που σχηματίζεται μεταξύ τους έχει αρκετό βάθος, ακίνδυνο για τα σκάφη αναψυχής. Αντίθετα, το στενό ανάμεσα στη νότια νησίδα και το ακρωτήρι Κάρτσινο κρύβει κινδύνους και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Η ίδια προσοχή απαιτείται και από το Κάρτσινο έως τον κάβο Πουριά ανατολικά, αφού ολόκληρη η ακτογραμμή είναι σπαρμένη με υφάλους και ξέρες. Περνώντας το αεροδρόμιο, συναντούμε τον προϊστορικό οικισμό Παλαμάρι, που χρονολογείται από το 2500 π.Χ.. Αποτελούσε σημαντικό λιμάνι, που είχε αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τις Κυκλάδες και τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Είχε οργανωμένη πολεοδομική μορφή και εντυπωσιακά κτίσματα, ενώ εντοπίσθηκαν πολυάριθμα σκεύη, λίθινα εργαλεία και λιθόχτιστα πεζούλια. Εξαιρετικό είναι και το ογκώδες τείχος που αποτελούσε την αμυντική οχύρωση του νησιού. Πλησιάζοντας το ακρωτήρι Πουριά, βρίσκουμε τα βρυκολακονήσια που είναι δυσδιάκριτα, ιδιαίτερα σε συνθήκες περιορισμένης ορατότητας. Καβαντζάροντας, συναντούμε τον μικρό οικισμό του Μώλου με τους λιγοστούς κατοίκους και τα μικρά ασβεστωμένα σπιτάκια σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Το αλιευτικό καταφύγιο του οικισμού είναι αρκετά ευρύχωρο με μικρά όμως βάθη, που κυμαίνονται από μισό έως ένα μέτρο. Με την είσοδό του να βλέπει νοτιοδυτικά, προσφέρει ασφάλεια σε όλους τους καιρούς, αποτελώντας ιδανικό τόπο διανυκτέρευσης, ενώ με μικρής διάρκειας πεζοπορία μπορούμε να φτάσουμε εύκολα στη Χώρα της Σκύρου.
Συνέχεια του Μώλου, βρίσκονται τα Μαγαζιά, όπου υπάρχει μεγάλη αμμουδιά με γραφικές καφετέριες και ταβερνάκια στη σειρά. Από εδώ ξεκινά η Χώρα, χτισμένη αμφιθεατρικά στην πλαγιά του λόφου, στην κορυφή του οποίου δεσπόζει το ενετικό κάστρο. Δεν θυμίζει σε τίποτα τις υπόλοιπες Σποράδες με τις χαρακτηριστικές κεραμοσκεπές των σπιτιών. Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζουμε μας φέρνει στο νου την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, με τα χαμηλά λευκά κυβόσχημα σπιτάκια και τις επίπεδες οροφές.
Περπατώντας μέσα στα στενά σοκάκια με τις πολύχρωμες μποκαμβίλιες, θα ανακαλύψουμε την παραδοσιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική, που συνδυασμένη με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, δημιουργεί εικόνες υπέροχης αισθητικής και αρμονίας. Η ανάβασή μας στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Σκυριανού, ήταν μια μοναδική εμπειρία. Χτισμένο πάνω στο κάστρο, στολισμένο με περίτεχνες τοιχογραφίες, υπάγεται στην Ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Από εδώ η θέα προς το Αιγαίο είναι συγκλονιστική.
Ο πρόσφατος σεισμός προκάλεσε αρκετές ζημιές σε πολλά σπίτια, οι οποίες σταδιακά επιδιορθώθηκαν. «Ήταν βράδυ και κουνήθηκε συθέμελα όλο το βουνό», μας είπε κάποιος γέροντας που κάθησε δίπλα μας, σε μια μεγάλη πεζούλα, για να πάρει λίγες ανάσες πριν συνεχίσει το δρόμο του, στο ανηφορικό στενάκι.
Μόλις δυό μίλια νοτιότερα από τον Μώλο, βρίσκεται ο μεγάλος όρμος Αχείλι, από όπου σαλπάρισε ο Αχιλλέας για την Τροία. Η είσοδός μας στο μυχό του όρμου γίνεται προσεκτικά, γιατί υπάρχουν πολλοί βράχοι διάσπαρτοι παντού. Εδώ βρίσκεται και η καινούργια μαρίνα της Σκύρου, με χωρητικότητα 150 περίπου θέσεων ελλιμενισμού. Ένα πολύ αξιόλογο έργο, στην αλίμενη μάλιστα πλευρά του νησιού και σε μια από τις πιο δύσκολες θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου. Για άγνωστο όμως λόγο, έμεινε έρημη και αναξιοποίητη. Κρανίου τόπος! Δυο καΐκια βρήκαμε μέσα όλα κι όλα. Οι ψαράδες μας είπαν πως η μαρίνα έγινε με σκοπό να φιλοξενήσει τα τουριστικά σκάφη που θα κατέφθαναν στο νησί. Εύλογο και απαραίτητο έργο, αν αναλογιστούμε το ανεπαρκές και μικρής χωρητικότητας κυρίως λιμάνι στη Λιναριά. Τι συνέβη όμως και η υπέροχη αυτή μαρίνα ξέμεινε χωρίς καμιά απολύτως υποδομή; Με τη σκέψη πως μάλλον μας περισσεύουν οι μαρίνες και προφανώς δεν τις χρειαζόμαστε, συνεχίσαμε την περιήγησή μας.
Από τον όρμο Αχείλι και κάτω, το τοπίο αλλάζει. Οι πλαγιές του Κόχυλα πέφτουν απότομα στη θάλασσα, δημιουργώντας επιβλητικές εικόνες. Όλο αυτό το κομμάτι, έως το νότιο ακρωτήρι Λιθάρι, είναι αλίμενο. Λίγο πριν το νότιο φάρο, σχηματίζονται όμορφες σπηλιές με νερά που έχουν καταπληκτικά χρώματα, αρκεί βέβαια να μην έχει θάλασσα.
Νότια πλευρά
Εδώ συναντούμε έναν από τους μεγαλύτερους και ασφαλέστερους λιμένες του Αιγαίου. Το Τρίστομο ή αλλιώς οι τρεις Μπούκες, όπως λέγεται ο όρμος, εκτείνεται από ανατολικά προς δυτικά και φτάνει τα 2 νμ μήκος. Η νότια πλευρά του κλείνεται από τις νησίδες Πλατιά και Σαρακηνό, που σχηματίζουν έτσι τρεις εισόδους, από όπου προέρχεται και το όνομά του. Απόλυτο καταφύγιο σε όλους τους καιρούς. Λίγο πριν από την ανατολική είσοδο του Τρίστομου, και αμέσως μετά το ακρωτήρι Ξυλοπαράτης, βρίσκεται ο όρμος Ρένες. Πολύ όμορφος και μεγάλος όρμος, στο μυχό του οποίου υπάρχουν τρεις μικρές παραλίες, ιδανικές για αραξοβόλι. Χρειάζεται πολύ προσοχή όμως στην αγκυροβολία, γιατί συνήθως οι σπηλιάδες κατεβαίνουν με πολλή δύναμη, λόγω των απότομων ψηλών ακτών. Το καλύτερο βέβαια αγκυροβόλιο, είναι ο όρμος Γλυφάδα που βρίσκεται στις νότιες ακτές της νησίδας Σαρακηνό. Είναι ένας υπέροχος μακρύς και στενός όρμος, με μια καταπληκτική αμμουδιά στο τέλος του. Φτάνει τα 500 μέτρα μήκος και μπορεί εύκολα να τον προσπεράσουμε αν δεν προσέξουμε τη στενή είσοδό του, που βλέπει προς το νοτιά. Το κοντινότερο νησί από εδώ και κάτω είναι η Άνδρος, στα 46 ναυτικά μίλια. Σ’ αυτή τη μοναχική βάλα, που μας προσφέρει απόλυτη γαλήνη και ασφάλεια, προτιμούμε πάντοτε να διανυκτερεύουμε. Αν έχετε διάθεση για περπάτημα και εξερεύνηση, η ανάβαση στην κορυφή της νησίδας που δεν ξεπερνά τα 130 μέτρα, θα σας αποζημιώσει με την αλησμόνητη θέα προς το πέλαγος. Από ψηλά, όταν οι αέρηδες λυσομανούν, η ασπρισμένη θάλασσα προσφέρει ένα συναρπαστικό θέαμα, ενώ μέσα στο μικρό μας καταφύγιο κυριαρχεί η γαλήνη.Δυτική πλευρά
Ανηφορίζοντας προς τις δυτικές ακτές του νησιού, που κρύβουν πραγματικά μαγικές γωνιές, συναντούμε πρώτα τον μεγάλο κόλπο της Καλαμίτσας.
Με διάμετρο που φτάνει τα 3 νμ., προστατεύεται δυτικά από τον ορεινό όγκο της νησίδας Βαλάξα και νότια από τις βραχονησίδες Έξω Διαβάτης και Μέσα Διαβάτης.
Καθώς προσεγγίζουμε τον όρμο από το νοτιά, προτιμούμε να διερχόμαστε ανάμεσα από το νότιο φανάρι της νησίδας Βαλάξα και της βραχονησίδας Έξω Διαβάτης, γιατί ανατολικότερα υπάρχουν ύφαλοι που κάνουν το πέρασμα επικίνδυνο. Όταν ερχόμαστε από βόρεια, δεν χρειάζεται να κατέβουμε κατά μήκος της νησίδας Βαλάξα για να μπούμε στον όρμο της Καλαμίτσας. Στο βορινό της άκρο, υπάρχει στενός δίαυλος μόλις λίγων μέτρων με αρκετό όμως βάθος, που μας βγάζει ακριβώς στο κυρίως λιμάνι της Σκύρου, τη Λιναριά. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του κόλπου της Καλαμίτσας και προσφέρει ασφάλεια στους βοριάδες. Μοναδικό μειονέκτημά του, ο περιορισμένος χώρος που πολλές φορές μας δυσκολεύει να βρούμε κάποια ελεύθερη θέση για να δέσουμε. Στη Λιναριά, τα πάντα είναι κυριολεκτικά στα πόδια μας. Γραφικά καφενεδάκια, ταβερνάκια, παντοπωλεία, τουριστικά μαγαζιά και ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Και βέβαια το παγοποιείο και το βενζινάδικο, λίγα μόνο μέτρα από το ντόκο, τοποθετούν τη Σκύρο στην κορυφή των νησιών του Αιγαίου με τον ευκολότερο ανεφοδιασμό.
Αν έχετε δέσει πιο πέρα, υπάρχει η δυνατότητα μεταφοράς καυσίμου με ένα εξηντάλιτρο δοχείο που είναι τοποθετημένο πάνω σε καροτσάκι, ενώ στο πρατήριο μπορούμε να βρούμε και λάδι για κάθε τύπο εξωλέμβιας.
Στη Λιναριά υπάρχουν ταξί και λεωφορεία που κάθε μια ώρα σάς μεταφέρουν στη Χώρα, η οποία απέχει 10 χιλιόμετρα.
Τέλος, μη λησμονήσετε να πιείτε ένα καφεδάκι στην καφετέρια που βρίσκεται σκαρφαλωμένη πάνω στο βράχο, απέναντι ακριβώς από εκεί που δένουν τα σκάφη. Η θέα προς το πέλαγος και τον οικισμό είναι εντυπωσιακή.
Βγαίνοντας από το στενό πέρασμα της νησίδας Βαλάξα, ακριβώς στα δεξιά μας ανοίγεται ο όρμος Πεύκος, στο μυχό του οποίου υπάρχει μεγάλη αμμουδιά, καθώς και μια μικρή προβλήτα για να δέσουμε.
Καβαντζάροντας το ακρωτήρι Σουλιώτης και προσέχοντας τις μικρές νησίδες που μόλις εξέχουν από την επιφάνεια της θάλασσας, μπαίνουμε αργά αργά στον υπέροχο όρμο του Αγίου Φωκά. Εδώ έβγαιναν παλιότερα φώκιες, κάτι που πολύ σπάνια θα συναντήσουμε σήμερα. Μας υποδέχεται ένα απίθανο τοπίο, με τα πεύκα να αγκαλιάζουν τη θάλασσα, κατεβαίνοντας μέχρι την ακτή. Μια μικρή ξύλινη προβλήτα στο βάθος, που φιλοξενεί το βαρκάκι του κυρ-Μανώλη, και ένα ταβερνάκι με λίγα δωμάτια από πίσω, ακριβώς στην ακροθαλασσιά. Κάθε απόγευμα, ο κυρ-Μανώλης με αργά αλλά σταθερά βήματα, κατευθύνεται προς το βαρκάκι του και χάνεται στο απέραντο γαλάζιο. Γυρίζοντας από το ψάρεμα, κάθεται πλάι μας για ένα ποτήρι κρασί, ενώ καταφθάνουν συνεχώς τα μοναδικά μεζεδάκια της κυρά-Καλής. Φωλιασμένοι στη μικρή πέτρινη βεράντα, χαιρόμαστε στιγμές μοναδικές, παρέα με γνήσιους ανθρώπους, πλάι στη θάλασσα που απλώνεται ασάλευτη μπροστά μας. Στη μοναδική αυτή γωνιά του νησιού, περνάμε πάντοτε πολλές ώρες ξεγνοιασιάς, αγκαλιάζοντας με το βλέμμα μας καθετί που υπάρχει γύρω μας.
Ακριβώς απέναντι από τον Άγιο Φωκά και σε απόσταση 7 ν.μ. περίπου, βρίσκεται η νησίδα Σκυροπούλα. Στη νότια πλευρά της, φιλοξενεί έναν καταπληκτικό όρμο με απίστευτα τιρκουάζ νερά, που απαγγιάζει στους βοριάδες. Χρειάζεται όμως προσοχή στην προσέγγισή του, γιατί υπάρχουν πολλές ξέρες λίγο πριν την είσοδό του.
Λίγα μίλια βορειότερα από τον Άγιο Φωκά, μέσα στον όρμο της Καλογριάς, συναντούμε τον μικρό οικισμό της Ατσίτσας. Λίγα σπιτάκια κι ένα ταβερνάκι πάνω στο κύμα, συνθέτουν μια από τις αυθεντικότερες γωνιές του Αιγαίου. Στη βορινή πλευρά του οικισμού, μεγάλες πέτρινες κολώνες μισοβυθισμένες στη θάλασσα, μας θυμίζουν περασμένες εποχές. Δένουμε στη μικρή και ετοιμόρροπη ξύλινη προβλήτα και βγαίνουμε για μια μικρή βόλτα στον γαλήνιο αυτόν τόπο. Εδώ ο χρόνος κυλά αργά, μακριά από κάθε είδους τουριστική ανάπτυξη.
Στα επόμενα 5 ν.μ., από την Ατσίτσα έως το βορινό φάρο του νησιού, υπάρχουν εκπληκτικές αμμουδιές κρυμμένες μέσα στα πεύκα, αληθινοί παράδεισοι γι αυτούς που τις ανακαλύπτουν.
Μας απέμεναν τρεις μέρες ακόμα για να τελειώσει ο χρόνος των διακοπών μας, μα εμείς ήδη νοιώθαμε «γεμάτοι» και πιο ζωντανοί από ποτέ. Εκμεταλλευόμενοι την πολύ καλή θάλασσα εκείνου του πρωινού, χωρίς πολλές κουβέντες αφήναμε πίσω μας τη Σκύρο, κλείνοντας ουσιαστικά τον κύκλο του υπέροχου αυτού ταξιδιού μας.
Παίρνοντας την πορεία της επιστροφής, αμίλητοι και σκεφτικοί, με το βλέμμα καρφωμένο στην πλώρη μας, μοιάζαμε να την ευχαριστούμε για τις μαγικές εικόνες που για ακόμα μια φορά μας χάρισε...
Για όσους ταξιδεύουν
Η Σκύρος αποτελεί έναν εξαιρετικό ταξιδιωτικό προορισμό, και χρειάζεται να της αφιερώσουμε αρκετές μέρες γιατί διαθέτει πολλά όμορφα και ενδιαφέροντα σημεία. Η έντονα δαντελωτή ακτογραμμή της νοτιοδυτικής πλευράς του νησιού, καθώς και οι διάσπαρτες νησίδες που βρίσκονται πολύ κοντά σ΄ αυτήν, θα μας χαρίσουν πολλές μαγευτικές εικόνες. Υπέροχες ακτές και πολλοί υπήνεμοι όρμοι, στους οποίους μπορούμε να διανυκτερεύσουμε με ασφάλεια, μας υπόσχονται μοναδικές στιγμές και ονειρεμένες βραδιές.
Αντίθετα, ολόκληρη η βορειοανατολική πλευρά του νησιού, η οποία μάλιστα προσβάλλεται άμεσα από τα μελτέμια, δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με εξαίρεση το πολύ όμορφο θέαμα της Χώρας όταν την κοιτάμε από τη θάλασσα.
Καύσιμα, πάγο και τρόφιμα θα ανεφοδιαστούμε πολύ εύκολα, αφού όλα βρίσκονται μπροστά στο λιμάνι.
Επικίνδυνα σημεία υπάρχουν αρκετά γύρω από το νησί, και ιδιαίτερα στις βόρειες και ανατολικές ακτές.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται όταν κινούμαστε ανάμεσα από τις νησίδες Έξω και Μέσα Διαβάτης.
