Στα νησιά της νότιας Δαλματίας
Ταξίδι στις Δαλματικές ακτές
Στα νησιά της νότιας Δαλματίας
Ταξίδι στις Δαλματικές ακτές
Εξερευνώντας τις Δαλματικές ακτές
Τελικά, είναι το πάθος μας για το «ταξίδι» αυτό που μας οδηγεί ή η δίψα μας για νέες περιπλανήσεις σε καινούργιους παραμυθένιους προορισμούς; Όπως και νά 'χει όμως, μια καινούργια χάραξη πορείας στο ναυτικό χάρτη, η προσμονή ενός νέου τόπου που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα και η πρόκληση του άγνωστου που γεννά πρωτόγνωρα συναισθήματα, αποτελούν τα «κερασάκια» στο ταξίδι μας...
Δεν μας επιανε ύπνος εκείνο το βράδυ. Δεν σκεφτόμασταν τίποτα παρά μόνο το ταξίδι. Λες και ήταν η πρώτη μας φορά. Είχαν διαγραφεί τα πάντα από το μυαλό μας και ήδη οι σκέψεις μας ταξίδευαν σιο απέραντο γαλάζιο. Πριν καλά καλά ξημερώσει, με τους ενισχυμένους καφέδες μέσα σιο τζιπάκι, ρυμουλκούσαμε το βαρυφορτωμένο φουσκωτό. Είχαμε να καλύψουμε πολλά χιλιόμετρα μέχρι τα Σύβοτα όπου θέλαμε να φτάσουμε νωρίς το απόγευμα ώστε να μας μείνει λίγος χρόνος για να ρίξουμε και να οργανώσουμε το σκάφος, το οποίο θα φιλοξενούσε τέσσερα άτομα για έναν ολόκληρο μήνα. Με ατέλειωτες συζητήσεις και αναλύσεις γύρω από το ταξίδι, το οποίο από τη φάση της προετοιμασίας και του σχεδιασμού θα περνούσε επιτέλους στη φάση της πραγματοποίησής του, κύλησαν γρήγορα τα χιλιόμετρα. Σε αυτό βέβαια βοήθησαν και τα νέα κομμάτια της Εγνατίας οδού που δόθηκαν στην κυκλοφορία, και έτσι στις πέντε η ώρα το απόγευμα μπαίναμε στα Σύβοτα. Γρήγορα γρήγορα κατευθυνθήκαμε στο κοντινό βενζινάδικο όπου φουλάραμε με 440 λίτρα καυσίμου, ενώ παράλληλα ανεφοδιαστήκαμε σε πάγο, νερά και τρόφιμα. Με πολλή δυσκολία ρίξαμε το φουσκωτό από τη γλιστρα που βρίσκεται μέσα στα Σύβοτα και έπειτα άρχισε ο «μαραθώνιος» για μια θέση στη νέα μαρίνα που δυστυχώς είναι απολύτως ανοργάνωτη. Μετά από μια ώρα και αφού τσακωθήκαμε με κάποιους ψαράδες που έχουν την εντύπωση πως η θάλασσα είναι τσιφλίκι τους, πλαγιοδετήσαμε τελικά σε ένα τουριστικό καραβάκι. Είχε περάσει η ώρα και, βιαστικά για να μην μας πιάσει η νύχτα, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα ταμπούκια, ώστε να είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι.
Σύβοτα - Dubrovnik: 220 ν.μ.
Ώρα 06:15 και αφήνουμε πίσω μας τη μαρίνα. Ο καιρός, όχι πάνω από 3 μποφόρ ερχόταν από νοτιοδυτικά. Με ταχύτητα 26 κόμβων και τον κινητήρα να δουλεύει ξεκούραστα στις 4000 στροφές μπαίναμε στον δίαυλο της Κέρκυρας. Κάποια σύννεφα πάνω από τους ορεινούς όγκους του νησιού μάς ανησύχησαν λιγάκι, αλλά ευτυχώς διαλύθηκαν γρήγορα. Σε μια ώρα περίπου περνούσαμε από το στενότερο σημείο του διαύλου, από όπου βάλαμε πλώρη για το ακρωτήρι Gjuhezes που είναι το δυτικότερο σημείο της Αλβανίας.
Με σταθερή ταχύτητα, που για πολλούς λόγους πρέπει να διατηρούμε στα μεγάλα ταξίδια, στις 09:15 είχαμε διανύσει ήδη 74ν.μ. και το στίγμα μας ήταν Ν40°14' Ε19°11'. Από αυτό το σημείο, χαράξαμε την τελική μας πορεία για Dubrovnik. Η πυξίδα έδειχνε 341 μοίρες, ο καιρός εξακολουθούσε να είναι νοτιοδυτικός με ένταση 4 μποφόρ, προσπαθούσε όμως να γίνει πεντάρης. Η πλεύση μας ήταν ευχάριστη, με μειωμένη τώρα ταχύτητα που έφτασε στους 22 κόμβους στις 3800 στροφές.
Στις 11:30 το στίγμα μας ήταν Ν40°58' Ε18°53' και η πορεία μας σταθερή στις 341 μοίρες.
Είχαμε διανύσει 120ν.μ. παραπάνω, δηλαδή από τα μισά της συνολικής απόστασης, και όλα έδειχναν πως θα φτάναμε την προγραμματισμένη ώρα στον προορισμό μας.
Ταξιδεύαμε εδώ και αρκετή ώρα σε μια συννεφιασμένη και γκρίζα ατμόσφαιρα, είχαμε όμως τον καιρό στην πρύμνη και δεν ανησυχούσαμε ιδιαίτερα. Στη θάλασσα όμως ποτέ δεν ξέρεις...
Ήταν 12:10 όταν κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ τα κύματα, που μάλλον είχαν χάσει την περιοδικότητά τους και γινόταν σιγά σιγά ανάκατα.
Το γεγονός αυτό άρχισε να με προβληματίζει, σηκώνοντας όμως το βλέμμα μου ψηλά λύθηκαν όλες οι απορίες μου. Ο ουρανός στο βάθος, ακριβώς πάνω στην πορεία μας, ήταν κατάμαυρος. Συνέχισα να κρατάω σταθερή την πορεία και την ταχύτητα του σκάφους, ενώ άρχισαν να διακρίνονται πλέον καθαρά τα κύματα που έρχονταν τώρα κατάπλωρα. «Μπαίνουμε σιγά σιγά στην καταιγίδα» μουρμούρισα, ενώ ξαφνικά στο βάθος φάνηκαν οι πρώτες αστραπές που έσκιζαν απειλητικά το μαύρο ουρανό. Και είχαμε ακόμα 82 ολόκληρα ναυτικά μίλια μπροστά μας. Ήδη άρχισα να οργανώνω στο μυαλό μου τις εναλλακτικές πορείες που είχαν σχολαστικά αναλυθεί κατά το σχεδιασμό του ταξιδιού. Παράλληλα, ο καιρός φόρτωνε όλο και περισσότερο, ενώ οι αφροί των κυμάτων έμοιαζαν να φωσφορίζουν στη μολυβιά θάλασσα. Ένα θέαμα πολύ πολύ όμορφο αλλά εξαιρετικά αφιλόξενο. Επέμενα να κρατάω την πορεία μου καθώς το φουσκωτό ανταποκρινόταν περίφημα στην κατά μέτωπο σύγκρουσή του με τα κύματα. Είχα κατά νου να συνεχίσω μέσα στην καταιγίδα για όσο μας το επέτρεπαν οι δυνάμεις μας, ελπίζοντας η διάρκειά της να μην ήταν μεγάλη. Ορτσάραμε για αρκετή ώρα, αλλά τα κύματα έγιναν τόσο ορμητικά που έκαναν τους 22 κόμβους να μοιάζουν με 40, ενώ ο άνεμος έκανε πλέον αισθητή την παρουσία του. Από κάποια στιγμή και έπειτα έγινε τόσο δυνατός, που η απόσταση μεταξύ των κυμάτων άρχισε να μικραίνει, ενώ οι κορφές τους γίνονταν όλο και πιο κατακόρυφες. Η διάθεση μου να συνεχίσω κόπηκε με μιας όταν διαπίστωσα πως μπαίναμε σε έναν πολύ δυνατό 6άρη με φανερή τάση ανόδου και είχαμε ακόμη πολλά μίλια μπροστά μας. Τα μπουγέλα ήταν αλύπητα και ζωντανή η θάλασσα έλουζε το φουσκωτό. «Ως εδώ ήταν» αναφώνησα, και γύρισα πρίμα στον καιρό συντονίζοντας την ταχύτητά μου με αυτήν των κυμάτων, ώστε να κερδίσω λίγο χρόνο για να αποφασίσω ποια πορεία θα ήταν καλύτερα να ακολουθήσω, συνεκτιμώντας τις συνθήκες και τα καύσιμα, με γνώμονα την ασφάλειά και την ανετότερη πλεύση μας, δίχως ταυτόχρονα να παρεκλίνουμε πολύ από την πορεία μας. Ο παράγοντας βέβαια «διάρκεια ημέρας» δεν με απασχολούσε γιατί είχαμε πολλές ώρες μέχρι να σκοτεινιάσει.
Ναυτικές πληροφορίες
- Τα Σύβοτα: Η πόλη εδώ και τρία χρόνια διαθέτει μαρίνα η οποία όμως, όπως συμβαίνει σχεδόν κατά κανόνα στη χώρα μας, παραμένει ημιτελής. Δίχως νερό και ρεύμα, ενώ η προγραμματισμένη γλίστρα δεν κατασκευάστηκε ποτέ και όλοι ψάχνουν για τους υπεύθυνους ρίχνοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Πέρα όμως από όλα αυτά, όλοι στη μαρίνα λειτουργούν αυθαίρετα. Οι ψαράδες έχουν πιάσει ένα μεγάλο κομμάτι της, αφήνοντας μόνιμα τις πρυμάτσες τους στο ντόκο και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να δέσει έστω και για λίγο. Κάποιοι «έξυπνοι» πλαγιοδετούν τα ιστιοπλοϊκά τους, καταλαμβάνοντας όλη τη μαρίνα και αδιαφορώντας για όλους τους άλλους. Έτσι, ενώ η μαρίνα είναι ουσιαστικά άδεια από σκάφη, δεν υπάρχει καθόλου ελεύθερος χώρος, με αποτέλεσμα να παρακαλάς κάποιον να πλαγιοδετήσεις πάνω του για να βγάλεις τη νύχτα. Είναι τόσο δύσκολο να υπάρχει κάποιος αρμόδιος που να τακτοποιεί τουλάχιστον τα σκάφη και να απαγορεύει την πλαγιοδέτηση; Οι μαρίνες στη χώρα μας είναι ελάχιστες, αλλά είναι ντροπή και αυτές ακόμα οι λίγες που υπάρχουν να είναι παρατημένες. Και καλά εμείς, αλλά είναι δυνατόν κάποιος ξένος που θα έρθει με την οικογένειά του και με το σκάφος του στα Σύβοτα να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί αφού δεν του παρέχονται ούτε καν τα στοιχειώδη; Για να μην πούμε για την ασυδοσία των ντόπιων επαγγελματιών. Δυο σακούλες με πάγο, στην εκπληκτική τιμή των 10 ευρώ. Θέλετε να ακούσετε τη δικαιολογία; Τρεις μήνες το χρόνο δουλεύουν οι κύριοι και τους άλλους εννέα θέλουν να ζουν εις βάρος μας. Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν που στόλοι ολόκληροι από ιστιοπλοϊκά και θαλαμηγούς ανεβοκατεβαίνουν καθημερινά τις ακτές της Κροατίας, όπου υπάρχουν όλες οι υποδομές για ναυτικό τουρισμό, ενώ εμείς εδώ «κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου». Ας μην παραπονιόμαστε για τον τουρισμό μας, που και πάλι καλά κρατεί, σε σχέση βέβαια με αυτά που παρέχουμε. Ας όψονται οι απίστευτες ομορφιές που έχει η χώρα μας, διαφορετικά δεν νομίζω να βλέπαμε ξένη σημαία σε σκάφος...
Βέβαια η χωμάτινη γλίστρα που μας βόλευε τόσα χρόνια εξαφανίστηκε, με το σκεπτικό πως θα φτιαχνόταν η καινούργια μέσα στη μαρίνα. Τώρα μένει μόνο η γλίστρα που βρίσκεται μέσα στα Σύβοτα, για να προσεγγίσει όμως κανείς, ιδιαίτερα αν διαθέτει σκάφος άνω των 6 μέτρων, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα γιατί πρέπει να περάσει μέσα από τα πολυσύχναστα μαγαζάκια και από διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, ενώ δεν υπάρχει χώρος για μανούβρες.
Προτείνουμε λοιπόν για καθέλκυση του σκάφους την περιοχή Δρέπανο στην Ηγουμενίτσα, που βρίσκεται πλάι στην είσοδο του ευρύτερου όρμου που φιλοξενεί το λιμάνι. Εκεί έχουμε όλη την άνεση να ρίξουμε και να ετοιμάσουμε το σκάφος, αφού η γλίστρα βρίσκεται σε μη κατοικημένη περιοχή. Πρέπει όμως να βρούμε τρόπο να ασφαλίσουμε αυτοκίνητο και τρέιλερ. Ας περάσουμε τώρα στην άλλη όχθη... - Σε ολόκληρη την Κροατία λειτουργούν 45 μαρίνες που διαθέτουν 15.000 θέσεις ελλιμενισμού. Από αυτές οι 21 ανήκουν στην ACI club (Adriatic Croatia International), που ιδρύθηκε το 1983 (όταν εμείς, μια κατεξοχήν ναυτική χώρα, δεν ξέραμε τι θα πει μαρίνα). Πρόκειται για μια αλυσίδα μαρινών που βρίσκονται διασκορπισμένες παντού, από το Dubrovnik νότια έως το Umag βόρεια, και παρέχουν υψηλών προδιαγραφών υπηρεσίες. Μαγαζιά, εστιατόρια, καφέ, πλυντήρια, πισίνες, γήπεδα τένις, καύσιμα, παγομηχανές, παντοπωλεία, internet cafe, τεχνική υποστήριξη σκαφών και, βέβαια, μέγιστη ασφάλεια παραμονής και διανυκτέρευσης. Διαθέτουν δηλαδή τα πάντα για ναυτικό τουρισμό, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις οικογενειακές διακοπές. Φανταστείτε οι υποδομές αυτές να υπήρχαν στην Ελλάδα. Σίγουρα θα γινόταν το αδιαχώρητο στις θάλασσές μας. Και οι αρμόδιοι τόσα χρόνια ακόμα ψάχνουν να βρουν τρόπους για να αυξήσουν τον τουρισμό μας...
- Το Ντουμπρόβνικ έχει ένα μεγάλο λιμάνι στο Gruz που βρίσκεται στα 2 χλμ. από την παλιά πόλη. Εδώ πιάνουν τα καράβια της γραμμής και μεγάλα γιωτ, ενώ υπάρχει και μια μαρίνα για τα τοπικά σκάφη. Στα 6 χλμ. από την παλιά πόλη, στο στόμα του ποταμού Ombla στην περιοχή Komolac, βρίσκεται η Miho Pracat Aci Marina με 450 θέσεις ελλιμενισμού και άλλες 250 στη στεριά. Όλες οι θέσεις έχουν ρεύμα και νερό, ενώ στη μαρίνα υπάρχουν τα πάντα: καφέ, εστιατόρια, γήπεδο τένις, πισίνα, μπάνια, πλυντήρια ρούχων, παντοπωλεία, ναυτιλιακά καταστήματα και βέβαια καύσιμα. Η τιμή εξαρτάται από τα μέτρα του σκάφους. Εμείς δίναμε 30 ευρώ την ημέρα.
Πληροφορίες
Aci Marina - Dubrovnik - Στίγμα Ν42°40' Ε18°07' Τηλ. 020-455-020, Fax 020-455-022
Αλλάζοντας πορεία
Στο σημείο που βρισκόμασταν είχαμε δυο επιλογές:
Να κατευθυνθούμε προς το λιμάνι του Bar, στο Montenegro, σε πορεία 16 μοιρών, από όπου μας χώριζαν 50ν.μ. ή να αλλάζαμε εντελώς πορεία προς το Δυρράχιο της Αλβανίας σε πορεία 88 μοιρών, σε μια απόσταση όμως μόλις 33ν.μ.
Προτίμησα την πρώτη, γιατί βγαίναμε ελάχιστα από την πορεία μας και προλαβαίναμε να φτάσουμε στο Dubrovnik που ήταν ο προορισμός μας. Έστρεψα λοιπόν το φουσκωτό στην πορεία των 16 μοιρών και προσπαθούσα να αποκτήσω μια αξιόλογη ταχύτητα.
Είχαμε τον καιρό στην αριστερή μας μάσκα, αλλά τα χτυπήματα εξακολουθούσαν να είναι άσχημα. Επέμενα για ένα μίλι περίπου, μα η θάλασσα χειροτέρευε περισσότερο και δεν ταξιδευόταν σε καμιά περίπτωση. Οι τέντες έμπαζαν νερό, τα μάτια μας έτσουζαν από το αλάτι, ενώ μάταια πάσχιζα να βρω μια στρωτή πλεύση. Χωρίς να το σκεφτώ για δεύτερη φορά, έβαλα πλώρη για Δυρράχιο εγκαταλείποντας ταυτόχρονα κάθε ελπίδα προσέγγισης στο Dubrovnik. Μπήκα σε πορεία 88 μοιρών και με τον καιρό στο πλάι μπόρεσα να διατηρώ μια μέση ταχύτητα 18 κόμβων.
Η πλεύση μας τώρα ήταν σαφώς βελτιωμένη, αλλά το βρέξιμο που τρώγαμε δεν είχε προηγούμενο. Παρόλο που ήμασταν ντυμένοι σαν αστακοί με τις νιτσεράδες, το νερό κατάφερνε να τις διαπερνά, ώσπου τα μουσκεμένα ρούχα που ήταν από μέσα έγιναν πολύ ενοχλητικά. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση, βάλαμε στεγνά ρούχα, ξαναφορέσαμε τις βρεγμένες νιτσεράδες και συνεχίσαμε. Σφίξαμε τα δόντια και σε δυόμισι ώρες βρισκόμασταν λίγα μέτρα από τις ακτές της Αλβανίας. Ο καιρός εδώ ήταν πολύ καλύτερος και γρήγορα γρήγορα βγάλαμε κάτι έτοιμο να φάμε, ενώ ακολούθησε ένα τονωτικό καφεδάκι κάτω από τους βράχους της Αλβανίας που ήταν γεμάτοι με πολυβολεία. Αφού σταθήκαμε λίγο στα πόδια μας, αποφασίσαμε ομόφωνα να συνεχίσουμε προς τα πάνω αφήνοντας τις διακοπές στην Αλβανία για μια άλλη φορά. Ο ήλιος που άρχισε να κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση του μας ζέσταινε ευχάριστα και έτσι στις 17:40 περνούσαμε κοντά από τις εκβολές του ποταμού που χωρίζει την Αλβανία από το Montenegro. Το τοπίο άρχισε να γίνεται πιο όμορφο και μας έμεναν ακόμα 35ν.μ. για το Bar όπου επιτέλους θα έπαιρνε τέλος η μικρή μας Οδύσσεια. Τα καλύψαμε γρήγορα σε μιάμιση ώρα και στις 19:10 δέναμε στη μαρίνα. Εν ολίγοις, για Dubrovnik και Κροατία ξεκινήσαμε, στην Αλβανία και στο Bar του Montenegro βρεθήκαμε. Είχαμε κλείσει 13 ολόκληρες ώρες στη θάλασσα, όμως βρήκαμε τη διάθεση να βγούμε για μια βόλτα στην πόλη.
Είναι η γνωστιή «αναισθησία» που σε πιάνει μετά από μια πολύωρη πλεύση και φτάνεις σε ένα σημείο που δεν νιώθεις ούτε κούραση ούτε τίποτε. Μας πήρε αρκετή ώρα για να ολοκληρώσουμε τις διαδικασίες εισόδου στη χώρα και χαλαροί πια απολαμβάναμε το ποτό μας σε παραλιακό μπαράκι.
Ελάχιστες ήταν οι φορές που κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου χρειάστηκε να αλλάξω την προγραμματισμένη μου πορεία. Πάντοτε όμως, κατά το σχεδιασμό ενός ταξιδιού, έδινα ιδιαίτερη βαρύτητα σε εναλλακτικές πορείες και λιμάνια για να είμαι προετοιμασμένος σε κάποια δύσκολη στιγμή.
Είναι απαραίτητο για την ασφάλειά μας να αφιερώνουμε πολλές ώρες πάνω από το χάρτη και να γνωρίζουμε τα πάντα γύρω από την πορεία μας, ανεξάρτητα από το αν μας ενδιαφέρουν κάποιες περιοχές ή δεν βρίσκονται καν μέσα στο πλάνο των διακοπών μας. Όσο εύκολα χαράζουμε την πορεία μας στο ναυτικό χάρτη, τόσο δύσκολο είναι πολλές φορές να την ακολουθήσουμε στη θάλασσα. Αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε ποτέ, ανεξάρτητα από το αν έχουμε να κάνουμε μικρό ή μεγάλο ταξίδι.
Όπως δεν πρέπει να λησμονούμε να έχουμε γεμάτα τα ρεζερβουάρ μας, ακόμα και όταν πρόκειται να διανύσουμε μικρές αποστάσεις.
Φανταστείτε τι μεγάλο πρόβλημα θα είχαμε στο συγκεκριμένο ταξίδι εάν, τη στιγμή που οι καιρικές συνθήκες δεν μας επέτρεπαν να συνεχίσουμε, δεν γνώριζα τίποτα από τις περιοχές που βρίσκονταν γύρω από τη χαραγμένη μου πορεία.
Μέσα στον πανικό του καιρού που λυσσομανάει, αντί να είμαστε προσηλωμένοι στην πλεύση μας, να ψάχνουμε εκείνη την ώρα αγωνιωδώς χάρτες και λιμάνια. Είναι βέβαιο πως δεν θα ήμασταν σε θέση, ούτε θα είχαμε το καθαρό μυαλό να κάνουμε τη σωστή επιλογή.
Bar
Το Bar είναι ένα από τα κυριότερα εμπορικά λιμάνια του Montenegro με 14.000 περίπου κατοίκους. Σίγουρα δεν είναι από τα ελκυστικά μέρη που θα θέταμε ως τουριστικό προορισμό, είναι όμως ένα αξιόλογο λιμάνι, στρατηγικό σημείο ξεκούρασης στη μακρινή πορεία μας για τις Δαλματικές ακτές, όπου μπορούμε να διανυκτερεύσουμε με απόλυτη ασφάλεια. Στη βορινή πλευρά του λιμανιού υπάρχει μια μικρή μαρίνα με τα εντελώς απαραίτητα: ένα μικρό καφέ, ένα κατάστημα με ναυτιλιακά είδη (πολύ καλά εξοπλισμένο), κοινόχρηστες τουαλέτες και βέβαια πρατήριο καυσίμων στον ντόκο. Ακριβώς δίπλα στη μαρίνα βρίσκεται μια μεγάλη πλατεία από όπου ξεκινά ο παραλιακός δρόμος που τα απογεύματα φιλοξενεί πολύ κόσμο. Ιδιαίτερη εντύπωση μάς έκαναν οι ντόπιοι οι οποίοι είναι πολύ απλοί, εγκάρδιοι, φιλόξενοι και κυρίως χαμογελαστοί.
Kotor
Ξυπνήσαμε με πολύ καλή διάθεση και αφού απολαύσαμε τον πρωινό καφέ μας, τακτοποιήσαμε το φουσκωτό και επανεξετάσαμε το πρόγραμμά μας. Το Dubrovnik πήγε μια μέρα πίσω, αλλά «κάθε εμπόδιο σε καλό», που λένε, γιατί τώρα είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε το περίφημο Kotor το οποίο είχαμε βγάλει από τα πλάνα μας γιατί δεν μας έφταναν οι μέρες. Με την αναγκαστική αλλαγή της πορείας μας όμως, το Kotor βρισκόταν 30 μόλις μίλια μπροστά μας και δεν θα αφήναμε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Έτσι, χωρίς να βιαζόμαστε, με χαμηλή ταχύτητα παραπλέαμε τις όμορφες ακτές που σε δυο ώρες μάς οδήγησαν στην μπούκα του πολύ μεγάλου φιόρδτου Kotor που εκτείνεται σε μήκος 17 ναυτικών μιλίων. Είναι ένα από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια, κάποτε γνωστό ως το μεγαλύτερο νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης. Μέσα σ' αυτό σχηματίζονται τρεις μεγάλες λεκάνες που περιβάλλονται από ψηλά βουνά και συνδέονται μεταξύ τους με στενούς διαύλους. Το φαρδύτερο σημείο φτάνει τα 7 χλμ., το στενότερο τα 0,3 χλμ., ενώ το μέγιστο βάθος δεν ξεπερνά τα 60 μέτρα. Πλέοντας προς την τρίτη λεκάνη περάσαμε κοντά από την υπέροχη πόλη Perast με τα επιβλητικά παλιά κτίρια που, αν και ερειπωμένα τα περισσότερα, τόνιζαν έντονα την αίγλη άλλων εποχών. Πλησιάζαμε σιγά σιγά προς την ομώνυμη πόλη του Kotor, που μόνο όταν φτάσαμε σε απόσταση λίγων μέτρων μάς αποκάλυψε το μεγαλείο της.
Τα εντυπωσιακά τείχη που περιβάλλουν την παλιά μεσαιωνική πόλη τρέχουν σε μήκος τεσσάρων χιλιομέτρων και κυριολεκτικά σκαρφαλώνουν κατακόρυφα προς τον ψηλό λόφο που βρίσκεται από πίσω, φτάνοντας στο οχυρό San Giovanni από όπου η θέα είναι εκπληκτική!
Δέσαμε μπροστά στην κεντρική πύλη του τείχους που οδηγεί στην καρδιά της πόλης, η οποία είναι μια από τις πιο καλοδιατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις ολόκληρης της Αδριατικής. Πετρόκτιστα κτίρια, όμορφες πλατείες, από όπου ξεκινούν λιθόστρωτα στενά δρομάκια γεμάτα με καφέ, ταβέρνες, μπαράκια και μαγαζιά κάθε είδους. Δεν είναι τυχαίο που κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι τουρίστες επισκέπτονται την παλιά πόλη, η οποία μάλιστα βρίσκεται υπό την προστασία της Unesco. Δεν μας πήρε πολύ χρόνο για να γνωρίσουμε τη μικρή πόλη και μετά την όμορφη βόλτα μας απολαύσαμε το καφεδάκι μας στο μεσαιωνικό περιβάλλον, όπου συνωστίζεται πολύς κόσμος δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Από εδώ και πέρα είχαμε να δούμε υπέροχα μέρη και γεμάτοι από ανάλογα συναισθήματα σηκώσαμε άγκυρα για Δαλματικές ακτές.
Βγαίνοντας από την μπούκα του Kotor βρισκόμασταν ήδη σε άλλη χώρα, αφού ο βορινός κάβος της ανήκει στην Κροατία.
ΝΟΤΙΑ ΔΑΛΜΑΤΙΑ
Εκτείνεται σε μήκος 75ν.μ., από τα σύνορα με το Montenegro έως το Ploce. Αν θέλαμε να «στιγματίσουμε» την περιοχή αυτή, θα λέγαμε ότι βρίσκεται από Ν 42°20' έως 43ο και από Ε 16°25' έως 18°30'. Η νότια Δαλματία περιλαμβάνει το Cavtat, το Dubrovnik, ολόκληρη τη χερσόνησο Peljesac, καθώς και τα νησιά Elafiti, Mljet, Lastovo, Korcula.
H νότια Δαλματία φιλοξενεί δυο απο τα πιο διάσημα μέρη ολόκληρης της Ευρώπης, το Dubrovnik που είναι γνωστό ως το «μαργαριτάρι της Αδριατικής» ή αλλιώς «pearl of the Adriatic», και την παλιά πόλη Korcula, που περιβάλλεται από τρεις πλευρές από θάλασσα και είναι ένας αξιοζήλευτος προορισμός. Βέβαια, δεν περνούν απαρατήρητα και τα υπόλοιπα μέρη που σίγουρα αξίζουν της προσοχής μας...
Cavtat
Σε λιγότερο από μιά ώρα καλύψαμε τα 19 μίλια που μας χώριζαν από το Cavtat, το νοτιότερο τουριστικό θέρετρο των Δαλματικών ακτών. Το Cavtat η αλλιώς η αρχαία «Επίδαυρος» είναι μια πανέμορφη μικρή πόλη με υπέροχα παλάτια και ιστορικά μνημεία, εξοχικά σπίτια και ξενοδοχεία κατά μήκος της ακτής, τα οποία είναι από τα ωραιότερα της Κροατίας. Είναι κτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής αποικίας «Επίδαυρος» η οποία καταστράφηκε από επιδρομές Αράβων και Σλάβων τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Εκείνο όμως που την κάνει να ξεχωρίζει είναι η πυκνή αλλά και ιδιαίτερη βλάστηση, όπου ψηλόκορμα κυπαρίσσια ξεπροβάλλουν μέσα από πεύκα τα οποία έχουν ένα απίστευτα φωτεινό πράσινο χρώμα.
Μπορείτε να δέσετε στο μικρό λιμανάκι που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του όρμου και να απολαύσετε έναν περίπατο στα όμορφα μονοπάτια μέσα στο δάσος, πλάι στην καταπράσινη θάλασσα, μέσα σε ένα περιβάλλον απίστευτης ηρεμίας και ξεγνοισιάς. Υπάρχουν πολλά μαγαζιά, καφέ και εστιατόρια κάτω από φοίνικες, όπου μπορείτε να δοκιμάσετε την παραδοσιακή Δαλματική κουζίνα. Εντύπωση μάς έκανε πως, παρά τους πολλούς τουρίστες που προσελκύει, είναι μια πολύ ήσυχη πόλη που ξεκουράζει τον επισκέπτη.
Dubrovnik
Μια από τις ομορφότερες πόλεις της Μεσογείου μάς υποδέχεται στο νότιο άκρο των Δαλματικών ακτών. Βρισκόμαστε λίγα μόλις μέτρα από τα περίφημα τείχη, μπροστά από το παλιό λιμάνι. Από τις ομορφότερες εικόνες που μπορεί να συναντήσει ανθρώπου μάτι! Είχα δει πολλές φωτογραφίες και είχα διαβάσει πολλά κολακευτικά σχόλια σχετικά με το Dubrovnik.
Ήμουν όμως και λίγο επιφυλακτικός γιατί συνήθως όταν περιμένεις πολλά από ένα μέρος απογοητεύεσαι όταν το αντικρίσεις, όχι επειδή δεν είναι ωραίο, αλλά απλά και μόνο επειδή το έχεις πλάσει παραμυθένιο στη φαντασία σου και περιμένεις να δεις κάτι το συγκλονιστικό. Και όμως, ήταν από τις ελάχιστες φορές που η πραγματικότητα ξεπερνούσε κατά πολύ ακόμα και την πιο όμορφη εικόνα που φανταζόμασταν. Το θέαμα ήταν απίστευτο. Καμιά λέξη και καμιά περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μας. Ο ενθουσιασμός μας δεν περιγράφεται. Μείναμε άφωνοι, ρουφώντας με όλες μας τις αισθήσεις τη μαγεία που ακτινοβολεί αυτός ο τόπος. Για πολλή ώρα θαυμάζαμε τη μεγαλοπρέπεια των τειχών που υψώνονταν μπροστά μας. Κάποια στιγμή αφυπνιστήκαμε και πλέοντας κοντά στην ακτή, κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι για τις γραφειοκρατικές διατυπώσεις και για να δηλώσουμε την άφιξη μας, ανυπομονώντας να ξεχυθούμε στα σοκάκια του «Ντουμπρόβνικ». Σε λίγη ώρα ήμαστε δεμένοι στην ACI μαρίνα και παρόλη την κούρασή μας πήραμε το λεωφορείο που σε λίγα λεπτά μάς οδήγησε στην παλιά πόλη.
Η μεσαιωνική πόλη του Ντουμπρόβνικ είναι ο σημαντικότερος πόλος έλξης ολόκληρης της Κροατικής ακτής και όχι άδικα. Ακόμα και ο George Bernard Shaw εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, το 1929, που τόνισε: «if you want to see heaven on earth, come to Dubrovnik», που σημαίνει ότι... «αν θέλεις να δεις τον επίγειο παράδεισο, έλα στο Ντουμπρόβνικ». Βλέπετε από εκείνη ακόμα την εποχή, το Ντουμπρόβνικ ήταν πολύ γνωστό τουριστικό θέρετρο.
Γνωστή και ως «the pearl of Adriatic», έχει ανακηρυχθεί από τη Unesco πόλη παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Αν και από τους ανελέητους βομβαρδισμούς του 1991 το 70% των κτιρίων είχε καταστραφεί, η πόλη γρήγορα επούλωσε τις πληγές της. Εννέα ιστορικά κτίρια υπέστησαν ολοκληρωτικές ζημιές από τις φωτιές του πολέμου, επισκευάστηκαν όμως σε χρόνο ρεκόρ και με τέτοιο τρόπο που τίποτα δεν μαρτυρά την ανακατασκευή τους.
Για πολλά χρόνια ήταν γνωστή ως Ραγκούσα, πριν μετονομαστεί σε Dubrovnik, από τη σερβική λέξη Ντούμπροβα, που σημαίνει «μικρό δάσος».
Με πληθυσμό 50.000 κατοίκους, βρισκεται στις παρυφές του βουνού Srd που φτάνει τα 412 μέτρα ύψος, σε μια κοιλάδα που κλείνει νοτιοδυτικά από το πλάτωμα του Lapad, ενώ πάνω σε ένα μικρό ύφαλο είναι κτισμένη η παλιά πόλη. Μετά την κατασκευή του μεγάλου λιμανιού στον όρμο Gruz, η πόλη επεκτάθηκε προς τα εκεί και έχει αρχίσει να εξαπλώνεται προς τη χερσόνησο Lapad, χαμηλά στις πλαγιές του Srd, και προς τη Zupa.
Απολαύσαμε ένα ζεστό εσπρέσο σε ένα από τα καφέ στην Placa, παρατηρώντας το πλήθος των τουριστών κάθε εθνικότητας, που μαγεμένο από την ομορφιά του τόπου ευχαριστιόταν τη βόλτα του στα πολυάριθμα πλακόστρωτα δρομάκια. Αφού ρεμβάσαμε για αρκετή ώρα, πήραμε το δρόμο για τα εντυπωσιακά αμυντικά τείχη με τους μοναδικούς πύργους που περιβάλλουν την παλιά πόλη και την προστάτευαν για αιώνες απο τους κατακτητές. Η είσοδος βρίσκεται αριστερά της Pile gate. Εκτείνονται σε μήκος 2 χλμ. με ύψος πάνω απο 25 μέτρα. Το πρώτο κομμάτι των τειχών χτίστηκε τον 13ο αιώνα, ενώ στα μέσα του 14ου και 15ου αιώνα, υπό την απειλή των Τούρκων, τα 1,5 μέτρων πάχους τείχη ενισχύθηκαν με 15 τετράγωνα οχυρά. Ο κυκλικός πύργος Minceta προστάτευε το βορινό άκρο της πόλης από τη στεριά, ενώ το δυτικό άκρο προστατευόταν από στεριά και θάλασσα από το οχυρό Lovrjenac. Η Pile gate προστατευόταν από τον πύργο Bokar, ενώ η ανατολική είσοδος όπου βρίσκεται και το παλιό λιμάνι, από το οχυρό Revelin.
Από πολλούς θεωρούνται από τα ομορφότερα τείχη στον κόσμο. Μια βόλτα πάνω στα τείχη, που αντιστοιχεί σε μια ώρα περπάτημα, είναι μοναδική εμπειρία.
Η θέα προς τη βαθιά μπλε θάλασσα, αλλά και προς τις κόκκινες κεραμοσκεπές των σπιτιών της παλιάς πόλης, θα μείνει αξέχαστη.
Η παλιά πόλη κάθε χρόνο φιλοξενεί το καλοκαιρινό φεστιβάλ, που διαρκεί από τις 10 Ιουλίου έως τις 25 Αυγούστου. Είναι το πιο σημαντικό γεγονός της πόλης, που κρατά παραδοσιακά από το 1950, αλλά και ένα από τα διασημότερα φεστιβάλ στον κόσμο. Κονσέρτα, παραστάσεις και παραδοσιακές μουσικές παίζονται σε ανοιχτές σκηνές σε όλη την πόλη, αλλά και μέσα στις υπέροχες αίθουσες διάσημων κτιρίων και εκκλησιών.
Παρουσιάζονται κροατικά και παγκοσμίου φήμης έργα, ανεβάζονται ελληνικές τραγωδίες και έργα του Shakespeare, ενώ πολύ συχνά συμμετέχουν μεγάλα ονόματα της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής. Γιορτινή ατμόσφαιρα σε ένα μεσαιωνικό περιβάλλον. Μια εμπειρία ανεπανάληπτη...
Ντουμπρόβνικ: ο επίγειος παράδεισος!
- Για να γνωρίσει κανείς την παλιά πόλη χρειάζεται αρκετές μέρες. Πάντως, μια μικρή περιπλάνηση στην Placa, που είναι ο κεντρικός μαρμαροστρωμένος πεζόδρομος, και στα στενά σοκάκια που οδηγούν σε μικρές πλατείες, παρατηρώντας τα πέτρινα κτίρια, τα παλάτια, τα μουσεία, τα μοναστήρια,τα οχυρά και ένα πλήθος ιστορικών μνημείων, είναι αρκετή για να καταλάβουμε γιατί το Ντουμπρόβνικ είναι τόσο διάσημο. Εδώ, ο χρόνος μοιάζει να σταματά. Τα αξιοθέατα είναι πολλά:
- Η κεντρική πύλη, Pile gate, χρονολογείται από το 1537, στην είσοδο της οποίας υπάρχει μια κινητή γέφυρα που σηκωνόταν κάθε απόγευμα σφραγίζοντας την καστροπολιτεία. Λίγα μέτρα πιο μέσα βρίσκεται μια δεύτερη πύλη που κατασκευάστηκε το 1460, από όπου ξεκινά η Placa όπου χτυπά η καρδιά της πόλης. Η Placa συνδέει την κεντρική πύλη, που βρίσκεται δυτικά, με την πύλη Ploce στα ανατολικά, όπου είναι και το παλιό λιμάνι. Με τα υπέροχα πέτρινα κτίρια που την περιβάλλουν αποτελεί το ομορφότερο μέρος της πόλης που είναι και σημείο συνάντησης. Ο πεζόδρομος αυτός αποτελεί ουσιαστικά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πρώτο οικισμό και στη μετέπειτα επέκταση του. Ο πρώτος αυτός οικισμός ιδρύθηκε από τους αρχαίους Έλληνες, πρόσφυγες από το Cavtat όταν αυτό καταστράφηκε από τους Σλάβους.
- Στην αρχή του κεντρικού πεζόδρομου συναντούμε το Great Onofrio Fountain, ένα από τα διάσημα κτίρια της πόλης, που χτίστηκε το 1438, όπου συγκεντρωνόταν το νερό που έφερναν από μια πηγή 12 χλμ μακριά.
- Η εκκλησία του St Blaise, του προστάτη της πόλης, που είναι η πιο αγαπημένη των ντόπιων. Καταστράφηκε από φωτιά και ξαναχτίστηκε το 1717 σε μπαρόκ ρυθμό απο τον Βενετό αρχιτέκτονα Gropelli, o οποίος και φιλοτέχνησε το άγαλμα του Αγίου στην είσοδο της.
- Το Φραγκισκάνικο μοναστήρι, όπου βρίσκεται το τρίτο παλιότερο φαρμακείο της Ευρώπης, ενώ είναι το παλιότερο που ακόμα και σήμερα βρίσκεται σε λειτουργία.
- Το Rectors Palace, ένα από τα ομορφότερα κτίρια σε γοτθικό-αναγεννησιακό ρυθμό που χτίστηκε τον 15ο αιώνα. Τα γλυπτά του είναι εκπληκτικά, όπως και τα περίτεχνα λαξευμένα κιονόκρανα. Στις φανταχτερά στολισμένες σκάλες του παλατιού γίνονται συχνά κονσέρτα κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού φεστιβάλ. Το παλάτι αυτό, στο οποίο βρισκόταν ο κυβερνήτης της πόλης, λειτουργεί σήμερα ως μουσείο, με νομίσματα και υπέροχα έργα τέχνης που μαρτυρούν την πλούσια ιστορία της πόλης.
- • Στο ανατολικό άκρο της πόλης συναντούμε την πλατεία Luza που ήταν παλιά λαϊκή αγορά και την επιβλητική στήλη του Orlando που είναι γνωστό σημείο συνάντησης.
Και δεν είναι μόνο αυτά: Το αρχαιολογικό μουσείο, το aquarium, το ναυτικό μουσείο, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια που ανάγουν το Ντουμπρόβνικ σε παγκόσμιο πολιτιστικό κέντρο. Κάποτε γνώρισε τόσο μεγάλη άνθηση στα γράμματα και τις τέχνες που κάποιοι ονόμασαν την πόλη «Αθήνα της νότιας Σλαβίας».
...keep Ribbing!
