ΝΥΧΤΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ
Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ 18/8/2014
ΝΥΧΤΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ
Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ 18/8/2014
Η πρώτη άκαρπη προσπάθεια
10 Αυγούστου, με 2650 λίτρα στα ρεζερβουάρ μας ανοιγόμασταν στον ωκεανό. Με έντονη ομίχλη και μεγάλο κυματισμό, ταξιδεύαμε με 28 κόμβους στις 4500 στροφές, καίγοντας 110 λίτρα την ώρα.
Μετά από δύο ώρες τα κύματα αγρίεψαν, αναγκάζοντάς μας να στρέψουμε την πλώρη μας πολύ νοτιότερα της πορείας μας. Γνωρίζαμε πως οι άνεμοι θα έφταναν τους 25 κόμβους για τα επόμενα 300 μίλια, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να παλέψουμε σκληρά. Αυτό ήταν άλλωστε και το μοναδικό παράθυρο σχετικά καλού καιρού, αφού από την επομένη μέρα οι άνεμοι θα ξεπερνούσαν τους 30 κόμβους και θα ήταν ενισχυόμενοι για όλη την εβδομάδα.
Είχαμε καλύψει περισσότερα από 70 μίλια, τα κύματα ξεπερνούσαν τα τρία μέτρα, και η αγωνία μας ήταν στα ύψη.
Και ξαφνικά έγινε το αναπάντεχο. Οι στροφές των κινητήρων ξεπέρασαν τις 6000, δείχνοντάς μας πως οι προπέλες πατινάρισαν. Αρνούμενος να το πιστέψω, αφού οι συγκεκριμένες προπέλες βήματος 18,5 της Suzuki που φορούσαμε εκείνη τη στιγμή ήταν ολοκαίνουργιες, δοκίμασα αρκετές φορές να πλανάρω το σκάφος αλλά μάταια.
Για αρκετή ώρα μείναμε όλοι σκυθρωποί και σιωπηλοί. Γνωρίζαμε πολύ καλά πως εάν επιστρέφαμε πίσω, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην καταφέρουμε τελικά να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι αφού ο καιρός χειροτέρευε από την επόμενη μέρα και δεν είχαμε την πολυτέλεια να περιμένουμε άλλες δέκα μέρες με την ελπίδα βελτίωσής του.
Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μας, ώσπου κάποια στιγμή η πλειοψηφία του πληρώματος με προέτρεπε να συνεχίσουμε στην πορεία μας. Άλλωστε είχαμε αρκετές προπέλες μαζί μας.
Πήγα πίσω στην πρύμνη και το βλέμμα μου χάθηκε στον αγριεμένο ωκεανό.
Είχαμε να διανύσουμε περισσότερα από 700 ναυτικά μίλια. Η επιθυμία μου να συνεχίσουμε υπερνικούσε κάθε κακή σκέψη που έκανα, προσπαθούσα όμως να σκεφτώ όσο πιο ψυχρά και αυστηρά γινόταν.
Τα είχα βάλει με την ατυχία μας γιατί εάν το πατινάρισμα συνέβαινε όταν θα είχαμε καλύψει έστω 200 μίλια, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Με τα συγκεκριμένα φορτία όμως, οι Bravo και οι Revolution προπέλες που είχαμε στα ταμπούκια μας ήταν βέβαιο πως θα παρουσίαζαν τεράστια ποσοστά ολίσθησης, γεγονός που θα τις καθιστούσε κυριολεκτικά άχρηστες. Αλλά και οι προπέλες 21,5 της Suzuki δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν αφού θα μας έριχναν πολύ τις στροφές των κινητήρων ενώ θα κινδύνευαν και αυτές με πατινάρισμα λόγω των συνεχών αυξομειώσεων του γκαζιού και της μεγάλης καταπόνησής τους κάθε φορά που θα ανηφόριζαν στα μεγάλα κύματα. Μας έμενε λοιπόν μόνο το δεύτερο ζευγάρι προπελών βήματος 18,5 της Suzuki, που είχαμε ως εφεδρικό, το οποίο θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις συγκεκριμένες συνθήκες.
Το ερώτημα λοιπόν που με βασάνιζε ήταν τι θα γινόταν εάν και αυτές οι προπέλες πατινάριζαν στις επόμενες τρεις ώρες πλεύσης; Όσο κι αν πάσχιζα να βρω μια ικανοποιητική απάντηση, δεν τα κατάφερνα. Σε αυτή την περίπτωση θα βρισκόμασταν σε πολύ δυσάρεστη θέση, αρκετά μακριά από την ακτή και πολύ μακριά από τον τελικό μας προορισμό. Τι και αν θα είχαμε ακόμα τρία ζευγάρια, αλλά ακατάλληλες προπέλες;
Φανερά στεναχωρημένος, έστρεψα την πλώρη μας 180 μοίρες και έβαλα πορεία για το σημείο από όπου πριν λίγο είχαμε ξεκινήσει. Κανένας δεν μιλούσε και κανείς δεν είχε διάθεση για συζητήσεις…
...keep Ribbing!
