Στα υπέροχα νησιά Pontine
Περιπλανώμενοι στη διάσημη Costiera Amalfitana
Στα υπέροχα νησιά Pontine
Περιπλανώμενοι στη διάσημη Costiera Amalfitana
Στο κοσμοπολίτικο Capri
Από τον σχεδιασμό ακόμα αυτού του ταξιδιού, το Capri αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους προορισμούς μας. Και δεν θα μπορούσε βέβαια να ήταν διαφορετικά, αφού το μικρό αυτό νησί είναι ένας από τους πιο διάσημους και κοσμοπολίτικους ταξιδιωτικούς προορισμούς ολόκληρου του κόσμου.
Η Καπρέα νήσος κατά τους αρχαίους Έλληνες, που την ονόμασαν έτσι όταν πρωτοαποίκησαν το νησί την εποχή της Μεγάλης Ελλάδας λόγω της παρουσίας πολλών αγριογούρουνων (κάπρων), είναι ένα νησί με μεγάλη ιστορία. Τουριστικό θέρετρο από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είχε μαγέψει τόσο πολύ τον αυτοκράτορα Τιβέριο, ο οποίος έχτισε σε περίοπτα σημεία του νησιού 12 αριστοκρατικές επαύλεις. Το Capri είναι από τους πιο αγαπημένους ταξιδιωτικούς προορισμούς από την εποχή του Jack Lemmon και του Clark Gable μέχρι τη σημερινή εποχή του Tom Cruise και του Brand Pit. Και βέβαια, μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό.
Το Capri είναι ένα κομψό και φινετσάτο νησί, πρότυπο φιλικής ανάπτυξης προς το περιβάλλον, που συνδυάζει τη μαγευτική φυσική ομορφιά του με τα μοναδικής αρχιτεκτονικής σπίτια και τα γραφικά περιποιημένα λιθόστρωτα δρομάκια. Και όλα αυτά, με θέα το βαθύ μπλε της θάλασσας, που σε πολλά σημεία κόβει την ανάσα. Ολόκληρο το νησί μοιάζει «ποτισμένο» με μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα που γοητεύει εδώ και πολλά χρόνια τους επισκέπτες του. Σαν σκηνικό άλλης εποχής, με ρωμαϊκές επαύλεις και καλά διατηρημένα οχυρά σε απόκρημνους κάβους, με μεσαιωνικά δρομάκια και παλιές εκκλησίες, με αρχαία μονοπάτια που μοιάζουν τώρα πια με μυστικά περάσματα. Ο «βράχος των ονείρων», όπως αλλιώς αποκαλείται το νησί, αποτελεί μαζί με τη Ρώμη, τη Φλωρεντία και τη Βενετία έναν από τους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς της Ιταλίας.
Προσεγγίζοντας το λιμάνι
Βρισκόμασταν κάτω από το φάρο της Punta Campanella, στο άκρο της χερσονήσου του Sorrento, από όπου το Capri βρίσκεται μόλις τρία ναυτικά μίλια δυτικότερα. Με τη θάλασσα κάλμα, πλησιάζαμε στο λιμάνι του Capri που βρίσκεται στη βορινή πλευρά του νησιού.
Η marina Grande, όπως ονομάζεται το λιμάνι, βρίσκεται στο στενότερο σημείο του νησιού, κάτω από μια καταπράσινη πλαγιά με διάσπαρτα σπίτια. Φωλιασμένη ανάμεσα στους δυο ορεινούς όγκους του νησιού, τον ανατολικό που φτάνει στα 335 μέτρα υψόμετρο και τον δυτικό, που είναι και ο ψηλότερος και η κορυφή του φτάνει στα 589 μέτρα, η marina Grande είναι ένα πολύβουο λιμάνι και μαζί με τη marina Picola, που βρίσκεται στη νότια πλευρά, αποτελούν τους δύο παραθαλάσσιους οικισμούς του νησιού.
Οι μεγαλύτεροι όμως οικισμοί, όπου κατοικούν και οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι η Χώρα του Capri, που βρίσκεται πάνω ακριβώς από τη marina Grande, και το Anacapri που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του νησιού, αθέατο πίσω από τον ορεινό όγκο του Solaro. Είναι χαρακτηριστικό όμως, πως πέρα από τους τέσσερις οικισμούς, σε όλη την έκταση του νησιού είναι χτισμένα σπίτια ακόμα και στα πιο απόκρημνα σημεία.
Η marina Grande είναι ένα μεγάλο λιμάνι με πολύ μεγάλη κίνηση τους καλοκαιρινούς μήνες. Στη δυτική του πλευρά βρίσκεται το εμπορικό του τμήμα, όπου καταφθάνουν συνεχώς τα ferries από τη Napoli και το Sorrento, αλλά και πολλά τουριστικά καραβάκια, ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο. Στην ανατολική του πλευρά βρίσκεται η μαρίνα για τα σκάφη αναψυχής, στην οποία βέβαια γίνεται το αδιαχώρητο. Παρ' όλα αυτά, με πολλή προσπάθεια και υπομονή, χρησιμοποιώντας και κάποιους γνωστούς που είχαμε, καταφέραμε τελικά να εξασφαλίσουμε μια θέση για διανυκτέρευση, η οποία μάς στοίχισε 110 ευρώ, τιμή ειδικής μάλιστα προσφοράς για εμάς...
Από τη μαρίνα ξεκινά ένας παραλιακός πλακόστρωτος δρόμος που προχωρά δυτικά προς το εμπορικό τμήμα του λιμανιού, τον οποίο και ακολουθήσαμε. Πρόκειται για έναν πολυσύχναστο δρόμο, με πολύ κόσμο να συνωστίζεται στα μαγαζάκια, τα καφέ και τα εστιατόρια που βρίσκονται στη σειρά και βγάζουν τα τραπεζάκια τους έξω, κάτω από τη σκιά των πολύχρωμων τεντών.
Όμως η καρδιά του λιμανιού χτυπά στο δυτικό άκρο της marina Grande, όπου βρίσκεται η piazza Vittoria και αποτελεί το κεντρικότερο σημείο αναχώρησης προς τα διάφορα μέρη του νησιού. Εδώ βρίσκεται το τελεφερίκ που μεταφέρει τον κόσμο στη Χώρα, από εδώ ξεκινούν τα λεωφορεία και τα ταξί, από εδώ γίνεται και η έκδοση των εισιτηρίων για τα πλοία της γραμμής. Αυτά άλλωστε είναι και τα μέσα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, μιας και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα απαγορεύονται στο νησί.
Το τελεφερίκ που λειτουργεί από το 1907, εκτελεί δρομολόγια από το πρωί ως το βράδυ και μέσα σε πέντε λεπτά ανηφορικής διαδρομής καλύπτει μια απόσταση 650 μέτρων μέχρι τη Χώρα. Σίγουρα, αποτελεί το καλύτερο και γρηγορότερο μέσο για να φτάσουμε στη Χώρα, χαρίζοντάς μας παράλληλα μια πανοραμική άποψη του νησιού. Το τελεφερίκ καταλήγει στη Loggetta, στα 138 μέτρα υψόμετρο, μια πλατεία που βρίσκεται πίσω ακριβώς από τη διάσημη «Piazzetta», με απεριόριστη θέα προς το λιμάνι και τον κόλπο της Napoli, στον ορεινό όγκο του Solaro, με τα σπίτια του χωμένα μέσα στο πράσινο να κοιτούν προς το πέλαγος.
Στην «Piazzetta» της Χώρας
Αφήνοντας το τελεφερίκ για την επόμενη μέρα, προτιμήσαμε να πάμε στη Xώρα με ένα από τα ειδικά διαμορφωμένα ταξί του νησιού. Λευκά και ανοιχτά, με τη χαρακτηριστική τέντα ήλιου, αποτελούν το σήμα κατατεθέν του Capri και εκτελούν δρομολόγια προς όλα τα σημεία του νησιού.
Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στη Loggetta, να θαυμάζουμε την όμορφη θέα προς τη marina Grande. Εδώ βρίσκεται και ο ψηλός γκρίζος πύργος με το ρολόι, στην αριστερή πλευρά της εισόδου προς την περίφημη piazza Umberto I.
Η πλατεία αυτή, γνωστή περισσότερο ως «Piazzetta» λόγω του μικρού της μεγέθους, είναι το διασημότερο σημείο του Capri αλλά και μια από τις πιο αγαπημένες πλατείες ολόκληρου του κόσμου. Εδώ χτυπά η καρδιά του νησιού και όπως λέγεται χαρακτηριστικά «όλοι έρχονται εδώ για να δουν και να τους δουν».
Πριν από πολλές δεκαετίες η «Piazzetta» αποτελούσε την υπαίθρια αγορά του Capri. Σήμερα, τα λιγοστά κτίσματα που βλέπουν στην πλατεία έχουν μετατραπεί σε καφέ και εστιατόρια που λειτουργούν σχεδόν όλο το 24ωρο. Είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο του νησιού, τόπος συνάντησης για επισκέπτες και ντόπιους. Μια πολύ μικρή γειτονιά που μοιάζει με σκηνή ανοιχτού θεάτρου, όπου όλοι, διάσημοι και μη, θέλουν έστω και για λίγες ώρες να νιώσουν πρωταγωνιστές. Και αυτό βέβαια φαίνεται καθαρά στο ντύσιμο των περισσοτέρων που σίγουρα ξεφεύγει από τα όρια του συνηθισμένου.
Παρά τον απίστευτα πολύ κόσμο που συγκεντρώνεται εδώ, η «Piazzetta» εξακολουθεί να συντηρεί το μύθο της, συνεχίζοντας να διατηρεί μια μαγική ατμόσφαιρα που δεν θα αργήσουμε πολύ να την εισπράξουμε.
Σαν από παραμύθι, μια μικρή γειτονιά με υπέροχα χρώματα, το τέλειο μέρος για χαλάρωση αλλά και διασκέδαση ταυτόχρονα. Σίγουρα είναι μια αλησμόνητη εμπειρία να καθίσεις κάτω από τις ομπρέλες απολαμβάνοντας έναν εσπρέσο, μια γρανίτα από λεμόνι ή ένα από τα φανταστικά παγωτά και να χαλαρώσεις παρατηρώντας τα όμορφα κτίσματα που περιβάλλουν την Piazzetta ή απλά χαζεύοντας τον κόσμο που συνεχώς πηγαινοέρχεται.
Η μικρή πλατεία περιβάλλεται από πολύ όμορφα κτίρια μοναδικής αρχιτεκτονικής. Στην ανατολική πλευρά βρίσκεται το Δημαρχείο, με το χαρακτηριστικό ηλιακό ρολόι στην πρόσοψή του, στη βορινή πλευρά δεσπόζει ο εντυπωσιακός πύργος-ρολόι του 17ου αιώνα γνωστός ως «campanile della Piazzetta», ενώ στη δυτική πλευρά βρίσκονται τα φαρδιά σκαλοπάτια που οδηγούν στην εκκλησία του Αγίου Στέφανου, που είναι και η μεγαλύτερη του νησιού.
Αφού καθόμασταν για τρεις περίπου ώρες, ρεμβάζοντας και χαζεύοντας ανέμελα, αποφασίσαμε κάποια στιγμή να δώσουμε τέλος στην υπέροχη αυτή απραξία μας. Απλώσαμε λοιπόν το χάρτη του νησιού και αρχίσαμε να σκαρώνουμε τις πεζοπορίες μας. Το Capri άλλωστε είναι ο ιδανικότερος τόπος για περπάτημα!
Η μικρή Piazzetta μπορεί να σφύζει από ζωή και ο συνωστισμός να είναι έντονος, δεν χρειάζεται όμως να πας μακριά για να βρεις γαλήνη και ησυχία, μιας και από εδώ ξεκινούν όλα τα δρομάκια που οδηγούν σε κάθε γωνιά του νησιού. Η μεγαλύτερη απόσταση άλλωστε καλύπτεται σε λιγότερο από μιας ώρας περπάτημα. Μπορείς να πας σε όλα τα αξιοθέατα με τα πόδια, κάτι άλλωστε που αποτελεί «μονόδρομο» μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γνωρίσεις το νησί.
Και βέβαια, δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να ισχυριστούμε πως γνωρίσαμε το Capri αν δεν το περπατήσουμε και δεν περιπλανηθούμε στα πολυάριθμα λιθόστρωτα δρομάκια του, εκεί δηλαδή που κρύβεται και η μαγεία αυτού του τόπου. Παραμυθένια λιθόστρωτα δρομάκια, στολισμένα με πολύχρωμα λουλούδια και ψηλά δέντρα, υπέροχα μονοπάτια μέσα στην πυκνή βλάστηση, πλάι σε αξιολάτρευτα σπίτια, πολυτελείς βίλες και μοναδικά ξενοδοχεία. Και όλα αυτά, σε μια απίθανη αρμονία με το φυσικό τοπίο, όντας σχεδόν αδύνατο να εντοπίσεις κάτι άσχημο ή κακόγουστο. Σχεδόν σε κάθε σου βήμα, αναγκάζεσαι να σταματάς για να θαυμάσεις τις μαγευτικές εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά σου. Και όταν φτάνεις στο τέλος του δρόμου, σε περιμένει ένα «μπαλκόνι» με συγκλονιστικό θέαμα προς το πέλαγος και τις απόκρημνες ακτές.
Στους κήπους του Αυγούστου
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη νότια πλευρά της Piazzetta και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τη Via Emanuelle. Αφού περάσαμε δύο πολύ γνωστά και πανέμορφα ξενοδοχεία, ακολουθώντας τις κομψές κεραμικές πινακίδες, ο λιθόστρωτος δρόμος μάς έβγαλε στη Via Matteoti. Ένα στενό δρομάκι, όπου τον πρώτο λόγο έχουν τα πολύχρωμα λουλούδια και η πυκνή βλάστηση. Το δρομάκι αυτό οδηγεί στους διάσημους κήπους του Αυγούστου, ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα και από τα ομορφότερα σημεία του νησιού. Πανέμορφα λουλούδια και φυτά σε περίτεχνους συνδυασμούς μέσα στην πυκνή βλάστηση, μια πανδαισία ζωντανών χρωμάτων που γαληνεύουν την ψυχή.
Ανεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια βγαίνουμε στο ξέφωτο όπου βρίσκεται ένα υπέροχο μπαλκόνι πάνω στον γκρεμό, με εκπληκτική θέα προς τους βράχους Faraglioni.
Οι βράχοι αυτοί, που μοιάζουν να αναδύονται από τη θάλασσα στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού, είναι το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο και σήμα κατατεθέν του Capri. Καθίσαμε για αρκετή ώρα εδώ, μέχρι να χορτάσει το μάτι το μοναδικό αυτό θέαμα.
Πάνω στην προστατευτική πεζούλα, στο χείλος του γκρεμού, βρίσκεται μια μαρμάρινη πλάκα με έναν μικρό οβελίσκο στην άκρη του, η σκιά του οποίου μας δείχνει την ώρα. Είναι ένα κομψό ηλιακό ορολόι που τονίζει τη σημασία του νησιού κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το ρολόι αυτό είναι εμπνευσμένο από ένα πολύ σημαντικό μνημείο της αρχαίας Ρώμης, το «Horologium», το οποίο κατασκευάστηκε από τον Αύγουστο στα 10 π.Χ.
Βρισκόμαστε ακόμα στο υπέροχο αυτό μπαλκόνι και προχωρώντας λίγα βήματα δυτικότερα έχουμε μια πανοραμική άποψη της Marina Piccola.
Aν όμως χαμηλώσουμε το βλέμμα μας θα μείνουμε εκστασιασμένοι, όταν διαπιστώσουμε πως ακριβώς κάτω από τα πόδια μας κρέμεται κυριολεκτικά στο κενό ένα υπέροχο λιθόστρωτο δρομάκι που είναι λαξευμένο στον κατακόρυφο βράχο. Είναι η διάσημη Via Krupp, που πήρε το όνομά της από το γερμανό Alfred Krupp, και αποτελεί παντοτινό σύμβολο ελευθερίας και προσφορά στην ομορφιά της φύσης του Capri.
Ο στριφογυριστός αυτός δρόμος με τις απανωτές φουρκέτες και τις προστατευτικές πεζούλες, είναι σκαμμένος στον κάθετο βράχο και φτάνει σε ένα υψόμετρο 100 περίπου μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Είναι τόσο απότομος ο βράχος και τόσο απίθανη η γεωμετρία του στριφογυριστού δρόμου, που καθώς τον κοιτάζουμε από ψηλά, τα οριζόντια τμήματά του μοιάζουν να συμπίπτουν το ένα με το άλλο. Ένα αριστούργημα μηχανικής και αισθητικής, σε απόλυτα φιλική συνύπαρξη με το φυσικό τοπίο, που μας αποδεικνύει πως ακόμα και ένας δρόμος μπορεί να αποτελεί ένα άριστο έργο τέχνης.
Κατηφορίζοντας τη Via Krupp!
Η Via krupp συνδέει τη Χώρα με τη marina Piccola. Κατηφορίζοντας σε αυτόν τον υπέροχο δρόμο φτάσαμε σύντομα στη marina Piccola, που βρίσκεται στα μέσα περίπου της νότιας πλευράς του νησιού. Είναι ο μικρότερος από τους τέσσερις οικισμούς του νησιού και αποτελεί το νότιο «λιμάνι» του Capri, όπου πιάνουν κυρίως τα τουριστικά καραβάκια. Βέβαια, δεν υπάρχει καμιά μαρίνα εδώ, ούτε κάποιος κυματοθραύστης που να προστατεύει από τους νοτιάδες. Είναι ένας φυσικός και ανοιχτός όρμος, με έναν υποτυπώδη ντόκο ανάμεσα στα βράχια, ο οποίος εξυπηρετεί μόνο την αποβίβαση και την επιβίβαση των επισκεπτών στα τουριστικά καραβάκια. Μόνο αρόδου μπορούμε να φουντάρουμε, και μάλιστα έξω από τις σημαδούρες που περικλείουν την κύρια παραλία, και να βγούμε στο μικρό ντοκάκι είτε κολυμπώντας είτε με το tender μας, αν φυσικά διαθέτουμε.
Η marina Piccola είναι φωλιασμένη στην καταπράσινη πλαγιά που βρίσκεται ανάμεσα στους επιβλητικούς κατακόρυφους ορεινούς όγκους του νησιού. Είναι μια βραχώδης ακτή, με τα εστιατόρια και τα καφέ να βρίσκονται κατά μήκος της, πάνω στα βράχια, ενώ τα λιγοστά σπίτια του οικισμού και τα πολυτελή ξενοδοχεία είναι κυριολεκτικά χωμένα μέσα στο πράσινο, κάτω από τη σκιά των ψηλών πεύκων.
Μια μικρή προεξοχή των βράχων, που μοιάζει με μικρή και χαμηλή χερσόνησο μερικών δεκάδων μέτρων, χωρίζει στα δύο τον όρμο της marina Piccola. Στη δυτική πλευρά της προεξοχής αυτής βρίσκεται και ο μικρός ντόκος, από τον οποίο ξεκινά το τσιμεντένιο δρομάκι που μας βγάζει στη στεριά.
Στη βάση της βραχώδους αυτής προεξοχής υπάρχει το υπέροχο πέτρινο καφέ-εστιατόριο «Le Sirene», και δυο πολύ μικρές βοτσαλωτές παραλίες όπου συνωστίζεται πολύς κόσμος. Έπειτα ξεκινούν τα σκαλοπάτια που περνούν ανάμεσα από γραφικά σπιτάκια και μας βγάζουν στο σταθμό των χαρακτηριστικών μικρών λεωφορείων του νησιού.
Προτιμήσαμε να μην επιστρέψουμε με τα πόδια στη Χώρα, αλλά να πάρουμε το λεωφορείο, που μετά από δέκα λεπτά ανηφορικής διαδρομής στο στενό φιδωτό δρόμο, μας μετέφερε στη Χώρα, αφήνοντάς μας κοντά στην Piazzetta. Περπατήσαμε ως τη μικρή πλατεία και πριν ξεκινήσουμε για τη δεύτερη και πιο κοπιαστική μας πεζοπορία, καθίσαμε για μια τονωτική γρανίτα-καφέ, απολαμβάνοντας ξανά την ατμόσφαιρα της μαγευτικής Piazzetta, συζητώντας για την υπέροχη διαδρομή που μόλις είχαμε κάνει, περπατώντας ως τη marina Piccola. Ήταν μια διαδρομή που αν δεν σταματήσεις πουθενά, πράγμα αδύνατο αφού τα τοπία είναι εξαιρετικά, διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα. Το σημαντικότερο όμως είναι πως μέσα σε αυτήν τη σύντομη πορεία συναντάς τρία από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του Capri: τους κήπους του Αυγούστου, το υπέροχο μπαλκόνι με την εκπληκτική θέα προς τα μαγευτικά Faraglioni και βέβαια τον καταπληκτικό κρεμαστό δρόμο Via Krupp.
Νοτιοανατολικά του νησιού
Μετά από αρκετή ώρα χαλάρωσης, πήραμε ξανά τη Via Emanuelle. Μόλις λίγα μέτρα πιο κάτω, εκεί που η οδός Vittorio Emanuelle συναντά το διάσημο ξενοδοχείο Quisisana, αρχίζει η Via Camerelle, η οποία αποτελεί τον διασημότερο και πιο κομψό δρόμο του Capri. Ο δρόμος αυτός είναι ένα αξιοθέατο από μόνος του και θεωρείται η καρδιά του shopping. Εδώ βρίσκονται και όλες οι μπουτίκ των διάσημων οίκων μόδας και βέβαια είναι η πιο ακριβή αγορά του νησιού.
Στρίψαμε στη Via Camerelle και θαυμάζοντας τα υπέροχα μαγαζιά, βγήκαμε σε ένα μικρό μονοπάτι που οδηγεί στη Via Tragara. O δρόμος αυτός, μακριά από την πολυκοσμία και το συνωστισμό, τρέχει νοτιοανατολικά και καταλήγει στην Punta Tragara, που είναι το νοτιοανατολικότερο άκρο του νησιού. Είναι ένας πολύ ήσυχος κατηφορικός δρόμος, που μας γυρίζει πίσω στη ρωμαϊκή εποχή και χαρακτηρίζεται από πλούσια βλάστηση μέσα στην οποία κρύβονται μερικά από τα πιο όμορφα σπίτια και ξενοδοχεία του νησιού. Οι υπέροχες μπουκαμβίλιες αναρριχώνται στους ψηλούς πέτρινους τοίχους των σπιτιών και, μαζί με τα πολύχρωμα λουλούδια και τα όμορφα δέντρα, χαρίζουν στη Via Tragara μια μοναδική ομορφιά.
Μετά από μια υπέροχη διαδρομή φτάσαμε σε ένα ακόμη μπαλκόνι με υπέροχη θέα, πάνω ακριβώς από τα περίφημα Faraglioni. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα τριών κατακόρυφων και ψηλών βράχων, σε πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ τους, που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από τη βαθιά θάλασσα, προσφέροντας ένα απίθανο θέαμα.
Οι διάσημοι βράχοι Faraglioni
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα τριών κατακόρυφων και ψηλών βράχων, διάσημων σε όλο τον κόσμο.
Ο πρώτος βράχος, που είναι και ο μεγαλύτερος, φτάνει στα 111 μέτρα ύψος και ονομάζεται Faraglione di Stella. Είναι ο μοναδικός που συνδέεται με τη στεριά με έναν επίπεδο βραχώδη ισθμό και σχηματίζει ένα μικρό λιμανάκι. Στην αρχή του ισθμού αυτού υπάρχει και ένα πολύ όμορφο καφέ-εστιατόριο, στη σκιά του πρώτου Faraglioni.
Ο δεύτερος βράχος είναι ο μικρότερος, φτάνοντας στα 81 μέτρα ύψος. Ονομάζεται Faraglione di Mezzo και απέχει λίγα μόλις μέτρα από τον πρώτο. Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται και ο τρίτος βράχος, ο οποίος φτάνει στα 105 μέτρα ύψος και ονομάζεται Faraglione di Scopolo. Μόνοι κάτοικοι αυτών των βράχων είναι ένα σπάνιο είδος σαύρας με μπλε ανταύγειες, που ζουν αποκλειστικά εδώ.
Ο μεσαίος βράχος είναι χωρίς καμιά αμφιβολία ο εντυπωσιακότερος όλων, λόγω της μεγάλης καμάρας που υπάρχει στη βάση του, μέσα από την οποία διέρχονται τα σκάφη και τα τουριστικά καραβάκια. Η καμάρα αυτή έχει ύψος 15 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, 13 μέτρα πλάτος, ενώ το μήκος της φτάνει τα 56 μέτρα, και σίγουρα αυτή είναι και ο σημαντικότερος λόγος που οι βράχοι Faraglioni έχουν γίνει διάσημοι σε όλο τον κόσμο.
Μείναμε για αρκετή ώρα να θαυμάζουμε τους μοναδικούς αυτούς βράχους και αποφασίσαμε τελικά να μην επιστρέψουμε στην Piazzetta από τον ίδιο δρόμο αλλά να πάρουμε το μονοπάτι που συνεχίζει αριστερά από τη Via Tragara, το οποίο κυκλώνει τη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού και μετά συναντιέται με τη Via Matermania, καταλήγοντας και πάλι στην Piazzetta. Θα κάναμε δηλαδή έναν αρκετά μεγάλο κύκλο, ο οποίος όμως θα περνούσε από μερικά μοναδικά αξιοθέατα.
Συνεχίσαμε λοιπόν την πορεία μας στο στενό μονοπάτι, το οποίο ακολουθεί το ανάγλυφο της ακτογραμμής. Είχαμε έντονη την αίσθηση πως βρισκόμασταν σε ένα άλλο νησί, μακριά από τον κόσμο, με πρωταγωνιστές τους απόκρημνους βράχους και τη βαθιά θάλασσα. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε πάνω από τον μικρό κάβο Massullo, όπου δεσπόζει το περίφημο σπίτι του ιταλού συγγραφέα Curzio Malaparte. Πρόκειται για ένα κόκκινο διώροφο κτίσμα, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, με τα χαρακτηριστικά φαρδιά σκαλοπάτια που φτάνουν μέχρι την οροφή του, που αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια αξιοθέατο του νησιού.
Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, οδηγηθήκαμε σε ένα πυκνό δρυόδασος, όπου τα πάντα ξαφνικά σκοτείνιασαν, μιας και οι ακτίνες του ήλιου αδυνατούσαν να περάσουν μέσα από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων.
Περπατούσαμε ανάμεσα στους εκατοντάδες κορμούς, θαυμάζοντας την καταπληκτική θέα των άγριων βράχων που γκρεμίζονται από μεγάλο ύψος στα βαθιά νερά της θάλασσας. Μέσα από μια απίθανη διαδρομή σε ένα παρθένο περιβάλλον, φτάσαμε έξω από την είσοδο της Grotta di Matermania.
Μια μεγάλη σπηλιά, στα 180 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, το βάθος της οποίας φτάνει τα 30 μέτρα, το πλάτος της τα 20 μέτρα και το ύψος της τα 10 περίπου μέτρα. Πιστεύεται πως η σπηλιά αυτή ήταν ένα μεγάλο νυμφαίο στα χρόνια του Αυγούστου και του Τιβέριου, γεγονός που φαίνεται από τις ρωμαϊκές επενδύσεις των τοίχων.
Συνεχίζοντας την πορεία μας μέσα στο πυκνό δάσος, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα ανηφορικά σκαλιά, που είναι τόσο απότομα όσο και οι κατακόρυφες βραχώδεις ακτές. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της συνολικής διαδρομής. Βγήκαμε τελικά σε ένα μικρό ξέφωτο, από όπου διακρίνονταν κάποια υπέροχα σπίτια μέσα στην πυκνή βλάστηση, των οποίων οι μικρές βεράντες βρίσκονταν κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, προσφέροντας ένα συγκλονιστικό θέαμα στους ιδιοκτήτες τους. Σε λίγο φτάσαμε στο απομονωμένο καφέ-εστιατόριο Le Grottelle που, χωμένο μέσα στα πεύκα και τους απότομους βράχους, αποτελεί ένα υπέροχο μέρος για λίγες στιγμές ξεκούρασης με υπέροχη θέα προς το πέλαγος. Αφού απολαύσαμε μια παγωμένη γρανίτα από λεμόνι, πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι που σε λίγα λεπτά μάς έβγαλε σε ένα ακόμα γνωστό αξιοθέατο του νησιού. Στο περίφημο Arco Naturale. Ένα έργο τέχνης της φύσης, μια μεγάλη καμάρα με 12 μέτρα πλάτος και 18 μέτρα ύψος, μέσα από την οποία θαυμάζουμε το μοναδικό θέαμα των καταπράσινων νερών που βρίσκονται 200 μέτρα χαμηλότερα. Κάποτε το Arco Naturale ήταν μια μεγάλη σπηλιά, η οροφή της οποίας κατέρευσε με το πέρασμα των αιώνων, και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα σημεία του νησιού.
Αρκετά κουρασμένοι, γεμάτοι όμως με υπέροχες εικόνες, επιστρέψαμε στο καφέ-εστιατόριο Le Grottelle. Από εδώ, μπήκαμε στη Via Matermania, ένα ακόμη υπέροχο δρομάκι το οποίο μας έβγαλε πίσω στη μικρή μας Piazzetta. Η συνολική αυτή διαδρομή διήρκεσε περισσότερο από δύο ώρες και ήταν σίγουρα η πιο κοπιαστική από όλες τις υπόλοιπες. Σίγουρα όμως άξιζε τον κόπο, αφού συναντήσουμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατα του Capri και περπατήσαμε μέσα σε ένα παρθένο περιβάλλον, ανέγγιχτο και αμόλυντο, μέσα από υπέροχα μονοπάτια και εκατοντάδες σκαλοπάτια, γνωρίζοντας παράλληλα την πιο ανεξερεύνητη και ίσως περισσότερο θεαματική πλευρά του νησιού.
Με τον ήλιο να έχει ήδη φτάσει στη δύση του, απολαμβάναμε ακόμα ένα καφεδάκι και χαιρόμασταν ξανά τη μικρή μας πλατεία, που αποτελούσε πλέον το σημείο από όπου ξεκινούσαν όλες οι εξορμήσεις μας. Τα πρώτα φώτα άρχιζαν σιγά σιγά να φωτίζουν την Piazzetta και καθώς η ώρα περνούσε, δεν δείχναμε καμία διάθεση να κουνηθούμε από τη θέση μας, θέλοντας να εισπράξουμε και λίγη από τη νυχτερινή ατμόσφαιρα της λιλιπούτειας αυτής γειτονιάς.
Την επόμενη μέρα
Πρωί πρωί βρισκόμασταν έξω από το σταθμό του τελεφερίκ στη marina Grande, το οποίο σε λίγα λεπτά μάς μετέφερε στην Piazzetta, όπου με αισθητή την απουσία του πολύ κόσμου βρεθήκαμε να καταστρώνουμε τις επόμενες διαδρομές μας.
Ανεβήκαμε τα φαρδιά σκαλοπάτια που βρίσκονται στη δυτική πλευρά της πλατείας, μποστά στην εκκλησία του Αγίου Στέφανου, και περνώντας μέσα από τις καμάρες του Palazzo Cerio, μπήκαμε σε μια μεγάλη στοά. Εδώ υπάρχουν κάποια μαγαζιά με φρούτα και λαχανικά και μερικές πιτσαρίες με όμορφη θέα προς το λιμάνι που κατά καιρούς έχουν φιλοξενήσει διάσημα ονόματα.
Βγήκαμε τελικά στη Via Castello, ένα ανηφορικό στενό δρομάκι που σε λίγα λεπτά μάς οδήγησε σε ένα μικρό «μπαλκόνι». Φωλιασμένο μέσα στα πεύκα και πλάι στον κατακόρυφο βράχο, ήταν το ψηλότερο σημείο που είχαμε επισκεφθεί έως τώρα. Και βέβαια η θέα από εδώ είναι μοναδική.
Αριστερά μας, σχεδόν κάτω από τα πόδια μας διακρίνονταν καθαρά οι κήποι του Αυγούστου, ενώ πιο πέρα δέσποζαν τα εντυπωσιακά Faraglioni. Στα δεξιά μας, το τοπίο είναι ακόμα πιο επιβλητικό, με τους ορεινούς όγκους να κατεβαίνουν κυριολεκτικά κατακόρυφα στη θάλασσα από μεγάλο υψόμετρο. Ανάμεσά τους, μέσα στην πυκνή βλάστηση, ξεχωρίζει ο μικρός οικισμός και ο χαμηλός κάβος της Marina Piccola.
Αυτή είναι η τρίτη διαδρομή με ορμητήριο την Piazzetta, η οποία αν και δεν διαρκεί περισσότερο από 20 λεπτά, μας χαρίζει ένα μαγευτικό θέαμα και μια πανοραμική άποψη ολόκληρης της νότιας πλευράς του νησιού.
Στη Villa Jovis του Τιβέριου
Επιστρέψαμε ξανά στη μικρή πλατεία και αυτήν τη φορά πήραμε τη Via Le Botteghe με σκοπό να φτάσουμε στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, όπου βρίσκεται η περίφημη Villa Jovis. Αυτή θα ήταν η τέταρτη και τελευταία διαδρομή μας πριν αφήσουμε την Piazzetta και κατευθυνθούμε στη δυτική πλευρά του νησιού όπου βρίσκεται το Anacapri.
Σύντομα φτάσαμε στη Via Tiberio, ένα από τα πιο ήσυχα δρομάκια του Capri. Μετά από μιας ώρας περίπου διαδρομή, ανάμεσα από υπέροχες κατοικίες με μεγάλους κήπους, και περπατώντας στη σκιά των πεύκων, πλησιάσαμε στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του νησιού μετά το βουνό Solaro.
Εκεί, στα 334 μέτρα υψόμετρο, κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, βρίσκεται η Villa Jovis. Είναι η μεγαλύτερη και καλύτερα συντηρημένη από τις 12 βίλες του Τιβέριου που υπάρχουν στο Capri. Αυτή ήταν και η κύρια κατοικία του, η οποία είναι δομημένη σε διάφορα επίπεδα και καταλαμβάνει μια έκταση που φτάνει τα επτά στρέμματα. Ο λόγος που επιλέχτηκε το σημείο αυτό για να χτιστεί η βίλα, στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, στην κορυφή του Monte Tiberio, ήταν η εξασφάλιση της μέγιστης ασφάλειας για τον αυτοκράτορα και ο έλεγχος του μπουγαζιού του Capri.
Όπου κι αν κοιτάξεις το θέαμα κόβει την ανάσα, με τους βράχους να γκρεμίζονται κατακόρυφα στη θάλασσα από τα 334 μέτρα.
Το σημείο της βίλας προσφέρει πανοραμική θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Ακριβώς απέναντι, διακρίνεται καθαρά η Punta Campanella, το ακρωτήρι της χερσονήσου του Sorrento. Αν γυρίσουμε δυτικά θα θαυμάσουμε ολόκληρο το νησί με τις κατάφυτες πλαγιές και τον επιβλητικό όγκο του Solaro. Λίγο πιο κάτω, στο τέλος του δρόμου που οδηγεί στη βίλα βρίσκεται και το διάσημο Salto di Tiberio, το σημείο από όπου, σύμφωνα με το θρύλο, ο αυτοκράτορας εκσφενδόνιζε τους ανεπιθύμητους επισκέπτες του.
Μεσημέρι πια, επιστρέψαμε στη Piazzetta και βέβαια απολαύσαμε ακόμα μια δροσιστική γρανίτα από λεμόνι, πριν πάρουμε το μικρό λεωφορείο για το Anacapri.
Στο Anacapri (...Άνω Κάπρι)
Σε είκοσι λεπτά περίπου φτάσαμε στη βορινή πλευρά του όρους Solaro, με το λεωφορείο να μοιάζει πως αιωρείται στον γκρεμό, χαρίζοντάς μας μια εκπληκτική θέα προς τη marina Grande και ολόκληρη τη βόρεια πλευρά του νησιού.
Το Anacapri είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος οικισμός μετά τη Χώρα, χτισμένος σε ένα μεγάλο οροπέδιο στη δυτική πλευρά του όρους Solaro. Αθέατο από τη marina Grande και από τη Χώρα, αφού παρεμβάλλεται ανάμεσα η σχεδόν κατακόρυφη ανατολική πλευρά του Solaro, μοιάζοντας να το προστατεύει από τον πολύ κόσμο, κρατώντας το μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, σε αντίθεση με το υπόλοιπο νησί που πρωταγωνιστεί στις λίστες των ταξιδιωτικών προορισμών. Με περισσότερους από 6000 κατοίκους, αποτελεί την ήσυχη και λιγότερο αναπτυγμένη περιοχή του Capri. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στερείται ομορφιάς και αξιοθέατων, ενώ παράλληλα είναι ο ιδανικός τόπος γι’ αυτούς που προτιμούν περισσότερη γαλήνη και ηρεμία στις διακοπές τους, μακριά από τις πολύβουες πλατείες και το συνωστισμό. Το Anacapri οφείλει την ονομασία του στην υψηλή τοποθεσία που είναι χτισμένο και πιθανόν το πρώτο συνθετικό του ονόματος να προέρχεται από την ελληνική λέξη «άνω», δηλώνοντας το Άνω Κάπρι.
Από την piazza Vittoria, όπου μας άφησε το λεωφορείο, ξεκινά η Via G. Orlandi, ο κεντρικός πεζόδρομος του Anacapri.
Είναι ένας αρκετά μακρύς δρόμος που διασχίζει το χωριό και αποτελεί την κεντρική αγορά του. Πολλά μαγαζάκια στη σειρά, μικρά καφέ και εστιατόρια, μικρές πλατείες που συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, χωρίς όμως φαινόμενα συνωστισμού. Εδώ όλα κυλούν σε καθημερινούς ρυθμούς, μέσα σε ένα περιβάλλον γαλήνιο και πολύ φιλόξενο. Στην πρώτη μικρή πλατεία που συναντήσαμε, βρίσκεται το διάσημο Casa Rossa.
Ένα μεγάλο κόκκινο κτίριο που χτίστηκε ανάμεσα στα 1876 και 1899, από έναν εκκεντρικό αμερικάνο που έζησε εδώ. Χωρίς να έχει καμιά απολύτως σχέση με τις αρχιτεκτονικές γραμμές των σπιτιών του Anacapri, αποτελεί αξιοθέατο για τους περαστικούς, τους οποίους και καλοσωρίζει μια μαρμάρινη αρχαιοελληνική επιγραφή, που βρίσκεται στην είσοδο του «κόκκινου σπιτιού».
Λίγο πιο κάτω, ένα στενό δρομάκι στα δεξιά μάς οδηγεί στην πλατεία του Aγίου Νικολάου. Εδώ δεσπόζει η μεγάλη εκκλησία St. Michael, η οποία είναι χαρακτηριστική για το υπέροχο μωσαϊκό της πάτωμα και για τους μοναδικούς πίνακες ζωγραφικής μεγάλων ναπολιτάνων ζωγράφων, αποτελώντας ένα σημαντικό μνημείο του Anacapri.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας στο κεντρικό δρόμο ανάμεσα στα κομψά διώροφα σπίτια, φτάσαμε στην piazza Materita. Εδώ δεσπόζει η παλιά ολόλευκη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, χαρακτηριστική για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της. Είχε σημαντικό ρόλο από το 1680, όταν οι ναυτικοί του Anacapri ίδρυσαν στην εκκλησία το πρώτο ενεχυροδανειστήριο του νησιού, όπου και επένδυαν τα κέρδη τους. Με αυτά τα χρήματα οι ναυτικοί προίκιζαν τις κόρες τους, αλλά συχνά βοηθούσαν και άνεργους που αδυνατούσαν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους.
Πέρα όμως από τον κεντρικό πεζόδρομο, υπάρχουν μερικά πολύ σημαντικά αξιοθέατα στα περίχωρα του Αnacapri που δεν πρέπει με κανένα τρόπο να χάσουμε. Ένα από αυτά είναι και η βίλα St. Michael που χτίστηκε από το σουηδό συγγραφέα Axel Munthe, ο οποίος έζησε εδώ για πολλά χρόνια μαγεμένος από την ομορφιά του νησιού. Χτισμένη στα ερείπια του αρχαίου ναού San Michele, έχει μετατραπεί σε ένα υπέροχο μουσείο. Ήταν τέτοια η αγάπη του Axel Munthe για αρχαία αντικείμενα, που έφτιαξε μια μοναδική κατοικία γεμάτη με αρχαία μάρμαρα και κολώνες, με αγάλματα και τμήματα από σαρκοφάγους, με μοναδικά μωσαϊκά δάπεδα από τη γειτονική Πομπηία και από ανάκτορα αυτοκρατόρων.
Πώς πάμε στο Anacapri...
Το Anacapri συνδέεται με τη Χώρα με έναν πολύ γραφικό δρόμο, σε πολλά σημεία του οποίου η θέα προς το νησί αλλά και τον κόλπο της Napoli είναι φανταστική. Τα λεωφορεία και τα ταξί που ξεκινούν από τη Xώρα, μάς μεταφέρουν σε λίγα λεπτά στο Anacapri, ενώ για τους φανατικούς πεζοπόρους υπάρχουν και τα Phoenician steps ή αλλιώς Scala Fenicia.
Πρόκειται για μια υπέροχη διαδρομή από 800 σκαλοπάτια που αποτελούν την αρχαία οδό που συνέδεε το Anacapri με τη marina Grande. Αυτός ήταν και ο μοναδικός τρόπος για να φτάσει κανείς στο Anacapri μέχρι το 1874, οπότε φτιάχτηκε και ο δρόμος. Παρά το όνομά τους, τα σκαλοπάτια αυτά άρχισαν να φτιάχνονται από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι τοποθέτησαν μεγάλες πέτρες και σε πολλά σημεία σμήλεψαν τα βράχια δημιουργώντας μεγάλο μέρος από το συνολικό μήκος του μονοπατιού. Το μονοπάτι αυτό των σκαλοπατιών ξεκινά από το ύψος της ακτής κοντά στη marina Grande και για τα πρώτα 500 βήματα, τα σκαλοπάτια είναι πολύ απότομα αφού ανεβαίνουν σχεδόν κατακόρυφα στους απόκρημνους βράχους, για να καταλήξουν τελικά στην είσοδο της μεσαιωνικής πόλης του Anacapri, κοντά στη βίλα St. Michael.
Στην άκρη της βίλας, περπατώντας στο λιθόστρωτο μονοπάτι κάτω από τη σκιά της πέργκολας που στηρίζεται σε μαρμάρινες κολώνες, φτάνουμε σε ένα από τα ομορφότερα μπαλκόνια του νησιού με εκπληκτική θέα προς τη marina Grande, το Capri και τη χερσόνησο του Sorrento. Ένα συναρπαστικό θέαμα από το οποίο πολύ δύσκολα θα ξεκολλήσει το βλέμμα μας. Λίγο πιο μακριά, στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, διασχίζοντας ένα πολύ όμορφο δρομάκι με υπέροχη θέα, βρίσκεται ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού. Η αυτοκρατορική Villa Damecuta που χρονολογείται από την εποχή του Αυγούστου ή του Τιβέριου.
Στην κορυφή του Solaro
Και βέβαια, μοναδική εμπειρία θα αποτελούσε στη συνέχεια η ανάβασή μας στην κορυφή του Solaro με το μονοθέσιο λιφτ-καρεκλάκι!
Το πήραμε από την κεντρική πλατεία Vittoria και σε λίγα λεπτά μάς μετέφερε στην κορυφή του Solaro, στα 589 μέτρα υψόμετρο.
Ανηφορίζοντας κατά μήκος της δυτικής και πιο ομαλής πλαγιάς του ψηλότερου βουνού του νησιού, ανάμεσα από οξυές και μεγάλες καστανιές, θαυμάζαμε από ψηλά το μεγάλο οροπέδιο όπου απλώνεται το Anacapri αλλά και ολόκληρη τη δυτική πλευρά του νησιού.
Το «καρεκλάκι» μάς άφησε λίγα μόλις μέτρα από την κορυφή του Solaro. Ανεβήκαμε μερικά σκαλιά και φτάσαμε στα ερείπια του κάστρου, από όπου η θέα είναι συγκλονιστική προς κάθε κατεύθυνση. Βρισκόμασταν στο ψηλότερο σημείο του Capri, από όπου μπορείς να θαυμάσεις ολόκληρο το νησί, τους οικισμούς μέσα στην καταπράσινη φύση, τις απόκρημνες βραχώδεις ακτές που κατηφορίζουν σχεδόν κάθετα στα σκούρα νερά, αλλά και την Ischia, ολόκληρο τον κόλπο της Napoli και τις κορυφές των Απεννίνων πιο πέρα. Σίγουρα είναι το πιο πανοραμικό σημείο του νησιού με άπλετη θέα προς τη Μεσόγειο και την Ιταλία. Με το Anacapri να μας έχει αφήσει πολύ όμορφες εντυπώσεις, προσφέροντάς μας γαλήνη και μοναδικές εικόνες, κατηφορίσαμε για τη Χώρα, επιστρέφοντας και πάλι στη βάση μας, τη μικρή Piazzetta. Καθίσαμε στα φαρδιά σκαλοπάτια, ώστε να την έχουμε όλη μπροστά μας, μιας και αυτή θα ήταν η τελευταία εικόνα που θα είχαμε από την υπέροχη μικρή πλατεία, την οποία ομολογουμένως κατευχαριστηθήκαμε. Η θάλασσα όμως μας είχε λείψει πολύ, αφού για δύο ολόκληρες μέρες είχαμε επιδοθεί σε έναν μαραθώνιο ορεινών διαδρομών. Πήραμε λοιπόν το δρόμο για το λιμάνι, όπου το φουσκωτό μάς περίμενε υπομονετικά για να μας ξεναγήσει στις ακτές του νησιού.
Περίπλους του νησιού
Η περίμετρος του Capri δεν ξεπερνά τα 10 ναυτικά μίλια και έτσι είχαμε την άνεση να εξερευνήσουμε και να απολαύσουμε τις ακτές του για ολόκληρη την ημέρα. Βέβαια, γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως το Capri δεν φημίζεται για τις παραλίες του, αφού ουσιαστικά είναι ένας ορεινός τόπος με πολύ απόκρημνες και βραχώδεις ακτές που περιβάλλονται από βαθιά νερά. Παρ' όλα αυτά, ο περίπλους του νησιού, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία.
Τα σκάφη αναψυχής που πλημμυρίζουν το νησί, αγκυροβολούν αρόδου σε συγκεκριμένους όρμους, και ο κόσμος θαυμάζει περισσότερο τις εντυπωσιακές ακτές παρά απολαμβάνει το κολύμπι του. Όσον αφορά τους λουόμενους που δεν διαθέτουν σκάφος, αυτοί είναι σκορπισμένοι στις ξαπλώστρες που έχουν τοποθετηθεί στη σειρά πάνω στα βράχια ή στις χοντρές κροκάλες.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη marina Grande και πήραμε δυτική πορεία. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στη σκιά των κατακόρυφων ακτών της βορινής πλευράς του όρους Solaro. Λίγο πριν το βορειοδυτικό άκρο του νησιού βρίσκεται η διάσημη Μπλε Σπηλιά ή αλλιώς Grotta Azzura, η οποία μαζί με τα Faraglioni αποτελούν τα πιο δημοφιλή θαλασσινά αξιοθέατα του Capri, και συγκεντρώνουν χιλιάδες κόσμου καθημερινά.
Φτάσαμε λίγα μέτρα έξω από την Μπλε Σπηλιά και παρά το γεγονός πως ήταν ακόμα πολύ πρωί, δεκάδες βαρκάκια ήταν παρατεταγμένα στη σειρά, ενώ αρκετός κόσμος, που είχε έρθει με τα πόδια ή με τα μικρά λεωφορεία από το Anacapri, περίμενε στα σκαλοπάτια υπομονετικά για να έρθει η σειρά τους. Όσο περνούσε η ώρα τόσο η ουρά που σχημάτιζε ο κόσμος μάκραινε, ενώ τα καραβάκια που πλησίαζαν πλήθαιναν.
Η Μπλε Σπηλιά έχει ένα πολύ μικρό άνοιγμα και ο μόνος τρόπος για να μπεις μέσα είναι να περιμένεις στη σειρά μέχρι να επιβιβαστείς στα μικρά βαρκάκια που υπάρχουν εκεί και αναλαμβάνουν την ξενάγηση στο εσωτερικό της.Η Μπλε Σπηλιά έχει ένα πολύ μικρό άνοιγμα και ο μόνος τρόπος για να μπεις μέσα είναι να περιμένεις στη σειρά μέχρι να επιβιβαστείς στα μικρά βαρκάκια που υπάρχουν εκεί και αναλαμβάνουν την ξενάγηση στο εσωτερικό της.
Η αναμονή βέβαια αξίζει τον κόπο αφού η βαρκάδα μέσα στη Μπλε Σπηλιά είναι μια αξέχαστη εμπειρία (βλέπε σχετικό ένθετο) και δεν είναι τυχαίο που αποτελεί τη μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν του νησιού.
Με τα χρώματα της Μπλε Σπηλιάς να πλυμμηρίζουν τη μνήμη μας, περάσαμε στη δυτική πλευρά του Capri, κάτω ακριβώς από το οροπέδιο που είναι χτισμένο το Anacapri. Η δυτική πλευρά εκτείνεται σε ένα μήκος δύο περίπου ναυτικών μιλίων και είναι η μοναδική πλευρά του νησιού όπου οι καταπράσινες πλαγιές κατεβαίνουν σχετικά ομαλά στη θάλασσα, δημιουργώντας μερικές όμορφες μικρές βάλες, χωρίς όμως την παρουσία παραλιών. Το πιο όμορφο σημείο αυτής της πλευράς είναι το νότιο άκρο της, που ονομάζεται Punta Carena. Εδώ βρίσκεται ο ομώνυμος φάρος, που είναι ο δεύτερος πιο σημαντικός φάρος ολόκληρης της Ιταλίας, μετά το φάρο της Γένοβας. Είναι ένας εντυπωσιακός οκταγωνικός πύργος, με κόκκινα και άσπρα χρώματα, που λειτουργεί από το 1866.
Καβατζάροντας την Punta Carena περάσαμε στη νότια πλευρά του νησιού, όπου μας υποδέχονται τα κατακόρυφα βράχια που πέφτουν από μεγάλο ύψος στη θάλασσα, προσφέροντάς μας ένα υπέροχο θέαμα. Ολόκληρη η νότια πλευρά είναι πολύ εντυπωσιακή και φημίζεται για τις απόκρημνες ακτές της, καθώς και για τα πολλά σπήλαια που σχηματίζονται στη βάση των συμπαγών κάθετων βράχων. Τα νερά εδώ είναι πολύ βαθιά, χωρίς επικίνδυνα σημεία, και έτσι πλέαμε πολύ κοντά στα βράχια ακολουθώντας το ανάγλυφο της ακτογραμμής. Λίγο μετά τα μισά της νότιας πλευράς βρίσκεται η marina Piccola, ανοιχτά της οποίας είναι αγκυροβολημένα πολλά σκάφη.
Στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού δεσπόζουν τα Faraglioni, οι τρεις πανύψηλοι βράχοι που αποτελούν το θεαματικότερο και πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο του Capri. Περάσαμε σιγά σιγά μέσα από την εντυπωσιακή καμάρα του μεσαίου βράχου και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην ανατολική πλευρά του νησιού. Στα μισά περίπου της πλευράς αυτής, που δεν ξεπερνά τα δύο ναυτικά μίλια στο σύνολό της, βρίσκεται ο ανοιχτός όρμος Cala di Matermania. Περιβάλλεται από πολύ εντυπωσιακούς κάθετους βράχους, ενώ ψηλά βρίσκεται το περίφημο Arco Naturale. Σίγουρα είναι ο θεαματικότερος όρμος του νησιού και εδώ συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός των σκαφών, τα οποία είναι φουνταρισμένα αρόδου στη σκιά των πανύψηλων βράχων. Πολλά είναι μάλιστα τα σκάφη που διανυκτερεύουν εδώ, αφού ο μαΐστρος που πνέει συνήθως σε τούτα τα μέρη δεν μπορεί να προσβάλλει την Cala di Matermania, που αν και είναι ένας πολύ ανοιχτός όρμος, αποτελεί ένα από τα πιο υπήνεμα σημεία του Capri.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από τη marina Grande και πήραμε δυτική πορεία. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στη σκιά των κατακόρυφων ακτών της βορινής πλευράς του όρους Solaro. Λίγο πριν το βορειοδυτικό άκρο του νησιού βρίσκεται η διάσημη Μπλε Σπηλιά ή αλλιώς Grotta Azzura, η οποία μαζί με τα Faraglioni αποτελούν τα πιο δημοφιλή θαλασσινά αξιοθέατα του Capri, και συγκεντρώνουν χιλιάδες κόσμου καθημερινά.
Φτάσαμε λίγα μέτρα έξω από την Μπλε Σπηλιά και παρά το γεγονός πως ήταν ακόμα πολύ πρωί, δεκάδες βαρκάκια ήταν παρατεταγμένα στη σειρά, ενώ αρκετός κόσμος, που είχε έρθει με τα πόδια ή με τα μικρά λεωφορεία από το Anacapri, περίμενε στα σκαλοπάτια υπομονετικά για να έρθει η σειρά τους. Όσο περνούσε η ώρα τόσο η ουρά που σχημάτιζε ο κόσμος μάκραινε, ενώ τα καραβάκια που πλησίαζαν πλήθαιναν.
Η Μπλε Σπηλιά έχει ένα πολύ μικρό άνοιγμα και ο μόνος τρόπος για να μπεις μέσα είναι να περιμένεις στη σειρά μέχρι να επιβιβαστείς στα μικρά βαρκάκια που υπάρχουν εκεί και αναλαμβάνουν την ξενάγηση στο εσωτερικό της.Η Μπλε Σπηλιά έχει ένα πολύ μικρό άνοιγμα και ο μόνος τρόπος για να μπεις μέσα είναι να περιμένεις στη σειρά μέχρι να επιβιβαστείς στα μικρά βαρκάκια που υπάρχουν εκεί και αναλαμβάνουν την ξενάγηση στο εσωτερικό της.
Δεν αργήσαμε λοιπόν να βιράρουμε και να κατευθυνθούμε λίγο νοτιότερα όπου βρίσκεται ο πιο κλειστός όρμος Porto di Tragara, πίσω ακριβώς από το πρώτο Faraglioni. Εδώ τα πράγματα ήταν αισθητά καλύτερα, αφού λίγο πιο πέρα βρίσκεται η νησίδα Monacone, η οποία μας προστάτευε αρκετά από τα απόνερα των εκατοντάδων σκαφών που πηγαινοέρχονταν. Εδώ μάλιστα αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε, περνώντας το τελευταίο βράδυ μας στο Capri, πλάι στα μοναδικά Faraglioni.
Και βέβαια, μέχρι να σκοτεινιάσει, η κουβέντα μας στράφηκε γύρω από το Capri και ομόφωνα καταλήξαμε πως είναι ένας απίθανος ταξιδιωτικός προορισμός που δεν βρίσκεται τυχαία στην κορυφή της προτίμησης για πολύ κόσμο που καταφθάνει εδώ από διάφορα μέρη του πλανήτη.
Ολόκληρο το Capri είναι ένας παράδεισος, που θα ανακαλύψουμε όμως μόνο αν θα περπατήσουμε και χαθούμε στα μεσαιωνικά δρομάκια του. Μόνο τότε θα καταλάβουμε τι είναι αυτό που έχει μαγέψει τόσους πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
...keep Ribbing!
