Psara Antipsara Island
Fourni island
Psara Antipsara Island
Fourni island
Ικαρία
Αν και δεν με συγκινούν για πολλούς λόγους τα μεγάλα νησιά, προτιμώντας πάντοτε την ησυχία και τη γνησιότητα των μικρών και απομονωμένων νησίδων, μπορώ να πω πως η Ικαρία έχει πολλά χαρακτηριστικά που ταιριάζουν περισσότερο σε κάποιο μικρονήσι.
Είναι πραγματικά ένα ξεχωριστό νησί, που έχει γυρίσει την πλάτη στην αλόγιστη και συχνά άναρχη τουριστική ανάπτυξη, με πολύ φιλόξενους κατοίκους που έχουν διαφορετική φιλοσοφία από αυτή που έχουμε συνηθίσει στα μεγάλα νησιά, και διατηρούν τους δικούς τους καθημερινούς ρυθμούς ακόμα και μεσούσης της θερινής περιόδου, δείχνοντας μάλλον μια αδιάφορη και σίγουρα πρωτόγνωρη στάση για τον τουρισμό.
Πολλά όμορφα και γραφικά ψαροχώρια, ανόθευτα και ανέγγιχτα από το πέρασμα των χρόνων, με μικρά λιμανάκια και ένα δυο ταβερνάκια λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα, και το κυριότερο, με απίστευτα ανοιχτόκαρδους και φιλικούς ανθρώπους που σε κερδίζουν από την πρώτη κιόλας στιγμή, μας υπόσχονται ξέγνοιαστες και αυθεντικές στιγμές.
Βέβαια, θα ήταν σημαντική παράλειψή μας εάν εγκαταλείπαμε το νησί, μένοντας μόνο με τις εικόνες των παραθαλάσσιων χωριών και των παραλιών του, χωρίς να επισκεφθούμε τα ορεινά χωριά και ιδιαίτερα τις περίφημες Ράχες, σημείο αναφοράς του νησιού για τη διατήρηση του ρυθμού ζωής όπως ακριβώς ήταν πριν από πολλά χρόνια, με αποκορύφωμα το ωράριο λειτουργίας της τοπικής αγοράς, που ξεκινά ακαθόριστα κάπου στα μεσάνυχτα.
Ο επιβλητικός όγκος της οροσειράς του Αθέρα που διατρέχει την Ικαρία σ’ όλο της το μήκος στιγματίζει τη μορφολογία του νησιού, ενώ η απουσία φυσικών όρμων και οι λιγοστές παραλίες του σε σχέση με την έκτασή του, οι μεγάλες αποστάσεις και οι δύσκολες διαδρομές, σε συνδυασμό βέβαια με το θρυλικό και συχνά απροσπέλαστο Ικάριο που το περιβάλλει, είναι οι βασικές αιτίες της μικρής προσέλευσης σκαφών αναψυχής.
Με περίμετρο που φτάνει τα 50 νμ, η Νικαριά όπως αλλιώς λέγεται το νησί, απλώνεται σε μήκος 21 μιλίων από το ακρωτήριο Πάπας νοτιοδυτικά έως το Δράκανο βορειοανατολικά, ενώ το πλάτος του κυμαίνεται μεταξύ τριών έως πέντε μιλίων. Τα δυο μεγάλα λιμάνια, ο Άγιος Κήρυκος στη νοτιοανατολική πλευρά, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού και ο Εύδηλος που βρίσκεται στη μέση της βορινής πλευράς, υποδέχονται τους περισσότερους επισκέπτες και είναι τα μόνα σημεία που θα βρούμε εύκολα χώρο για να αγκυροβολήσουμε. Στα υπόλοιπα λιμανάκια, δύσκολα θα μπορέσουμε να δέσουμε, αφού πέρα από το μικρό τους μέγεθος, είναι ασφυκτικά γεμάτα με τις ψαρόβαρκες των ντόπιων.
Στον Εύδηλο
Καλύψαμε σε δυο ώρες περίπου τα 45 ναυτικά μίλια που μας χώριζαν από τον Εύδηλο. Ο συννεφιασμένος ορίζοντας μας καθυστέρησε αρκετά, αφού μπαίνοντας στη ρότα μας και πηγαίνοντας αρχικά με πολύ χαμηλή ταχύτητα, τακτοποιούσαμε το φουσκωτό και ετοιμάζαμε τις νιτσεράδες μας, ώστε να είμαστε έτοιμοι στην πιθανή καταιγίδα που φαινόταν μάλλον αναπόφευκτη. Πλησιάζοντας, ολόκληρη η Ικαρία ήταν σκεπασμένη από πυκνά μαύρα σύννεφα, ενώ η μολυβιά θάλασσα και τα μεγάλα βουβά κύματα, θύμιζαν περισσότερο κάποια φθινοπωρινή μέρα.
Με τον φόβο της βροχής, μπήκαμε γρήγορα στο μεγάλο λιμάνι και δέσαμε στη δυτική του πλευρά. Σκεπάσαμε την κονσόλα και βγήκαμε ξέγνοιαστοι πια στη στεριά.
;Ο Εύδηλος, αν και μεγάλο λιμάνι, διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα, με όμορφα λευκά διώροφα και τριώροφα σπίτια κατά μήκος της ακτής. Οι κεραμοσκεπές και τα μπλε πορτοπαράθυρα, τα όμορφα σοκάκια, τα παλιά καφενεδάκια, τα ζαχαροπλαστεία και τα μικρά ουζερί που βγάζουν τα τραπεζάκια τους στην προκυμαία, συνθέτουν μια πολύ γραφική γειτονιά και έναν ήσυχο τόπο που μπορεί να αποτελέσει το ορμητήριό μας για τη γνωριμία μας με τις βόρειες ακτές της Ικαρίας. Άλλωστε το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της βόρειας Ικαρίας αλλά και οι ομορφότερες αμμουδιές της βρίσκονται γύρω από τον Εύδηλο.
Από τον Εύδηλο έως τον Αρμενιστή
1,5 νμ ανατολικά από τον Εύδηλο, βρίσκεται το Καραβόσταμο ή Καραβοστάσι για τους ντόπιους. Με τα σπίτια του σκαρφαλωμένα στην καταπράσινη πλαγιά, είναι ένα όμορφο χωριό, από τα μεγαλύτερα της Ικαρίας. Μπορούμε να δέσουμε στο γραφικό και ήσυχο λιμανάκι του, ενώ ακριβώς δίπλα βρίσκεται η συμπαθητική παραλία του χωριού.
Δυτικά από τον Εύδηλο, και σε απόσταση μικρότερη των τεσσάρων ναυτικών μιλίων, συναντούμε το όμορφο Γιαλισκάρι. Χτισμένο σ΄ ένα πευκόφυτο λόφο, με τα σπίτια του δύσκολα να διακρίνονται μέσα από τα δέντρα, αποτελεί ένα από τα γραφικότερα χωριά της βόρειας Ικαρίας. Μπροστά ακριβώς από τον λόφο, βρίσκεται το αρκετά μεγάλο λιμανάκι του, το οποίο είναι γεμάτο με καίκια και βάρκες, και δύσκολα θα βρούμε ελεύθερο χώρο για να δέσουμε. Προστατεύει πολύ καλά από τα μελτέμια, ενώ το εκκλησάκι της Αναλήψεως δεσπόζει στο κέντρο του λιμανιού με τον γαλάζιο τρούλο του. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή όταν προσεγγίζουμε το λιμάνι από το βορά, γιατί σε μεγάλη έκταση γύρω του υπάρχουν πολύ επικίνδυνα αβαθή. Είναι ουσιαστικά, η ομαλή συνέχεια μέσα στη θάλασσα, της μικρής επίπεδης νησίδας, που αποτελεί μέρος του λιμανιού.
Ανάμεσα στον Εύδηλο και στο Γιαλισκάρι υπάρχουν αρκετές παραλίες στη σειρά, εκείνες όμως που είναι πραγματικά καταπληκτικές και συγκεντρώνουν και τον περισσότερο κόσμο βρίσκονται ανάμεσα στο Γιαλισκάρι και τον Αρμενιστή, που είναι λίγο δυτικότερα.
Η Μεσαχτή και το Λιβάδι, είναι οι ομορφότερες αμμουδιές της Ικαρίας, που απλωμένες σε μεγάλη έκταση αποτελούν τον σημαντικότερο πόλο έλξης του νησιού. Ιδιαίτερα η αμμουδιά του Λιβαδιού μαζί με το μικρό ποτάμι που πνιγμένο στις καλαμιές καταλήγει στην πλάτη της, όπου σχηματίζει μια μικρή λιμνοθάλασσα, συνθέτουν μια πανέμορφη εξωτική εικόνα.
Μετά την παραλία του Λιβαδιού, βρίσκεται ο Αρμενιστής, ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα του νησιού. Είναι ένα μικρό χωριό, με τουριστικά συγκροτήματα και σπίτια σκαρφαλωμένα στην βραχώδη πλαγιά του μικρού κάβου. Επίνειο των Ραχών, με μια μικρή πανέμορφη αμμουδιά και ένα εξίσου μικρό λιμανάκι, συγκεντρώνει πολύ κόσμο μιας και βρίσκεται πολύ κοντά σε μερικά από τα ωραιότερα μέρη του νησιού. Το λιμανάκι του όμως, δεν προσφέρει καμιά ασφάλεια στους βοριάδες, κάνοντας απαγορευτική την διανυκτέρευσή μας εκεί.
Από τον Αρμενιστή, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τη δυτική πλευρά της Ικαρίας. Πολύ κοντά βρίσκεται η μικρή αλλά διάσημη παραλία του Να, όπου καταλήγει το εντυπωσιακό ποτάμι του Χάλαρη, σχηματίζοντας μια μικρή λίμνη πίσω από την ακτή, συνθέτοντας μια πολύ όμορφη εικόνα, ιδιαίτερα όταν την αντικρίζουμε από ψηλά. Πλάι στο ποτάμι και στην αρχή της αμμουδιάς, πάνω σ’ ένα χαμηλό υψίπεδο, συναντούμε τα ερείπια ενός από τα πιο φημισμένα ιερά της Αρτέμιδος της Ταυροπόλου, ενώ λίγο πιο πέρα σώζεται τμήμα της αρχαίας προκυμαίας και κάποιες σιδερένιες δέστρες όπου έδεναν τα πλοία.
Την υπέροχη παραλία του Να, όπως άλλωστε και όλες της βορινής πλευράς του νησιού, μπορούμε να τις απολαύσουμε μόνο όταν δεν φυσούν τα μελτέμια, πράγμα βέβαια αρκετά σπάνιο για τους καλοκαιρινούς μήνες.
Από εδώ και κάτω, σε μια απόσταση οκτώ ναυτικών μιλίων μέχρι το ακρωτήρι Πάπας, το νοτιοδυτικότερο άκρο του νησιού, το τοπίο αλλάζει. Πιο άγριο και επιβλητικό, βραχώδες και περισσότερο απόκρημνο, χωρίς όρμους και παραλίες, είναι πραγματικά αφιλόξενος τόπος για κάθε πλεούμενο.
Στον θρυλικό κάβο Πάπα
Πλέοντας κοντά στις ακτές, φτάσαμε κάτω από τον επιβλητικό φάρο του κάβο Πάπας, που βρίσκεται ψηλά στον απότομο γκρίζο βράχο της ακτής που πέφτει κατακόρυφα στη θάλασσα. Σταθήκαμε για λίγο κάτω από τον κάβο, κολλημένοι σχεδόν στον βράχο και κοιτούσαμε με δέος τον φάρο που είναι ένας από τους ισχυρότερους του Αιγαίου. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε την ευκαιρία να πλησιάσουμε τόσο κοντά στον θαλασσοδαρμένο αυτόν κάβο.
Όταν πάλλεται το Ικάριο από τα μελτέμια, τούτος εδώ ο κάβος κάνει τις χειρότερες θάλασσες. Χωρίς τίποτα να ανακόπτει την ξέφρενη πορεία των κυμάτων που έρχονται από τον βορά, ανεπτυγμένα και πελώρια, σκάνε με μανία στα κάθετα βράχια του κάβου και δημιουργούν θεόρατα αντιμάμαλα, που κανείς ναυτικός δεν εύχεται να συναντήσει ποτέ.
Δεν μπορείς ούτε από μακριά να περάσεις. Σχεδόν πάντοτε με ένα ή δύο μποφόρ παραπάνω από την ανατολική πλευρά της Ικαρίας, και με πολύ μεγαλύτερο όγκο κύματος, αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο όλων των ναυτικών. Πολλά καράβια έχουν βουλιάξει γύρω από αυτόν τον κάβο και πολύ περισσότερα έχουν κινδυνεύσει, όταν λυσσομανούν οι βοριάδες. Κάποτε ναυάγησε εδώ κάποιος Πάπας από τη Ρώμη και έχτισε κατόπιν ένα μικρό εκκλησάκι. Από τότε κρατά και το όνομά του ο γκρίζος κάβος, μπροστά από τον οποίο περνά η γραμμή των μεγάλων βαποριών από το Σουέζ για τη Μαύρη Θάλασσα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνο το γεμάτο με δέος βλέμμα του καπετάν Γιώργη, που περνώντας κοντά από τον φάρο με το δεκαοκτάμετρο καΐκι του, είδε το χάρο με τα μάτια του.
«είχα φορτωμένο τα καΐκι με πρόβατα, όταν ένα πελώριο κύμα σκέπασε το κατάστρωμα και παρέσυρε όλα τα ζωντανά στη θάλασσα. Χάθηκε η κουβέρτα από τα μάτια μας και προς στιγμή πίστεψα πως θα πάμε στον πάτο του αφορισμένου κάβου» και συνεχίζει σοβαρολογώντας
«δεν μας έμεινε τρίχα από πίσω, διασχίζοντας το Ικάριο. Το απότομο και δυνατό μπότζι, πότε από τη μια και πότε από την άλλη, φρόντιζε γι αυτό».
Ζωσμένος με πολλές ιστορίες ο κάβο Πάπας, αυτή τη φορά μας έδειχνε το καλό του πρόσωπο. Δεν μας ξεγελούσε όμως με αυτή του την καλοσύνη. Τα πάντα γύρω του, ακόμα κι αυτή η ίδια του η όψη, μαρτυρά την αγριάδα και τη σπάνια διάθεσή του για φιλοξενία.
Καβατζάροντας τον κάβο Πάπα και πλέοντας πολύ κοντά και παράλληλα στην ανατολική του πλευρά, βγήκαμε σ’ έναν πολύ μικρό όρμο, όπου μπορείς να σταθείς ακόμα κι όταν λυσσομανούν οι βοριάδες. Τα σκόρπια βράχια της ακτής και η μικρή βοτσαλιά στο κέντρο της, πλαισιωμένα από ένα άγριο και επιβλητικό τοπίο, σου δίνουν έντονα την εντύπωση πως είσαι μόνος, σ’ ένα μικρό κομμάτι στεριάς, μέσα στην απεραντοσύνη του Ικάριου. Μοναδικοί σου σύντροφοι, το μικρό πέτρινο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου λίγα μόλις μέτρα από την ακροθαλασσιά, και ο επιβλητικός φάρος του ακρωτηρίου Πάπας που δεσπόζει πάνω στον κάβο.
Γεμίσαμε μια σακούλα με φρούτα, κρύα νερά και όλα τα απαραίτητα για να φτιάξουμε έναν παγωμένο καφέ, και τα απλώσαμε στο μικρό σκαλί της εξώπορτας της εκκλησιάς. Φωλιασμένοι στη μικρή αυτή βάλα, ακουμπισμένοι στον πέτρινο τοίχο, αγναντεύαμε προς το νοτιά. Το μυθικό Ικάριο, απλωνόταν γαλήνιο μπροστά μας, έτσι που δεν το είχα ξανασυναντήσει ποτέ. Και για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάποια στιγμή θα απολάμβανα τον καφέ μου κάτω από τον θαλασσοδαρμένο αυτόν κάβο, και μάλιστα μέσα στον Αύγουστο.
Στη μνήμη μου ξεδιπλώνονταν εικόνες πολύ σκληρών θαλασσών σ΄αυτά τα μέρη, που έχουν ποτίσει με πολύ αλμύρα το πετσί μας. Εικόνες, που μας έκαναν να μην θέλουμε να βλέπουμε αυτόν τον κάβο ούτε από πολύ μακριά.
Μπήκαμε στην εκκλησιά κι ανάψαμε όλοι από ένα κεράκι. Το τέμπλο της ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά διαβρωμένο και οι τσιμεντένοι εσωτερικοί τοίχοι ήταν γεμάτοι με νησίδες υγρασίας σε διάφορα σχήματα. Μόνο το εξωτερικό της και η όμορφη δίρριχτη στέγη της, που ήταν στρωμένη με σχιστολιθικές πλάκες, ήταν σε άριστη κατάσταση.
Πίσω από την εκκλησιά, ξεκινά ένα φιδωτό μονοπάτι που ανεβαίνει ψηλά στην πλαγιά και μετά γυρίζει προς το φάρο. Πιο σύντομο όμως, είναι το μονοπάτι που ξεκινά από τη δυτική πλευρά του μικρού όρμου και προχωρώντας στο χείλος των απόκρημνων βράχων, σε βγάζει σε λίγα λεπτά μπροστά στο φάρο. Η αρκετά κοπιαστική ανάβαση, μας αποζημίωσε με συναρπαστικές εικόνες. Λίγα μέτρα μπροστά από το φάρο, οι κάθετα κομμένοι βράχοι κόβουν την ανάσα, ενώ η θέα προς το απέραντο Ικάριο είναι μαγευτική.
Στο Καρκινάγρι
Καθίσαμε αρκετές ώρες στη μοναχική αυτή γωνιά της Ικαρίας και το απόγευμα ξεκινήσαμε για την εξερεύνηση της νότιας πλευράς του νησιού.
Πρώτος μας σταθμός το Καρκινάγρι. Σε απόσταση μόλις δύο ναυτικών μιλίων από τον κάβο Πάπας, ανάμεσα σε δυο πλαγιές, βρίσκεται απλωμένο το μικρό χωριό με τους λιγοστούς κατοίκους. Τα λευκά σπίτια, σκορπισμένα μέσα στα δέντρα, κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα όπου βρίσκεται η Λειβάδα, το μικρό λιμανάκι του χωριού. Είναι ένα πολύ στενό αλιευτικό καταφύγιο, στο οποίο αρχικά διστάσαμε να μπούμε. Οι παροτρύνσεις όμως των πολύ ευγενικών ψαράδων, που μας είδαν να στεκόμαστε προβληματισμένοι στην είσοδο του λιμανιού, μας οδήγησαν στο εσωτερικό του. Μετά από πολλές μανούβρες, καταφέραμε τελικά να δέσουμε σε κάποια θέση που έτυχε εκείνη την ημέρα να είναι κενή.
Ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του, όταν βγήκαμε για μια βόλτα στο χωριό. Ήμασταν οι μόνοι ξένοι στον απόμερο αυτόν τόπο.
Δυο ταβερνάκια και ένα ουζερί στην άκρη της θάλασσας, χωμένα μέσα στα αρμυρίκια, είναι όλοι κι όλοι οι χώροι ψυχαγωγίας για ντόπιους και επισκέπτες. Πολύ ήσυχος τόπος με ιδιαίτερα γλυκούς ανθρώπους, ιδανικός για ήσυχες και ξέγνοιαστες διακοπές.
Το επόμενο πρωινό, παρέα με δυο τρεις ψαράδες που ξεψάριζαν τους λιγοστούς σκάρους από τα δίχτυα τους, πίναμε το καφεδάκι μας καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χάριζαν στο μικρό λιμανάκι τα πιο γλυκά του χρώματα. Οι πολύχρωμες βαρκούλες στη σειρά, οι στιβαγμένες μπάλες από δίχτυα στην άκρη του λιμανιού και τα πειράγματα των ψαράδων, που λέντιζαν κάτω από τα αρμυρίκια τα δίχτυα τους, μας γέμισαν με πολύ όμορφες και γνήσιες εικόνες που σηματοδοτούσαν το ξεκίνημα μιας ακόμα όμορφης μέρας.
Στο Τραπάλο
Αφήνοντας πίσω μας το Καρκινάγρι και πλέοντας πολύ κοντά στην ακτή, χωρίς καλά καλά να διανύσουμε δυο ναυτικά μίλια, συναντήσαμε ένα μικρό κρηπίδωμα από ογκώδεις πέτρες. Τρία λευκά σπιτάκια από πάνω, χωμένα μέσα στα δέντρα, υποδήλωναν την παρουσία κάποιου μικρού οικισμού. Μάλλον θα προσπερνούσαμε, αν δεν διακρίναμε κάποια χέρια μέσα από τα δέντρα να μας προτρέπουν να δέσουμε και να βγούμε για ένα καφέ.
Μην μπορώντας να αρνηθούμε την όμορφη αυτή πρόσκληση, πλησιάσαμε σιγά σιγά στο υποτυπώδες λιμανάκι και δέσαμε στο μικρό ντοκάκι, πλάι σε μια ψαρόβαρκα. Ανεβήκαμε μερικά σκαλιά και βγήκαμε σ΄ ένα υπέροχο μπαλκόνι. Ήταν το ταβερνάκι της κυρα Καλλιόπης, που πνιγμένο μέσα στα δέντρα δεν διακρινόταν από πουθενά.
«καθίστε να σας κεράσουμε ένα καφεδάκι» μας προέτρεψε η συμπαθέστατη οικοδέσποινα.
Αυτή η ολιγόωρη αρχικά στάση μας, που ήταν έξω από τα σχέδιά μας, έγινε η αιτία να μείνουμε για δυο ολόκληρες μέρες στο Τραπάλο. Νοιώθοντας από την πρώτη στιγμή πολύ οικεία, γνωρίζοντας τους ανθρώπους που πολύ φιλικά και ανοιχτόκαρδα μας υποδέχθηκαν, κάποιοι από εμάς ήθελαν να μείνουν ακόμα περισσότερο. Το γωνιακό τραπεζάκι, κάτω από την πυκνή σκιά των δέντρων και της κληματαριάς, είχε γίνει το στέκι μας. Όπου και ό,τι κι αν κοιτάξεις, σε γεμίζει με όμορφες εικόνες και σε ξεκουράζει. Ένα λιτό και πραγματικά μεγαλειώδες περιβάλλον, χωρίς τίποτα το υπερβολικό, χωρίς τίποτα να εμποδίζει το οπτικό μας πεδίο.
Ακριβώς από κάτω, το μικρό λιμανάκι που χωρά τέσσερις πλαγιοδετημένες βάρκες όλο κι όλο, η θέα προς τη θάλασσα και κυρίως η απόλυτη γαλήνη και η οικογενειακή ατμόσφαιρα, μας μάγεψαν και μας χάρισαν μοναδικές στιγμές ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης. Αυτά που όλοι ψάχνουμε στις διακοπές μας. Αυτά, που σε κάνουν να λατρεύεις ακόμα περισσότερο το φουσκωτό σου, που σε ταξιδεύει σε ανόθευτες και παραμυθένιες γωνιές της νησιωτικής Ελλάδας. Και μέσα σ’ όλα αυτά, η ακούραστη κυρα Καλλιόπη, με τα εκπληκτικά και πολλές φορές αυτοσχέδια φαγητά της, μας κρατούσε μέχρι αργά το βράδυ γεμίζοντας με σπιτικό κρασί τα ποτήρια μας.
«το χειμώνα μόνο τρεις ψυχές μένουμε εδώ, προσπαθώντας να κρατήσουμε ζωντανό το Τραπάλο» μας λέει, μιλώντας με πολλή αγάπη για τον τόπο της.
Στον Μαγγανίτη και τις Σεϋχέλλες
Περνώντας πολύ όμορφες στιγμές στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό, απρόθυμα βιράραμε την άγκυρα και αφήναμε σιγά σιγά πίσω μας το λιμανάκι του, μέχρι που καβατζάραμε το μικρό ακρωτήρι του Αγίου Νικολάου. Προχωρήσαμε για τέσσερα ναυτικά μίλια περίπου και μπήκαμε στο ευρύχωρο λιμανάκι του Μαγγανίτη. Γραφικό παραθαλάσσιο χωριό, με τα σπίτια του χτισμένα στην πλαγιά του καταπράσινου λόφου, να σκαρφαλώνουν ψηλά στο φαράγγι που διακόπτει την ομαλή συνέχεια του Αθέρα. Με τη μεγάλη εκκλησία και τα δυο ψηλά καμπαναριά της να δεσπόζουν από μακριά, είναι ένας πολύ ήσυχος και γραφικός τόπος, μακριά από την πολυκοσμία του καλοκαιριού.
Λίγο ανατολικότερα από το χωριό, συναντούμε την πιο θεαματική παραλία της Ικαρίας. Σεϋχέλλες, την αποκαλούν οι ντόπιοι λόγω των εξωτικών της χρωμάτων. Είναι μια μικρή ακτή, με άμμο και μεγάλα λευκά βότσαλα, που περιβάλλεται από ψηλά εντυπωσιακά βράχια. Τα καταπληκτικά όμως τυρκουάζ νερά, κλέβουν την παράσταση. Πιο ψηλά, οι επιβλητικοί ορεινοί όγκοι της οροσειράς του Αθέρα, συνθέτουν ένα ακόμη πιο όμορφο και συναρπαστικό τοπίο, που πραγματικά μαγεύει κάθε επισκέπτη.
Πλήθος κόσμου κατεβαίνει με τα πόδια από την απότομη ρεματιά που οδηγεί στις Σεϋχέλλες, ενώ τα τουριστικά καραβάκια μεταφέρουν συνεχώς τουρίστες. Αν έχουμε διάθεση για περπάτημα και λίγη αναρρίχηση, αξίζει πραγματικά τον κόπο να ανέβουμε μέχρι το χείλος του βράχου, ο οποίος κάποια στιγμή κατέρρευσε για να δημιουργηθεί αυτή η εκπληκτική παραλία. Κοιτώντας κατακόρυφα ακριβώς από κάτω μας, το θέαμα κόβει την ανάσα, ενώ το μαγικό χρώμα των νερών μας παραπέμπει έντονα στο Ναυάγιο ή στο Πόρτο Κατσίκι του Ιονίου.
Λίγο μετά τις Σεϋχέλλες, τα επιβλητικά βράχια δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους σε ομαλότερες πλαγιές, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τον Άγιο Κήρυκο, την πρωτεύουσα της Ικαρίας. Μπαίνοντας στο μεγάλο λιμάνι, κατευθυνθήκαμε στην ανατολική προβλήτα, όπου ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα. Με γεμάτα πια τα τεπόζιτα, μπήκαμε στο λιμάνι και δέσαμε στην προβλήτα που φιλοξενεί τα σκάφη αναψυχής.
Στις περίφημες Ράχες
Συνηθισμένοι στην ησυχία των απόμερων χωριών της νότιας Ικαρίας, τα αυτοκίνητα και ο πολύς κόσμος που ήταν συνωστισμένος στις παραλιακές καφετέριες, μας έβγαλαν για λίγο από τους βραδείς ρυθμούς μας. Μέσα στην αφόρητη ζέστη και την αποπνιχτική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει κάθε μεγάλο λιμάνι, βρήκαμε ένα αυτοκίνητο για να μπορέσουμε να πάμε στις περίφημες Ράχες.
Για καλή μας τύχη, δεν υπήρχαν διαθέσιμα μηχανάκια. Ο μακρινός δρόμος και οι ατέλειωτες στροφές σίγουρα δεν θα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Βγαίνοντας από την ανατολική πλευρά του λιμανιού, ο ασφαλτόδρομος ανεβαίνει φιδωτά προς την οροσειρά του Αθέρα. Όσο πλησιάζαμε προς την κορυφή του, τόσο το θέαμα προς το λιμάνι και το πέλαγος γινόταν πιο επιβλητικό. Όταν φτάσαμε στην κορυφογραμμή του, η θέα ήταν εκπληκτική. Στα ανατολικά μας διαγράφεται καθαρά ο ψηλός ορεινός όγκος της Σάμου, ενώ προς το νότο απλώνονται σκόρπια μέσα στο πέλαγος, νησιά, νησίδες και θεόρατοι βράχοι. Η Θύμαινα, οι Φούρνοι, το Αλατζονήσι, αλλά και το Πετροκάραβο και η Πάτμος λίγο πιο κάτω, γεμίζουν τον ορίζοντα με τους καφετί όγκους τους. Διανύοντας για λίγα χιλιόμετρα την κορυφογραμμή του Αθέρα, στο ύψος του αιολικού πάρκου, μια στροφή προς τα αριστερά, μάς έφερε στις βορινές πλαγιές της μεγάλης οροσειράς. Από εδώ και πέρα, ο δρόμος ακολουθώντας τις ρεματιές και τα φαράγγια, είναι γεμάτος με στροφές, προσφέρει όμως εντυπωσιακές εικόνες προς το πέλαγος και τις βόρειες ακτές της Ικαρίας. Θαυμάσαμε από ψηλά το Καραβόσταμο και τον Εύδηλο, ενώ όταν κατεβαίναμε προς το Γιαλισκάρι, ο ήλιος που έπεφτε μέσα στη θάλασσα ακριβώς πίσω από το λιμανάκι του, μας χάρισε ένα ονειρικό ηλιοβασίλεμα. Καθώς σουρούπωνε, περνούσαμε πλάι από την αμμουδιά του Λιβαδιού που ήταν ακόμα γεμάτη με κόσμο, και ο δρόμος άρχισε ξανά να ανεβαίνει προς το βουνό. Χρειάστηκαν τελικά δυο ολόκληρες ώρες για να διανύσουμε τα εξήντα περίπου χιλιόμετρα από τον Άγιο Κήρυκο στα νοτιοανατολικά έως τις Ράχες στα βορειοδυτικά. Ο αρκετά κουραστικός δρόμος μας αποζημίωσε με υπέροχες εικόνες, αφού σε όλη του σχεδόν τη διαδρομή, τρέχει σε μεγάλο ύψος από το επίπεδο της θάλασσας.
Βράδυ πια, φτάσαμε στο χωριό Χριστός, που αποτελεί το κέντρο και σημείο αναφοράς των Ραχών. Ήταν η ώρα που κάποια μαγαζιά άρχισαν να ανοίγουν, ενώ για κάποια άλλα ήταν ακόμη νωρίς. Δεν μιλάμε βέβαια για νυχτερινά μαγαζιά, αλλά για την τοπική αγορά. Το ωράριο των μαγαζιών που ξεκινά λίγο πριν τα μεσάνυχτα και σταματά τις πρώτες πρωινές ώρες, μοναδικό ίσως φαινόμενο στον κόσμο, έκανε διάσημο το Χριστό των Ραχών, αφήνοντας μάλιστα σε δεύτερη μοίρα το γεγονός πως είναι ένα πανέμορφο χωριό, το παραδοσιακότερο ίσως της Ικαρίας. Χτισμένο μέσα σε οργιώδη βλάστηση από πλατάνια, καστανιές και βελανιδιές, με πολύ όμορφα σπίτια μοναδικής αρχιτεκτονικής, και με την υπέροχη λιθόστρωτη πλατεία του πλάι στην ομώνυμη εκκλησία, όπου συγκεντρώνεται καθημερινά πολύς κόσμος, αποτελεί ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά του Αιγαίου.
Καθίσαμε για αρκετή ώρα σ΄ ένα ταβερνάκι, και αφού φάγαμε και ήπιαμε, λίγο πριν τα μεσάνυχτα παρατηρούσαμε έκπληκτοι να ανεβαίνουν τα ρολά του γειτονικού παντοπωλείου ενώ παραδίπλα, ο βιβλιοπώλης έστηνε τους πάγκους του και τοποθετούσε στη θέση τους τα βιβλία. Το αποκορύφωμα βέβαια, ήταν η εμφάνιση του ψαρά που διαλαλούσε για το φρέσκο του εμπόρευμα, σταθμεύοντας το φορτηγάκι του ακριβώς απέναντί μας. Ήταν η ώρα που το χωριό άρχιζε να γεμίζει από κόσμο, και δύσκολα πια έβρισκες κενή θέση στα ταβερνάκια και τα ζαχαροπλαστεία που ήταν στη σειρά, με τα τραπεζάκια τους στο λιθόστρωτο. Η μικρή πλατεία έσφυζε από ζωή, καθώς πολλοί άνθρωποι έκαναν τη βόλτα τους. Άλλοι έπιναν τον καφέ τους, άλλοι απολάμβαναν το φαγητό τους, ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν απλά τα «καθημερινά» τους ψώνια. Εδώ στις Ράχες, το ωράριο και οι ρυθμοί ζωής είναι μέρος της παράδοσης, και κρατούν έτσι εδώ και πολλά χρόνια. Επειδή οι κάτοικοι, αλλά και οι ίδιοι οι μαγαζάτορες έλειπαν όλη την ημέρα στα χωράφια για τις αγροτικές ή κτηνοτροφικές εργασίες τους, τα καθημερινά τους ψώνια για να καλύψουν τις βιοτικές τους ανάγκες, μπορούσαν να τα κάνουν μόνο βράδυ. Έτσι, το ωράριο των καταστημάτων προσαρμόστηκε στις ανάγκες των ντόπιων. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα και οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν το βράδυ. Αξίζει να σημειωθεί, πως μόνο ο φούρνος του χωριού άνοιγε το πρωί. Ο ίδιος ο φούρναρης όμως, έφευγε στα χωράφια αφήνοντας ένα χάρτινο κουτί δίπλα στα ψωμιά. Έτσι, όποιος περνούσε έπαιρνε το ψωμί και άφηνε τα χρήματα στο πλαϊνό κουτί.
Τα χρόνια πέρασαν, μπορεί κάποια πράγματα να άλλαξαν, το ωράριο όμως και οι χαλαροί ρυθμοί παραμένουν στις Ράχες, όπως ήταν πάντα. Η επίσκεψή μας εδώ, ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία.
Για όσους ταξιδεύουν
- Η Ικαρία, αν και είναι ένα μεγάλο νησί, δεν διαθέτει ούτε έναν φυσικό όρμο για να διανυκτερεύσουμε. Χρειάζεται πολύ καλός προγραμματισμός, όσον αφορά τις μετακινήσεις μας σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες, και προσεκτική επιλογή των σημείων που θα χρησιμοποιήσουμε κάθε φορά, ως ορμητήρια. Πρέπει να προσέχουμε πολύ καλά την πρόγνωση του καιρού, όταν σκοπεύουμε να επισκεφθούμε τις βόρειες ακτές του νησιού, γιατί εκεί οι θάλασσες είναι πολύ δύσκολες.
- Στη βόρεια πλευρά του νησιού, υπάρχουν τέσσερα παραθαλάσσια χωριά, όλα πολύ κοντά μεταξύ τους. Ο Εύδηλος, που είναι το μεγαλύτερο, το Καραβόσταμο, το Γιαλισκάρι και ο Αρμενιστής. Σε όλα υπάρχουν λιμάνια, εκτός του Αρμενιστή, μόνο στον Εύδηλο όμως, που είναι και το δεύτερο λιμάνι του νησιού μετά τον Άγιο Κήρυκο, θα βρούμε κάποια θέση για να δέσουμε, ενώ η τοπική αγορά διαθέτει τα πάντα. Ο Εύδηλος παράλληλα, αποτελεί και το καλύτερο σημείο απ’ όπου θα προσεγγίσουμε πιο εύκολα τις ορεινές Ράχες. Οι καλύτερες παραλίες της βόρειας Ικαρίας είναι η Μεσαχτή και το Λιβάδι, και βρίσκονται ανάμεσα στο Γιαλισκάρι και τον Αρμενιστή.
- Στη νότια πλευρά του νησιού, πέρα από τον Άγιο Κήρυκο που είναι η πρωτεύουσα και το κυρίως λιμάνι της Ικαρίας, δεν υπάρχουν σημεία όπου μπορούμε να έχουμε σίγουρη αγκυροβολία. Αξίζει όμως πραγματικά, ιδιαίτερα αν είμαστε λάτρεις των ήσυχων και απόμερων τόπων, να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια θέση στο αλιευτικό καταφύγιο του Καρκιναγρίου ή του Τραπάλου, ή να σταθούμε στον Μαγγανίτη. Είναι τρία πολύ ήσυχα χωριά της νοτιοδυτικής Ικαρίας, με πολύ φιλικούς και ευγενικούς ανθρώπους. Σε ολόκληρη τη νότια πλευρά, δεν υπάρχουν αξιόλογες παραλίες με εξαίρεση βέβαια τις εξωτικές Σεϋχέλλες – Β 37ο33΄45” Α 26o08΄41” , και τη διπλή παραλία του Δράκανου στο ανατολικότερο άκρο του νησιού.
- Για ανεφοδιασμό σε καύσιμα, μοναδική επιλογή είναι ο Άγιος Κήρυκος. Αφού πλαγιοδετήσουμε στην ανατολική προβλήτα του λιμανιού, και τηλεφωνήσουμε στο 22750-22830, τα εξαιρετικά παιδιά του πρατηρίου που είναι ανοιχτό όλη την ημέρα, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας εξυπηρετήσουν το συντομότερο.
...keep Ribbing!
