Kalavria
Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ
Otranto
Kalavria
Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ
Otranto
By Thomas P.

Οι μέρες περνούσαν όμως, και ο δρόμος μακρύς. Η μάνικα από το βενζινάδικο της μαρίνας απευθείας στα άδεια ρεζερβουάρ. Γεμίσαμε μέχρι τελευταίας σταγόνας. 2.350 λιρέτες το λίτρο, παρακαλώ! Ήτοι 400 δρχ./lt

Τα κύματα συνέχιζαν να σκάνε ορμητικά στα βράχια του λιμενοβραχίονα. Πήραμε καιρό από το λιμεναρχείο:
Forza: 6 con locali rinforzi
Mare: mosso localmente molto mosso!
Κάποιος γέρος ψαράς μάς ενθάρρυνε λέγοντάς μας ότι μετά το Capo d'Otranto που είναι λίγα μίλια πιο κάτω, ο καιρός κόβει. Μέχρι να βάλουμε πίσω τον καιρό είχαμε ήδη γίνει μούσκεμα. Ό,τι χρειαζόταν για να τονωθούμε λιγάκι.
Σε λίγο αφήσαμε πίσω τον κάβο του Otranto και πραγματικά η θάλασσα μάς έδειχνε το γλυκό της πρόσωπο. Ένα ανάγλυφο ρυτίδιασμα στην επιφάνειά της, ομόρφυνε την πλεύση μας. Πλέαμε κοντά στην ακτή παρατηρώντας με μάτια ορθάνοιχτα. Άγνωστα μέρη, άγνωστες θάλασσες. Τοπίο άγονο, με χαμηλό υψόμετρο χωρίς παραλίες και όρμους.

Στο S. Cesarea Terme

Παραθαλάσσιο θέρετρο πνιγμένο στον κόσμο, διάσημο για τα θερμά νερά του με θεραπευτικές ιδιότητες. Περιτριγυρισμένο από πλούσια βλάστηση, με μικρούς ορμίσκους και σπηλιές. Χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα μονόπετρα που μοιάζουν πεταμένα μέσα στη θάλασσα, τα οποία δίνουν στο μέρος μια άγρια αλλά και γραφική όψη. Μέσα από τέσσερις σπηλιές - Fetida, Gattula, Solfurea, Grotta Grande - ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, πηγάζουν θεραπευτικές πηγές. Τα νερά τους στους 27°C που είναι αποτελεσματικά σε ρευματισμούς, γεμίζουν μια πλήρως εξοπλισμένη πισίνα όπου αναμιγνύονται με θαλασσινό νερό. Το χαρακτηριστικότερο όμως όλων είναι οι πέτρινοι όγκοι, που επιβλητικά μοιάζουν να αναδύονται από τη θάλασσα, ενώ ανάμεσά τους σχηματίζονται μονοπάτια και φυσικές πισίνες, με νερό όχι πάνω από μισό μέτρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να δέσουμε εκεί όπου υπήρχαν λουομένοι, ενώ υπήρχαν και προειδοποιητικοί πλωτήρες.
Έτσι απομακρυνθήκαμε λίγο πιο κάτω, όπου και υπάρχει ένας μεγάλος φυσικός όρμος, προστατευμένος απόλυτα από τους βοριάδες, ιδανικός για διανυκτέρευση. Από εκεί, με δεκάλεπτο περπάτημα, φτάσαμε στην καρδιά του S. Cesared Terme, όπου γίνεται το αδιαχώρητο. Μια μεγάλη καφετέρια με πολύ κόσμο και θέα στους ψηλούς πέτρινους όγκους. Ακριβώς πλάι ένα μοναδικό θέαμα: σαν από παραμύθι ένα στενό κομμάτι «μαρίνας» περιτριγυρισμένο από τα μεγάλα τείχη παλιού κάστρου, με έξοδο προς τη θάλασσα από μια πέτρινη καμάρα. Μέσα σ' αυτήν, καμιά δεκαριά βαρκάκια ίσα που χωράνε. Θέαμα που σπάνια συναντάς. Κλείσαμε αυτή την εικόνα μέσα μας και σηκώσαμε άγκυρες...

Castro Marina

Μικρό παραθαλάσσιο μέρος μ' ένα ζωντανό και συνωστισμένο ψαράδικο λιμανάκι, λίγα μίλια πιο κάτω. Χωμένο ανάμεσα σε ψηλές βραχώδεις ακτές, η ομορφιά του είναι μοναδική. Δέσαμε με δυσκολία αφού σπρώξαμε τις διπλανές ψαρόβαρκες για να χωρέσουμε. Στην καντίνα που βρίσκεται στο μυχό του λιμανιού, απολαμβάναμε το καφεδάκι μας, ενώ πίσω μας σε μια τσιμεντένια προβλήτα δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα. Πετσέτες και μαυρισμένα κορμιά παρατεταγμένα. Πήραμε το γραφικό ανηφορικό δρόμο που οδηγεί ψηλά στο Castro, μια μικρή μεσαιωνική πόλη με καταπληκτική θέα από το Capo d'Otranto έως το Capo S. Μ. di Leuca. Πραγματική όαση ηρεμίας και γαλήνης. Ακριβώς από κάτω βρίσκεται η διάσημη σπηλιά Zinzulusa με τους υπέροχους σταλακτίτες.

Santa Maria Di Leuca

Νωρίς το απόγευμα πλησιάσαμε ακριβώς στο τακούνι της Ιταλικής μπότας, όπου δεσπόζει ο επιβλητικός φάρος ύψους 102m, της Santa Maria di Leuca. Ή αλλιώς ακρωτήρι «Finis Terrae». Εδώ όπου η Αδριατική δίνει τη σκυτάλη στο Ιόνιο πέλαγος, που συνεχίζει έως το κέντρο της Μεσογείου. Εδώ όπου έφταναν πρώτα οι ιστιοπλόοι της αρχαίας εποχής, ψάχνοντας για απάγκιο. Τοπίο επιβλητικό που σε καθηλώνει, ειδικά όταν τα κύματα σκάνε με μανία στις απότομες βραχώδεις ακτές. Καβαντζάραμε και μπαίναμε αργά αργά στη μεγάλη μαρίνα της Santa Maria di Leuca (Παναγιά της Λεύκας). Κομψό και γοητευτικό μέρος, τοποθετημένο ανάμεσα στον κάβο Meliso και Ristola. Ξεκινωντας απο τον κάβο συναντά κανείς πολυάριθμα σπήλαια. To Grotta del Dianolo 30 μέτρα βάθους, το Grotta del Presepe με τις πολύ χαμηλές καμάρες του, απ' όπου μπορείς να περάσεις μόνο όταν η θάλασσα είναι πολύ ήσυχη. To Grotta Treporte -τρεις πόρτες- που έχει τρεις εισόδους ο οποίες καταλήγουν σ' ένα άνοιγμα που ταυτόχρονα είναι και είσοδος της Grotta del Bambino όπου βρέθηκαν υπολείμματα οστών του ανθρώπου Νεάτερνταλ. Λίγο μακρύτερα συναντούμε τη Grotta dei Giganti η οποία δεν έχει καθόλου νερό. Η Leuca είναι διάσημη για τους αγώνες ιστιοπλοΐας και τους διαγωνισμούς υποβρύχιου ψαρέματος. Θεωρείται ακόμα ο παράδεισος των καταδύσεων. Δεμένοι σε μια από τις πλωτές προβλήτες, καθαρίζαμε και πλέναμε τα ταλαιπωρημένα σκάφη μας. Οι άνθρωποι της μαρίνας μάς ενημέρωσαν και ταυτόχρονα μάς καθησύχασαν, όσον αφορά την ασφάλεια των φουσκωτών. Οι προβλήτες φυλάσσονται όλο το 24ωρο και η είσοδος επιτρέπεται μόνο στους ιδιοκτήτες σκαφών. Χωρίς καμιά ανασφάλεια βγαίναμε για τη βραδινή μας βόλτα. Δύο τεβερνάκια, λίγα μαγαζάκια και δύο καταστήματα με ναυτιλιακά, βρίσκονται μπροστά μας. Ειδικά το ένα από τα τελευταία έχει καταπληκτικά ναυτικά αντικείμενα, που μόνο αδιάφορους δεν μας αφήνουν. Φορτωμένοι με τα δώρα μας κάναμε τη βόλτα μας κατά μήκος της ακτής. Ξανά το ελληνικό στοιχείο τόνιζε τη μεγαλοπρέπειά του. Παλιά αρχοντικά με κορινθιακούς κίονες και κιονόκρανα, και στην είσοδο τους τα κομψά αετώματα. Την επόμενη μέρα ανεβήκαμε στον επιβλητικό φάρο από τα αμέτρητα πέτρινα σκαλοπάτια που ξεκινούν από τη μαρίνα και μοιάζουν σαν μικρή λεωφόρο που ανεβαίνει τον απότομο βράχο. Το θέαμα από ψηλά, τόσο προς την ενδοχώρα όσο και προς τη θάλασσα, σου κόβει την ανάσα.

Κυνηγημένοι από το μπουρίνι

Κι ενώ ο αρχικός σχεδιασμός ήταν από τη Leuca να διασχίσουμε τον κόλπο του Τάραντα και να περάσουμε στον Κρότωνα (Crotone), οι πληροφορίες μας για την Gallipoli, άλλαξαν τα πλάνα μας.
Μπήκαμε λοιπόν στον κόλπο και πλώρη για Gailipoli, 30 ν.μ. βορειοδυτικά. Καύσιμα είχαμε συμπληρώσει στη μαρίνα της Leuca για σιγουριά.
Παραπλέαμε κοντά στην ακτή θαυμάζοντας τις πολλές σπηλιές που βρίσκονται στο δρόμο μας. Εντύπωση μάς έκανε η αξιοποίηση των ακτών από τους Ιταλούς, που ελλείψει παραλιών, έχουν κατασκευάσει ξύλινα «επίπεδα» πάνω στα βράχια, όπου τοποθέτησαν καρέκλες και ομπρέλες δημιουργώντας έτσι έξυπνες «προβλήτες» ηλιοθεραπείας για τους λουoμένους. Παρατηρώντας ανέμελα όλα αυτά, ένα δυνατό αεράκι μάς έβαλε σε υποψίες. Το ξαφνικό ρυτίδιασμα της θάλασσας και τα γκρίζα σύννεφα που είχαν καλύψει τον μπλε ουρανό, μας ανησυχούσαν.
Αυξήσαμε ταχύτητα και ψάχναμε ταυτόχρονα για απάγκιο, γιατί μύριζε «ιταλικό» μπουρίνι. Το ύψος του κύματος όλο και μεγάλωνε, ο ουρανός όλο και μαύριζε, μα όρμος πουθενά. Ήμασταν σε μικρή απόσταση από την ακτή, με κίνδυνο να προσαράξουμε στα αβαθή της Torre Mozza. Τα σκάφη σταθερά απογειωμένα. Μοιάζαμε σαν τρελοί που είχαν χάσει το δρόμο τους και, χωρίς προορισμό, έτρεχαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Σε λίγα μίλια κάτι διακρίναμε που έδειχνε να ‘ναι όρμος.

Απότομη στροφή δεξιά, ενώ αστραπές έσκιζαν τον ουρανό απ’ άκρο σε άκρο και η δυνατή καταιγίδα ξέσπασε. Ήταν τόσο έντονη που δεν βλέπαμε πέρα από τριάντα μέτρα. Μπήκαμε στον όρμο με φόρα και οι γάστρες σύρθηκαν την άμμο. Κι ενώ μοιάζαμε με θαλασσοδαρμένους που ήρθαν από το πουθενά, λίγο πιο πέρα, μέσα σ' ένα μικρό ξύλινο μπαράκι με πολύ δυνατή μουσική, γινόταν ο «χαμός». Χορός και ουρλιαχτά από Ιταλούς που παραληρούσαν υπό την επήρεια αλκοόλ. Σκηνή απερίγραπτη σε σχέση μ' εμάς που ήμασταν σαν βρεγμένες γάτες. Κάποιοι μας έκαναν επίμονα σινιάλο για να απομακρυνθούμε από τα φουσκωτά λόγω κινδύνου κεραυνών. Πηδήξαμε στην αμμουδιά, αλλά πριν καλά καλά κάνουμε λίγα μέτρα, οι άγκυρες άρχισαν να ξεσέρνουν. Ο δυνατός αέρας παρέσερνε τα σκάφη από την αντίσταση των τεντών πλεύσης. Έτσι πήραμε τα σκάφη και τρυπώσαμε στο ψαράδικο λιμανάκι του S. Giovanni που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα.
Πλαγιοδετήσαμε σε μια μεγάλη ξύλινη βάρκα και γρήγορα γρήγορα βγάλαμε από τα ταμπούκια πετσέτες και στεγνά ρούχα. Βγήκαμε στην προβλήτα κάτω από τα καχύποπτα βλέμματα ψαράδων, που μας κοιτούσαν με μισό μάτι. To S. Giovanni δεν είναι καθόλου αξιοποιημένο και η τουριστική υποδομή ανύπαρκτη. Αμφιβάλλω αν βλέπουν συχνά ξένους να τους επισκέπτονται. Κάναμε πως τους αγνοούμε και κατευθυνθήκαμε σε μια πιτσαρία.
Όλη η έντασή μας ξέσπασε στα panini και τις μακαρονάδες, ενώ ο δυνατός espresso που ακολούθησε μάς επανέφερε σε κανονικούς ρυθμούς. Σε μια ώρα η βροχή σταμάτησε, ο ουρανός ξαναπήρε το γνώριμο μπλε χρώμα του κι εμείς συνεχίσαμε για τον προορισμό μας.

Gallipoli

Μπήκαμε στη μεγάλη μαρίνα που βρίσκεται στη νότια πλευρά της και δέσαμε ακριβώς κάτω από τα ψηλά μεσαιωνικά τείχη. Η Gallipoli είναι χτισμένη πάνω σ’ ένα μικρό ακρωτήρι και περιλαμβάνει ένα μικρό νησάκι συνδεδεμένο με τη στεριά με μια γέφυρα που κατασκευάστηκε το 1603. Είναι σημαντικό κέντρο αλιείας και γνωστό τουριστικό θέρετρο, χάρη στην καθαρότητα των νερών της και την εκπληκτική θέα που προσφέρει από κάθε γωνιά της.
Αποτελείται από την παλιά πόλη, που βρίσκεται στο μικρό νησάκι και περικλείεται σε κάστρο, και την καινούργια που βρίσκεται πάνω στο ακρωτήρι..
Το όνομα της σημαίνει «όμορφη πόλη», και οφείλεται στην εκπληκτική τοπική της ομορφιά. Μια βόλτα στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια της παλιάς πόλης, καθώς και ο γύρος του νησιού (20 λεπτά με τα πόδια) θα σας μαγέψουν. Εκείνο όμως που αληθινά μάς συγκίνησε, είναι η ελληνική κρήνη, που θεωρείται η αρχαιότερη της Ιταλίας. Παρά τη φθορά από το πέρασμα των χρόνων, διακρίνονται οι νύμφες που μεταμορφώνονται σε κρήνες.
Ωστόσο, ο καθεδρικός ναός είναι το πιο μεγαλειώδες μνημείο της πόλης. Χτίστηκε τον 17ο αιώνα από τον G. Β Genuino και το εσωτερικό του αποτελείται από μια πλούσια και σημαντική έκθεση έργων τέχνης από εξαιρετικούς πίνακες μεγάλων ζωγράφων της Απουλίας.
Στην Piazza Imbriana, κοντά στο λιμάνι, θα βρείτε πληροφορίες για ό,τι σας ενδιαφέρει (0833.264086). Ακόμα, ευρύχωρα και άνετα δωμάτια υπάρχουν στη Riviera Colombo από 65.000 έως 140.000 L.

Crotone

Αφήσαμε στην πρύμνη μας τη χερσόνησο του Otranto και διασχίσαμε τον κόλπο του Τάραντα. 70 ν.μ. από την πλώρη μας βρίσκεται ο Κρότωνας. Ένα μέτριο 5αράκι μάς έσπρωχνε δευτορόπρυμνα. Μετά από ευχάριστη πλεύση τριών ωρών, φουντάραμε στο λιμάνι της πατρίδας του θρυλικού παλαιστή, Μίλωνα του Κροτωνιάτη, όπου σήμερα είναι κτισμένη η σύγχρονη βιομηχανική πόλη Crotone.

Αλήθεια, τι να πρωτοτονίσει κανείς για την αρχαία αυτή ελληνική υπερδύναμη, την πόλη του Κρότωνα! Ιδρύθηκε από Αχαιούς το 710 π.Χ. και εδώ εγκαταστάθηκε ο Πυθαγόρας όταν εξορίστηκε από την πατρίδα του τη Σάμο. Ίδρυσε την περίφημη Πυθαγόρειο φιλοσοφική σχολή, απ' όπου βγήκαν πολλοί μαθητές του, που αργότερα κυβέρνησαν αρκετές αποικίες της Μ. Ελλάδας. Ο Κρότων ήταν γνωστός για τους διάσημους γιατρούς του. Εδώ υπήρξε και η πρώτη Ιατρική σχολή.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος απευθήνθηκε στον Κροτωνιάτη γιατρό Δημασίδη, ο οποίος εγχείρησε τη γυναίκα του. Ακόμα οι Κροτωνιάτες ήταν διάσημοι για το αθλητικό τους πνεύμα. Είναι γνωστό ότι κατείχαν τα περισσότερα στεφάνια, από κάθε άλλη ελληνική πόλη, στους Ολυμπιακούς αγώνες. Άλλωστε, αυτό δηλώνει και η αρχαία ελληνική παροιμία: «Κροτωνιατών ο έσχατος, πρώτος των άλλων Ελλήνων».
Έλεγαν ότι ο θρυλικός Μίλων, μπορούσε με μια γροθιά να σκοτώσει βόδι ή να σταματήσει με το ένα χέρι, άμαξα που έτρεχε.

Διανυκτερεύσαμε στα σκάφη και την επομένη επισκεφθήκαμε το Statale, το αρχαιολογικό μουσείο στη Via Risorgimento, ένα από τα ωραιότερα της Καλαβρίας. Μπαίνοντας στην είσοδο, μείναμε έκπληκτοι! Ολόκληρη η ιστορία της Μεγάλης Ελλάδας ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Διάφορα ευρήματα, αμφορείς, αρχαία κείμενα, κοσμήματα, νομίσματα... όλα ελληνικά.
Περπατώνας στους διαδρόμους του μουσείου, μαθαίναμε την ιστορία μας. Η συγκίνηση ήταν ανείπωτη. Ακόμα και τα αναμνηστικά στην έξοδο είναι αγαλματάκια του Πυθαγόρα, βιβλία αρχαίων φιλοσόφων, κεραμικά που εικονίζουν αρχαίους Ολυμπιονίκες...
Στιγμές μοναδικές που χαράζουν την ψυχή σου. Ήμασταν μπερδεμένοι!
Βρισκόμασταν στην Ιταλία ή στην Ελλάδα; αναρωτιόμασταν! Γεμάτοι με συναισθήματα που αδυνατώ να περιγράψω, κατηφορίζαμε για τα σκάφη. Η ιστορία της Κάτω Ιταλίας είναι Ελληνική!
Το απογευματάκι, αφού γεμίσαμε καύσιμα από το πρατήριο της μαρίνας, βάλαμε πλώρη για το Capo Colonne, 5 ν.μ. νοτιότερα. Βρισκόμασταν ακριβώς κάτω από τον μοναδικό κίονα του ναού της Ήρας.
Ο μοναδικός που απέμεινε, αλλά δεσπόζει επιβλητικά πάνω στο ακρωτήρι, σαν να ρίχνει ακόμα το φως του.
Το φως εκείνο, που κρατάει αιώνες τώρα!
Συναισθήματα ανάμεικτα. Μια αρχική μελαγχολία που γρήγορα υπερκαλύπτεται από μεγαλοπρέπεια και περηφάνεια. Ακριβώς μετά από το Capo Colonne, μια καταπληκτική κόκκινη αμμουδιά, έμελλε να μας φιλοξενήσει γι αυτό το βράδυ. Δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε στην ομορφιά του τόπου, ενώ θέλαμε να νιώσουμε βαθιά μέσα μας, όλα όσα μέχρι τώρα είχαμε αντικρίσει.
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε ξεκούραση και ανεφοδιασμό από το παντοπωλείο του γειτονικού camping.

Περιπολώντας την Ιόνια Ακτή της Καλαβρίας

Μετά από ένα μικρό συμμάζεμα των φουσκωτών, ήμασταν έτοιμοι για τον επόμενο σταθμό, που δεν ήταν άλλος από το Reggio de Calabria.
Σε μια μέρα έπρεπε να καλύψουμε 130 ν.μ.. Διασχίσαμε τον κόλπο του Squillace, επιλέγοντας κάποιους προορισμούς όπως: Casteila, Pietra Grande, Soverato.
Μερικά μέρη είναι «πνιγμένα» στον κόσμο, ενώ άλλα λιγότερο γνωστά διατηρούν μια ήσυχη ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που μας προσφέρει μια ιδιαίτερη επαφή με τη θάλασσα. Αφού διανύσαμε πάνω από το μισό της διαδρομής, μπήκαμε στη μαρίνα Roccella lonica. Κυριολεκτικά, τοποθετημένη στο πουθενά. Από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες μαρίνες που έχουμε συναντήσει, με ένα σημαντικό όμως μειονέκτημα: δεν έχει βενζινάδικο. Βέβαια, με ένα τηλεφώνημα έρχεται καύσιμο από το πρατήριο που είναι 3 km πιο πέρα, αν και εφόσον έχει διάθεση ο ιδιοκτήτης και εάν δεν είναι Σαββατοκύριακο. Δυστυχώς όμως, γιατί είναι η μοναδική μαρίνα από τον Κρότωνα έως το Reggio.
Λίγα μίλια νοτιότερα, διαβάζαμε στο ναυτικό χάρτη: Locri ή αλλιώς Λοκροί. Όνομα αθάνατο, από τότε που οι Δωριείς από τη Λοκρίδα, φτάνοντας στο ακρωτήριο Ζέφυρος, ίδρυσαν την πόλη που ονόμασαν Επιζεφύριοι Λοκροί. Αν και δεν έχει λιμάνι, αποτελούσε σταθμό στο πέρασμα για τη Σικελία. Εδώ θα συναντήσουμε έναν Ιωνικό ναό τον 6 αιώνα π.Χ., που σπάνια βρίσκουμε στη Μ. Ελλάδα. Στην περιοχή των Λοκρών βρίσκονται ακόμη: η πόλη Τζεράτσε (Γέρακας), το Μοναστεράτσε, το Ριάτσε.
Στο Ριάτσε, πρόσφατα βρέθηκαν σε αρχαίο ναυάγιο, τα δύο απίστευτου κάλλους ορειχάλκινα αγάλματα, γνωστά ως «πολεμιστές του Riace». Πιθανολογείται ότι ο δημιουργός τους ήταν κάποιος διάσημος γλύπτης της αρχαιότητας. Ίσως ο Φειδίας.

Καβαντζάραμε το Capo Spartivento, που όντως μοιάζει να χωρίζει τους ανέμους, ενώ η πλώρη μας μετά από πολλά μίλια, άρχισε σιγά σιγά να σημαδεύει το βορρά.
Πλησιάζαμε στο Reggio...

Ionian Coast of Kato Italia
This website uses cookies to improve your experience. By using this website you agree to our Data Protection Policy.
Read more