Diapodia Islands, Mathraki
Exploring the fascinating Ionian islands
Diapodia Islands, Mathraki
Exploring the fascinating Ionian islands
Strofadia
Ήμασταν διακοπές στη Ζάκυνθο. Τα φουσκωτά μας ήταν αγκυροβολημένα στη Λίμνη Κεριού, που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Λαγανά.
Υπήνεμος όρμος, που χρησιμοποιούσαμε ως ορμητήριο για τις καθημερινές μας εξορμήσεις...
Στον όρμο αυτό βρίσκονται αγκυροβολημένα πολλά φουσκωτά, τα οποία προσέχουν φύλακες όλο το 24ωρο. Καύσιμα προμηθευόμασταν από το βενζινάδικο που βρίσκεται κοντά στον όρμο. Κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας τα μπιτόνια με το πολυπόθητο περιεχόμενο, έρχονταν δίπλα στο σκάφος, από τον ευγενέστατο ιδιοκτήτη του πρατηρίου.
Σημαντική είναι η παρουσία «γλίστρας» δίπλα στον ντόκο απ' όπου γίνεται η καθέλκυση και ανέλκυση των σκαφών.
Όλα τα παραπάω, σε συνδυασμό με τα παντοπωλεία, την εύκολη εύρεση πάγου και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που βρίσκονται κατά μήκος του όρμου, ανάγουν τη Λίμνη Κεριού σε ιδεώδη τόπο για όλους εκείνους που κάνουν διακοπές με σκάφος.
Κάποια μέρα, αρχές Αυγούστου, σαλπάραμε για τα Στροφάδια, ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών νοτιοανατολικά της Ζακύνθου: Το Σταμφάνι και το νησάκι Αρπύια. Κατά τη μυθολογία οι Αρπύιες (μισές γυναίκες, μισές αρπακτικά πουλιά) κρυβόντουσαν στις Στροφάδες από τους Βορεάδες ανέμους, τον Ζήτη και Κάλαϊ, οι οποίοι ψάχνοντάς τες, δεν κατάφεραν να τις εντοπίσουν και «έστριψαν» πάνω από τα νησιά, κατευθυνόμενοι βόρεια. Στο Σταμφάνι, που είναι και το μεγαλύτερο νησί, κτίστηκε τον 13ο αιώνα επιβλητικό μοναστήρι, αφιερωμένο στην Παναγία την Παντοχαρά και τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Στο ναό του Αγ. Γεωργίου του Μοναστηριού τάφηκε ο Αγ. Διονύσιος της Ζακύνθου, ο οποίος είχε ασκητέψει στο νησί. Το μοναστήρι ήταν καλά οχυρωμένο για να προστατεύεται από τις επιδρομές των πειρατών. Παλιότερα στη Μονή ζούσαν πολλοί καλόγεροι, σήμερα όμως διαμένει μόνο ένας μοναχός για περισσότερο από είκοσι χρόνια.
Ήμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί στη χάραξη της πορείας, αλλά και στην αυστηρή διατήρησή της γιατί, όπως μας μήνυσαν Ζακυνθινοί ψαράδες, είναι πολύ εύκολο να προσπεράσεις τα νησάκια χωρίς να τα αντιληφθείς.
Πορεία λοιπόν 160° και απόσταση περίπου τα 30 νμ. Καβαντζάροντας το Μαραθιά, ο καιρός, όχι πάνω από 5b, μας έβρισκε δευτερόπρυμνα. Η ώρα ήταν 10 το πρωί, τα μίλια που είχαμε να καλύψουμε λίγα κι έτσι ταξιδεύαμε ευχάριστα, παίζοντας με τα κύματα οι κορφές των οποίων έσπαζαν μπροστά μας. Μετά από λίγη ώρα πλεύσης, έχοντας διανύσει 15 μίλια, ο μικρός όγκος των Στροφάδων άρχισε να διακρίνεται αχνά στον ορίζοντα. Αμέσως κατάλαβα πόσο εύκολο είναι να τα προσπεράσεις αν δεν είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός. Φτάσαμε στο βορειότερο νησάκι, την Αρπύια, και κατευθυνθήκαμε στη νότια πλευρά του για να καλυπτόμαστε από τον καιρό. Παίρνοντας μια πρώτη γεύση από Στροφάδες και απολαμβάνοντας τον παγωμένο καφέ μας, παρατηρούσαμε τις πολυάριθμες ξέρες που βρίσκονται διάσπαρτες ανάμεσα στην Αρπύια και το Σταμφάνι. Είναι επικίνδυνο να προσεγγίσει κανείς τα νησάκια από τη δυτική πλευρά τους, λόγω των ξερών, γι' αυτό προτείνουμε την ανατολική προσέγγισή τους.
Στο Σταμφάνι, δεσπόζει επιβλητικά το καλά ταμπουρωμένο μοναστήρι. Με ταχύτητα που κυμαίνονταν από 5 έως 7 κόμβους ελισσόμασταν ανάμεσα στις ξέρες και φτάσαμε στην υπέροχη παραλία που βρίσκεται δυτικά του μοναστηριού.
Ξεφορτώσαμε τα υπάρχοντά μας - σκηνές, υπνόσακους, ψυγεία, ψαροτούφεκα - και τα τακτοποιήσαμε σε μια γωνιά της παραλίας, όπου θα διανυκτερεύαμε. Ήδη μας είχε συνεπάρει ο «γνωστός» ενθουσιασμός που καταλαμβάνει κάθε ψαροτουφεκά που βρίσκεται σε απομακρυσμένους και καινούργιους ψαρότοπους.
Συνεπαρμένοι από το ένστικτο της εξερεύνησης νέων βυθών, εγώ κι ο Τάσος, σ' έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα προλάβει να βουτήξει πρώτος, βρισκόμασταν σε ελάχιστο χρόνο στο νερό. Κατευθυνθήκαμε στη δυτική πλευρά του νησιού που έδειχνε και πιο ενδιαφέρουσα.
Ο βυθός είναι στολισμένος με πολυάριθμα μονόπετρα, σε κάθε μορφής διάταξη, που σχηματίζουν καταπληκτικά θαλάμια. Από την ακτή και σε απόσταση ενός μιλίου περίπου, το βάθος κυμαίνεται από 5 έως 12 μέτρα, επιτρέποντας το ψάρεμα από αρκετούς ψαροτουφεκάδες ταυτόχρονα.
Βέβαια, η μορφολογία του βυθού έδειχνε ότι η κίνηση ψαριών θα είναι μεγάλη. Νομίζαμε ότι από κάθε τρύπα θα βγάζαμε ψάρια.
Ευμεγέθεις σκάροι, κιλίσιοι σαργοί που τρυπώνουν χωρίς πολλή σκέψη, και ροφοί στα βαθύτερα μονόπετρα. Όλα αυτά όμως σε περιορισμένο αριθμό. Αφού ψαρέψαμε για αρκετή ώρα και η σοδειά μας ήταν αρκετή για να δειπνήσουμε επτά άτομα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει όταν φτάσαμε στον καταυλισμό μας. Τα υπόλοιπα μέλη της παρέας είχαν ήδη στήσει σκηνές, έπιασαν έναν ωραίο σταθμό στο ράδιο, άναψαν φωτιά και κάθισαν δίπλα της. Σε λίγη ώρα τα κάρβουνα ήταν έτοιμα. Η ψησταριά, στολισμένη με ωραίους σαργούς, οι ουρές των οποίων κρεμόντουσαν απ' έξω, πήρε τη θέση της πάνω στη θράκα. Με τραγούδια, γέλια και θαλασσινές ιστορίες, η ώρα πέρασε, ενώ πυκνή ομίχλη σκέπασε τα πάντα γύρω μας.
Άρχισε να χαράζει η επόμενη μέρα, όταν ένιωσα το χέρι του Τάσου που με σπρώχνει με δύναμη για να ξυπνήσω. Ήπιαμε γρήγορα γρήγορα λίγες γουλιές ζεστού καφέ, φορέσαμε τις στολές μας και πέσαμε στο νερό για το πρωινό μας ψάρεμα. Ψαρέψαμε σε μερικές από τις ξέρες που βρίσκονται ανάμεσα στα νησάκια. Χωρίς να υπάρχει τίποτε το αξιόλογο στην ψαροβελόνα μας, κατευθυνθήκαμε στο κομμάτι που ψαρέψαμε και την προηγούμενη ημέρα. Μετά από αρκετή ώρα, έχοντας βγάλει πέντε-έξι φαφούτηδες σαργούς, επιστρέψαμε στην ωραία μας παραλία.
Είχε πάει ήδη μεσημέρι. Αισθανόμασταν τόσο όμορφα, που ομόφωνα αποφασίσαμε να παραμείνουμε στο νησί και αυτό το βράδυ.
Επισκεφθήκαμε το ιστορικό μοναστήρι, στους χώρους του οποίου μάς ξενάγησε ο ευγενέστατος μοναχός που ζει εκεί πάνω από 20 χρόνια. Ακολούθησε περίπατος σε διάφορες γωνιές του νησιού, και το σούρουπο, κουρασμένοι και ηλιοκαμένοι, γυρίσαμε στη ρομαντική μας παραλία. Ανάψαμε φωτιά και αργά αργά ετοιμάσαμε το τελευταίο μας δείπνο σ' αυτό το μοναχικό νησάκι.
Αισθανόμουν περίεργα εκείνο το βράδυ. Αρνιόμουν να κοιμηθώ. Καθόμουν δίπλα στη φωτιά, που φέγγιζε μέσα στο σκοτάδι, μ' ένα ποτήρι κρασί στο ένα χέρι κι ένα τσιγάρο στο άλλο. Απόλυτη γαλήνη. Μόνο τα ξύλα που σιγοκαιγόντουσαν και ο ήχος της θάλασσας που έσκαγε στην ακτή, ακούγονταν. Το βλέμμα μου καρφωμένο στη φωτιά.
Η φωτιά έχει το δικό της, ξεχωριστό τρόπο, να σε τραβάει κοντά της, να παίρνει τη σκέψη σου, ν' αφήνει τη φαντασία σου να περιπλανιέται.
Ήθελα να ζήσω κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο. Βρισκόμουν σε μια κουκίδα γης, κάπου στο πέλαγος. Πέρασα αρκετή ώρα, βιώνοντας στιγμές μοναδικές. Απολάμβανα την επαφή μου αυτή με τη φωτιά, τη θάλασσα, την ησυχία της νύχτας. Παραδομένος στη δύναμη των στιγμών αυτών, τα βλέφαρα βαριά, μου έκλειναν τα μάτια.
Η φωτιά άρχισε να σβήνει από την υγρασία. Έριξα δύο ξύλα που βρισκόταν δίπλα μου, προσπαθώντας να τη διατηρήσω ζωντανή και μαζί μ' αυτήν και τον εαυτό μου. Αισθανόμουν όση ευτυχία ήταν δυνατόν να νιώσω, μα και μπερδεμένος. Ένα μέρος του εαυτού μου ταξίδευε στο παρελθόν και ένα μέρος του έτρεχε μπροστά, προσπαθώντας να αποκαλύψει κάποιες αλήθειες.
Γνώρισα τη μοναξιά αυτό το βράδυ.
Ανακάλυψα πως στη «σχέση» αυτή με τη φύση, μπορείς να γνωρίσεις πραγματικά τον εαυτό σου. Μπορείς να τον ακούσεις, μπορείς να ξαναμάθεις να τον ακούς. Έμαθα πως κάθε βουτιά στον εαυτό σου είναι μια μικρή σωτηρία της ψυχής. Έμαθα κι ανακάλυψα αλήθειες που μου είναι αδύνατον να τις μεταφέρω στο χαρτί. Οι περισσότερες απ' αυτές άλλωστε, έχουν αξία μόνο γι' αυτούς που θα τις ανακαλύψουν και θα τις νιώσουν μόνοι τους.
Οι αλήθειες αυτές είναι εκεί, για όποιον θέλει να τις ανακαλύψει.
