Nuuk – Sisimiut – Ilulissat και η είσοδός μας στον Αρκτικό Κύκλο
Το μεγάλο πέρασμα στη Γροιλανδία και το ραντεβού μας με τον θάνατο
Nuuk – Sisimiut – Ilulissat και η είσοδός μας στον Αρκτικό Κύκλο
Το μεγάλο πέρασμα στη Γροιλανδία και το ραντεβού μας με τον θάνατο
Prince Christian Sound - Aappilattoq - Nanortalik - Paamiout - Nuuk
Επιτέλους, είχε πια ξημερώσει η επόμενη μέρα.
Προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πως ήμασταν όλοι καλά.
Αγκαλιαζόμασταν συνέχεια και δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας.
Ήμασταν εκεί, ζωντανοί, συνειδητοποιώντας απόλυτα πόσο εύκολο είναι να χαθούν όλα στη στιγμή.
Πόσο λεπτό είναι το νήμα που μας κρατά ζωντανούς.
Πόσο κοντά απέχει ο παράδεισος από την κόλαση.
Για μια ακόμα φορά, η θάλασσα μας δίδαξε με τον πιο έντονο τρόπο πόσο «ελάχιστο» είναι το πραγματικό μας μέγεθος.
Τα νερά στο κανάλι είχαν πια ηρεμήσει και έτσι μπορέσαμε να φτιάξουμε πρωινό και ζεστά ροφήματα που είχαμε τόσο πολύ ανάγκη.
Δεν θυμάμαι καν αν είχαμε φάει κάτι όλες αυτές τις μέρες…
Ημέρα 22η / Κυριακή 24 Ιουλίου 2022
Ώρα 11:30΄
Στίγμα: 60°09΄N 44°17΄W – Aappilattoq
Αναγεννημένοι πια, διασχίζαμε το κανάλι του Prince Christian με χαμηλή ταχύτητα.
Με μάτια ορθάνοιχτα επιθεωρούσαμε προσεκτικά την πορεία μας περνώντας διαρκώς ανάμεσα από παγόβουνα και μικρά κομμάτια πάγου που αποκόπτονταν συνέχεια από τους παγετώνες που βρίσκονται στις βορινές όχθες.
Ήμασταν αμίλητοι, φανερά σοκαρισμένοι από την εφιαλτική μας περιπέτεια.
Από την άλλη, προσπαθούσαμε να ξεχαστούμε και να απολαύσουμε τις μοναδικές εικόνες που μας χάριζε το κανάλι. Ήταν πολύ δύσκολο όμως, καθώς στα παγωμένα νερά του ζήσαμε τις πιο εφιαλτικές στιγμές της ζωής μας.
Προχωρώντας στα σωθικά του, πολύ σύντομα τα νερά του καναλιού έγιναν γαλήνια ενώ οι απότομοι και σκληροτράχηλοι κάθετοι βράχοι που το περιβάλλουν μάς χάριζαν μαγευτικά άγριες εικόνες. Κάθε λίγα μέτρα συναντούσαμε εκπληκτικούς καταρράκτες που έπεφταν από μεγάλο υψόμετρο και έτσι αναγκαζόμασταν να μειώνουμε διαρκώς ταχύτητα για να τους θαυμάσουμε και να βγάλουμε βέβαια τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Αν και δεν είχαμε την καλύτερη δυνατή διάθεση, το θέαμα μάς είχε κυριολεκτικά συγκλονίσει.
Οι τρεις παγετώνες που δεσπόζουν επιβλητικά ανάμεσα από τα ψηλά και αιχμηρά βράχια της βορινής πλευράς είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί και σε συνδυασμό με το γύρω επιβλητικό περιβάλλον ανάγουν το Prince Christian Sound σε ένα από τα γοητευτικότερα φιόρδ στον κόσμο.
Κάποια στιγμή στρίψαμε αριστερά και μετά αμέσως δεξιά, ακολουθώντας την πορεία του καναλιού. Μπροστά μας απλωνόταν μια μαγευτική γαλήνια λίμνη, φωλιασμένη ανάμεσα στα ψηλά και χιονισμένα βουνά, με μεγάλα παγόβουνα σκορπισμένα σε κάθε κατεύθυνση.
Θεαματικοί σχηματισμοί, επιβλητικά και μοναδικά τοπία που κόβουν την ανάσα.
Δεν έχω καμία αμφιβολία πως αυτή η τόσο άγρια, αμόλυντη και φυσική ομορφιά του Prince Christian Sound ήταν σίγουρα ένα από τα συναρπαστικότερα σημεία όλου του ταξιδιού μας.
Ένα σημείο που πραγματικά αξίζει να κάνεις όλα τα μίλια του κόσμου προκειμένου να το γνωρίσεις και να το θαυμάσεις.
Ένα από τα πιο ελκυστικά τοπία ολόκληρης της Γροιλανδίας.
Στη μέση περίπου της λίμνης, υπήρχε ένα μικρό βαρκάκι.
Πλησιάσαμε αργά αργά χωρίς να ενοχλήσουμε με τα απόνερά μας και χαιρετήσαμε τους πρώτους Ινουίτ της Γροιλανδίας που συναντήσαμε.
Ήταν ένας μεσήλικας και ένα παιδί με την χαρακτηριστική φυσιογνωμία των ιθαγενών κατοίκων που ζουν στην κορυφή του πλανήτη.
Χωρίς να μπορούμε να συνεννοηθούμε, μας χαιρέτησαν με το χαρακτηριστικό ντροπαλό τους χαμόγελο και μας προέτρεψαν να επισκεφθούμε το μικρό χωριό τους, δείχνοντάς το μας με το δάχτυλο.
Στην απέναντι όχθη, πάνω σε ένα χαμηλό και βραχώδες οροπέδιο διακρίναμε τα πολύχρωμα σπιτάκια του Aappilattoq.
Ένα πολύ μικρό χωριό, με 70 περίπου ψυχές όλες κι όλες που επιβιώνουν με το κυνήγι και το ψάρεμα, περιτριγυρισμένο από παγόβουνα και πανύψηλους βράχους που κόβουν την ανάσα.
Όλα μοιάζουν μαγικά φτιαγμένα σε τούτο τον τόπο.
Η άγρια φύση σε όλο της το μεγαλείο.
Ένα από τα συγκλονιστικότερα τοπία του πλανήτη.
Με έντονη την αίσθηση πως βρισκόμαστε στην Άκρη του κόσμου, εκεί που πραγματικά δεν μπορεί να σε βρει ούτε ο ίδιος ο Θεός, μπαίναμε αργά αργά στην πολύ στενή είσοδο του φυσικού λιμανιού του Aappilattoq.
Πλησιάσαμε στη μικρή εξέδρα όπου είναι συνωστισμένα τα βαρκάκια των ντόπιων και στριμώξαμε το φουσκωτό ανάμεσά τους.
Με την άφιξή μας πολλοί μαζεύτηκαν για να περιηγηθούν το παράξενο αυτό σκάφος που πλησίασε στα μέρη τους. Ήταν φανερό πως ποτέ τους δεν είχαν ξαναδεί κάτι παρόμοιο και το άγγιζαν, το χάιδευαν, έβγαζαν φωτογραφίες και μας ζητούσαν να μπουν μέσα για να το δουν.
Έτσι γνωρίσαμε και τον Jaaku ο οποίος έγινε ο καλύτερός φίλος που μας βοήθησε πολύ σε ότι χρειαζόμασταν.
Πρώτα βγήκαμε για μια σύντομη βόλτα στο χωριό και μετά πήγαμε με το φουσκωτό στην άλλη πλευρά του μικρού όρμου όπου βρίσκεται το βενζινάδικο. Φουλάραμε με καύσιμα και επιστρέψαμε στη μικρή εξέδρα. Εντύπωση μας έκανε το τεράστιο, για τα δεδομένα του χωριού, market που είχε τα πάντα. Ανεφοδιαστήκαμε σε προμήθειες και κατευθυνθήκαμε στο μικρό σπιτάκι που μας βρήκε ο Jaakau για ένα ζεστό μπάνιο. Το είχαμε τεράστια ανάγκη μετά από τόσες μέρες στον ωκεανό.
Το πρώτο που κάναμε ήταν να πάμε όλοι μαζί στην μικρή εκκλησία να ανάψουμε ένα κεράκι.
Ακόμα προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από το χθεσινό μας ισχυρό shock.
Κάθισα στην κορυφή των λείων βράχων μπροστά στην στενή είσοδο του λιμανιού προσπαθώντας να χαλαρώσω. Το τοπίο γύρω μου ήταν συναρπαστικό.
Απόλυτη γαλήνη παντού. Εικόνες μαγευτικές όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα μου.
Έμεινα πολύ ώρα εκεί πάνω, αμίλητος και σκεφτικός.
Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Να ρουφήξω με όλες μου τις αισθήσεις την απόκοσμη αύρα που αποπνέει τούτος ο τόπος.
Μπορεί το Qaanaaq να έχει τη φήμη του τόπου των ποιητών και των στοχαστών, αλλά θεωρώ πως το Aappilattoq είναι το ιδανικό μέρος για να χαθείς μέσα στις σκέψεις σου και να ηρεμήσει η ψυχή σου.
Η μόνη σύνδεση του χωριού με τον έξω κόσμο είναι με ελικόπτερο από το γειτονικό Nanortalik, καθώς περιβάλλεται από ψηλά και βραχώδη όρη που το απομονώνουν από παντού.
Ημέρα 23η / Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022
Ώρα 15:30΄
Στίγμα: 60°08΄N 45°09΄W – Nanortalik
Δεν είχαμε όμως άλλο χρόνο και έτσι την επόμενη μέρα αποχαιρετήσαμε το υπέροχο Aappilattoq και κατευθυνθήκαμε προς το Nanortalik, 40 ναυτικά μίλια δυτικότερα.
Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα στο στενό κανάλι, πλοηγώντας μέσα στην ομίχλη και ανάμεσα στα πολυάριθμα παγόβουνα. Σύντομα βγήκαμε στις δυτικές ακτές της Γροιλανδίας και στρέψαμε την πλώρη μας προς το βορρά.
Ομίχλη και πάγοι παντού.
Μας πήρε 3 ώρες να διανύσουμε τα 40 μίλια που μας χώριζαν από το Nanortalik.
To Nanortalik είναι ο 11ος μεγαλύτερος οικισμός της Γροιλανδίας με 1.185 κατοίκους και το πρώτο χωριό που συναντούμε όταν ερχόμαστε από τον Νότο.
Το Nanortalik, που σημαίνει η «περιοχή των πολικών αρκούδων», γειτονεύει με το περίφημο Tasermiut Fjord και είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών τα τελευταία χρόνια.
Η πυκνή όμως ομίχλη και η απίστευτη υγρασία που κυριαρχούσαν παντού την ημέρα της άφιξής μας, δεν άφησαν πολλά περιθώρια γνωριμίας και περιήγησης.
Ξαναβάλαμε καύσιμα από το πρατήριο που βρίσκεται δίπλα σε μια ειδική εξέδρα, βρήκαμε μια θέση στο συνωστισμένο λιμάνι και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο-εστιατόριο για να ξεκουραστούμε και να πάρουμε δυνάμεις για τη συνέχεια.
Την επόμενη μέρα το πρωί βάλαμε πλώρη για το Paamiut στα 200 ναυτικά μίλια βορειότερα.
Ημέρα 24η / Τρίτη 26 Ιουλίου 2022
Ώρα 22:00΄
Στίγμα: 61°31΄N 49°01΄W – Smallsud
Με αρκετό καιρό στην πλώρη μας, πολύ ομίχλη και αμέτρητα παγόβουνα στην πορεία μας, ταξιδεύαμε με χαμηλή ταχύτητα για πολλές ώρες.
Πολύ δύσκολα κερδίζαμε τα μίλια ενώ το κρύο ήταν τσουχτερό και η ένταση μέσα μας πολύ μεγάλη, από τη συνεχή προσήλωσή μας στο ραντάρ και την αδιάκοπη επιθεώρηση του ορίζοντα για την αποφυγή των πάγων.
Μετά από 90 ναυτικά μίλια σκληρής πορείας, σταματήσαμε σε ένα απάγκιο όρμο στο νησί Nunarsuit για φαγητό και ολιγόωρη ξεκούραση.
Συνεχίσαμε να ταξιδεύουμε με χαμηλή ταχύτητα κι ενώ είχαμε πλέον διανύσει 165 ναυτικά μίλια και έμεναν άλλα 35 περίπου για να φτάσουμε στο Paamiut που ήταν ο τελικός μας προορισμός, ξαφνικά ο δεξιός κινητήρας σταμάτησε να λειτουργεί.
Σοκ και δέος.
Αυτό μας έλλειπε τώρα σε τούτα τα αφιλόξενα μέρη, μουρμούρισα και έσκυψα το κεφάλι προσπαθώντας να κρύψω την αγωνία μου.
This motoring agony really is priceless.
Είναι ο μοναδικός μου φόβος σε κάθε μεγάλο ταξίδι.
Γνωρίζοντας όμως πολύ καλά πως στο 90% των περιπτώσεων ευθύνεται κάποιο κώλυμα στην παροχή καυσίμου, συν το γεγονός πως ο κινητήρας δεν έβγαζε κάποιον κωδικό βλάβης, ήμουν αρκετά αισιόδοξος. Είχαμε βέβαια και τον ειδικότερο άνθρωπο στο πλήρωμα, τον Carlos, οπότε αρχίσαμε να τον κοιτάμε επίμονα για να ακούσουμε τη γνώμη του.
Μέσα στην πυκνή ομίχλη δεν είχαμε την πολυτέλεια να ψάχνουμε να βρούμε την αιτία του προβλήματος καθώς το πρυμνιό ταμπούκι είχε πάρα πολλά πράγματα που έπρεπε να αφαιρεθούν ώστε ο Carlos να είναι ικανός να επιθεωρήσει το σύστημα τροφοδοσίας.
Προσπαθήσαμε αρκετές φορές να βάλουμε τον κινητήρα μπροστά αλλά αυτός αρνιόταν πεισματικά να ξεκινήσει. Όλα όμως έδειχναν πως πρόκειται για ατροφία καυσίμου.
Ήταν αργά το απόγευμα, οπότε αποφασίσαμε ομόφωνα να ψάξουμε να βρούμε τον κοντινότερο όρμο, όπου θα ήμασταν ασφαλείς και βέβαια θα διανυκτερεύαμε εκεί.
Λίγα μίλια μπροστά μας, ο χάρτης έδειχνε ένα στενό και μακρύ όρμο, στο βάθος του οποίου υπάρχει ένα μικρό νησάκι. Πίσω ακριβώς από αυτό το νησάκι σχηματιζόταν μια μικρή βάλα που έδειχνε για ασφαλές καταφύγιο.
Χωρίς να χάσουμε στιγμή, στρέψαμε την πλώρη μας προς την είσοδο του όρμου.
Προχωρούσαμε πια με τον αριστερό μόνο κινητήρα, με 4-5 κόμβους, ανάμεσα από πάγους και ξέρες, ενώ η πυκνή ομίχλη ήταν ένας φρικτός εφιάλτης.
Είναι αλήθεια πως η ομίχλη αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ναυσιπλοΐας. Όταν όμως συνοδεύεται και από την παρουσία παγόβουνων και αμέτρητων μικρών πάγων τότε γίνεται ιδιαίτερα απειλητική. Αν βέβαια στο παραπάνω μίγμα προστεθεί και ο παράγοντας άνεμος τότε μιλάμε για μια εφιαλτική εμπειρία.
Τη δεδομένη στιγμή, η θάλασσα ήταν ήρεμη αλλά είχαμε έναν επιπρόσθετο παράγοντα που μας έκανε ιδιαίτερα νευρικούς και απίστευτα ανασφαλείς.
Ήμασταν πολύ κοντά στις ακτές και πλοηγούμασταν με πολύ χαμηλή ταχύτητα μόνο με τον ένα κινητήρα, ανάμεσα από βράχους που εξείχαν από την επιφάνεια του νερού μόλις λίγα μέτρα ή και εκατοστά κάποιες φορές. Τα νερά ήταν παντελώς άγνωστα σε εμάς και βέβαια συνήθως αχαρτογράφητα με αποτέλεσμα το GPS να μην μας δείχνει τις ισοβαθείς.
Προσπαθούσαμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και πηγαίναμε αργά αργά καθώς η πλώρη τρυπούσε την πυκνή ομίχλη. Ίσως να κάναμε και περισσότερο από μια ώρα για να διανύσουμε μια απόσταση λιγότερο από ένα ναυτικό μίλι.
Η αγωνία μας ήταν απερίγραπτη καθώς εισερχόμασταν στην στενή είσοδο του όρμου Smallsud. Πήγαμε σιγά σιγά πίσω από το νησάκι και ρίξαμε άγκυρα.
Θερμοκρασία αέρα +3 °C.
Αμέσως πιάσαμε δουλειά και πολύ γρήγορα αδειάσαμε εντελώς το πίσω ταμπούκι.
Βγάλαμε τις εφεδρικές φούσκες και υδατοπαγίδες, ο Carlos πήρε τα εργαλεία του και χώθηκε μέσα στο ταμπούκι.
Μετά από αρκετή ώρα ήμασταν έτοιμοι για να δοκιμάσουμε τον κινητήρα. Πήρε κατευθείαν μπροστά και τον αφήσαμε να λειτουργεί για 20 λεπτά περίπου χωρίς να παρουσιάζει τα προηγούμενα συμπτώματα. Βέβαιοι πια πως η βλάβη είχε αποκατασταθεί, βγάλαμε φαγητά και μπήκαμε στην καμπίνα για το δείπνο μας.
Ευτυχώς ο καυστήρας δεν χρειαζόταν παρά μόνο λίγα λεπτά για να ζεστάνει τον μικρό χώρο της καμπίνας και έτσι αισθανόμασταν πολύ άνετα βγάζοντας τις βαριές στολές μας.
Αν και αρκετά στριμωγμένοι, πέσαμε σύντομα σε βαθύ ύπνο ενώ τα ξυπνητήρια προγραμματίστηκαν για τις 6 η ώρα το χάραμα.
Ημέρα 25η / Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022
Στίγμα: 61°59΄N 49°40΄W – Paamiut
Στις 06:30΄το πρωί, σηκώναμε την άγκυρα και βγαίναμε αργά αργά από το γαλήνιο απάγκιό μας.
Η ομίχλη δεν έλεγε να διαλυθεί.
Το κρύο πολύ αισθητό.
Θερμοκρασία αέρα -3 °C.
Έξω από την είσοδο του στενού μας όρμου, αυξήσαμε ταχύτητα. Δεν πέρασαν όμως 5 λεπτά και ξαφνικά ο δεξιός κινητήρας σταμάτησε ξανά να λειτουργεί.
Μας έζωσαν μαύρα φίδια.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις, στρέψαμε την πλώρη μας ξανά προς τον απάγκιο ορμίσκο όπου είχαμε διανυκτερεύσει.
Η παγωνιά μούδιαζε τα δάχτυλά μας, αλλά έπρεπε να ξαναδειάσουμε το πρυμνιό ταμπούκι και να επιθεωρήσουμε ξανά τις παροχές καυσίμου.
Μην έχοντας χρόνο για χάσιμο, σκεπτόμενοι πως το πρόβλημα μπορεί να αφορά στο κύριο ρεζερβουάρ του σκάφους, βγάλαμε ένα μακρύ εφεδρικό σωλήνα καυσίμου και δώσαμε απευθείας βενζίνη στον δεξιό κινητήρα από το πολυεστερικό ντεπόζιτο, παρακάμπτοντας όλο το κεντρικό σύστημα τροφοδοσίας.
Τώρα πια, ο κινητήρας δεν είχε κανένα λόγο να μην λειτουργεί.
Η ώρα είχε πάει ήδη 09:30΄.
Προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε στο Paamiut, αλλά τα παγόβουνα και η πυκνή ομίχλη δεν μας επέτρεπαν να καλύπτουμε πολλά μίλια.
Κάποιες φορές νομίζαμε πως αυτά που αντικρίζαμε ήταν κυήματα της φαντασίας μας, τα ονειρευόμαστε.
Ήταν πραγματικά ένα ταξίδι στο τέλος του κόσμου.
Πολλές ώρες ναυσιπλοΐας σε πυκνή ομίχλη, που δεν βλέπεις πέρα από τα 20 μέτρα, ενώ παράλληλα τα παγόβουνα και ιδιαίτερα τα μικρά κομμάτια πάγου καλύπτουν τεράστιες περιοχές, ενώ βρίσκονται σε 2-5 μέτρα απόσταση μεταξύ τους.
Πραγματικά πρωτόγνωρες συνθήκες, σκηνικά που μοιάζουν περισσότερο κινηματογραφικά παρά αληθινά, με αποτέλεσμα να ταξιδεύουμε με 3-7 κόμβους ενώ η αγωνία, το δέος και κάποιες φορές η ανασφάλεια μπλοκάριζαν την σκέψη μας και επηρέαζαν αρνητικά την ψυχολογία μας.
Ξανά λοιπόν στην πορεία μας για Paamiut από όπου μας χώριζαν 30 περίπου ναυτικά μίλια.
Τα παγόβουνα πολλά και η θάλασσα έμοιαζε απροσπέλαστη από τους διάσπαρτους πάγους που γέμιζαν τον ορίζοντά μας.
Η ομίχλη εξακολουθούσε να είναι απίστευτα πυκνή κατά τόπους.
Ήταν φανερό πως δημιουργούνταν από τον ζεστότερο και υγρό αέρα πάνω από τα παγωμένα νερά. Το κρύο, που κατά τη διάρκεια του πρωινού είναι ιδιαίτερα έντονο, προκαλεί συμπύκνωση της υγρασίας σχηματίζοντας μικροσκοπικά σταγονίδια που αιωρούνται στον αέρα.
Αυτή ίσως είναι και η κυριότερη αιτία που σε τούτα τα γεωγραφικά πλάτη η ομίχλη αποτελεί ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο.
Αυτή τη φορά όμως, ήταν φανερό πως κάτι είχε αλλάξει μέσα μου.
Ίσως να ευθύνεται γι' αυτό και η ταλαιπωρία μας με την ατροφία καυσίμου, η οποία με τσάντισε αρκετά. Ήμουν θυμωμένος με την κακή μας τύχη.
Αυτό όμως με έκανε να πεισμώσω ακόμα περισσότερο.
Δεν με ένοιαζε πια η πυκνή ομίχλη.
Με ενοχλούσε αφάνταστα, αλλά δεν με έκανε νευρικό και ανασφαλή πια.
Είχαμε διανύσει τόσα πολλά μίλια με κάθε λογής ομίχλη που πλέον έδειχνε πολύ οικεία στα μάτια μου.
Ήταν πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Το ίδιο και τα παγόβουνα και τα αμέτρητα παγάκια στο διάβα μας.
Ελάττωσα ταχύτητα και αδιαφορούσα για την ομίχλη εστιάζοντας το βλέμμα μου στην πολύ κοντινή γραμμή του ορίζοντα.
Εκεί που η πυκνή ομίχλη ακουμπούσε στη θάλασσα. Αυτό με βοηθούσε πολύ στο να μην χάνεται άσκοπα η ματιά μου και να μην θολώνει τόσο πολύ το οπτικό μου πεδίο μέσα στο ασαφές νέφος της ομίχλης.
Άλλωστε όλα τα εμπόδια βρίσκονταν εκεί.
Στη θολή γραμμή του ορίζοντα.
Κι όσο πύκνωνε η ομίχλη τόσο έκοβα ταχύτητα.
Κάποιες φορές μάλιστα σταματούσα εντελώς το σκάφος, όταν δεν ήμουν βέβαιος για το ποια πορεία έπρεπε να ακολουθήσω ή όταν κάποιος τεράστιος όγκος παγόβουνου αναδυόταν ξαφνικά, σαν φάντασμα, λίγα μόλις μέτρα από την πλώρη μου.
Αισθανόμουν τώρα μια τεράστια οικειότητα και πολύ απλά προσπαθούσα συγκεντρωμένος να βρω τον δρόμο μου.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Τα φώτα πορείας ήταν μονίμως ανοιχτά, όπως και το AIS, ενώ δυο μάτια ήταν διαρκώς καρφωμένα στο ραντάρ που κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι το απόλυτο εργαλείο.
Ήταν τα ίδια μας τα μάτια μέσα στην ομίχλη και τους πάγους.
Η βοήθειά του ήταν πολύ σημαντική και μας γέμιζε με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία.
Για 10 ολόκληρα μίλια ταξιδεύαμε αργά αργά μέσα στην πυκνή ομίχλη και σε μια θάλασσα γεμάτη με παγόβουνα και μικρά κομμάτια πάγου, προϊόντα του πολύ μεγάλου παγετώνα που βρίσκεται στο συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος που διανύαμε.
Ακόμα λίγα μίλια έμεναν έως το Paamiut, από το οποίο και μετά, σχετικά σπάνια θα συναντούσαμε ομίχλη αφού αυτή σχηματίζεται κυρίως στις νοτιότερες ακτές της Γροιλανδίας.
Τελικά, μετά το μεσημέρι, και βέβαια μέσα στην απόλυτη ομίχλη, πλοηγούμασταν ανάμεσα από τα πολυάριθμα νησάκια που βρίσκονται έξω από το λιμάνι του Paamiut.
Κατευθυνθήκαμε πρώτα στο βενζινάδικο που βρίσκεται στον ντόκο για ανεφοδιασμό και έπειτα επιστρέψαμε σε μια από τις πλωτές εξέδρες του στενού λιμανιού.
Λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα υπάρχει ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο-εστιατόριο όπου και διαμείναμε για δυο βράδια.
Ημέρα 26η / Πέμπτη 28 Ιουλίου 2022
Στίγμα: 61°59΄N 49°40΄W – Paamiut
Την ημέρα αυτή, τα προγνωστικά έδειχναν πολύ πυκνή ομίχλη και ανέμους 25 κόμβων.
Αποφασίσαμε λοιπόν να μείνουμε ασφαλείς στην πλωτή μας εξέδρα και να ασχοληθούμε μόνο με την τακτοποίηση και την καθαριότητα του σκάφους.
Αδειάσαμε όλα σχεδόν τα ταμπούκια και απλώσαμε τα πράγματά μας στην εξέδρα όπου ήμασταν πλαγιοδετημένοι. Είχαμε μάλιστα όλο το χρόνο τώρα για να αντικαταστήσουμε πλήρως όλα τα μέρη του συστήματος τροφοδοσίας καυσίμου.
Καθαρίσαμε πολύ καλά το σκάφος και τοποθετήσαμε ξανά την ατέλειωτη πραμάτεια μας μέσα, νοικοκυρεμένα και όμορφα, παρουσία πολλών μικρών παιδιών που μας παρακολουθούσαν με έντονη την περιέργεια ζωγραφισμένη στα μάτια τους.
Ημέρα 27η/28η - Παρασκευή/Σάββατο 29-30 Ιουλίου 2022
Στίγμα: 64°11΄N 51°41΄W – Nuuk
Παρασκευή 07:30΄το πρωί, λύσαμε πρυμάτσες και στρέψαμε την πλώρη μας προς τον Βορρά.
150νμ μάς χώριζαν από το Nuuk, την πρωτεύουσα της Γροιλανδίας.
Εκεί μας περίμεναν οι φίλοι μας, όλο το προσωπικό της Suzuki-Greenland, όπου είχαμε προγραμματίσει να βγάλουμε το σκάφος έξω από το νερό για full service και εξονυχιστικό έλεγχο.
Ήταν η πρώτη μας φορά που ταξιδεύαμε στα νερά της Γροιλανδίας χωρίς ομίχλη, χωρίς επιπλέοντα κομμάτια πάγου, δίχως πλήθος από παγόβουνα.
Μόνο πέντε με δέκα πολύ μεγάλα παγόβουνα, κι αυτά μακριά από την πορεία μας.
Τα πρώτα 80 μίλια κύλησαν πολύ όμορφα, με καθαρό ουρανό και απόλυτη λαδιά.
Τα υπόλοιπα 70 μίλια ήταν αρκετά δύσκολα, με ταχύτητες ανέμων γύρω στους 20 κόμβους οι οποίοι έφτασαν τους 25 λίγα μίλια πριν τον προορισμό μας.
Ήταν όμως νοτιοδυτικοί και ταξιδεύαμε με γαλανούς ορίζοντες.
Όπως ακριβώς προέβλεπε το Windy που είχε γίνει πια ο καλύτερός μας σύντροφος.
Μπορώ να πω πως απολαύσαμε αυτή την πλεύση.
Αλλάζαμε κάθε μια ώρα στο τιμόνι.
Παίζαμε με τα κύματα, αν και κάποιες φορές ήταν ιδιαίτερα μεγάλα, και τρέχαμε άλλοτε φυσιολογικά και άλλοτε με μεγάλες ταχύτητες.
Το χρειαζόμασταν αυτό για να εκτονωθεί λιγάκι η συσσωρευμένη ένταση μέσα μας.
Τελικά, στις 13:00΄η ώρα μπαίναμε στο λιμάνι του Nuuk.
Είχαμε διανύσει 150 ναυτικά μίλια και κάψαμε 555 λίτρα.
Πάνω στον λιμενοβραχίονα στεκόταν ο Kim, ο αντιπρόσωπος της Suzuki. Έπαιρνε φωτογραφίες και ταυτόχρονα μας έκανε σινιάλο να δέσουμε στην μεγάλη πλωτή εξέδρα όπου βρισκόταν το πρατήριο καυσίμων που διαχειριζόταν μάλιστα ο ίδιος.
Μας υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά και μας βοήθησε να πλαγιοδετήσουμε.
Η οργάνωση και η ταχύτητα του Kim ήταν παροιμιώδης.
Σε λιγότερο από μια ώρα, ο γερανός έβγαλε ταχύτατα το σκάφος από το νερό και το μετέφερε γρήγορα στις εγκαταστάσεις της Suzuki που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα.
Φορτώθηκε πάνω σε ένα μεγάλο τρέιλερ και αμέσως μπήκε σε ένα υπέροχο, κλειστό και ασφαλές συνεργείο.
Ακολούθησε καφεδάκι και μια συνοπτική εξιστόρηση του ταξιδιού μας. Αν και το προσωπικό του Kim έπρεπε να σχολάσει στις 6 η ώρα το απόγευμα, έμεινε μαζί μας και όλο μαζί επιδόθηκε σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου για την επισκευή των ζημιών μας και για το πλήρες service των κινητήρων μας.
Ήταν όλοι τους συγκλονιστικοί.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με απόλυτα επαγγελματικό τρόπο που ομολογώ πως μας άφησε άφωνους, ολοκληρώθηκε το service των κινητήρων.
Λάδια, φίλτρα, μπουζί, ανόδια, βαλβολίνες και ενδελεχής έλεγχος των προπελών και των ποδαρικών.
Φαινόταν καθαρά πως οι άνθρωποι αυτοί γνώριζαν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους, και το μόνο που κάναμε ήταν να τους παρακολουθούμε με θαυμασμό.
Την επόμενη μέρα, ενώ το συνεργείο ήταν κανονικά κλειστό, Ο Kim θυσίασε το Σάββατό του που συνηθίζει να το περνά με την οικογένειά του και άνοιξε το συνεργείο.
Φρόντισε να αποκαταστήσει ακόμα και τον χαλασμένο υαλοκαθαριστήρα που τον κουβαλούσαμε έτσι από την Σκωτία περίπου.
Ό,τι και να πούμε είναι λίγο για την τεράστια βοήθεια που μας παρείχε.
Το Σάββατο το μεσημέρι περιηγηθήκαμε στην πρωτεύουσα της Γροιλανδίας που ομολογουμένως μας έκανε πολύ καλή εντύπωση.
Ο Kim μάς ξενάγησε στην μικρή του πόλη και μας έδειξε πολλά ενδιαφέροντα μέρη.
Ήταν μια υπέροχη ημέρα γεμάτη όμορφες εικόνες, μα το κυριότερο από όλα ήταν πως το σκαφάκι και οι κινητήρες μας ήταν απόλυτα έτοιμα για να συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους.
...keep Ribbing!
