Ευτυχώς ο Cris, φορώντας την ειδική πορτοκαλί στολή που σε κρατά στην επιφάνεια του νερού, παρασυρόμενος από τον χείμαρρο, κατάφερε τελικά να γαντζωθεί γρήγορα από την πασαρέλα και να ανέβει ξανά στο σκάφος από την πρύμνη.

Η ώρα είχε όμως περάσει και ένοιωθα πια την απόλυτη εξάντληση.
Ο Carlos βρισκόταν τώρα ακριβώς από πάνω μου. Έδεσε μια πρυμάτσα στο κάγκελο και την κρέμασε δίπλα μου. Προσπαθήσαμε μαζί και τελικά καταφέραμε να φτιάξουμε μια θηλιά την οποία θα χρησιμοποιούσα ως σκαλοπάτι για να ανέβω στο σκάφος.
Σήκωσα με δυσκολία το αριστερό μου πόδι που το ένοιωθα μουδιασμένο από τα παγωμένα νερά.
Το έβαλα μέσα στη θηλιά, αλλά δυστυχώς η θηλιά ήταν πολύ χαμηλά και δεν με βοηθούσε να ανέβω.
Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν εφιαλτικά.
Τραβήξαμε τη θηλιά ψηλότερα, αλλά πάλι ήταν χαμηλά.
Την σηκώσαμε ακόμα ψηλότερα.
Ήταν όμως ήδη πολύ αργά.
Ένιωθα πως δεν είχα πια δυνάμεις να σηκώσω για τρίτη φορά το πόδι μου.
Είχα δυο ευκαιρίες και πήγαν χαμένες.
Τώρα ένιωθα παγωμένα και ασήκωτα τα πόδια μου.
Κρατιόμουν με τα δυο μου χέρια γαντζωμένος από το κάγκελο της καμπίνας και ακούμπησα το κεφάλι μου στον αεροθάλαμο.
Τα χέρια μου ένοιωθα να με εγκαταλείπουν. Έψαχνα να βρω δυνάμεις που όμως δεν υπήρχαν μετά από τρεις μέρες μάχης με τον ωκεανό, κατά τις οποίες δεν κοιμήθηκα παρά ελάχιστες ώρες.
Ήμουν πια βέβαιος πως δεν θα τα καταφέρω.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα πως ήρθε το τέλος.
Έκλεισα τα μάτια μου και σκεφτόμουν την οικογένειά μου.
Ήταν θέμα δευτερολέπτων να εγκαταλείψω.
Να άφηνα το κάγκελο και να έπεφτα στα παγωμένα νερά.

Ο Cris συνέχιζε να ουρλιάζει.
Πήγε πίσω στην πρύμνη του σκάφους και με παρότρυνε να αφήσω το κάγκελο, να πέσω στο νερό και μετά να με πιάσει καθώς θα με παρέσερνε το δυνατό ρεύμα προς την πρύμνη.
Δεν το ήθελα όμως αυτό γιατί φορούσα μπότες, δύο παντελόνια, τρεις ζακέτες fleece και ένα jacket.
Ήμουν σίγουρος πως αν άφηνα το κάγκελο θα πήγαινα κατευθείαν στον πάτο.
Συνέχιζα να κρατιέμαι με νύχια και με δόντια.
Ο Cris συνέχιζε να φωνάζει και να επιμένει να πέσω στη θάλασσα.
Τελικά δεν άντεξα άλλο και άφησα τα χέρια μου.
Έπεσα στο νερό.
Κι ενώ περίμενα να βυθιστώ από το βάρος των μουλιασμένων μου ρούχων, ταυτόχρονα έκανα δυο απεγνωσμένες απλωτές και με όποιες δυνάμεις μου απόμειναν σηκώθηκα και γαντζώθηκα από τη δέστρα της πρύμνης που ήταν πολύ κοντά από την επιφάνεια του νερού.
Ένιωθα πως ήμουν περισσότερο από 200 κιλά.

Ο Cris και ο Carlos ήταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έδιναν κουράγιο, κρατώντας με σφιχτά από τα χέρια.
Ήμασταν όλοι βουρκωμένοι και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτή όλη την τραγωδία που ζούσαμε.
Χωρίς καθόλου δυνάμεις, σχεδόν ψιθυριστά, μουρμούρισα:«δεν μπορώ καν να κουνηθώ, ότι κάνετε θα το κάνετε μόνοι σας».".
Δεν ξέρω πόση ώρα προσπαθούσαν να με ανασύρουν από το νερό.
Μου φάνηκε αιώνας.
Κάποια στιγμή κατάφεραν να με σηκώσουν αρκετά και ένοιωθα πως το σώμα μου κείτονταν στον αεροθάλαμο.
Έμενε τώρα να με πάρουν μέσα στο σκάφος.
Δεν πίστευα πως τα είχαμε καταφέρει.
Οι στιγμές ήταν πολύ έντονες. Η συγκίνηση τεράστια.
Ήταν οι πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μας.
Πεθάναμε ήδη μια φορά σε εκείνα τα σκοτεινά νερά.
Κλαίγαμε όλοι μαζί, ενώ τα πόδια μου ήταν ακόμα στο νερό.

Βάζοντας όλες τους τις δυνάμεις, ο Cris και ο Carlos κατάφεραν τελικά να με ανασύρουν και να με ξαπλώσουν πάνω στα πολυεστερικά ντεπόζιτα.
Μετά από λίγα λεπτά, εγώ και ο Cris μπήκαμε στην καμπίνα ενώ ο Carlos έμεινε στο πιλοτήριο προσπαθώντας να πιλοτάρει το σκάφος με ασφάλεια, πηγαίνοντας σε έναν μικρό όρμο-παγετώνα που απάγκιαζε από τα δυνατά ρεύματα του καναλιού.
Το βάθος του όμως ήταν γύρω στα 300 μέτρα και δεν μας επέτρεπε να ρίξουμε άγκυρα ώστε να χαλαρώσουμε όλοι μαζί.
Το μαρτύριό μας δεν είχε τελειωμό και συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση.
Ο Carlos ήταν αναγκασμένος να πηγαίνει αργά προς τα μπροστά και μετά να κάνει κράτει. Όταν το ρεύμα τον έβγαζε προς το κανάλι, ξαναέβαζε πρόσω και έπειτα ξανά κράτει.

Αυτό γινόταν όλη τη νύχτα.
Εγώ κι ο Cris είχαμε βγάλει όλα μας τα ρούχα, ανάψαμε τον καυστήρα και τρίβαμε τα πόδια και το σώμα μας.

Τρέμαμε ολόκληροι, σαν ψάρια που μόλις τα έχουν πετάξει στο κατάστρωμα.
Ο κίνδυνος υποθερμίας ήταν πλέον ορατός. Σε περίπου είκοσι λεπτά άρχισα να νιώθω καλύτερα αλλά ο Cris είχε ανεβάσει πυρετό ενώ κάθε προσπάθειά του να αρθρώσει μια κουβέντα ήταν αποτυχημένη καθώς τα δόντια του κροτάλιζαν δυνατά με μεγάλη ταχύτητα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την τραγική εικόνα.
Δεν ήταν μόνο το παγωμένο μας σώμα αλλά και το ισχυρό shock που είχαμε υποστεί.
Τον ξάπλωσα με μεγάλη προσπάθεια και τον σκέπασα με όλα τα sleeping bangs που είχαμε.
Τον παρακάλεσα να μην προσπαθεί να μιλάει παρά μόνο να ηρεμήσει και να κοιμηθεί.
Ξάπλωσα κι εγώ δίπλα του. Ένιωθα πολύ καλύτερα αλλά δεν είχα την παραμικρή δύναμη να κουνήσω έστω και για λίγο το σώμα μου.
Έπρεπε να ξεκουραστούμε το συντομότερο δυνατόν ώστε να ξεκουράσουμε τον Carlos που ήταν ολομόναχος στο τιμόνι.
Το μυαλό μας ήταν συνεχώς σε αυτόν που συνέχιζε να παλεύει με την άγρια φύση.
Ευχόμασταν να αντέξει.
Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο τη δεδομένη στιγμή.
Ήταν πολύ εξαντλημένος και φανερά σοκαρισμένος, και οι ζωές μας ήταν ολοκληρωτικά στα δικά του χέρια.
Έπρεπε να τα καταφέρει χωρίς τη δική μας βοήθεια.
Στάθηκε παλληκάρι και για τρεις ολόκληρες ώρες πήγαινε μπρος και πίσω μέσα στο μικρό μας απάγκιο, αποφεύγοντας παράλληλα τους πάγους που ήταν σκορπισμένοι παντού.