Αλόννησος
Σκιάθος
Αλόννησος
Σκιάθος
Σκόπελος
Ολόκληρο το νησί είναι ένα δάσος. Ιδιαίτερα η νότια και η δυτική πλευρά του είναι ένας πραγματικός παράδεισος. Αστραφτερές αμμουδιές, γαλαζοπράσινα νερά και ψηλόκορμα πεύκα που κατηφορίζουν μέχρι την άκρη του κύματος. Ασφαλείς όρμοι για διανυκτέρευση και ταβερνάκια στην ακροθαλασσιά που μας υπόσχονται ονειρεμένες στιγμές.
Όλο αυτό το κομμάτι του νησιού, από το Λουτράκι βόρεια έως τον Στάφυλο νότια, είναι κυριολεκτικά πνιγμένο στο πράσινο. Αντίθετα, στην ανατολική πλευρά του νησιού το τοπίο είναι πιο άγριο και βραχώδες. Άγονες πλαγιές πέφτουν απότομα στη θάλασσα, συνιστώντας μια αλίμενη και αφιλόξενη ακτογραμμή. Εδώ, σκάνε με μανία τα νερά ολόκληρου του βόρειου Αιγαίου.
Όσον αφορά την ενδοχώρα, στα σπλάχνα της κρύβονται ξεχασμένα χωριά και τοπία μαγικά που θα τα ζήλευε και ο πιο ψαγμένος φυσιολάτρης. Αξίζει να πάρουμε τον μοναδικό δρόμο του νησιού που ξεκινά από το λιμάνι της Σκοπέλου στα νοτιοανατολικά και φτάνει έως τη Γλώσσα στα βορειοδυτικά. Η διαδρομή μέσα στην πυκνή βλάστηση και τα ψηλά πεύκα, ανάμεσα από τα οποία η θέα προς τη θάλασσα κόβει την ανάσα, είναι μαγευτική.
Ερημικές αμμουδιές αλλά και παραλίες όπου συνωστίζεται πολύς κόσμος, παραδοσιακά καφενεδάκια αλλά και μπαράκια που παίζουν δυνατή μουσική. Γραφικά ουζερί, μεζεδοπωλεία και ταβέρνες, αυθεντικά ρεμπετάδικα αλλά και μεγάλα κλαμπ που λειτουργούν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι επιλογές στη Σκόπελο είναι πολλές και μπορούν να ικανοποιήσουν επισκέπτες κάθε ηλικίας.
Περίπλους
Ο καιρός εκείνο το πρωινό ήταν θαυμάσιος. Εκμεταλλευτήκαμε αυτή την ευκαιρία, και αφού απολαύσαμε το καφεδάκι μας σ’ ένα από τα παραλιακά μαγαζιά του μεγάλου λιμανιού, αποφασίσαμε να κάνουμε τον περίπλου του νησιού, που δεν ξεπερνά τα 32 ν.μ. Βγήκαμε από το λιμάνι και στρέψαμε την πλώρη μας προς το νοτιά. Περάσαμε ανάμεσα από το ακρωτήρι Κιούρτο και τη βραχονησίδα Αγ. Γεώργιος και πλέοντας πολύ κοντά στην ακτή φτάσαμε σύντομα στον ανοιχτό όρμο του Στάφυλου που βλέπει νοτιοανατολικά.The route through the dense vegetation and tall pine trees, among which the view at the sea is breathtaking, is magnificent.
Αξίζει πραγματικά να δέσουμε για λίγο στο μικρό ντοκάκι, αθέατο ακόμα και από μικρή απόσταση, και να ανέβουμε από τα σκαλιά που είναι σμιλεμένα στον βράχο στο ταβερνάκι που βρίσκεται ακριβώς από πάνω. Η θέα προς τα γαλαζοπράσινα νερά του Στάφυλου είναι μαγευτική. Η ονομασία του όρμου, προέρχεται από τον βασιλιά Στάφυλο της αρχαίας Πεπάρηθου, όπως ονομαζόταν η Σκόπελος. Ο τάφος με το ξίφος του βρέθηκε στη μύτη του ακρωτηρίου που προστατεύει τον ομώνυμο όρμο. Παίρνοντας το μικρό μονοπάτι που βρίσκεται ανατολικά από τον Στάφυλο, βγαίνουμε σε μια πολύ μεγαλύτερη παραλία με ψιλή άμμο, το Βελανιό. Αν προχωρήσουμε αρκετά θα συναντήσουμε ένα σημείο απ’ όπου στάζει από τα βράχια νερό. Εκεί υπήρχε κατά τους ρωμαικούς χρόνους «Βαλανείον», δηλαδή λουτρά από όπου και το όνομα της ακτής. Στο Βελανιό συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος, τις ανάγκες του οποίου εξυπηρετεί ένα ξύλινο αναψυκτήριο που βρίσκεται στο δυτικό άκρο της όμορφης αμμουδιάς. Συνεχίζοντας τη ρότα μας περνάμε από το Δρακοντόσχισμα, όπου κατά την παράδοση ο Αγ. Ρηγίνος σκότωσε τον κακό δράκοντα, και καβαντζάρουμε το σχεδόν επίπεδο ακρωτήρι Βελόνι, που με όψη μακριάς βελόνας σηματοδοτεί το νοτιότερο άκρο του νησιού. Από εδώ και πέρα, η πυκνή βλάστηση που σκαρφαλώνει μέχρι τις κορυφές των βουνών, πάνω από τη γαλήνια θάλασσα, μας χαρίζει συναρπαστικές εικόνες. Ο επόμενος κάβος λέγεται Αμάραντος, γιατί στην άκρη του, πάνω στον χαμηλό βράχο υπάρχουν δυο απομονωμένα πεύκα που αλώβητα από την αρμύρα επιμένουν να αναπτύσσονται. Ξεμυτίζοντας σιγά σιγά από τον μικρό αυτόν κάβο και ακολουθώντας την ακτογραμμή, λίγα μέτρα πιο πέρα συναντούμε ένα από τα ειδυλλιακότερα τοπία του νησιού. Ένας περιορισμένος ορμίσκος που περιβάλλεται από καταπράσινα πεύκα, σχηματίζει μια φυσική λίμνη με μαγευτικά νερά, αποτελώντας ιδανικό μέρος για ξεκούραση και κολύμπι.
Μισό μίλι βορειότερα, βρίσκεται το μαγευτικό λιμανάκι του Αγνώντα. Μια από τις πιο όμορφες γωνιές του Αιγαίου, φωλιασμένη μέσα στις πευκόφυτες πλαγιές που κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα, προσδίδοντάς της ένα εκπληκτικό καταπράσινο χρώμα. Δυό τρία ταβερνάκια στην ακροθαλασσιά, δυό μικρές ξύλινες προβλήτες μπροστά τους και παραδίπλα η μικρή αμμουδιά με τα κρυστάλλινα νερά. Μικρά πολύχρωμα βαρκάκια, άλλα δεμένα στη σειρά, κατά μήκος της προκυμαίας που βρίσκεται στη νότια πλευρά του όρμου, και άλλα αγκυροβολημένα αρόδου, συμπληρώνουν την υπέροχη αυτή θαλασσινή γειτονιά. Όλα εδώ είναι τόσο όμορφα και τόσο λιτά, υποταγμένα στη φυσική αρμονία της μικρής αυτής βάλας. Απέραντη γαλήνη. Μόνο μερικές πάπιες που πλατσουρίζουν στα νερά, προσπαθούν να διαταράξουν την ησυχία αυτού του τόπου. Αυτό όμως που καταφέρνουν είναι να την κάνουν ακόμα πιο έντονη. Καθίσαμε αναπαυτικά στο ίδιο πάντα ταβερνάκι, στο ίδιο πάντα τραπεζάκι πάνω στα λεπτά βότσαλα, πλάι στο κύμα, με το φουσκωτό πέντε μέτρα πιο πέρα, δεμένο προσωρινά στην ξύλινη εξέδρα. Κουβεντούλα, χαλαροί ρυθμοί και ζεστά χαμόγελα, συνοδεύουν τα παγωμένα μας ουζάκια.
Μετά από αρκετές ώρες, ηλιοκαμένοι και αποκαμωμένοι, μετακινηθήκαμε λίγα βήματα παραδίπλα όπου βρίσκεται το μικρό καφέ. Κάτω από την αγαπημένη μας μουριά, που απλώνει τα κλαδιά της σαν μια τεράστια ομπρέλα σκεπάζοντας μεγάλο μέρος της παραλίας, απολαύσαμε το τονωτικό μας καφεδάκι. Αν και στο ίδιο σημείο έχουμε αφιερώσει κατά καιρούς πολλές ώρες χαλάρωσης και ανάπαυσης, οι μαγευτικές εικόνες που γεμίζουν το οπτικό μας πεδίο είναι τόσο ισχυρές, που ποτέ κανένας δεν δείχνει πρόθυμος να κουνηθεί από τη θέση του. Όπως συμβαίνει πάντοτε, έτσι και τώρα, με μεγάλη δυσκολία αποχαιρετήσαμε το υπέροχο λιμανάκι του Αγνώντα, που φροντίζει κάθε φορά να μας γεμίζει με μοναδικά συναισθήματα.
Συνεχίζοντας τη θαλασσινή μας περιπλάνηση, βγαίναμε σιγά σιγά από τον Αγνώντα και αφήσαμε δεξιά μας τον όμορφο και γαλήνιο σαν λίμνη όρμο Λιμνονάρι. Πλέοντας κοντά στις καταπράσινες ακτές που αρχίζουν βαθμιαία να χαμηλώνουν καβατζάραμε το ακρωτήριο Μύτη. Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ο όρμος του Πάνορμου, πνιγμένος κυριολεκτικά στο πράσινο, θυμίζοντας περισσότερο μια μεγάλη λίμνη παρά έναν ακόμα θαλάσσιο κόλπο. Στην βορινή είσοδό του, πλάι στο μικρό ακρωτήρι Αντρίνα, σχηματίζεται μια υπέροχη βοτσαλωτή ακτή όπου υπάρχει ένα μικρό ξύλινο ντοκάκι για να υποδεχθεί τα σκάφη των επισκεπτών του ομώνυμου ξενοδοχείου. Είναι ιδανικό μέρος για όσους συνδυάζουν τις διακοπές με σκάφος και τη διαμονή τους σε ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Προχωρώντας μέσα στον Πάνορμο, στη νότια πλευρά του σχηματίζεται ένας δεύτερος στενός όρμος, ιδανικός για διανυκτέρευση στο σκάφος. Ονομάζεται Μπλώ, παραφθορά της έκφρασης «εν πλω», περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο ξεφόρτωναν κάποτε τα καράβια.
Φτάνοντας στο μυχό του Πάνορμου, μας υποδέχεται μια μεγάλη παραλία στρωμένη με βότσαλα, κατά μήκος της οποίας υπάρχουν λίγα χαμηλά σπιτάκια και μαγαζάκια στη σειρά. Τα υπέροχα βαθυγάλαζα νερά του όρμου, ο οποίος είναι από τους ομορφότερους του νησιού, φιλοξενούν πολλούς λουόμενους κάθε καλοκαίρι.
Βγαίνοντας από τον μαγευτικό όρμο του Πάνορμου, ακριβώς πίσω από τον μικρό κάβο της Αντρίνας, απλώνεται η μεγάλη και πανέμορφη παραλία της Μηλιάς που συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Είναι ίσως η δημοφιλέστερη ακτή της Σκοπέλου, υπάρχει όμως χώρος για όλους, ενώ το μικρό ξύλινο μπαράκι καταμεσής της παραλίας αναλαμβάνει να ξεδιψάσει τους επισκέπτες. Από εδώ και πάνω, ξεκινά μια σειρά από μικρές και συνήθως ερημικές αμμουδιές, φωλιασμένες μέσα στην πυκνή βλάστηση και τα ψηλόκορμα πεύκα που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Ένας μικρός παράδεισος με σμαραγδένια νερά απλώνεται σε μήκος ενός περίπου μιλίου, που μας υποχρεώνει να σταθούμε και να κολυμπήσουμε σε κάθε γωνιά του. Η ομορφιά του τοπίου συμπληρώνεται από τις μικρές βραχονησίδες που βρίσκονται ακριβώς απέναντι, με εξέχουσα την καταπράσινη νησίδα Δασιά που την κυκλώνουν κρυστάλλινα νερά με υπέροχα χρώματα.
At the end of this small chain of sandy beaches, we find the small seaside village Elios, isolated and forgotten by tourism, even when Skopelos is drowned with people.
Στο τέλος της μικρής αυτής αλυσίδας αμμουδιών, συναντούμε το μικρό παραθαλάσσιο χωριό Έλιος, απομονωμένο και ξεχασμένο από τον τουρισμό, ακόμα και τις περιόδους που ολόκληρη η Σκόπελος είναι πνιγμένη από κόσμο. Το μέχρι πρότινος μικρό και στενάχωρο αλιευτικό καταφύγιο μετατράπηκε σε μια μεγάλη μαρίνα, η οποία μπορεί να φιλοξενήσει ακόμα και μεγάλα σκάφη αναψυχής. Σίγουρα αξίζει να διανυκτερεύσουμε εδώ απολαμβάνοντας την απόλυτη ησυχία του τόπου. Σπάνια θα συναντήσουμε κάποιους ηλικιωμένους κυρίως, να κάνουν τη βόλτα τους στο φαρδύ τσιμεντοστρωμένο χώρο που περιβάλλει το λιμανάκι, ενώ στη μοναδική καφετέρια που βρίσκεται λίγο πιο πέρα, μερικές παρέες μόνο, σου θυμίζουν πως τούτος ο τόπος δεν είναι τελείως έρημος. Λίγο μετά την είσοδο της μαρίνας υπάρχει ξεχωριστός χώρος όπου μπορούμε να πλαγιοδετήσουμε και να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα και πάγο, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται μια λιθόκτιστη βρύση από όπου μπορούμε να γεμίσουμε τα τεπόζιτά μας. Συνεχίζοντας την πορεία μας βορειότερα, περνώντας με προσοχή από τα αβαθή που βρίσκονται μπροστά μας, στα δυο ναυτικά μίλια βρίσκεται το Λουτράκι. Αποτελεί το δεύτερο λιμάνι του νησιού, με πολύ ελεύθερο χώρο για να δέσουμε. Όμορφος παραθαλάσσιος οικισμός, κτισμένος στα ερείπια της αρχαίας Σελινούντας, επίνειο σήμερα της Γλώσσας που βρίσκεται ψηλά, σκαρφαλωμένη στις καταπράσινες πλαγιές.
Στην ανατολική πλευρά του νησιού
Τρία μίλια πιο πάνω, καβαντζάρουμε το ακρωτήρι Γουρούνι, με τον επιβλητικό πέτρινο φάρο και περνάμε στην ανατολική πλευρά του νησιού. Το τοπίο αλλάζει και γίνεται πιο άγριο και αφιλόξενο, καθώς οι υπήνεμοι όρμοι δίνουν τη θέση τους στα απόκρημνα βράχια που φέρουν έντονα τα σημάδια της μανίας των βοριάδων. Και εδώ όμως δεν λείπουν οι όμορφες ακτές, που διαδέχονται η μία την άλλη, απαραίτητη όμως προυπόθεση για να τις επισκεφθούμε και να τις χαρούμε είναι να επικρατεί άπνοια. Σε μια απόσταση μόλις τριών ναυτικών μιλίων, από το ακρωτήρι Γουρούνι έως τον διάσημο πλέον βράχο του Άη-Γιάννη, βρίσκεται το πιο ανεξερεύνητο κομμάτι του νησιού που αξίζει πραγματικά να το ανακαλύψουμε.
Μετά τον κάβο Γουρούνι ξετυλίγεται μπροστά μας ένας ανοιχτός όρμος, μέσα στον οποίο φιλοξενούνται πέντε όμορφες παραλίες. Πιο εντυπωσιακές από αυτές είναι του Περιβολιού και της Πεθαμένης, με πολύ ψιλά βότσαλα και καταπράσινα νερά. Ιδανικές γι αυτούς που ψάχνουν ηρεμία και απομόνωση, αν και τελευταία συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, μιας και κοντά καταλήγει δρόμος που ξεκινά από τη Γλώσσα.
Για να τις παρατηρήσουμε όμως πρέπει να πλέουμε με χαμηλή ταχύτητα κοντά στην ακτογραμμή. Χρειάζεται προσοχή, γιατί υπάρχουν πολλές ξέρες και ύφαλοι στην περιοχή που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας.
Αμέσως πιο κάτω, ανοίγεται ακόμη ένας μεγάλος όρμος που φτάνει έως το βράχο του Άη Γιάννη. Και εδώ συναντούμε πολλές μικρές και ερημικές παραλίες. Καθώς εδώ δεν υπάρχει πρόσβαση από τη στεριά, μπορούμε να τις απολαύσουμε ακόμη και στα μέσα της θερινής περιόδου. Πιο όμορφη είναι η παραλία του Κεραμωτού, η οποία αναγνωρίζεται εύκολα από τις δύο μικρές και χαμηλές σπηλιές που βρίσκονται στη βορινή πλευρά της. Λίγο πριν φτάσουμε στον βράχο του Άη Γιάννη θα συναντήσουμε τον πολύ μικρό και κλειστό όρμο Σπηλιά. Μία πολύ μικρή νησίδα «κλείνει» την είσοδό του, αφήνοντας δεξιά κι αριστερά δύο στενά περάσματα. Για λόγους ασφαλείας προτιμήστε το βορινό πέρασμα για να μπείτε στον καλά κρυμμένο ορμίσκο. Η μικρή βοτσαλωτή παραλία που βρίσκεται στο μυχό του καθώς και ο βυθός που είναι γεμάτος με πέτρες μπορεί να μην μας εντυπωσιάσουν, η συνολική εικόνα όμως του ορμίσκου και της νησίδας που κρύβει την είσοδό του σίγουρα είναι πολύ όμορφη.
Βγαίνοντας από τη Σπηλιά και στρέφοντας την πλώρη μας προς το νότο, στην κορυφή ενός ψηλού βράχου σχεδόν αποκομμένου από τη στεριά, δεσπόζει επιβλητικά το εκκλησάκι του Άη-Γιάννη. Με τη φήμη του να έχει εξαπλωθεί στα πέρατα του κόσμου, αφού εκεί γυρίστηκαν πολλές σκηνές από την πρόσφατη ταινία «Mamma Mia», αποτελεί πλέον έναν πολύ δημοφιλή προορισμό. Στη νότια πλευρά του βράχου σχηματίζεται ένας ανοιχτός κόλπος που απαγκιάζει αρκετά από τους βοριάδες. Εδώ μπορούμε να προσεγγίσουμε, όταν βέβαια δεν λυσσομανούν τα μελτέμια.
Δεν υπάρχει κάποιο ντοκάκι για να δέσουμε, οπότε για να βγούμε στη στεριά θα χρειαστεί να κολυμπήσουμε για λίγα μέτρα. Αν πάλι δεν θέλουμε να βραχούμε και έχουμε διάθεση για μικρές αναρριχήσεις, μπορούμε να δέσουμε στο μικρό βράχο που προεξέχει προς τη θάλασσα και βρίσκεται ακριβώς κάτω από το εκκλησάκι. Έτσι πράξαμε κι εμείς και αφού σκαρφαλώσαμε στα πρώτα μεγάλα βράχια, περπατήσαμε για λίγα μέτρα πάνω στις μεγάλες πέτρες της ακτής και σύντομα βγήκαμε στα λιθόστρωτα πλέον σκαλιά, που ανηφορίζουν προς την κορυφή του βράχου. Πλησιάζοντας στη ρίζα της δυτικής πλευράς του βράχου, τα σκαλοπάτια συνεχίζουν προς τα πάνω με κατακόρυφη κλίση, προσφέροντάς μας ένα συναρπαστικό θέαμα. Όσο ανεβαίνουμε τόσο συγκλονιστικότερο γίνεται το θέαμα. Φτάνοντας στον μικρό περίβολο της εκκλησιάς, σταθήκαμε για λίγες ανάσες ξεκούρασης κάτω από την τεράστια ελιά, όπου είναι κρεμασμένο και το μικρό καμπαναριό. Όπου κι αν ρίξουμε το βλέμμα μας, οι εικόνες που αντικρίζουμε είναι μαγευτικές. Στα δυτικά μας, απλώνονται εντυπωσιακά οι καταπράσινες πλαγιές των ανατολικών ακτών της Σκοπέλου. Στο νότο, διακρίνουμε καθαρά το στενό Σκοπέλου-Αλοννήσου, ενώ ανατολικά, ο ορεινός όγκος της Αλοννήσου γεμίζει τον οπτικό μας ορίζοντα. Και βέβαια, πολλά μέτρα κάτω από τα πόδια μας, εκεί που ο κάθετος βράχος συναντά τα μαγευτικά γαλαζοπράσινα νερά, το θέαμα κόβει την ανάσα. Για αρκετή ώρα θαυμάζαμε την απεριόριστη θέα, αφουγκραζόμενοι την απόλυτη γαλήνη του τόπου, που μας χαρίζει πάντοτε μοναδικές στιγμές και μας αφήνει βυθισμένους στην άγρια ομορφιά μιας μεγαλειώδους μοναχικότητας. Με τον ήλιο να βρίσκεται ακόμα ψηλά στον ορίζοντα, αφήναμε στην πρύμνη μας τον βράχο Άη Γιάννη, το βλέμμα μας όμως ήταν ακόμα στραμμένο προς τα εκεί.
Μέσα στον κόλπο του Άη Γιάννη υπάρχουν δύο πολύ όμορφες αμμουδιές με υπέροχα καταπράσινα νερά. Μπορούμε να φουντάρουμε εδώ και να απολαύσουμε το κολύμπι μας με φόντο το εκκλησάκι ψηλά στο βράχο.
Πολύ κοντά, σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου, μέσα σε μια μικρή εσοχή της στεριάς συναντούμε την ωραιότερη ίσως ακτή των Σποράδων. Τα απότομα λευκά βράχια, η παραλία που είναι στρωμένη με εκπληκτικά ψιλά βότσαλα και κυρίως η διαύγεια των νερών που θυμίζουν πισίνα συνιστούν μια μαγευτική εικόνα που σπάνια θα βρούμε σε ολόκληρο το Αιγαίο. Αν ήμαστε τυχεροί και η θάλασσα είναι ναρκωμένη, πολύ δύσκολα θα αποχωριστούμε αυτό το μέρος.
Κατηφορίζοντας προς το λιμάνι της Σκοπέλου συναντούμε έναν πολύ όμορφο στενόμακρο ορμίσκο, ο οποίος φιλοξενεί τη δημοφιλή ακτή Γλυστέρι. Εδώ φτάνει δρόμος και η βοτσαλωτή παραλία κατακλύζεται από κόσμο. Μπαίνοντας σιγά-σιγά στον κόλπο που φιλοξενεί το λιμάνι, αφήσαμε δεξιά μας την ακτή Γλυφονέρι, ενώ ήδη άρχισαν να διακρίνονται καθαρά τα ασβεστωμένα παραδοσιακά σπίτια της Χώρας με τις κόκκινες κεραμοσκεπές, σηματοδοτώντας το κλείσιμο του υπέροχου περίπλου μας.
Το σούρουπο μάς βρήκε στα λιθόστρωτα δρομάκια της Χώρας ανάμεσα στις υπέροχες ευωδιές που ανέδιδαν τα πολυάριθμα λουλούδια που τη στολίζουν, με τα μαγαζάκια στη σειρά να δέχονται πολύ κόσμο που συνωστιζόταν ψάχνοντας για όμορφα αναμνηστικά.
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ
- Για όσους προτιμούν ήσυχες διακοπές, η νέα μαρίνα του Έλιου αποτελεί πολύ καλή επιλογή: - Απόλυτα προστατευμένη από τα μελτέμια, βρίσκεται μια ανάσα από το ομορφότερο κομμάτι της Σκοπέλου και δίνει τη δυνατότητα εύκολου ανεφοδιασμού σε καύσιμα και νερό.
- Αν επιλέξουμε για διανυκτέρευση τον Πάνορμο, πρέπει να γνωρίζουμε πως, αν βγάλει μαίστρο, τότε ο έντονος κυματισμός μέσα στον όρμο θα μας δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. Είναι προτιμότερο να αγκυροβολήσουμε στον ορμίσκο Μπλω, που βρίσκεται μέσα στον κόλπο του Πανόρμου.
- Πολύ καλή επιλογή ορμητηρίου αποτελεί και το γραφικό λιμανάκι του Αγνώντα, το οποίο προσβάλλεται μόνο από δυτικούς ανέμους. Πέρα από τα ταβερνάκια της ακτής, υπάρχουν λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια και ένα μικρό παντοπωλείο για να προμηθευτούμε τα απαραίτητα.
- Αν πάλι προτιμάμε την ασφάλεια του λιμανιού, μπορούμε να επιλέξουμε το Λουτράκι που βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού. Είναι το δεύτερο λιμάνι της Σκοπέλου, με εξασφαλισμένη ησυχία και διαθέτει όλα τα απαραίτητα. Κατευθυνθείτε στην πλωτή προβλήτα που βρίσκεται στο μέσο περίπου του μεγάλου λιμανιού.
- Αναμφισβήτητα η ομορφότερη πλευρά της Σκοπέλου είναι η δυτική, η οποία μάλιστα απαγκιάζει από τα μελτέμια. Μην λησμονήσετε όμως και την πιο άγρια και ανεξερεύνητη ανατολική πλευρά, η οποία κρύβει πολλές εκπλήξεις. Αρκεί να επιλέξετε μια μέρα απόλυτης νηνεμίας.
...keep Ribbing!
