The long passage to Greenland and our appointment with death
Το μεγάλο πέρασμα στη Γροιλανδία και το ραντεβού μας με τον θάνατο
Orkney Islands – Faroe Islands – Iceland
Orkney Islands – Faroe Islands – Iceland
The long passage to Greenland and our appointment with death
Το μεγάλο πέρασμα στη Γροιλανδία και το ραντεβού μας με τον θάνατο
Orkney Islands – Faroe Islands – Iceland
Orkney Islands – Faroe Islands – Iceland
του Θωμά Παναγιωτόπουλου

Με πολύ δυνατούς και εξαντλητικούς ρυθμούς καταφέραμε να καλύψουμε πολλά μίλια σε λίγες μόνο μέρες. Ήταν ένας μαραθώνιος, ένας πραγματικός άθλος με τα χαμηλά βαρομετρικά να μας «κυνηγούν» αδιάκοπα.

Είχαμε καταφέρει να κροσάρουμε τις χειρότερες θάλασσες με τις πλέον κακές καιρικές συνθήκες.
Άναρχα, τεράστια και κατάπλωρα κύματα, επώδυνα μίλια, ολοήμερες πλεύσεις.
Ήταν τόσο σκληρές θάλασσες που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναταξιδέψουμε με τέτοιους καιρούς αλλά να περιμένουμε όσο κι αν χρειαστεί για τις ευνοϊκότερες δυνατόν συνθήκες κάθε φορά.

Φωλιασμένοι στο υπέροχο ναυπηγείο της Rafnar είχαμε την ευκαιρία για γενική ανασυγκρότηση.
Απλώσαμε όλα τα ρούχα μας για στέγνωμα και αμέσως ξεκινήσαμε την αποκατάσταση των ζημιών στο σκάφος.
Ενώ δεν ήταν προγραμματισμένο, προχωρήσαμε σε αλλαγή βαλβολινών καθώς ανησυχούσα ιδιαίτερα για την μεγάλη καταπόνηση των ποδαρικών τόσο από τα πολλά φορτία μας όσο και από το συνεχές ορτσάρισμα και τα ισχυρά ρεύματα.

ΗΜΕΡΕΣ 11η-18η / 13-20 Ιουλίου 2022
Στίγμα: 64°09΄N 21°56΄W – Reykjavik

Οι μέρες της απόγνωσης και της αφόρητης πίεσης!
Το σκάφος μπορεί να ήταν απόλυτα ασφαλές μέσα στο ναυπηγείο, δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και σε εμάς.
Η απαισιοδοξία και η απογοήτευση είχαν φωλιάσει για τα καλά μέσα μας. Ζούσαμε την εβδομάδα του διαβόλου. Μια πολυήμερη αναμονή διαφαινόταν μπροστά μας η οποία μάς σκότωνε αργά και βασανιστικά.

Τις επόμενες μέρες λοιπόν τα αλλεπάλληλα χαμηλά βαρομετρικά δημιουργούσαν απαγορευτικές συνθήκες για το κρασάρισμά μας στη Γροιλανδία.
Σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη ο καιρός του Ατλαντικού ωκεανού επηρεάζεται σχεδόν αποκλειστικά από το Ισλανδικό χαμηλό βαρομετρικό (Icelandic Low). Το Icelandic Low σχηματίζεται ανάμεσα στην Ισλανδία και τη νότια Γροιλανδία και είναι ακραία έντονο κατά την περίοδο του χειμώνα. Το καλοκαίρι είναι πιο ήπιο, γεννά ανέμους που σπάνια ξεπερνούν τους 35 κόμβους, και χωρίζεται σε δυο επιμέρους χαμηλά βαρομετρικά. Ένα στο Davis Strait και ένα δυτικά της Ισλανδίας. Είναι μάλιστα τόσο συχνό που χαρακτηρίζεται ως semi-permanent low. Συνήθως το συναντούμε μεταξύ 60ου και 65ου παραλλήλου, κινείται ανατολικά και δημιουργεί πολύ σκληρές θάλασσες.

Για τις επόμενες 8 ημέρες ο ωκεανός έβγαζε φίδια.

Ακόμα όμως κι όταν έβρισκα κάποια τραβηγμένα παράθυρα καιρού, σκόνταφτα πάνω στο παγωμένο Tasiilaq. To Tasiilaq ήταν ο επόμενος σταθμός μας, στα 400νμ δυτικότερα. Επέμενε όμως να είναι πεισματικά αποκλεισμένο από τους πάγους. Μεγάλη έκταση γύρω από το λιμάνι του ήταν κατακόκκινη σύμφωνα με τα code eggs των χαρτών συγκέντρωσης πάγου. Αυτό σήμαινε πως η θάλασσα ήταν «παγωμένη» τριγύρω από το Tasiilaq και μόνο παγοθραυστικό θα μπορούσε να την διασχίσει.
Γεγονός σπάνιο για την εποχή αλλά όπως μας είπαν, ο εφετινός χειμώνας ήταν ιδιαίτερα βαρύς και έτσι θα αργούσαν να λιώσουν οι πάγοι.
Όταν μάλιστα επικοινώνησα με τις τοπικές αρχές του Tasiilaq για αμεσότερη πληροφόρηση, μου είπαν πολύ χαρακτηριστικά: «σας παρακαλούμε μην δοκιμάσετε καν να ξεκινήσετε γιατί ήδη προσπαθούμε να διασώσουμε τα πληρώματα δύο ιστιοπλοϊκών που αποκλείστηκαν στους πάγους. Δεν έχουμε χρόνο για άλλες διασώσεις…»

Όσο κι αν πίεζα το μυαλό μου δεν υπήρχε καμιά διέξοδος.
Η ψυχολογία μας στα τάρταρα.
Συναισθήματα απερίγραπτα.
Απότομο φρενάρισμα μετά από 10 μέρες συνεχούς δράσης και πλεύσης.
Η αναμονή αυτή μας σκότωνε βαθιά.
Τη μια μελετούσα τους ανέμους και την άλλη την συγκέντρωση πάγων στις ανατολικές ακτές της Γροιλανδίας.
Δεν ήταν όμως μόνο οι ισχυροί άνεμοι και το αποκλεισμένο Tasiilaq που έτσι ή αλλιώς μπλοκάρισαν την αποστολή μας.
Οι καιρικές συνθήκες σε τούτα τα μέρη αλλάζουν αστραπιαία και κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει που θα τον βρει η επόμενη μέρα. Ο Κωνσταντίνος με μεγάλη στενοχώρια αποφάσισε να επιστρέψει αεροπορικώς στην Αθήνα αφού ήταν αδύνατο να προσεγγίσουμε την Γροιλανδία την προγραμματισμένη μέρα, από όπου και είχε κανονιστεί η επιστροφή του.

Έμεινα παντελώς μόνος λοιπόν με το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί από τους άπειρους αλλά χωρίς αποτέλεσμα συνδυασμούς που επιχειρούσα να κάνω ώστε να βρω κάποια λύση.
Και οι προβληματισμοί συνεχιζόντουσαν.
Το αεροδρόμιο στο Nuuk της Γροιλανδίας θα παρέμενε κλειστό μέχρι τα τέλη του Ιούλη λόγω πυκνής ομίχλης. Εκεί όμως, στις 20 Ιουλίου, θα προσγειωνόταν ο Cristiano και ο Carlos σύμφωνα με το πρόγραμμά μας. Ακόμα όμως κι αν γινόταν η πτήση τους κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει που θα βρισκόμουν εγώ.
Το πιο πιθανό ήταν να μην βρεθούμε ποτέ μεταξύ μας.
Μπροστά στα τεράστια αδιέξοδα, ανήμπορος να βρω λύσεις, αποφάσισα όσο ήταν δυνατόν να πάψω να σκέφτομαι. Αφέθηκα λοιπόν για δυο μέρες, μέχρι να καθαρίσει το μυαλό μου, και ασχολιόμουν μόνο με τις εργασίες στο σκάφος ενώ τα απογεύματα οργανώναμε απογευματινές εκδρομές με τους τοπικούς μας φίλους.
Η πίεση όμως ήταν τεράστια.
Το βάρος στους ώμους μου αβάσταχτο.

Αυτό που θεώρησα πιο σημαντικό ήταν πρώτα από όλα να καταφέρω να συναντηθώ με το πλήρωμά μου. Επικοινώνησα αμέσως με τον Cristiano και τον Carlos και τους πρότεινα να ξεχάσουν το Nuuk και να έρθουν στο Reykjavik στις 20 του μηνός.
Ήταν ο μόνος σίγουρος τρόπος για να βρεθούμε όλοι μαζί.
Αφού βρέθηκε λοιπόν ο τρόπος να συγκεντρωθούμε ως πλήρωμα, συνέχισα να ψάχνω τρόπο να συνεχίσουμε την αποστολή μας. Όλα όμως πίεζαν ασφυκτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Άρχισα να σκέφτομαι να επιχειρήσουμε τον περίπλου της Ισλανδίας αλλάζοντας εντελώς το πρόγραμμά μας.
Να ξεχνούσα όμως τον Αρκτικό Κύκλο;
Ήταν κι αυτό αδύνατο και να το φανταστώ ακόμα.

Δεν θυμάμαι ποτέ να ένοιωσα τόσο τρομακτική πίεση και ένταση μέσα μου.
Κινδύνευε ολόκληρη η αποστολή και θα πήγαιναν χαμένοι όλοι οι κόποι μας.
Αυτό όμως δεν θα το δεχόμουν σε καμιά περίπτωση.
Έπρεπε για δεύτερη φορά να πάρω μια μεγάλη απόφαση: να σταματήσουμε εδώ, να αλλάξουμε εντελώς το πρόγραμμα και να κάνουμε τον περίπλου της Ισλανδίας ή να επιμένουμε στην επίτευξη του πρωταρχικού μας στόχου;
Όλα έδειχναν πως έπρεπε να τα παρατήσουμε. Ήξερα όμως πολύ καλά πως δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση.
Δεν υπήρχε καμιά απολύτως περίπτωση να κάνω πίσω και να τερματίσω την αποστολή μας εδώ.

Άπλωνα ξανά και ξανά τους χάρτες στο τραπέζι με το βλέμμα μου κολλημένο στις ακτές της Γροιλανδίας.
Περιμένοντας την άφιξη του πληρώματος, χάραζα πορείες, μελετούσα τον καιρό και τις συγκεντρώσεις του πάγου ψάχνοντας αγωνιωδώς την ευκαιρία μας. Διαγράφοντας το Tasiilaq ως προορισμό, η μόνη λύση ήταν να προσεγγίσουμε το Cristian Sud –ένα φιόρδ 50 ναυτικών μιλίων- στη νότια Γροιλανδία και μέσα από αυτό να περάσουμε στις δυτικές ακτές της Γροιλανδίας, στο Nanortalik. 750 ναυτικά μίλια δρόμος, τα 650 από τα οποία στον ανοιχτό ωκεανό.
Η αυτονομία μας σε καύσιμα όμως δεν ήταν αρκετή.
Διαπιστώνοντας πως το Cristian Sud ήταν ελεύθερο από πάγους, άρχισα να υπολογίζω τα καύσιμα που χρειαζόμασταν και να ψάχνω για τα ανάλογα έξτρα ντεπόζιτα που θα φορτώναμε στο σκάφος.
Το μέγιστο των καυσίμων που μπορούσαμε να έχουμε στο σκάφος ήταν 2.900 λίτρα. Υπολογίζοντας όμως μια μέση κατανάλωση 4 με 4,5 λίτρα ανά μίλι δεν μου έβγαινε η εξίσωση.
Η λύση ήταν μία και μοναδική.
Γνώριζα πολύ καλά, από την περίοδο των δοκιμών, πως ακόμα και με 3 τόνους βάρος η κατανάλωση κυμαινόταν από 2,7 με 3 λίτρα ανά μίλι μόνο όταν η ταχύτητά μας δεν ξεπερνούσε τους 8 κόμβους.
Άρχισα λοιπόν τους υπολογισμούς.
Πήρα μολύβι και χαρτί.
24 ώρες με 8 κόμβους σημαίνει 192 μίλια και 600 λίτρα περίπου καύσιμα.
Τα υπόλοιπα 450 μίλια μέχρι το Cristian Sud μπορούσαν να καλυφθούν με άλλες 15 ώρες πλεύσης, με ταχύτητες 28 με 32 κόμβους και μέση κατανάλωση 4 λίτρα ανά μίλι. Έτσι μας έμεναν και ακόμα 500 λίτρα για τα τελευταία 100 μίλια έως το Nanortalik όπου μπορούσαμε να ανεφοδιαστούμε σε καύσιμα.
Για να ισχύσουν όμως τα παραπάνω χρειαζόμασταν δυο μέρες με καλές καιρικές συνθήκες ή τουλάχιστον να έχουμε το πρώτο 24ωρο με καλή θάλασσα ώστε να μπορούμε να ταξιδεύουμε με 8 κόμβους με την υπολογισμένη κατανάλωση.


Το ρίσκο μεγάλο.
Δεν υπήρχε όμως άλλη επιλογή.

Το ανάλογο παράθυρο καιρού που έψαχνα φαινόταν στις 21 Ιουλίου. Αμέσως μετά την άφιξη του πληρώματος έπρεπε να σαλπάρουμε.
Τα πάντα ήταν ρευστά αλλά τώρα υπήρχε ελπίδα.

Κάθε μέρα που ξημέρωνε, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μελετάω χάρτες, ανέμους, πάγους, καύσιμα… ελπίζοντας αλλά και θωρακίζοντας την ασφάλειά μας σε περίπτωση που κάτι στράβωνε.
Ύστερα πήγαινα για εργασίες στο σκάφος στο ναυπηγείο της Rafnar μέχρι το μεσημέρι και το απόγευμα παρέα με τον Βαγγέλη και τον Νικόλα οργανώναμε εκδρομές στην ενδοχώρα. Πραγματικά δεν ξέρω τι προβλήματα θα είχαμε χωρίς την τεράστια συμβολή τόσο των ανθρώπων της Rafnar που μας παραχωρούσαν ότι χρειαζόμασταν για το σκάφος όσο και των φίλων μας που φρόντιζαν να περνάμε όμορφα απαλύνοντας και αντισταθμίζοντας την πολύ κακή μας διάθεση. Τα λόγια είναι πολύ λίγα για να εκφράσω την βαθιά ευγνωμοσύνη μου.


Περιπλανώμενοι στην Ενδοχώρα της Ισλανδίας

Η χώρα των Geysir (θερμοπήδακες), των απίθανων γεωλογικών σχηματισμών, των ηφαιστείων, των καταρρακτών, των λιμνών, των παγετώνων και των μεγάλων κινηματογραφικών παραγωγών.
Η Ισλανδία είναι ένα συναρπαστικός προορισμός με έναν ανεκτίμητο θησαυρό ποικίλων φυσικών τοπίων που σου κόβουν την ανάσα, εντελώς διαφορετικών το ένα από το άλλο, που χρειάζονται πολλές μέρες για να τα επισκεφθούμε.

Reykjavík

Πρώτα από όλα περιπλανηθήκαμε στους κεντρικούς δρόμους του Reykjavik για να εισπράξουμε λίγη από την υπέροχη αύρα της μικρής αυτής πολύχρωμης πόλης. Υπέροχα κτίρια, μοντέρνα αρχιτεκτονική, όμορφοι δρόμοι, μοναδικές γειτονιές και χαλαροί ρυθμοί.
Μπορεί να θεωρείται μια από τις ακριβότερες πόλεις στην Ευρώπη, η ποιότητα ζωής όμως που σου προσφέρει είναι παραδειγματική.
Πήραμε τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στον εντυπωσιακό Λουθηρανικό ναό Hallgrimur, το καμπαναριό του οποίου φτάνει στα 74,5μ ύψος μοιάζοντας να διατρυπά τον ουρανό.
Αποτελεί αξιοθέατο μοναδικής αρχιτεκτονικής που δεσπόζει επιβλητικά από κάθε σημείο καθώς είναι το ψηλότερο κτίριο της πόλης.

Καταρράκτης Gullfoss – Ο χρυσός καταρράκτης

Ένα από τα συναρπαστικότερα τοπία της χώρας και ίσως ο εντυπωσιακότερος από τους πολλούς καταρράκτες της Ισλανδίας.
Τα νερά του πέφτουν σε δύο επίπεδα από συνολικό ύψος 21 μέτρων για να καταλήξουν στο εξίσου εντυπωσιακό φαράγγι του ποταμού Hvita που μετρά πολλές δεκάδες μέτρων ύψους.
Αψηφώντας το spray νερού που εκτοξεύεται πολλά μέτρα μακριά, πλησιάσαμε πολύ κοντά νοιώθοντας την τεράστια ορμή και την απίστευτη δυναμική των νερών του.

The Blue Lagoon

H γαλάζια λίμνη είναι ένα μοναδικό στον κόσμο γεωθερμικό spa, στη νοτιοδυτική Ισλανδία λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Reykjavik.
Ένα παραδεισένιο μέρος, με απίστευτες αποχρώσεις από το διοξείδιο του πυριτίου, που προσελκύει εκατομμύρια τουριστών.
Η ξενοδοχειακή μονάδα που υπάρχει στο κέντρο της λίμνης είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το περιβάλλον και προσφέρει μοναδικές εμπειρίες στους επισκέπτες της.

Θερμοπίδακας Γκέιζερ - Geysir

Η Ισλανδία είναι η χώρα εκατοντάδων θερμοπηγών, με το μεγαλύτερο αριθμό από θερμοπίδακες στην Ευρώπη.
Οι θερμοπίδακες είναι ένα είδος θερμών πηγών που, περιοδικά, «εκρήγνυνται» και εκτοξεύουν στήλες θερμού νερού. Oνομάζονται και Γκέιζερ, από την ονομασία του μεγαλύτερου θερμοπίδακα στην Ισλανδία.
Αρκεί να περιμένετε λίγα λεπτά για να θαυμάσετε τις υδάτινες εκρήξεις που δημιουργούν πίδακες ατμών που φτάνουν σε μεγάλο ύψος.

Κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες στην Ισλανδία.
Με συναισθήματα ανάμικτα.
Από τη μια υπέροχες στιγμές με τους τοπικούς φίλους που φρόντιζαν να αποφορτίζουν τις σκέψεις μου με παράλληλες επισκέψεις σε υπέροχα σημεία της Ισλανδίας, από την άλλη με απίστευτες στιγμές αγωνίας και έντασης γιατί το μυαλό μου ήταν συνέχεια εκεί: να βρω τρόπο για να περάσουμε απέναντι.

Έτσι έφτασε η πολυπόθητη 20η Ιουλίου.
Από το πρωί ρίξαμε το σκάφος στο νερό και γέμιζα καύσιμα από το μοναδικό πρατήριο του Reykjavik που βρίσκεται στον ντόκο.
Αφού γέμισαν τα κύρια ντεπόζιτα του σκάφους, άρχισα να φουλάρω τα εύκαμπτα που ήταν πάρα πολλά.
2900 λίτρα στο σύνολο.
Το απόγευμα ήρθαν στη μαρίνα ο Cris και ο Carlos, απευθείας από το αεροδρόμιο. Έπιασαν αμέσως δουλειά και ανέλαβαν να συνεχίσουν τον άχαρο και κουραστικό ανεφοδιασμό των εύκαμπτων ντεπόζιτων.

Όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο πέρασμα…

...keep Ribbing!                

RIBBING FOR ARCTIC - Expedition at the Top of the Planet!

Trapped in Reykjavik
This website uses cookies to improve your experience. By using this website you agree to our Data Protection Policy.
Περισσότερα