At the islands of Kvarner bay and the peninsula of Istria
At the islands of Kvarner bay and the peninsula of Istria
In the islands of central Dalmatia
In the islands of central Dalmatia
At the islands of Kvarner bay and the peninsula of Istria
At the islands of Kvarner bay and the peninsula of Istria
In the islands of central Dalmatia
In the islands of central Dalmatia
By Thomas P.

Είχαμε φύγει ήδη πολύ μακριά.
Η πλώρη μας συνέχιζε το μακρύ ταξίδι της... Σαν να ’θελε να μας φανερώσει την πραγματική προσέγγιση της απόλυτης ελευθερίας. Μας οδηγούσε σε νέους θαλάσσιους δρόμους, σε νέες περιπλανήσεις. Μαζί της και εμείς, αθεράπευτοι εραστές της, ταξιδεύαμε στο άγνωστο. Ένα άγνωστο που λίγο λίγο αποκαλυπτόταν μπροστά μας, αφυπνίζοντας τις «παγιδευμένες» μας αισθήσεις...

Εκείνο το βροχερό πρωινό, κουκουλωμένοι μέσα στις νιτσεράδες μας, διασχίζαμε τα 10 ν.μ. που μας χώριζαν από το Split. Σε ένα τοπίο εντελώς χειμωνιάτικο, με τα μαύρα σύννεφα να κρέμονται απειλητικά από πάνω μας, δέσαμε στη μεγάλη μαρίνα της πόλης και βγήκαμε για ένα ζεστό καφέ. Αφού αποχαιρετήσαμε το ένα μέλος του πληρώματος, περιπλανηθήκαμε για αρκετές ώρες στους υπέροχους λιθόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης του Split, που ήταν γεμάτοι από κόσμο. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη πόλη με πολλά καλοδιατηρημένα κτίρια από τη Ρωμαϊκή εποχή που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον πολλών τουριστών. Υπό το φόβο της βροχής επισκεφθήκαμε τα περισσότερα αξιοθέατα, ώσπου ξέσπασε η δυνατή καταιγίδα που μας τριγυρνούσε από το πρωί. Ο κόσμος έτρεχε να κρυφτεί οπουδήποτε, ενώ εμείς προλάβαμε να χωθούμε κάτω από ένα υπόστεγο παρακολουθώντας τη μανία της φύσης. Η ομίχλη σκέπασε τα πάντα, ενώ η βροχή ήταν τόσο έντονη που μας έκανε να αναρωτιώμαστε τι θα γινόταν αν μας έπιανε μέσα στη θάλασσα.
Περιμέναμε για αρκετή ώρα, μέχρι που κόπασε η καταιγίδα και τρέξαμε στο φουσκωτό για να διαπιστώσουμε την κατάστασή του. Ευτυχώς τα πράγματα ήταν αρκετά καλά και μας πήρε λίγη ώρα για να βγάλουμε τα νερά και να ετοιμάσουμε τον απόπλου μας.

Αφήναμε στην πρύμνη μας το όμορφο Split και μπαίναμε σιγά σιγά στα νερά της βόρειας πια Δαλματίας, η οποία εκτείνεται σε μήκος 80 περίπου ναυτικών μιλίων από το Trogir έως το νότιο τμήμα του νησιού Pag. Περιλαμβάνει το Sibenik και το Zadar που είναι η πρωτεύουσά της καθώς και μεγάλο αριθμό νησιών. Στη βόρεια Δαλματία συναντάμε εκπληκτικά μέρη μοναδικής ομορφιάς, όπως είναι οι καταρράκτες του Krka national park και το αρχιπέλαγος των Κornati islands.

Βάλαμε πλώρη για το Sibenik όπου θα περιμέναμε τον αντικαταστάτη της Φωτεινής, το στενό μου φίλο Τάσο, που θα έφτανε σε δύο μέρες από Αθήνα μέσω Μιλάνου. Καλύψαμε σε μισή μέρα τα 40 ν.μ. που μας χώριζαν, κάνοντας ουσιαστικά κρουαζιέρα, απολαμβάνοντας την ασάλευτη θάλασσα αλλά και τα όμορφα μέρη που βρίσκονταν στη ρότα μας. Προσεγγίσαμε στο όμορφο Primosten, μια μικρή λωρίδα γης που εισέρχεται στη θάλασσα και αποτελεί γνωστό τουριστικό θέρετρο της περιοχής. Μπήκαμε για λίγο στη μικρή μαρίνα που βρίσκεται στη νότια πλευρά του και αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες συνεχίσαμε την πορεία μας.

Παραπλέοντας τις καταπράσινες ακτές του νησιού Zlarin φτάσαμε στην είσοδο του φιόρδ που οδηγεί αρχικά στο Sibenik και μετά από πορεία 10 ναυτικών μιλίων καταλήγει στο Krka Νational Park. Επειδή όμως είχαμε δύο μέρες μέχρι την άφιξη του νέου μέλους του πληρώματος, αποφασίσαμε να μην μπούμε ακόμα στο φιόρδ και να εξερευνήσουμε τη συστάδα των μικρονησίδων που βρίσκονται ακριβώς απέναντί του. Πέντε με έξι νησάκια, με πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ τους και μικρό «τουριστικό» ενδιαφέρον. Ανέγγιχτα από την τουριστική ανάπτυξη κατάφεραν να διατηρήσουν τη γραφικότητά τους και σε συνδυασμό με τα καταπληκτικά νερά που τα περιβάλλουν αποτελούν ιδανικό προορισμό για ήσυχες διακοπές.
Πολύ κοντά στην είσοδο του φιόρδ και σε απόσταση μόλις 1,7 ναυτικών μιλίων βρίσκεται το νησάκι Prvic. Υπάρχουν δύο μικρά ψαροχώρια, που ίσως λόγω έλλειψης μεγάλων ξενοδοχείων και σύγχρονων μονάδων ξεχωρίζουν για την απλότητα και την αυθεντικότητά τους. Στα νότια του νησιού βρίσκεται ένας ανοιχτός και βαθύς όρμος, προφυλαγμένος από τους βοριάδες, που φιλοξενεί το Prvic Luka. Είναι ένα συμπαθητικό χωριό, στο οποίο όμως δεν μπορέσαμε να δέσουμε, λόγω των νοτιάδων που έπνεαν εκείνη την ημέρα. Έτσι, κατευθυνθήκαμε στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, όπου βρίσκεται το δεύτερο χωριό, το καταπληκτικό Sepurine. Είναι ένα πανέμορφο και γραφικότατο μέρος, από αυτά που ξεχωρίζουν με την πρώτη κιόλας ματιά. Το μικρό λιμανάκι που χωρά μόνο μικρά σκάφη και βάρκες, περιβάλλεται από πετρόχτιστα σπιτάκια συνθέτοντας μια υπέροχη και παραμυθένια θαλασσινή γειτονιά.
Μπήκαμε από τη στενή είσοδό του, που δεν ξεπερνά τα έξι μέτρα και ίσα ίσα μπορέσαμε και χωρέσαμε ανάμεσα στις τοπικές βάρκες, ρίχνοντας μάλιστα άγκυρα μόλις στα τρία μέτρα από την πρύμνη μας. Αμέσως αριστερά από την μπούκα, υπάρχει το μοναδικό καφενείο του χωριού, με λίγα τραπεζάκια κάτω από τα αρμυρίκια, όπου είναι συγκεντρωμένοι οι λιγοστοί κάτοικοι παρατηρώντας τους ξένους που μπαίνουν στο λιμανάκι. Έτσι κι εμείς δεν «γλιτώσαμε» από την περιέργειά τους. Μας πλησίασαν και σε άπταιστα ιταλικά μάς ρωτούσαν από πού ήρθαμε και τι επιδόσεις είχε το τεράστιο, όπως έλεγαν, φουσκωτό το οποίο και χάζευαν με μεγάλο θαυμασμό. Άνθρωποι ιδιαίτερα φιλικοί, απλοί και πολύ ευχάριστοι. Αφού μιλήσαμε αρκετή ώρα με τους ντόπιους κατευθυνθήκαμε στο μικρό καφενείο από όπου απολαμβάναμε την παραμυθένια αυτή γωνιά της Αδριατικής. Είναι από τα μέρη που δεν θα τα βρεις στους τουριστικούς οδηγούς και αισθάνεσαι μια ανείπωτη χαρά όταν τα ανακαλύπτεις.

Δυτικά από το Prvic και σε απόσταση μόλις μισού ναυτικού μιλίου, βρίσκεται η νησίδα Tijat. Είναι ακατοίκητη και τη χρησιμοποιούν οι κάτοικοι του Prvic για να βόσκουν τα πρόβατά τους. Είναι ένα κατάφυτο νησάκι με πάρα πολλά πεύκα και διαθέτει έναν πολύ βαθύ και όμορφο όρμο στη νότια πλευρά του. Λέγεται Tijascica και έχει υπέροχα νερά και ένα μικρό ντοκάκι στην ανατολική του πλευρά. Εδώ συγκεντρώνονται καθημερινά πολλά σκάφη, αφού, πέρα από τα καθαρά νερά του, ο όρμος αποτελεί και ένα πολύ ασφαλές αγκυροβόλιο.

Συνεχίζοντας την κρουαζιέρα μας στα μικρονήσια, περάσαμε από τη βορινή πλευρά του νησιού Zmajan για να καταλήξουμε τελικά στη νότια πλευρά της νησίδας Kaprije. Εκεί βρίσκεται ο όρμος Lemes στο μυχό του οποίου υπάρχουν καταπληκτικά πράσινα νερά ιδανικά για κολύμπι. Τα δύο πανέμορφα πέτρινα ταβερνάκια με τα τσιμεντένια ντοκάκια μπροστά τους ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο το μέρος το οποίο διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να περάσουμε εδώ πολλές ώρες χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Το μοναδικό χωριό του νησιού βρίσκεται δυτικά, μέσα σε έναν βαθύ όρμο που φιλοξενεί πολλά σκάφη. Ακριβώς απέναντι, και σε απόσταση αναπνοής, βρίσκεται το ακατοίκητο νησάκι Kakan, στην ανατολική πλευρά του οποίου υπάρχει ο όρμος Potkucina. Προστατεύεται από τους βοριάδες από δύο μικρές βραχονησίδες και ανάμεσα σχηματίζεται ένας κλειστός κόλπος, σαν λίμνη, με καταπληκτικά τιρκουάζ νερά. Μια στάση εδώ κρίνεται απολύτως απαραίτητη! Τέτοια νερά πολύ δύσκολα συναντάς ακόμα και στις δικές μας θάλασσες.
Αφού απολαύσαμε το κολύμπι μας, βάλαμε πλώρη για το τελευταίο νησί του συμπλέγματος, το Zirje. Είναι το μεγαλύτερο από τα μικρονήσια με 6,5 ν.μ. μήκος. Έχει δύο πολύ ήσυχα χωριά, το ομώνυμο που βρίσκεται στο μέσον της ανατολικής πλευράς του και το Luka Muna που βρίσκεται βορειοανατολικά. Και τα δύο διαθέτουν πολύ μικρά λιμανάκια, πολύ ασφαλή όμως στους καιρούς. Βάζοντας πλώρη για το νοτιότερο ακρωτήρι του νησιού, χωρίς να έχουμε καμιά πληροφορία (έτσι και μόνο επειδή μας άρεσε η ακτογραμμή του στο χάρτη), βρεθήκαμε σε έναν εκπληκτικό όρμο. Λέγεται Stupica Vela με πολύ όμορφα νερά και ένα μοναδικό ταβερνάκι στο μυχό του όρμου. Με τόσα πολλά σκάφη αγκυροβολημένα αρόδου, αμέσως καταλάβαμε πως πρόκειται για ένα πολύ δημοφιλές καταφύγιο. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε εδώ, σφραγίζοντας με τον καλύτερο τρόπο την περιπλάνησή μας στα υπέροχα αυτά μικρονήσια. Λίγο πριν δύσει ο ήλιος πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στο λόφο όπου βρίσκονται τα ερείπια ενός οχυρού που πιθανολογείται πως είναι ελληνικό. Από εκεί η θέα προς τον όρμο είναι φανταστική, ενώ από την άλλη μεριά απλώνεται η ανοιχτή πλέον θάλασσα της Αδριατικής. Γεμάτοι με πολύ όμορφες εικόνες κατηφορίσαμε προς το φουσκωτό, που έμοιαζε κι αυτό να ξεκουράζεται, στέκοντας ακίνητο πίσω από το μικρό ντοκάκι.

 

Την επομένη το πρωί, φανερά ικανοποιημένοι από τις υπέροχες εικόνες που μας επιφύλαξαν τα μικρονήσια, βάλαμε πλώρη για την είσοδο του καναλιού Sv. Ante, που ουσιαστικά είναι ο προθάλαμος του μεγάλου φιόρδ που οδηγεί στο Krka National Park. Η είσοδός του διακρίνεται εύκολα από μακριά, αφού λίγα μέτρα πιο μέσα δεσπόζει το επιβλητικό οχυρό Sv. Nikola που είναι χτισμένο πάνω σε μια νησίδα. Η αποπεράτωσή του υπολογίζεται στα 1550, τότε που οι Τούρκοι απειλούσαν να εισβάλουν στο Sibenik από τη θάλασσα.

 

Μπαίνοντας μέσα στο κανάλι, είχαμε να αντιμετωπίσουμε το ρεύμα που η ροή του έφτανε τα 3 knots και η κατεύθυνσή του ήταν αντίθετη από τη δική μας.
Με χαμηλή ταχύτητα διασχίσαμε τα 2 ν.μ. του στενού καναλιού Sv. Ante που μας έβγαλε μπροστά στο Sibenik.
Έχοντας αρκετό χρόνο έως το μεσημέρι, οπότε θα έφθανε ο Τάσος, το νέο μέλος του πληρώματος, ξεχυθήκαμε για μια σύντομη γνωριμία με την όμορφη αυτή πόλη. Το Sibenik είναι ένα σημαντικό πολιτιστικό κέντρο με πλούσια ιστορία, αλλά και ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι. Ανεβήκαμε στα εντυπωσιακά τείχη που σκαρφαλωμένα στην απότομη πλαγιά του λόφου προστάτευαν για αιώνες την παλιά πόλη. Στην κορυφή, και σε ύψος 115 μέτρων, βρίσκεται το οχυρό του St Michael, από όπου η θέα προς το κανάλι Sv. Ante, αλλά και προς το ποτάμι που οδηγεί στο Krka national park, είναι εκπληκτική. Από εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε το πλήθος των τουριστικών σκαφών που ανεβαίνουν κόντρα το ποτάμι με προορισμό το εθνικό πάρκο. Αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και αποκομίσαμε μια πιο σαφή τοπογραφική εικόνα αποτυπώνοντας την περιοχή από ψηλά, κατηφορίσαμε προς τα στενά της παλιάς πόλης. Περιπλανηθήκαμε για αρκετές ώρες ανάμεσα στα όμορφα πέτρινα κτίρια και στις γεμάτες κόσμο λιθόστρωτες πλατείες, ώσπου συναντήσαμε τον Τάσο και όλοι μαζί πια κατευθυνθήκαμε στο φουσκωτό. Με το πλήρωμα συμπληρωμένο και πάλι, η πλώρη μας έσκιζε τα γλυκά νερά του μεγάλου ποταμού.

 

Στους καταρράκτες του ποταμού Krka

Σε μια πολύ όμορφη διαδρομή μέσα στο κεντρικό φαράγγι, το οποίο σε κάποια σημεία του στενεύει και τα απότομα βράχια σού κόβουν την ανάσα, είχαμε την εντύπωση πως βρισκόμασταν σε μια υδάτινη λεωφόρο με πολλές στροφές και διασταυρώσεις.

Το GPS μάς βοήθησε πολύ ώστε να μην μπερδευόμαστε στους διάφορους παραπόταμους και να βρισκόμαστε πάντα στον κεντρικό διάδρομο. Κατά την πορεία του ποταμού σχηματίζονται μικρές λεκάνες όπου υπάρχουν χωριά που είναι και λιμάνια. Στη μέση περίπου σχηματίζεται μια μεγάλη λεκάνη σαν λίμνη που λέγεται Prukljansko και έχει 2,5 ν.μ. μήκος και 1 ν.μ. πλάτος. Μέσα σε αυτήν τη λίμνη υπάρχουν πολλά ασφαλή σημεία για να αγκυροβολήσει κανείς. Στην ανατολική πλευρά της το ποτάμι συνεχίζει την πορεία του και μας οδηγεί στο τελευταίο παραποτάμιο χωριό, το Skradin, που είναι και το τελευταίο σημείο μέχρι το οποίο επιτρέπεται η ναυσιπλοΐα.

 

Σε μια μεγάλη σιδερένια γέφυρα που συνδέει τις όχθες του ποταμού υπάρχει πινακίδα που απαγορεύει τη διέλευση των σκαφών αναψυχής. Από εδώ και πάνω αναλαμβάνουν τα τουριστικά καραβάκια να μας μεταφέρουν στους εντυπωσιακούς καταρράκτες. Αφήσαμε το φουσκωτό στην Aci marina που υπάρχει στο Skradin και μπήκαμε στη σειρά για να βγάλουμε εισιτήρια. Τα καραβάκια πηγαινοέρχονται συχνά οπότε δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ. Μετά από πολύ όμορφη διαδρομή δύο ναυτικών μιλίων μέσα σε ένα τοπίο οργιώδους βλάστησης, φτάσαμε στους πρώτους καταρράκτες. Το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν ανεπανάληπτο. Εικόνες και χρώματα τόσο όμορφα που έμοιαζαν παραμυθένια. Αν υπάρχει παράδεισος σίγουρα κάπως έτσι είναι φτιαγμένος! Τρεχούμενα νερά, πυκνή βλάστηση, μονοπάτια υπέροχα για περίπατο, γεφυράκια και λιμνούλες για κολύμπι συνθέτουν ένα μαγικό τοπίο. Πολλοί μικροί καταρράκτες πέφτουν από 17 συνεχόμενα «σκαλοπάτια», που διαδέχονται το ένα το άλλο και εκτείνονται σε συνολικό μήκος οκτακοσίων μέτρων, ενώ το συνολικό τους ύψος φτάνει τα 46 μέτρα.

Ολόκληρη η περιοχή από εδώ και πάνω ανακηρύχθηκε σε εθνικό πάρκο το 1985 με σκοπό να προστατευθεί ο ποταμός Krka και οι γύρω εκτάσεις του. Ο ποταμός έχει μια μακρά διαδρομή 75 χλμ. και φτάνει ως το Sibenik για να καταλήξει τελικά στη θάλασσα. Στη διαδρομή του σχηματίζονται πολλοί θεαματικοί καταρράκτες, εντυπωσιακά φαράγγια και όμορφες λίμνες που προσελκύουν χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο.
Ανηφορίσαμε αρκετά προς τις πηγές του ποταμού, με τις εικόνες να ανταγωνίζονται σε ομορφιά η μια την άλλη, ώσπου πέρασε η ώρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όχι με το καραβάκι όμως, αφού η «ουρά» του κόσμου που περίμενε στη σειρά ξεπερνούσε τα 500 μέτρα. Έτσι πήραμε το παραποτάμιο δρομάκι και μετά από μια υπέροχη διαδρομή φτάσαμε στο σημείο όπου είχαμε δέσει το φουσκωτό.
Έχοντας στη διάθεσή μας λίγες ώρες πριν σκοτεινιάσει, αποφασίσαμε να μην διανυκτερεύσουμε στο ποτάμι και βγήκαμε από το φιόρδ κατευθυνόμενοι στην Aci marina του νησιού Murter, που θα χρησιμοποιούσαμε σαν αφετηρία για την περιπλάνησή μας στο αρχιπέλαγος Kornati.

 

KORNATI ISLANDS

Τα νησιά Κornati βρίσκονται στο ομώνυμο αρχιπέλαγος, που είναι το πιο συνωστισμένο σε όλη τη Μεσόγειο. Πιο στριμωγμένα νησάκια σε τόσο μικρές αποστάσεις μεταξύ τους δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Μια έκταση 220 τετραγωνικών χιλιομέτρων γεμάτη κυριολεκτικά με πάνω από 100 νησίδες και βράχους που χωρίζονται με πολύ στενά κανάλια, σχηματίζοντας ένα θαλάσσιο λαβύρινθο, μέσα στον οποίο εύκολα μπορείς να χαθείς εάν δεν είσαι προσηλωμένος στο GPS. Είναι πραγματικά ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο που δημιουργεί ένα ασυνήθιστο σκηνικό, προσελκύοντας πάρα πολλούς επισκέπτες. Ολόκληρη η περιοχή έχει ανακηρυχθεί σε εθνικό πάρκο από το 1980 και επομένως έχει τους δικούς της κανόνες. Το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος είναι το Κornat, το οποίο βρίσκεται ανατολικά και εκτείνεται σε μήκος 13 ναυτικών μιλίων με κατεύθυνση από το νότο προς τον βορρά. Δυτικά του Κornat και παράλληλα με αυτό, βρίσκονται σκόρπιες νησίδες παρατεταγμένες σε σειρά, δημιουργώντας έναν κεντρικό δίαυλο, μέσα στον οποίο επικρατεί συνήθως άπνοια που αυξάνει ακόμα περισσότερο τη μυστηριακή ατμόσφαιρα του συνολικού τοπίου. Μέσα σε αυτόν το δίαυλο ανεβοκατεβαίνουν αναρίθμητα γιοτ και ιστιοφόρα ψάχνοντας το καθένα τη δική του «προσωπική» γωνιά. Σε πολλούς μικρούς ορμίσκους υπάρχουν μερικά σπιτάκια που τα έχουν μετατρέψει σε ταβερνάκια για να εξυπηρετούν τους τουρίστες.

Δύσκολα βρίσκεις κάποιον σήμερα που να μην έχει ακούσει γι’ αυτά τα νησιά. Οι αεροφωτογραφίες τους, κυρίως, βρίσκονται ανελλιπώς σε κάθε τουριστικό έντυπο και σε κάθε σχετικό περιοδικό. Τι είναι όμως αυτό που έχει κάνει τόσο διάσημο αυτό το αρχιπέλαγος; Γιατί τα νησάκια αυτά προσελκύουν τόσα πολλά σκάφη κάθε χρόνο;
Ένας ουσιαστικός λόγος σίγουρα είναι η μοναδικότητά τους. Οι άγονοι χαμηλοί λόφοι των νησίδων που είναι «βαλμένες» στη σειρά, σαν να τις τοποθέτησε έντεχνα κάποιο ανθρώπινο χέρι, δημιουργούν ένα υπερθέαμα, ιδιαίτερα παρατηρώντας τους από ψηλά.

Οι καλές θάλασσες που επικρατούν μέσα στο λαβύρινθο των νησιών, τα οποία απομονώνουν μια μεγάλη περιοχή από την ανοιχτή Αδριατική και δημιουργούν πολλά και ασφαλή αγκυροβόλια, αποτελούν ακόμα ένα σοβαρό λόγο.
Προσωπικά, πιστεύω πως ο κυριότερος λόγος που κάνει αυτόν τον τόπο μοναδικό είναι η εκπληκτική αίσθηση «απομόνωσης» που σε κυριεύει, πλέοντας ανάμεσα στις ερημωμένες νησίδες. Είναι σαν να πλοηγείς σε ένα σεληνιακό τοπίο όπου επικρατεί μια εξωπραγματική ησυχία που υποτάσσει όλες σου τις αισθήσεις. Κι όταν κουραστείς να μπαινοβγαίνεις στους αναρίθμητους μικρούς δίαυλους, υπάρχει σίγουρα κάποιος ορμίσκος της αρεσκείας σου, όπου μπορείς να διανυκτερεύσεις με απόλυτη ασφάλεια.

Μπήκαμε με το φουσκωτό από την υποτιθέμενη νότια είσοδο του πάρκου, που βρίσκεται ανάμεσα στη νησίδα Smokvica και το νότιο ακρωτήρι του νησιού Kornat. Κατευθυνθήκαμε απέναντι, στη νησίδα Zakan, στη νότια πλευρά της οποίας βρίσκεται ένα μικρό λιμανάκι, όπου και δέσαμε προσωρινά. Πήραμε το μονοπάτι που σε λίγα λεπτά μάς οδήγησε στην κορυφή του λόφου από όπου είχαμε μια πρώτη πανοραμική άποψη του νησιωτικού λαβυρίνθου που απλωνόταν μπροστά μας. Στα νότια βρίσκεται η νησίδα Κameni, ενώ βόρεια οι πολυάριθμοι ξεροί λόφοι χάνονταν στον ορίζοντα. Παλιότερα οι λόφοι αυτοί ήταν κατάφυτοι από δάση, αλλά καταστράφηκαν ολοσχερώς από φωτιές που ξέσπαγαν κατά καιρούς και έκαιγαν για πολλές μέρες δημιουργώντας τελικά το σεληνιακό τοπίο που αντικρίζουμε σήμερα.

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα πάνω, πλέοντας με χαμηλή ταχύτητα ανάμεσα από τους λόφους-νησίδες, προσέχοντας να μην μπερδευτούμε, γιατί οι δίαυλοι είναι τόσο μικροί που μπορείς κάλλιστα να τους περάσεις για όρμους με αποτέλεσμα να προσπερνάς τα νησάκια πιστεύοντας πως βρίσκεσαι ακόμα στο ίδιο νησί.

Μετά από πολλούς «ελιγμούς» καταφέραμε να βρούμε τη νησίδα Panitula, δυτικά της νήσου Piskera, όπου βρίσκεται η Aci marina που είναι η μοναδική οργανωμένη μαρίνα του πάρκου.
Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγη ώρα, συνεχίσαμε τη βορινή μας πορεία και αγκυροβολήσαμε στο νησάκι Mana, που είναι από τα δημοφιλέστερα του αρχιπελάγους.

Στη βόρεια πλευρά του υπάρχει μια υπέροχη παραλία με τιρκουάζ νερά, η οποία φιλοξενεί πολλά σκάφη.

Από εδώ ξεκινά ομαλά η πλαγιά του νησιού, την οποία ανεβαίνει συνεχώς πολύς κόσμος για να φτάσει στην κορυφή όπου το σκηνικό αλλάζει ξαφνικά.

Σε αντίθεση με τη βορινή πλευρά, ολόκληρη η νότια ακτή πέφτει από μεγάλο ύψος κάθετα στη θάλασσα δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κατηφορίσαμε προς το φουσκωτό για να συνεχίσουμε την εξερεύνησή μας. Δέσαμε σε ένα μικρό βραχάκι που εξείχε λίγα μέτρα από τη θάλασσα και περιβαλλόταν από τόσο όμορφα νερά που δεν μας άφησαν αδιάφορους. Απολαμβάναμε το κολύμπι μας και υπέροχες στιγμές χαλάρωσης, όταν μας πλησίασε ένα μικρό φουσκωτάκι. Αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν του θαλάσσιου πάρκου και ήρθε για να μας βγάλει τα εισιτήρια της άδειας παραμονής μας στο πάρκο. Αφού πληρώσαμε 12 ευρώ το άτομο, για παραμονή μόνο μιας μέρας, μας χαιρέτησαν ευγενικά και μας άφησαν στην ησυχία μας.

Επόμενος προορισμός μας ήταν το Vrulje, ένας μικρός οικισμός που βρίσκεται καταμεσής της νήσου Kornat. Μπήκαμε στον βαθύ όρμο, όπου πολλά ιστιοφόρα ήταν αγκυροβολημένα αρόδου και σταθήκαμε για λίγο στο μυχό του, φωτογραφίζοντας τα όμορφα σπιτάκια που το καθένα είχε το δικό του ντοκάκι. Αφού εξερευνήσαμε όλους τους όρμους της εσωτερικής πλευράς του νησιού, το απόγευμα κατευθυνθήκαμε ξανά προς τα μικρονήσια απέναντι. Φτάσαμε στη νησίδα Levrnaka και δέσαμε στον ομώνυμο όρμο που βρίσκεται ανατολικά. Πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στη δυτική πλευρά του νησιού, όπου βρίσκεται ο όρμος Lojena που φιλοξενεί μια υπέροχη αμμουδιά με καταπράσινα νερά. Στο νησί υπάρχουν δύο μεγάλοι λόφοι που φτάνουν στα 120 μέτρα. Δεν αντέξαμε στον πειρασμό και, παρόλο που ήμασταν πολύ κουρασμένοι, ξεκινήσαμε για τις κορυφές τους. Περπατώντας για αρκετή ώρα στα κοφτερά άσπρα βράχια, φτάσαμε τελικά στο ψηλότερο σημείο. Η θέα που αντικρίσαμε ήταν εκπληκτική. Από τη μια μεριά ξεδιπλώνονταν μπροστά μας, σαν σε αεροφωτογραφία, οι γυμνοί λόφοι του αρχιπελάγους, ενώ από την άλλη η ματιά μας χανόταν στα ανοιχτά της Αδριατικής. Κάτσαμε για αρκετή ώρα να παρατηρούμε το μοναδικό αυτό τοπίο μέχρι που ο ήλιος άρχισε να γέρνει προς τη δύση του. Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής και σε λίγο βρισκόμασταν στο φουσκωτό, ετοιμάζοντάς το για τον βραδινό μας ύπνο.

 

Στα νησιά Dugi Οtok - Molat - Ist

Την επομένη το πρωί μπαίναμε στον πολύ βαθύ όρμο Telascica που βρίσκεται νότια του νησιού Dugi και εκτείνεται σε μήκος τεσσάρων ναυτικών μιλίων. Βρισκόμασταν ήδη έξω από το Kornati national park, αν και μέχρι πρόσφατα ο όρμος Telascica αποτελούσε μέρος του. Μέσα στον όρμο, που είναι από τους πιο όμορφους και πιο ασφαλείς της Αδριατικής, υπάρχουν πολλές ακτές και μικροί ορμίσκοι που αποτελούν ιδανικά αγκυροβόλια.

Στο μυχό του, ο οποίος προστατεύεται ακόμα περισσότερο από τις δύο μικρές νησίδες που βρίσκονται μπροστά του, ο βυθός είναι ρηχός και κυμαίνεται από 2 έως 7μέτρα.
Το Dugi Οtok, που σημαίνει «μακρύ νησί», μοιάζει με στενή λωρίδα μήκους εικοσιτεσσάρων ναυτικών μιλίων και χαρακτηρίζεται για την πυκνή του βλάστηση. Η δυτική του πλευρά δεν προσφέρει ασφαλή αγκυροβόλια, σε αντίθεση με την ανατολική, όπου σχηματίζονται πολλοί όρμοι στους οποίους συναντούμε τα περισσότερα χωριά του νησιού.

Έτσι βάλαμε πλώρη για την ανατολική πλευρά και περάσαμε πρώτα από το χωριό Sali, που είναι ένα αλιευτικό καταφύγιο με πολλά όμορφα σπίτια που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα.

Λίγο πιο πάνω βρίσκεται το Triluke όπου ανεφοδιαστήκαμε σε καύσιμα. Καθώς είναι το μοναδικό σημείο ανεφοδιασμού στο νησί χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετή ώρα, αφού τα σκάφη σχηματίζουν ουρές περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους. Με γεμάτα τα ρεζερβουάρ μας συνεχίσαμε την παράκτια πλεύση μας σε πολύ μικρή απόσταση από την ακτή. Ολόκληρη η ανατολική πλευρά του νησιού είναι πνιγμένη στο πράσινο με τα δέντρα να κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα, ενώ σχηματίζονται πολλοί όμορφοι όρμοι με καταπράσινα νερά. Μετά από αρκετή ώρα απολαυστικής διαδρομής φτάσαμε στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, απέναντι από το οποίο υπάρχουν δύο χαμηλές νησίδες και ένα ναυάγιο που αποτελεί αξιοθέατο για τα περαστικά σκάφη. Τα νερά γύρω του είναι πολύ ρηχά και καθαρά και εκμεταλλευόμενοι την απόλυτη μπουνάτσα παραμείναμε αρκετά για λίγο κολύμπι.

Με τον ήλιο να κατηφορίζει προς τη δύση του, βάλαμε πλώρη για το νησί Molat που βρίσκεται ένα μίλι βορειότερα. Μπαίναμε σιγά σιγά στο μεγάλο όρμο που σχηματίζεται στο νοτιοδυτικό άκρο του, τον Brguljski Zaljev. Στην ανατολική πλευρά του όρμου βρίσκεται το ομώνυμο χωριό Molat μέσα στο στενό ορμίσκο Lucina. Εδώ πιάνει και το καράβι της γραμμής ενώ τα λιγοστά σπίτια βρίσκονται κατά μήκος της βορινής πλευράς του. Είναι ένα πολύ ήσυχο μέρος, με χαρακτηριστική την απουσία του κόσμου. Υπάρχει μόνο ένα καφέ και ένα εστιατόριο κοντά στην προβλήτα. Πλησιάσαμε στο μυχό του μεγάλου όρμου, κοντά στην καταπράσινη στρογγυλή νησίδα, στην ανατολική πλευρά της οποίας τα νερά είναι ρηχά και ο βυθός αμμώδης. Εδώ βρίσκονται αγκυροβολημένα πολλά σκάφη καθώς το σημείο αυτό είναι ένα πολύ καλό ορμητήριο για την εξερεύνηση των γύρω μικρών νησιών.

Στα βόρεια ένας στενός δίαυλος χωρίζει το νησί Molat από τη νησίδα Ist. Τα ρεύματα εδώ παίζουν περίεργα παιχνίδια. Ενώ στη δυτική πλευρά του υπήρχε έντονος κυματισμός της τάξεως των τριών μποφόρ, που ταξίδευε για 300 περίπου μέτρα, ξαφνικά διακόπτονταν απότομα η πορεία του, σαν να υπήρχε ένα νοητό αδιαπέραστο τείχος και η θάλασσα γινόταν λάδι. Μου θύμισε έντονα μικρογραφία του μυθικού στενού της Σκύλλας και της Χάρυβδης στην Κάτω Ιταλία.
Αφού παρατηρήσαμε για λίγο το ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο, με τον ήλιο να δύει μπροστά στην πλώρη μας, κατευθυνθήκαμε στην U. Siroka στη νότια πλευρά του Ist όπου υπάρχει και το ομώνυμο χωριό.

Υπάρχει μια μικρή προβλήτα που είναι γεμάτη με σκάφη, ενώ αρκετά ιστιοφόρα και γιοτ βρίσκονται αγκυροβολημένα αρόδου στο μεγάλο όρμο. Δέσαμε πλάι στις μικρές ψαρόβαρκες και βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στο χωριό. Είναι ένα πολύ συμπαθητικό και απομονωμένο χωριό με λίγα ταβερνάκια και ένα καφέ στην αμμουδιά κάτω από τα αρμυρίκια. Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί στα στενά δρομάκια του και απόλυτη ησυχία επικρατεί παντού.
Καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι όπου ο συμπαθητικός και ιδιαίτερα ομιλητικός σερβιτόρος μάς έδωσε αρκετές πληροφορίες για τις γύρω περιοχές. Όταν πληροφορήθηκε πως είμαστε Έλληνες φάνηκε να χαίρεται ιδιαίτερα και μας είπε πως έζησε για αρκετά χρόνια στον Πειραιά, ως ναυτικός. Μάλιστα θυμήθηκε πως στο νησί υπάρχει κάποιος ντόπιος Ελληνοκροάτης, ο οποίος ζει εδώ και 30 χρόνια στην Αθήνα και επιστρέφει στο χωριό του μόνο τον Αύγουστο για τις διακοπές του. Την άλλη μέρα το πρωί, και ενώ λύναμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, μας τον έφερε στην προβλήτα όπου γνωριστήκαμε και συζητήσαμε για αρκετή ώρα. Χαρούμενοι από αυτήν την αναπάντεχη γνωριμία, αποχαιρετήσαμε τους νέους μας φίλους και βγήκαμε αργά αργά από το φιλόξενο λιμανάκι...

Βόρεια Δαλματία: Ναυτικές πληροφορίες

  • Σε ολόκληρη την περιοχή της βόρειας Δαλματίας υπάρχουν πάρα πολλά νησάκια σε πολύ κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους και αμέτρητοι ασφαλείς όρμοι για διανυκτέρευση, κάνοντας την ανεύρεση μαρίνας υποκειμενική υπόθεση.

  • Χρειάζεται πολύ καλός προγραμματισμός, από την προετοιμασία ακόμα του ταξιδιού, γιατί τα νησιά είναι πολλά και απαιτείται σχολαστική επιλογή των σημείων που θα επισκεφθούμε, ώστε να μην πελαγοδρομούμε άσκοπα, ξοδεύοντας το χρόνο των διακοπών μας χωρίς λόγο. Μην ξεχνάμε πως χάνοντας ουσιαστικά χρόνο επισκεπτόμενοι αδιάφορα μέρη, επιβαρύνουμε τη διάθεσή μας και αμβλύνουμε την ήδη προστιθέμενη κούραση, που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο έντονη σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι.

  • Οι μαρίνες της βόρειας Δαλματίας είναι πολλές. Αυτές που βρίσκονται σε στρατηγικά σημεία της πορείας μας είναι, από νότια προς βόρεια, οι παρακάτω:
    • Aci-marina στο Skradin, στην περιοχή του Krka national park
    • Αci marina Jezera, στο νησί Murter
    • Aci marina Panitula, στο Kornati national park
    • Aci marina Zut, στο νησί Zut
  • Για καύσιμα προτιμήστε να γεμίσετε στο Sibenik, στο νησί Murter και στο Triluke που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του Dugi Otok.

...keep Ribbing!                

Exploring North Dalmatian coast (Part 4)
This website uses cookies to improve your experience. By using this website you agree to our Data Protection Policy.
Read more