Διασχίζοντας το Baffin Bay και το σύντομο πέρασμά μας από τον Άλλο Κόσμο
Αποκλεισμένοι στο Qaanaaq
Διασχίζοντας το Baffin Bay και το σύντομο πέρασμά μας από τον Άλλο Κόσμο
Αποκλεισμένοι στο Qaanaaq
Αλλαγή πορείας προς Pond Inlet και Northwest Passage
Μέσα σε λίγα λεπτά αντιστράφηκε η ψυχολογία μας. Αφήσαμε πίσω την αρνητική ενέργεια των πολλών ημερών αποκλεισμού μας και επικράτησε ξανά ο μικρός εξερευνητής που κρύβουμε μέσα μας. Πορεία για Pond Inlet.
Όλα ή τίποτα!
Δεν μας κρατούσε τίποτα πια και ελπίζαμε να αλλάξουν τα προγνωστικά για τις επόμενες μέρες ώστε να βρούμε ένα παράθυρο διαφυγής.
Το θέλαμε πολύ.
Είχαμε δουλέψει ατελείωτες ώρες για το θρυλικότερο πέρασμα του πλανήτη.
Δεν μας πήγαινε η καρδιά να επιστρέψουμε χωρίς να εισπράξουμε έστω και λίγη από τη μυθική του αύρα.
Γνωρίζαμε τα πάντα για το Northwest Passage, τον επικό αυτό θαλάσσιο δρόμο που βρίσκεται βόρεια του Καναδά και της Αλάσκας, μήκους περίπου 5.780 χιλιομέτρων, και συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό ωκεανό.
Το πιο επικίνδυνο πέρασμα του πλανήτη που η ιστορία του είναι συνδεδεμένη με ναυάγια και αγνοούμενους. Για αιώνες, ικανοί ναυτικοί όπως ο Henry Hudson και ο James Cook απέτυχαν να το διασχίσουν. Ο σκληρός καιρός, ο παχύς πάγος και οι αθέατες ξέρες, ανάγκασαν πολλές αποστολές να γυρίσουν πίσω.
Εξέχουσα είναι η αποστολή, που τελικά εξελίχθηκε σε τραγωδία, του Βρετανού αξιωματικού John Franklin το 1845 του οποίου τα ναυάγια των δύο καραβιών του βρέθηκαν πολύ πρόσφατα.
Ημέρα 39η - Τετάρτη 10 Αυγούστου
07:00΄ το πρωί τοπική ώρα.
Ο καιρός σε ολόκληρο το Baffin bay ήταν τόσο καλός που μας έδινε την ευκαιρία να στρέψουμε την πλώρη μας όπου θέλαμε. Βάλαμε κάτω τους ειδικούς χάρτες συγκέντρωσης πάγου (eggs codes). To Grise Fjord μπορεί να ήταν ακόμα παγωμένο, ο δρόμος όμως προς το Pond Inlet έδειχνε ανοιχτός.
340 ναυτικά μίλια δρόμος.
Μελετούσαμε μόνο την περίπτωση που λόγω των πάγων δεν θα μπορούσαμε να μπούμε βαθιά μέσα στο Northwest Passage και θα έπρεπε να επιστρέψουμε στην Γροιλανδία διασχίζοντας περισσότερα από 400 ναυτικά μίλια.
Μετά από λίγες μέρες όμως φαινόταν πως δημιουργούνταν ένα παράθυρο διαφυγής. Αυτό ήταν που οριστικοποίησε και την αλλαγή της πορείας μας.
08:45΄ λύσαμε κάβους.
Ώρα 11:45΄
Στίγμα: 76°26΄Ν 72°00΄W
Η θάλασσα ήταν κάλμα, η ομίχλη αρκετά αραιή και έτσι ταξιδεύαμε με ταχύτητες 23 με 30 κόμβων.
Μέσα σε 3 ώρες καλύψαμε 76 ναυτικά μίλια και κάψαμε 305 λίτρα καυσίμου.
Ώρα 14:45΄
Στίγμα: 75°01΄Ν 73°36΄W
Η θάλασσα συνέχισε να είναι με το μέρος μας με αποτέλεσμα να ήμασταν ικανοί να διατηρούμε μια μέση ταχύτητα 30 κόμβων.
Τις επόμενες 3 ώρες λοιπόν καλύψαμε ακόμα 89 ναυτικά μίλια με την κατανάλωσή μας να μειώνεται στα 3,65 λίτρα ανά μίλι.
Βρισκόμασταν ήδη στα μισά της διαδρομής και τα παγόβουνα που είχαμε συναντήσει μέχρι εδώ ήταν πολύ λίγα.
Ώρα 17:45΄
Στίγμα: 73°36΄Ν 75°11΄W
Συνεχίσαμε να ταξιδεύουμε με 30 κόμβους έχοντας στα δεξιά μας το Lancaster strait που αποτελεί την κύρια είσοδο του Northwest passage. Η διάθεσή μας ήταν στα ύψη καθώς η αύρα του θρυλικού βορειοδυτικού περάσματος έτρεχε πλέον στο αίμα μας και είχε ποτίσει τις σκέψεις μας με ιστορίες γεμάτες μυστήριο και υπεράνθρωπες περιπέτειες.
Ώρα 20:45΄
Στίγμα: 72°341΄Ν 77°58΄W - Pond Inlet
Μετά από 12 ώρες πλεύσης φτάσαμε έξω από τον οικισμό του Pond Inlet.
Κάψαμε συνολικά 1231 λίτρα και διανύσαμε 340 ναυτικά μίλια. Μέσος όρος 3,6 λίτρα ανά μίλι.
Βρισκόμασταν πλέον στις ακτές του Καναδά και μέσα στο Northwest passage.
Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.
Για καλή μας τύχη, εδώ και 2 χρόνια έχει κατασκευαστεί ένα πολύ ασφαλές λιμάνι που διαθέτει 3 μεγάλες ξύλινες πλωτές εξέδρες.
Πλαγιοδετήσαμε στην πρώτη και βγήκαμε έξω παρατηρώντας τα σπίτια κάτω από τον λόφο όπου είναι γραμμένο το όνομα της μικρής αυτής πόλης όπου ζουν περίπου 2000 άνθρωποι.
Το Pond Inlet είναι η μεγαλύτερη κοινότητα στα βόρεια του Baffin island και προσελκύει πολλούς επισκέπτες όλο το χρόνο που φτάνουν με αεροπλάνο ή κρουαζιερόπλοια.
Με μεγάλης διάρκειας σκοτεινούς χειμώνες και θερμοκρασίες που φτάνουν τους -35 °C αποτελεί ένα από τα πιο αφιλόξενα μέρη του Καναδά.
Διαθέτει δύο μεγάλα market και δυο ξενοδοχεία που προσφέρουν Wi Fi, ζεστό μπάνιο και φαγητό, τα οποία βρίσκονται ψηλά στον λόφο, 15 λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι. Εκεί κοντά βρίσκεται και το πρατήριο καυσίμων, η προμήθεια όμως βενζίνης είναι δύσκολη καθώς χρειάζεται να ενοικιάσεις φορτηγάκι για τη μεταφορά της.
Λίγα μέτρα από το λιμάνι βρίσκονται τα γραφεία της καναδικής αστυνομίας και βέβαια δεν περάσαμε απαρατήρητοι. Ήρθαν στο σκάφος δυο ένστολες κοπέλες, μας καλωσόρισαν ευγενικά και υπογράψαμε τα απαραίτητα έγγραφα για την είσοδό μας στα καναδέζικα νερά.
Συζητώντας αρκετή ώρα μαζί τους, πήραμε τις πρώτες απαραίτητες πληροφορίες που χρειαζόμασταν, ενώ είχαν την καλοσύνη να μας μεταφέρουν μέχρι το ξενοδοχείο με το υπηρεσιακό τους αυτοκίνητο καθώς μας είχαν δει αρκετά εξαντλημένους από το ολοήμερο ταξίδι μας.
Ημέρα 40η - Πέμπτη 11 Αυγούστου
Η διαμονή μας στο Sauniq hotel μπορεί να ήταν αρκετά δαπανηρή αλλά ήταν υπέροχη σε σχέση με την περιοχή στην οποία βρισκόμασταν. Πήραμε το πρωινό μας και επιδοθήκαμε ξανά στον καθιερωμένο πλέον έλεγχο των προγνωστικών για τις επόμενες ημέρες. Σκοπός μας τώρα ήταν να προχωρήσουμε πιο βαθιά στο Northwest passage, προς το Arctic Bay στα 200 ναυτικά μίλια δυτικότερα.
Πρώτο μας μέλημα ήταν να εξασφαλίσουμε τα καύσιμα που χρειαζόμασταν. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στο Co-op, το μεγαλύτερο market του Pond Inlet που βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Εκεί είναι το γραφείο της διαχειρίστριας του πρατηρίου καυσίμων.
Κάπου εδώ ξεκίνησε και η άνευ προηγουμένου απίστευτη Οδύσσειά μας.
Στο άκουσμα και μόνο της ποσότητας που ζητήσαμε, μιας και χρειαζόμασταν περισσότερα από 1500 λίτρα, η διαχειρίστρια μάς απάντησε πως ήταν αδύνατον να μας προμηθεύσει με τόσα καύσιμα γιατί όπως μας είπε το tanker που ανεφοδιάζει το χωριό δεν είχε έρθει ακόμα και είναι καθ΄ οδόν.
Για πολλές ώρες ήμασταν εκεί προσπαθώντας να την πείσουμε πως χωρίς ανεφοδιασμό δεν μπορούσαμε να φύγουμε.
Ήταν ανένδοτη όμως καθώς τα αποθέματα βενζίνης ήταν ελάχιστα και έφταναν ίσα ίσα για τις ανάγκες του χωριού και των ντόπιων που τη χρειαζόντουσαν για τις βάρκες τους με τις οποίες πηγαίνουν για κυνήγι και ψάρεμα.
Μας επεσήμανε μάλιστα πως τόσο μεγάλο πρόβλημα με την βενζίνη δεν είχαν ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια, κάτι που οφειλόταν βέβαια στην καθυστέρηση ανεφοδιασμού από το τάνκερ.
Στην ερώτησή μας πότε προβλεπόταν η άφιξη του τάνκερ, πήραμε την ασαφή απάντηση πως κανένας δεν γνώριζε.
Άρχισαν ήδη να μας ζώνουν μαύρα φίδια.
Μετά από την τεράστια πίεση που ασκήσαμε, μάθαμε πως η εκτιμώμενη άφιξη του τάνκερ υπολογιζόταν από 5 μέχρι 15 μέρες. Διάρκεια βέβαια, άκρως απαγορευτική για μας.
Εντελώς απογοητευμένοι κατεβήκαμε στο λιμάνι και προσπαθούσαμε να συγκεντρώσουμε μικρές ποσότητες των 20 λίτρων από ντόπιους ψαράδες.
Ρωτήσαμε τους πάντες και απευθυνθήκαμε παντού.
Κανένας όμως δεν μπορούσε να μας βοηθήσει ουσιαστικά και κανείς βέβαια δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμασταν.
Πέρασε ολόκληρη η μέρα και μετά από πολύ κόπο καταφέραμε να βρούμε μόλις 100 λίτρα τα οποία φυσικά αποτελούσαν ασήμαντη ποσότητα μπροστά στα τουλάχιστον 1500 λίτρα που είχαμε ανάγκη.
Για καλή μας τύχη έξω από το λιμάνι μόλις είχε αγκυροβολήσει ένα μικρό κρουαζιερόπλοιο του οποίου καπετάνιος ήταν ο Franck Catsuris, Ελληνοαμερικάνος από τη Σάμο. Μας παραχώρησε αφιλοκερδώς 100 λίτρα που έτυχε να έχει στο σκάφος του δείχνοντας περίσσεια ανθρωπιά η οποία είναι μάλλον άγνωστη λέξη σε τούτα τα μέρη.
Βέβαια, το βράδυ εκείνο δεν μας έπιανε ύπνος.
Σκεφτόμασταν κάθε πιθανή λύση αλλά ήταν ολοφάνερο πως έπρεπε να μείνουμε εδώ για πολλές μέρες αποκλεισμένοι και απογοητευμένοι από την κακή μας τύχη, περιμένοντας το tanker φάντασμα.
Η πίεση που νοιώθαμε για ακόμα μια φορά ήταν ανείπωτη και βέβαια αφόρητη.
Όσο κι αν προσπαθούσαμε να κρατιόμαστε ψύχραιμοι, δεν τα καταφέρναμε και αυτό διακρινόταν καθαρά και στην μεταξύ μας συμπεριφορά που ήταν πολύ κακή.
Ημέρα 41η/42η - Παρασκευή/Σάββατο 12/13 Αυγούστου
Σε κατάσταση σχεδόν πανικού, απεύθυνα παράκληση μέσω των social media για βοήθεια μέσω του Προξένου μας στον Καναδά. Η ανταπόκριση ήταν άμεση από φίλους και μη, σε κάθε άκρο του πλανήτη, οι οποίοι παρακολουθούσαν από την αρχή την αποστολή μας με κομμένη την ανάσα.
Έλαβα εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης από ανθρώπους που έκαναν το παν για να μας βοηθήσουν αν και βρίσκονταν χιλιάδες μίλια μακριά.
Η ανταπόκρισή τους ήταν πολύ συγκινητική και ζέσταινε τις καρδιές μας στον παγωμένο τούτο τόπο.
Παραμονές 15 Αύγουστου και η Παναγιά έκανε το θαύμα της.
Το πρωί του Σαββάτου, το καράβι φάντασμα ήταν αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι και με τους μεγάλης διαμέτρου σωλήνες του μετάγγιζε καύσιμα στις τεράστιες δεξαμενές του χωριού. Το απόγευμα τελείωσε και όπως μάθαμε αργότερα, μετέφερε 100.000 λίτρα βενζίνης.
Τρέξαμε γρήγορα στα γραφεία διαχείρισης καυσίμων για να πάρουμε την άδεια να πάρουμε καύσιμα. Μείναμε ξανά άφωνοι όταν η διαχειρίστρια μας είπε πως μπορούσε να μας προμηθεύσει μόνο με 700 λίτρα γιατί δεν γνώριζε πότε θα ξανάρθει το καράβι.
Εκεί ήταν που έχασα και τα τελευταία αποθέματα της υπομονής μου.
Ήμουν έτοιμος να εκραγώ.
Μάταια ο Cris προσπαθούσε να με συγκρατήσει.
Γύριζα γύρω γύρω από το γραφείο της και με όχι τον καλύτερο τρόπο της ζητούσα να καταλάβει πως έπρεπε να μας δώσει παραπάνω καύσιμα γιατί πολύ απλά τα είχαμε ανάγκη για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, στις οικογένειές μας.
Η απάθεια βέβαια που εισέπραττα ήταν άκρως συγκλονιστική.
Τελικά, καταφέραμε να εξοικονομήσουμε τα υπόλοιπα καύσιμα με μεσογειακό τρόπο, και σχεδόν στα κλεφτά πήραμε κάποια λίτρα παραπάνω που ήταν όμως οριακά για την επιστροφή μας.
Όση ώρα πολεμούσαμε για τα καύσιμα, ήρθε ακόμα ένα άσχημο νέο να μας στεναχωρήσει. Ο Carlos έπρεπε να επιστρέψει εκτάκτως στην πατρίδα του.
Βυθισμένοι στις σκέψεις μας, περιμέναμε με το φορτηγάκι που νοικιάσαμε στην ουρά που είχε σχηματιστεί στο πρατήριο καυσίμων για να γεμίσουμε τα εύκαμπτα ντεπόζιτά μας.
Μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα μεταφέραμε και μεταγγίζαμε καύσιμα.
Απόλυτα εξαντλημένοι, τόσο από την απίστευτα συσσωρευμένη ένταση που είχαμε μέσα μας όσο και από την κόπωση των πολύωρων μεταγγίσεων, πέσαμε ξεροί για ύπνο.
Ημέρα 43η - Κυριακή 14 Αυγούστου
Προσπαθώντας να ηρεμήσουμε από τις απίστευτες εναλλαγές των συναισθημάτων μας, πήραμε το jeep που είχαμε νοικιάσει και γυρνούσαμε γύρω γύρω από το χωριό χαζεύοντας και συζητώντας.
Βέβαια, δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να προχωρήσουμε βαθύτερα στο Northwest passage γιατί το πρόβλημα με το καράβι φάντασμα και τον ανεφοδιασμό σε βενζίνη αφορούσε σε όλα τα χωριά του περάσματος, ενώ μετά από αυτή την απίθανη περιπέτειά μας το μόνο που αποζητούσαμε ήταν να εξαφανιστούμε το γρηγορότερο δυνατό από τον αφιλόξενο τούτο τόπο.
Με ανάμικτα συναισθήματα κόβαμε βόλτες εδώ κι εκεί μέχρι αργά το απόγευμα.
Τελικά, αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε δίπλα στο σκάφος, πάνω στην ξύλινη εξέδρα και να απολαύσουμε, για τελευταία φορά όλοι μαζί, ένα ξεχωριστό αποχαιρετιστήριο δείπνο.
Δευτέρα το ξημέρωμα, εγώ κι ο Cris θα λύναμε κάβους για Γροιλανδία ενώ ο Carlos θα πετούσε μετά από λίγες ώρες για Βαρκελώνη…
...keep Ribbing!
