Τα τελευταία 650 μίλια της αποστολής με τελικό προορισμό το Nuuk
Αλλαγή πορείας προς Pond Inlet και Northwest Passage
Τα τελευταία 650 μίλια της αποστολής με τελικό προορισμό το Nuuk
Αλλαγή πορείας προς Pond Inlet και Northwest Passage
Διασχίζοντας το Baffin Bay και το σύντομο πέρασμά μας από τον Άλλο Κόσμο
Μετά από 4 μέρες απίστευτης αγωνίας για την εύρεση καυσίμων και με μεγάλη πιθανότητα να ξεμείνουμε στο Pond Inlet για πολύ καιρό, ήμασταν πλέον έτοιμοι να διασχίσουμε για δεύτερη φορά τη θάλασσα του Baffin.
Οι μέρες εκείνες ήταν ιδιαίτερα επώδυνες για εμάς.
Ήταν μια αλησμόνητα κακή εμπειρία που μας κόστισε πολύ ψυχολογικά.
Προσπαθούσαμε να την ξεχάσουμε και να μπούμε σε κανονικούς ρυθμούς.
Γνωρίζοντας πως σε κανένα χωριό των
Εσκιμώων του Northwest passage δεν υπάρχει βενζίνη αυτή την χρονιά, ενώ παράλληλα οι πάγοι θα αργούσαν να λιώσουν λόγω του σκληρού εφετινού χειμώνα, ετοιμαζόμασταν για την επιστροφή μας προς το Upernaviq-Γροιλανδίας, τη Δευτέρα το ξημέρωμα.
Ημέρα 44η - Δευτέρα 15 Αυγούστου
06:15΄το πρωί είχαμε ήδη λύσει κάβους.
Βγαίναμε σιγά σιγά από το ασφαλές μας λιμάνι και στρέψαμε την πλώρη μας ανατολικά.
390 ναυτικά μίλια μάς χώριζαν από το Upernaviq.
Η θάλασσα ήταν κάλμα μέσα στο Eclipse sound, το στενό πέρασμα ανάμεσα στο Baffin island και το Bylot island, και έτσι πολύ γρήγορα βγήκαμε στην ανοιχτή θάλασσα του Baffin Bay.
Ώρα 08:15΄
Στίγμα: 72°45΄Ν 75°00΄W
Μετά από δυο ώρες είχαμε ανοιχτεί 15 μίλια από τις ακτές του Καναδά.
Καλύψαμε 56 ναυτικά μίλια και κάψαμε 219 λίτρα.
Οι καιρικές συνθήκες άρχισαν να χειροτερεύουν με ανέμους νοτιοανατολικούς ενώ η θάλασσα να γίνεται όλο και πιο κυματώδης.
Ώρα 10:45΄
Στίγμα: 72°44΄Ν 71°21΄W
H θάλασσα του Baffin μας πήρε για τα καλά στην αγκαλιά της.
Αυτές τις δυόμιση ώρες η πρόοδός μας ήταν πολύ καλή σχετικά με τις καιρικές συνθήκες που όλο και χειροτέρευαν. Καλύψαμε ακόμα 65 ναυτικά μίλια καταναλώνοντας 253 λίτρα.
Μας απέμεναν όμως ακόμα 269 μίλια και τα κύματα όλο και θέριευαν στην πλώρη μας.
Μετά το μεσημέρι η θάλασσα άρχισε να μας δυσκολεύει και η κατανάλωσή μας αυξήθηκε κατακόρυφα. Και ξανά εκείνο το ανυπόφορο stress του υπολογισμού των καυσίμων, τα οποία μας έφταναν οριακά. Μπροστά στον κίνδυνο να ξεμείνουμε από καύσιμα αποφασίσαμε να ταξιδεύουμε με 7 κόμβους ώστε να μειώσουμε την κατανάλωση, σε βάρος βέβαια του χρόνου άφιξής μας.
Το μόνο θετικό στοιχείο ήταν πως μπορούσαμε να κοιμόμαστε με βάρδιες ανά δύο ώρες ο καθένας.
Ήμασταν μόνο δύο τώρα, μετά την επείγουσα αποχώρηση του Carlos, και έπρεπε να διαχειριστούμε πολύ πιο προσεκτικά τις δυνάμεις μας.
Με υπομονή και καρτερία οδηγούσαμε την πλώρη μας κόντρα στα μεγάλα κύματα.
Στις 22:00΄ η ώρα, κι ενώ είχαμε κλείσει ήδη 16 ώρες πλεύσης, η ομίχλη άρχισε να πυκνώνει.
Θερμοκρασία αέρα 2 °C.
Θερμοκρασία νερού 4 °C.
Μεγάλες εκτάσεις πάγου, με ύψος μόλις λίγων εκατοστών, άρχισαν να διαφαίνονται μπροστά μας. Υπήρχαν όμως αρκετά μεγάλοι δίαυλοι ανάμεσά τους και έτσι συνεχίζαμε να κρατιόμαστε κοντά στην πορεία μας χωρίς μεγάλες αποκλίσεις.
Η ένταση μέσα μας άρχισε ξανά να φουντώνει και να κορυφώνεται.
Η ορατότητα όλο και περιοριζόταν ώσπου σύντομα έφτασε στο απόλυτο μηδέν.
Ίσα που διακρίναμε την πλώρη μας πια, ενώ πολύ κοντά άρχισαν να αχνοφαίνονται μεγάλοι όγκοι πάγων σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων γύρω μας.
Σαρώνοντας προσεκτικά το πολύ περιορισμένο μας πεδίο προσπαθούσαμε να πλοηγούμαστε ανάμεσά τους με ταχύτητα μόλις 3 κόμβων.
Η κατάσταση όλο και χειροτέρευε, ενώ είχαμε ακόμα 120 ναυτικά μίλια για να προσεγγίσουμε τις δυτικές ακτές της Γροιλανδίας.
Κάποια στιγμή οι εικόνες που αντικρίζαμε άρχισαν να γίνονται πολύ τρομακτικές και να μας προκαλούν φοβερή σύγχυση.
Δεν ήμασταν ικανοί να υπολογίζουμε σωστά τις αποστάσεις μας από τους πάγους και πολλές φορές περνάγαμε ξυστά από τις απειλητικές προεξοχές τους.
Θερμοκρασία αέρα -1 °C.
Θερμοκρασία νερού -2 °C.
Άρχισε να παγώνει το σώμα μας και τα αντανακλαστικά μας να περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό.
Ήταν ολοφάνερο πια πως πλησίαζαν εφιαλτικές στιγμές.
Σχεδόν σταματημένοι, με σφιγμένο στομάχι και έντονα χτυποκάρδια παρατηρούσαμε σχεδόν αμήχανοι. Ζούσαμε κινηματογραφικά σκηνικά που θα τα ζήλευε ακόμα και ο Steven Spielberg.
Το πραγματικό με το φανταστικό έμοιαζαν τόσο ίδια.
Δεν μπορούσα να διακρίνω τη διαφορά πλέον.
Θυμάμαι τα πάντα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια.
Δεν ξέρω όμως εάν θέλω να τα επαναφέρω πλήρως στη μνήμη μου, και να τα ξαναζήσω προσπαθώντας να σας μεταφέρω σε εκείνη την ζοφερή πραγματικότητα που έμοιαζε με το φρικτότερο όνειρο που είδαμε ποτέ.
Στεκόμουν πίσω από το τιμόνι αμήχανος να κάνω οτιδήποτε.
Πέρασα αργά αργά από τη βορινή πλευρά ενός μικρού παγόβουνου. Ήμουν τόσο κοντά του που μπορούσα σχεδόν να το αγγίξω. Έπειτα διόρθωσα λίγο την πορεία μου και η πλώρη σημάδευε τώρα ένα μικρό κενό που υπήρχε ανάμεσα σε δυο πλάκες πάγου.
Απόλυτη άπνοια κι εκείνη η εκκωφαντική γαλήνη της απόλυτης ομίχλης.
Μα τούτη η ομίχλη ήταν διαφορετική από τις άλλες. Σαν να υπήρχε κάπου, ένα αναμμένο φως που την έκανε πιο γλυκιά και παραμυθένια αποβάλλοντας εκείνο το γκρίζο και μουντό χρώμα της.
Αυτή η ομίχλη ήταν πιο φωτεινή και λαμπερή.
Μα το ίδιο αποπνικτική και τρομακτική.
Ήταν σαν να μπήκε ένα φίλτρο στα γυαλιά μου που ζωντάνευε τα πάντα γύρω μου.
Η θερμοκρασία όλο και κατέβαινε.
Το θερμόμετρο έδειχνε τώρα -4 °C.
Τα χείλη μας άρχισαν να μελανιάζουν και τα δόντια μας να κροταλίζουν από το κρύο.
Δεν μπορούσαμε πλέον ούτε να ανταλλάξουμε κουβέντα με τον Cris.
Αόρατος ουρανός, αόρατη θάλασσα, αόρατος κόσμος.
Δεν ήμουν ικανός να διακρίνω τίποτα πια παρά μόνο να ακούω.
Άκουγα μόνο ανατριχιαστικούς ήχους, που έμοιαζαν να βγαίνουν από τα σωθικά των πάγων που μας κύκλωναν αργά αργά και βασανιστικά.
Ήταν τότε που ξαφνικά όλα φάνηκαν μάταια.
Είχαμε παγιδευτεί και μάταια προσπαθούσαμε να βρούμε διέξοδο από τον παγωμένο λαβύρινθο μέσα στον οποίο είχαμε εγκλωβιστεί.
Χάσαμε πλέον κάθε προσανατολισμό μέσα στην πυκνή ομίχλη και τους άπειρους λοφίσκους πάγων και μοιάζαμε να τριγυρνάμε για ώρες γύρω από το ίδιο σημείο.
Κι όταν βλέπαμε την οθόνη του ραντάρ τόσο η απελπισία μας μεγάλωνε.
Δεν υπήρχε πια κανένα νόημα να συνεχίζουμε να προσπαθούμε.
Σταμάτησα να σκέφτομαι και έκανα «κράτει».
Μέσα στην απελπισία μας και την μεγάλη μας κούραση συμφωνήσαμε να καλέσουμε βοήθεια.
Δεν γνωρίζαμε πόσο ακόμα θα μπορούσαμε να αντέξουμε.
Θέλαμε όσο τίποτε άλλο να πατήσουμε ένα μαγικό κουμπί και να εξαφανιστούμε από τον καταραμένο τούτο τόπο.
Έβγαλα το δορυφορικό τηλέφωνο κι ενώ το κρατούσα στα χέρια μου προσπαθούσα να σκεφτώ κάποια λύση αλλά καμιά δεν έδειχνε να λειτουργεί.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν έβρισκα διέξοδο πουθενά.
Σκεφτόμενος όμως, πως εάν καλούσαμε ελικόπτερο για βοήθεια τότε θα έπρεπε να αποχαιρετήσουμε για πάντα το σκαφάκι μας με το οποίο τόσο πολύ είχαμε δεθεί πια, πέταξα το τηλέφωνο μέσα στην καμπίνα και σχεδόν τσαντισμένος, άφησα το τιμόνι και φώναξα στον Cris «Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πια. Το μόνο που θέλω είναι να αδειάσω το μυαλό μου από τις αδιέξοδες σκέψεις. Βρες ένα σημείο που να είμαστε σε κάποια απόσταση ασφαλείας από τους πάγους και σταμάτησε εκεί. Θα μείνουμε ακίνητοι όσες ώρες ή μέρες κι αν χρειαστεί. Πάω να ξαπλώσω στην καμπίνα και ξύπνα με ύστερα από μια ώρα».
Μπήκα στην καμπίνα, άναψα τον καυστήρα και χωρίς να σκέφτομαι τίποτα απολύτως ξάπλωσα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ήταν μια πρωτόγνωρη αντίδραση του εαυτού μου στην αφόρητη πίεση που βασάνιζε τις σκέψεις μου.
Έκλεισα τα μάτια μου προσποιούμενος πως όλα είναι καλά, και το μόνο που αποζητούσα ήταν να μπορέσω να κοιμηθώ έστω και για λίγα λεπτά.
Να αδειάσει το μυαλό μου από τις μαύρες σκέψεις.
Μα ο ύπνος φάνταζε σαν ένα σπάνιο προνόμιο τούτες τις ώρες.
Δεν πέρασαν ούτε 10 λεπτά όταν τα ουρλιαχτά του Cris με έκαναν να πεταχτώ από το κρεβάτι:
«Σήκω γρήγορα, οι πάγοι θα μας πνίξουν…» φώναζε έντονα και επιτακτικά, σε κατάσταση σχεδόν πανικού.
Πετάχτηκα έντρομος έξω και έμεινα παγωμένος από το συγκλονιστικό θέαμα που αντίκρισαν τα μάτια μου.
Ήταν μια μνημειώδης εικόνα.
Ένας μεγάλος όγκος πάγου με ύψος γύρω στα δυο μέτρα που σίγουρα θα ζύγιζε πολλούς τόνους ήταν κολλημένος στην πλώρη μας.
Στην πρύμνη, ένας άλλος όγκος εξίσου μεγάλος, πίεζε την αριστερή πλευρά της πασαρέλας.
Πετάχτηκα πίσω και διέκρινα καθαρά την υποθαλάσσια γαλάζια προέκταση του μικρού παγόβουνου, να βρίσκεται λίγα μόλις εκατοστά χαμηλότερα από τα ποδαρικά των κινητήρων.
Κι ύστερα εκείνος ο αλησμόνητα βαθύς γδούπος των ποδαρικών που χτυπούσαν πάνω στη γαλάζια μάζα και έκανε το σκάφος να τραντάζεται ολόκληρο.
Δεν μπορούσα όμως να κομπλάρω ταχύτητα γιατί ήταν βέβαιο πως θα χτυπούσαν οι προπέλες μας.
Ο Cris άρπαξε το καρμπονένιο κοντάρι και άρχισε να σπρώχνει τον τεράστιο όγκο με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει.
Κάποια στιγμή η πρύμνη του σκάφους ξεκόλλησε και μετακινήθηκε λίγο προς την δεξιά πλευρά. Αμέσως έστριψα το τιμόνι δεξιά και έβαλα στιγμιαία ανάποδα μόνο τον δεξιό κινητήρα, ώστε εάν χτυπούσαν οι προπέλες του, να είχα τουλάχιστον τον άλλο κινητήρα ακέραιο για τη συνέχεια.
Σκοπός μου ήταν να απεγκλωβίσω την πλώρη μας.
Μόλις κέρδισα κάποια εκατοστά, συνέχισα να βάζω ανάποδα και δεξιά ενώ παράλληλα μετατόπιζα την πλώρη προς τα αριστερά με τη βοήθεια του bow thruster.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνους τους ανατριχιαστικούς ήχους στη γάστρα του σκάφους όταν περνούσαμε ανάμεσα από τους παγωμένους ογκόλιθους ή όταν ερχόταν καταπάνω μας μεγάλα κομμάτια πάγου κινούμενα γρήγορα από τα ισχυρά ρεύματα. Σαν να έβγαζαν «μεταλλικά νύχια» και γραντζουνούσαν με τόση δύναμη, και παρατεταμένα, το gel coat της γάστρας που ανατρίχιαζε ακόμα και η ψυχή μας. Φάνταζαν σαν παγωμένες ψυχές που μας μιλούσαν και ήθελαν να μας πάρουν κοντά τους.
Οι ήχοι αυτοί, σαν απειλητικά μακρόσυρτα ουρλιαχτά, μας τόνιζαν πόσο αδύναμοι ήμασταν.
Αγωνία, ανείπωτη ένταση, δέος ακατέργαστο.
Κανένας δεν μπορεί να νιώσει την αφόρητη πίεση που βιώσαμε, ούτε υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουμε τις πραγματικά τρομακτικές στιγμές που περάσαμε.
Η νεκρική γαλήνη της πυκνής ομίχλης και εκείνοι οι όγκοι πάγου, μόλις λίγα εκατοστά τριγύρω μας, με τα περίεργα σχήματα, που έμοιαζαν σαν εξωγήινα ζωντανά όντα που ήθελαν να μας κατασπαράξουν θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ψυχή μου.
Πρότεινα στον Cris να πάει να ξαπλώσει στην καμπίνα ώστε να ξεκουραστεί για να είναι ετοιμοπόλεμος για τη συνέχεια. Κανείς μας δεν γνώριζε τι μας επεφύλασσε η μοίρα λίγο πιο κάτω.
Έμεινα στο τιμόνι ολομόναχος, βυθισμένος στις σκέψεις μου, περιτριγυρισμένος από ένα απόκοσμο τοπίο.
Γνώριζα πως αυτή η αποστολή είχε μεγάλο ρίσκο αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν πως η θεωρία είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα.
Στην πράξη αποδείχτηκε πως ήταν τελικά ένας απίστευτος εφιάλτης.
Είχα τεράστια θέληση να παλέψω αλλά δεν ήξερα με ποιο τρόπο.
Μάταια έψαχνα να βρω τις ισορροπίες μου.
Έπρεπε να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό και τις σκέψεις μου που δεν οδηγούσαν πουθενά.
Ομολογώ πως κάποια στιγμή λύγισα.
Ήταν πραγματικά οδυνηρό να συνεχίζεις να παλεύεις με έναν αδυσώπητο αντίπαλο γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως ελπίδα.
Έτσι σταμάτησα να προσπαθώ και προτίμησα να κάνω ξανά «κράτει» και να μείνω συγκεντρωμένος ψάχνοντας για μια τουλάχιστον ευκαιρία.
Ο Θεός όμως ήταν εκεί, στο πλευρό μας, και μας βοήθησε.
Ήταν βράδυ της Παναγιάς, 15 Αυγούστου.
Και ξαφνικά, σαν από θαύμα, μου ήρθαν στο μυαλό οι κουβέντες του φίλου μου Σταύρου ο οποίος με είχε μυήσει στα μυστικά του ραντάρ:
«Το ραντάρ βλέπει τα πάντα»,μου είχε πει.
«Μια φορά είχαμε αποκλειστεί μέσα στις καλαμιές του Έβρου και το ραντάρ μας βοήθησε να βρούμε τα κανάλια ανάμεσά τους και να βγούμε στο ποτάμι…».
Αυτό είναι, ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Εάν το ραντάρ μπορεί να δει ανάμεσα από τις καλαμιές τότε γιατί όχι και ανάμεσα από τους πάγους.
Έσκυψα το κεφάλι μου πάνω από την οθόνη του ραντάρ και ζουμάρισα όσο γινόταν.
Κάποια δεκάδες μέτρα πιο πέρα διέκρινα μια μικρή χαραμάδα ανάμεσα στους πάγους.
Δεν μπορούσα να εξηγήσω πως είναι δυνατόν το ραντάρ να βλέπει τα κενά πίσω από τους πάγους και ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός.
Δεν είχα όμως τίποτα να χάσω.
Ήταν η ελπίδα που αποζητούσα για να με κάνει να συνεχίσω να παλεύω.
Και ξαφνικά, λες και είχε θολώσει το μυαλό μου, πήρα φόρα και με την πλώρη μου κοπάναγα με δύναμη κάθε κομμάτι πάγου που βρισκόταν στην πορεία μου.
Δεν καταλάβαινα τίποτα τώρα.
Ήθελα να τσακίσω τους πάγους και να βγω από αυτόν τον τρομακτικό λαβύρινθο το συντομότερο δυνατόν.
Μαχόμουν πλέον για να σώσω όχι μόνο τους εαυτούς μας αλλά και το ίδιο το σκάφος.
Μπορεί να ράγιζε η καρδιά μου στα ανατριχιαστικά μουγκρητά των πάγων καθώς τους έσπαγα με μανία σαν ένα μικρό παγοθραυστικό, αλλά είχα πεισμώσει τόσο πολύ και ορκίστηκα στους εαυτούς μας να βγάλω το σκάφος μέσα από αυτή την κόλαση.
Για έναν καπετάνιο το σκάφος του δεν είναι απλά ένα κουφάρι που τον ταξιδεύει.
Είναι η ίδια του η ψυχή.
Το βράδυ αυτό ζήσαμε τις πιο εφιαλτικές στιγμές της ζωής μας.
Είχαμε πεθάνει για δεύτερη φορά εκεί μέσα.
Αν υπάρχει κόλαση είναι βέβαιο πως ήταν αυτή εδώ, μέσα στην οποία βρισκόμασταν τόσες ώρες παγιδευμένοι.
Ο Άλλος Κόσμος αυτοπροσώπως.
Κάποια στιγμή βγήκα στο μικρό κανάλι που ήταν ελεύθερο από πάγους, όπως ακριβώς έδειχνε το ραντάρ.
Αναθάρρησα πολύ τότε και η ελπίδα άρχισε να γιγαντώνεται μέσα μου.
Αύξανα τώρα την εμβέλεια του ραντάρ για να καταλάβω τι γινόταν σε απόσταση του ενός μιλίου από εκεί που βρισκόμασταν.
Με μεγάλη ανακούφιση διαπίστωσα πως κάποιες εκατοντάδες μέτρα πίσω μας διαφαίνονταν κάποιοι μικροί δίαυλοι ανάμεσα στους πολυάριθμους κοκκινωπούς όγκους που απεικόνιζε το ραντάρ, οι οποίοι έδειχναν να οδηγούν σε μεγαλύτερους διαδρόμους, ελεύθερους από πάγους.
Έστριψα την πλώρη μας κατά 180 μοίρες και προχωρώντας λαίμαργα με 3 κόμβους, συνέχιζα να κοπανάω με μανία τα λογής μεγέθους παγάκια που εμπόδιζαν την πορεία μου.
Ήμουν αποφασισμένος να μας γυρίσω στα σπίτια μας, στις οικογένειές μας.
Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είχα καταφέρει να βρίσκομαι σε λίγο καθαρότερα νερά, μέσα στους στενούς διαύλους που έδειχνε το ραντάρ.
Ήταν πια τα ίδια μου τα μάτια και του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη τώρα.
Ακολουθούσα πιστά την εικόνα που απεικονιζόταν στην οθόνη του.
Η λαχτάρα μου όλο και μεγάλωνε καθώς έβλεπα μπροστά μου έναν μεγάλο διάδρομο που έμοιαζε να μας απελευθερώνει από τον Άλλο Κόσμο.
Αύξησα ταχύτητα στους 12 κόμβους παρά την φρικτή ομίχλη που επέμενε να με τυφλώνει.
Το σκαφάκι μας ορθοπλώριζε προς την προοπτική της ελευθερίας μας.
Ολοφάνερα συγκινημένος και βουρκωμένος, από την τεράστια ένταση που έβρισκε διέξοδο και ξεχείλιζε μέσα από τα μάτια μου, άνοιξα την πόρτα της καμπίνας για να ξυπνήσω τον Cris.
Η εικόνα που αντίκρισα με έκανε να βουρκώσω ακόμα περισσότερο και να στέκομαι αμήχανος να κοιτάζω.
Ο Cris, που προφανώς είχε καταλάβει πως κάτι καλό συμβαίνει, καθώς ξαφνικά αυξήθηκε η ταχύτητά μας και το σκάφος στεκόταν ορθόπλωρα έτοιμο για να πλανάρει ανά πάσα στιγμή, ήταν καθισμένος οκλαδόν στο κρεβάτι και με τις παλάμες του ενωμένες προσεύχονταν για να βγούμε από το παγερό αδιέξοδο.
«Πες μου πως είναι αλήθεια…»,μου είπε με τρεμάμενη φωνή.
Δεν πρόλαβα καλά καλά να του απαντήσω και, καθώς του έγνεφα καταφατικά κουνώντας αργά αργά, πάνω κάτω το κεφάλι μου, χίμηξε πάνω μου και από την μεγάλη του ορμή παρασυρθήκαμε και σωριαστήκαμε αγκαλιασμένοι πάνω στα πολυεστερικά ντεπόζιτα.
Κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά και οι κραυγές χαράς αντηχούσαν για μίλια μακριά, αναστατώνοντας την νεκρική σιγή της εφιαλτικής ομίχλης.
Τρομερά συναισθήματα, ανείπωτες στιγμές, αλησμόνητες εμπειρίες.
Δεν θυμάμαι για πόση ώρα ήμασταν αγκαλιασμένοι με τα δάκρυά μας να κυλούν μέχρι το πάτωμα ανεξέλεγκτα. Δεν κουνιόμασταν από η θέση μας καθώς η τεράστια ένταση, που συσσωρευόταν μέσα μας για τόσες πολλές ώρες, ήταν τόσο αφόρητη που έπρεπε οπωσδήποτε να εκτονωθεί ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης έκρηξης πανικού με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τρέχαμε τώρα με 20 κόμβους και τελικά, μετά από έναν μεγάλο κύκλο που κάναμε προς το
Βορρά, ξαναμπήκαμε στην αρχική μας πορεία.
Όλα έδειχναν μια χαρά τώρα.
Ακόμα κι αυτή η ανελέητη ομίχλη άρχισε σιγά σιγά να αραιώνει.
Συνεχίζαμε όμως να μένουμε αμίλητοι και μουδιασμένοι από το ισχυρό σοκ και το τεράστιο stress που είχαμε υποστεί.
Όσο κι αν θέλαμε δεν μπορούσαμε να απεγκλωβίσουμε τις σκέψεις μας από τον τρομακτικό εφιάλτη που μόλις πριν λίγο βιώσαμε.
Συγκλονιστικές εικόνες έρχονταν και ξανάρχονταν με κινηματογραφική ταχύτητα, χαράζοντας για πάντα τη μνήμη μας.
Είχαμε ήδη κλείσει 29 ώρες επώδυνης πλεύσης…
...keep Ribbing!
