Αλλαγή πορείας προς Pond Inlet και Northwest Passage
Η αποτυχημένη μας προσπάθεια να προσεγγίσουμε τις ακτές του Καναδά
Αλλαγή πορείας προς Pond Inlet και Northwest Passage
Η αποτυχημένη μας προσπάθεια να προσεγγίσουμε τις ακτές του Καναδά
Αποκλεισμένοι στο Qaanaaq
Ξυπνήσαμε αργά την επόμενη μέρα…
Είχαμε ήδη αποφασίσει να είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί από δω και πέρα ώστε να μην ξαναβιώσουμε παρόμοιες εμπειρίες.
Τώρα γνωρίζαμε, πάθαμε και νοιώσαμε πολλά.
Ήμασταν πολύ περισσότερο πιο έμπειροι από ποτέ.
Αισθανόμασταν αρκετά απογοητευμένοι από την προηγούμενη μέρα, αλλά βαθιά μέσα μας, κρυβόταν μια ανείπωτη περηφάνια.
Περηφάνια, γιατί τα καταφέραμε.
Καταφέραμε να πλοηγηθούμε για πολλές ώρες μέσα σε ιδιαίτερα μεγάλες, 4-6/10τα σύμφωνα με τα egg codes, συγκεντρώσεις πάγου.
Αυτό σημαίνει πως το 40 με 60% του ωκεανού ήταν γεμάτο πάγους. Επιπλέον είχαμε πολύ πυκνή ομίχλη, 0 βαθμούς θερμοκρασία αέρα και τσουχτερό κρύο, στοιχεία που συνιστούν τον ανώτερο βαθμό δυσκολίας για κάθε σκάφος και πλήρωμα.
Η εμπειρία μας ήταν μοναδική, και δεν μας φόβιζαν πια τα 4-6/10τα.
Το μόνο που πραγματικά μας τρομοκρατούσε ήταν πως κανείς μας δεν γνώριζε τι θα συναντήσουμε παρακάτω…
Ημέρα 35η – Σάββατο 6 Αυγούστου
Σε αντίθεση με το απόγευμα της Παρασκευής, σήμερα το πρωί το Qaanaaq ήταν εντελώς διαφορετικό. Υπέροχη ατμόσφαιρα, λαμπερός ήλιος και θερμοκρασία 12 °C που φάνταζε σαν να ήταν 30 βαθμοί για μας.
Αφήσαμε πίσω μας την χθεσινή εφιαλτική μας εμπειρία και αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στους γειτονικούς παγετώνες εκμεταλλευόμενοι την σπάνια ηλιόλουστη μέρα.
Κατεβήκαμε στην προβλήτα, καθαρίσαμε το σκάφος και σε λίγη ώρα βρισκόμασταν σε έναν από τους εντυπωσιακότερους παγετώνες της περιοχής.
Προχωρούσαμε σιγά σιγά ανάμεσα στους αναρίθμητους και κάθε λογής πάγους που αποκοπτόμενοι από τον παγετώνα γέμιζαν τη θάλασσα απ’ άκρο σ’ άκρο. Ήμασταν απόλυτα προσηλωμένοι ενώ ο Cris στεκόταν στην πλώρη και, με το μακρύ κοντάρι που είχαμε φτιάξει από carbon για τον σκοπό αυτό, μας άνοιγε το δρόμο σπρώχνοντας συνεχώς τα κομμάτια πάγου που εμπόδιζαν την πορεία μας.
Προσπαθούσαμε να φτάσουμε όσο πιο κοντά στον παγετώνα μπορούσαμε ώστε να θαυμάσουμε άμεσα το υπέροχο θέαμα που μας υποσχόταν.
Βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολο και μας πήρε περισσότερο από μια ώρα για να προσεγγίσουμε.
Άξιζε όμως την προσπάθεια και με το παραπάνω.
Ήμασταν απόλυτα συγκλονισμένοι από τις συναρπαστικές εικόνες που αντίκριζαν τα μάτια μας.
Ο παγετώνας εκτείνονταν σε μήκος πολλών εκατοντάδων μέτρων ενώ το ύψος του ξεπερνούσε τα 30 μέτρα.
ψΣτεκόμασταν βέβαια σε απόσταση ασφαλείας, με την πλώρη να κοιτά προς την ανοιχτή θάλασσα, γιατί γνωρίζαμε πολύ καλά πως αν ξαφνικά κάποιο μεγάλο παγόβουνο αποκολληθεί και καταρρεύσει τότε δημιουργείται ένα μικρό τσουνάμι,«kanele» όπως χαρακτηριστικά αποκαλείται, ενώ είναι πολύ πιθανόν να εκσφενδονιστούν στον αέρα μικρά κομμάτια πάγου με μεγάλη ταχύτητα και απρόβλεπτες συνέπειες.
Και βέβαια δεν υπάρχει καμιά προειδοποίηση γι΄ αυτό, πέρα από έναν ισχυρό θόρυβο που μοιάζει με έκρηξη από δυναμίτιδα λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν την κατάρρευση του παγόβουνου.
Προσέχοντας λοιπόν το χείλος του παγετώνα, προσπαθούσαμε να αφουγκραστούμε την τεράστια ενέργεια που κρύβονταν τριγύρω.
Μπορούσες μάλιστα να την εισπράξεις πολύ έντονα σε μια κατά τα άλλα απίστευτα ήσυχη και γαλήνια αρμονία.
Κανένας ήχος και κανένας θόρυβος.
Απόλυτη ησυχία στον απόλυτα έρημο τούτο τόπο.
Η γαλήνη στον υπέρτατο βαθμό της.
Αυτή η απέραντη σιωπή του τοπίου όμως ήταν εκκωφαντικά ισχυρή μέσα στην ψυχή μας.
Μας μιλούσε τόσο φωναχτά και καθαρά, μα οι λέξεις μοιάζουν πολύ φτωχές για να το εξηγήσουν.
Αρκεί να την αφουγκραστείς και να τη νιώσεις για να σου αποκαλύψει τα βαθιά κρυμμένα μυστικά της.
Στέκαμε αμίλητοι και μαγεμένοι μπροστά σε ένα σκηνικό που αδυνατούσαμε να πιστέψουμε πως είναι πραγματικό.
Ήταν σαν να ζούσαμε ένα όνειρο.
Αν και ήταν προχωρημένο μεσημέρι, απλώσαμε τους μικρούς δίσκους στο πρυμνιό sundeck και βγάλαμε μικρούς ντάκους και μέλι.
Ήταν το μαγευτικότερο πρωινό της ζωής μας.
Σε μια θάλασσα ασάλευτη, κάτω από τον καυτό ήλιο, ανάμεσα σε πάγους και παγόβουνα.
Γνωρίζαμε πολύ καλά πως δεν θα είχαμε ξανά αυτή την ευκαιρία και έτσι καθόμασταν για ώρες απολαμβάνοντας τις συγκλονιστικότερες στιγμές που μπορούσε να μας χαρίσει η Μητέρα Φύση.
Και ήμασταν απόλυτα ευγνώμονες γι αυτό.
Δεν αποζητούσαμε τίποτα περισσότερο.
Απομονωμένοι, χωρίς ανέσεις, δίχως τίποτα να μας αγγίζει, στην Κορυφή του Κόσμου.
Κι όμως τα είχαμε όλα.
Ήταν γεμάτες οι ψυχές μας και νιώθαμε περισσότερο σοφότεροι από ποτέ.
Ημέρα 36η – Κυριακή 7 Αυγούστου
Μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής αναπολούσαμε την υπέροχη χθεσινή μέρα που μας χάρισε μοναδικές στιγμές και εικόνες.
Σιγά σιγά όμως επανήλθαμε στην πραγματικότητα.
Βγάλαμε χάρτες, ανοίξαμε το κομπιούτερ και μελετούσαμε τα προγνωστικά των επόμενων ημερών.
Το Grise Fjord συνέχιζε να φαίνεται αποκλεισμένο από τους πάγους ενώ οι βοριάδες λυσσομανούσαν για τις επόμενες μέρες.
Η ψυχολογία μας άρχισε ξανά να παίρνει την κατιούσα καθώς όλα έδειχναν πως δεν είχαμε πιθανότητες να προσεγγίσουμε το Northwest passage.
Δεν βγήκαμε από το σπίτι αυτή την μέρα.
Προσπαθούσαμε να βρούμε κάποια λύση αλλά ήταν αδύνατο.
Με τα κεφάλια σκυφτά, χωρίς καν να μιλάμε μεταξύ μας.
Η προσέγγιση στις ακτές του Καναδά φάνταζε πια σαν όνειρο θερινής νυκτός. Αρχίσαμε πλέον να συνειδητοποιούμε πως αυτό ήταν το τέλος της αποστολής και έπρεπε να δούμε πια πως θα επιστρέψουμε στο Upernavik.
Απομόνωση, απογοήτευση και ηθικό πεσμένο.
Ευτυχώς είχαμε τον Cris, ο οποίος ως ο προσωπικός μας chef αναλάμβανε να μας ετοιμάζει υπέροχα γεύματα, εμπνευσμένα από τα λιγοστά υλικά που είχαμε στη διάθεσή μας.
Μετά τα μεσάνυχτα ήμασταν όλοι στα κρεβάτια μας.
Τα μάτια μου όμως δεν έλεγαν να κλείσουν.
Μπορεί να ήμουν απογοητευμένος αλλά ένιωθα πιο ξεκούραστος από ποτέ.
Ίσως γιατί έφυγε όλη η ένταση και η αγωνία των συνεχόμενων πλεύσεων και δεν αισθανόμουν εκείνο το ασήκωτο βάρος στους ώμους μου.
Δεν νοιαζόμουν πια για τη συνεχή επιθεώρηση των οργάνων του σκάφους και του ορίζοντα, δεν με απασχολούσαν οι καταναλώσεις και οι συνεχείς υπολογισμοί καυσίμων, δεν υπήρχε το συνεχές στρεσάρισμα της ομίχλης και της αυστηρής και τόσο επώδυνης προσήλωσης στην πορεία μας, ούτε εκείνη η αφόρητη ανασφάλεια που σε βαραίνει όταν βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά χωρίς να περιμένεις βοήθεια από κανέναν.
Ημέρα 37η /38η – Δευτέρα/Τρίτη 8-9 Αυγούστου
Οι μέρες αυτές της αναμονής στο Qaanaaq φάνταζαν αιώνας.
Εγκλωβισμένοι τόσο από τους πάγους όσο και από τους δυνατούς ανέμους, δεν είχαμε πια διάθεση για τίποτα.
Δυο ώρες πριν τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, όπου ο ήλιος ήταν ψηλά στον ορίζοντα έχοντας γυρίσει προς τον Βορρά, βγήκαμε για λίγη ώρα από το σπίτι.
Κατεβήκαμε μέχρι την προβλήτα για να δούμε το σκάφος και σταθήκαμε για αρκετή ώρα να ατενίζουμε το πέλαγος.
Ήταν το μόνο που μπορούσε να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα και να αλλάξει την ψυχολογία μας.
Επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας και ξαναμελετούσαμε τις προγνώσεις μήπως και είχαμε κάποια ευνοϊκή μεταβολή.
To μεγαλύτερο όμως μέρος του Northwest passage φαινόταν ακόμα κλειστό από πάγους ενώ οι άνεμοι μέσα σε αυτό για την επόμενη εβδομάδα ήταν ισχυροί και έτσι δεν άξιζε να διακινδυνεύσουμε να πάμε ούτε καν στο Pond Inlet όπου υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αποκλειστούμε εκεί.
Σήκωσα το παράθυρο και έβγαλα το κεφάλι μου έξω.
Το πρωί ολόκληρος ο κόλπος είχε αδειάσει από τα μικρά κομμάτια πάγου και μόνο μεγάλα παγόβουνα υπήρχαν εδώ κι εκεί. Τώρα όμως γινόταν το αδιαχώρητο γιατί πολλά κομμάτια πάγου, κάθε σχήματος και μεγέθους, κατακρημνίζονταν από τα παγόβουνα.
Ήταν συγκλονιστικό πόσο γρήγορα άλλαζε το τοπίο μέσα σε μόλις λίγες ώρες.
Την Τρίτη το πρωί, χωρίς καμιά διάθεση πήγαμε στο βενζινάδικο για να ανεφοδιάσουμε το σκάφος σε καύσιμα. Γεμίσαμε το 600λιτρο εύκαμπτο ντεπόζιτο και το μεταφέραμε δυο φορές με τη βοήθεια ενός νέου φίλου μας, ο οποίος τυχαίνει να είναι από τους πιο παλιούς Εσκιμώους της περιοχής.
Το μεσημέρι μάς κάλεσε σπίτι του και μας διηγιόταν ιστορίες από το παρελθόν, σχετικά με τους τρόπους που κυνηγούσαν και τις σκληρές συνθήκες επιβίωσης πριν η υπερθέρμανση του πλανήτη επηρεάσει τον τρόπο ζωής τους.
Το βράδυ επιστρέψαμε στο διαμέρισμά μας και καθίσαμε γύρω από το τραπέζι.
Έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση καθώς σε λίγες ώρες θα «ξημέρωνε» η Τετάρτη και θα λύναμε κάβους.
Αν και κανένας μας δεν το ήθελε πραγματικά, βάζοντας μπροστά πρώτα τα θέματα ασφάλειας, συμφωνήσαμε ομόφωνα να βάλουμε τέλος στην αποστολή και να επιστρέψουμε στο Upernavik και μετά στο Nuuk.
...keep Ribbing!
