Διασχίζοντας το Baffin Bay και το σύντομο πέρασμά μας από τον Άλλο Κόσμο
Διασχίζοντας το Baffin Bay και το σύντομο πέρασμά μας από τον Άλλο Κόσμο
Τα τελευταία 650 μίλια της αποστολής με τελικό προορισμό το Nuuk
Προχώρα προς την κατεύθυνση της ανασφάλειας.
Εκεί όπου δεν υπάρχει δρόμος.
Και άφησε το δικό σου αποτύπωμα.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει να ταξιδέψεις...
Μπορεί να βιώσαμε «αχαρτογράφητες» στιγμές με απίστευτη ένταση, μα είδαμε και μαγικές εικόνες που ποτέ δεν φανταζόμασταν πως υπάρχουν. Ένας άλλος, εντελώς διαφορετικός κόσμος, στην κορυφή του πλανήτη, εκεί που δεν έχει προλάβει να βάλει το χέρι του ο άνθρωπος και προφανώς δεν θα μπορέσει να το βάλει ποτέ γιατί η Μητέρα Φύση έχει πολύ σκληρό πρόσωπο σε τούτα τα γεωγραφικά πλάτη.
Ζήσαμε πραγματικά εφιαλτικές στιγμές οι οποίες ήταν συντριπτικά πολύ περισσότερες από τις όμορφες στιγμές που βιώσαμε.
Κινδυνέψαμε πολλές φορές.
Μόνοι στον… Άλλο Κόσμο.
Αντιμετωπίσαμε τις χειρότερες θάλασσες σε ένα εντελώς αφιλόξενο περιβάλλον έχοντάς τις μάλιστα κατάορτσα. Ατελείωτες ώρες πλεύσεων μέχρι εξαντλήσεων των ορίων μας.
Και μετά, τα παγόβουνα και τα άπειρα μικρά κομμάτια πάγου που σε συνδυασμό με την πολύ πυκνή ομίχλη δημιουργούσαν ανείπωτα κινηματογραφικά σκηνικά. Αποκλειστήκαμε αρκετές φορές, στη μέση του πουθενά, σε τεράστιες παγωμένες περιοχές.
Κάποιες στιγμές όμως αυτό που ζεις είναι τόσο μεγαλειώδες που σε κάνει να ξεχνάς το τίμημα της προσπάθειάς σου να εκπληρώσεις τον στόχο σου...
Ημέρα 45η - Τρίτη 16 Αυγούστου
Στίγμα: 72°47΄N 56°09΄W - Upernavik
Ήταν 11:45΄το πρωί, όταν μετά από 29 ολόκληρες ώρες καταφέραμε τελικά να προσεγγίσουμε στο λιμάνι του Upernavik.
Κατευθυνθήκαμε πρώτα στο πρατήριο καυσίμων για ανεφοδιασμό και έπειτα στο market για τα απαραίτητα τρόφιμα και νερά.
Δεν είχαμε πια δυνάμεις και ήμασταν εντελώς εξαντλημένοι από την χθεσινή μας απίστευτη περιπέτεια. Το μόνο που θέλαμε ήταν να πέσουμε για ύπνο.
Τα προγνωστικά όμως του καιρού έδειχναν επιδείνωση για την επόμενη μέρα και έτσι έπρεπε να ξεπεράσουμε την ανείπωτη κούρασή μας και να συνεχίσουμε για Ilulissat κατά τη διάρκεια της «νύχτας».
Σφίξαμε για ακόμα μια φορά τα δόντια και στις 18:30΄ αφήναμε στην πρύμνη μας το Upernavik και ξεκινήσαμε να καλύψουμε ακόμα 250 ναυτικά μίλια.
Είχαμε σκοπό να κλέψουμε κάποια ώρα ύπνου κατά τη διάρκεια της πορείας μας, μιας και μας το επέτρεπαν οι καλές καιρικές συνθήκες.
Στις 23:30΄ βρισκόμασταν στα μισά της διαδρομής και μπαίναμε στον δίαυλο του Disco island.
Αυτή τη φορά όμως το φως άρχισε να ελαττώνεται καθώς οι μέρες άρχισαν να μικραίνουν και έτσι ταξιδεύαμε με μεγάλη προσοχή στο μισοσκόταδο.
Μέσα στον δίαυλο η θάλασσα ήταν λάδι κι έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να κοιμόμαστε εναλλάξ ανά μία ώρα.
Ημέρα 46η - Τετάρτη 17 Αυγούστου
Στίγμα: 69°13΄N 51°05΄W - Ilulissat
Στις 06:30΄ το πρωί μπαίναμε αργά αργά στο πολυσύχναστο λιμάνι του Ilulissat.
Είχαμε καταγράψει ακόμα 12 ώρες πλεύσης και πλέον δεν μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Πέσαμε κατευθείαν για ύπνο μέσα στη ζεστή μας καμπίνα.
Σηκωθήκαμε στις 13:00΄ η ώρα μετά το μεσημέρι και πήγαμε για ανεφοδιασμό στο πρατήριο καυσίμων που βρίσκεται στην πλωτή εξέδρα του λιμανιού.
Την υπόλοιπη ημέρα, μέσα στην πυκνή ομίχλη και το συνεχές ψιλόβροχο, κάναμε βόλτες στους δρόμους του Ilulissat περιπλανώμενοι σε σημεία που δεν είχαμε προλάβει να επισκεφτούμε την προηγούμενη φορά.
Νωρίς το βράδυ επιστρέψαμε στη μικρή μας καμπίνα για να αναπληρώσουμε τις ώρες ύπνου που τόσο πολύ μας έλειπαν.
Ημέρα 47η - Πέμπτη 18 Αυγούστου
Στίγμα: 65°49΄N 53°20΄W – Kangaamiut
Στις 09:00΄το πρωί, ξεκινήσαμε για να καλύψουμε ακόμα 250 μίλια ως το Kangaamiut.
Η θάλασσα συνέχιζε να είναι κάλμα και έτσι είχαμε τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε ξεκούραστα.
Στις 15:00΄ μετά το μεσημέρι μπαίναμε στο λιμάνι του Sisimiut για ανεφοδιασμό καυσίμων.
Σε αντίθεση με την πρώτη μας επίσκεψη, μας υποδέχθηκε ένας καταγάλανος ουρανός και έτσι είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μερικές όμορφες φωτογραφίες.
Δεν καθίσαμε όμως πολύ γιατί οι βοριάδες θα ενισχύονταν το απόγευμα και έτσι δεν είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας.
Στις 16:00΄ η ώρα αφήναμε πίσω μας το Sisimiut και βάλαμε πλώρη για το Kangaamiut στα 75 ναυτικά μίλια νοτιότερα.
Στα μέσα της διαδρομής μάς πρόλαβε ο Βοριάς που μας δυσκόλεψε αρκετά παρόλο που είχαμε τα κύματα στην πρύμνη μας.
Δεν μας ένοιαζε όμως και στρέφαμε την πλώρη μας μια δυτικότερα και μια ανατολικότερα παίζοντας με τις ράχες των μεγάλων σε ύψος κυμάτων.
Στις 19:30΄ πλησιάσαμε τις δεκάδες νησίδες που περιβάλλουν το μικρό χωριό του Kangaamiut.
Δεν επιλέξαμε όμως να προσεγγίσουμε από το νότο που είναι πιο εύκολα προσβάσιμο το λιμάνι, αλλά από το Βορρά.
Θέλαμε να περιπλανηθούμε ανάμεσα στους πολύ στενούς διαύλους των πολυάριθμων νησίδων που το περιβάλλουν δυτικά και βόρεια προστατεύοντάς το απόλυτα από τους δυτικούς και βορειοδυτικούς ανέμους.
Τα νερά ήταν απόλυτα ήρεμα μέσα στους λίγων μέτρων πλάτους διαύλους χαρίζοντάς μας μοναδικές εικόνες. Κατεβαίνοντας σιγά σιγά μέσα στο βορινό κανάλι, στα αριστερά μας εμφανίστηκαν τα πρώτα σπιτάκια του οικισμού που ήταν χτισμένα στην πλαγιά των σκληροτράχηλων βράχων.
Όλα συνηγορούσαν πως θα αντικρίζαμε ένα υπέροχο χωριό.
Ολόκληρο το χωριό είναι χτισμένο κατά μήκος της βραχώδους πλαγιάς και απότομα κατηφορίζει μέχρι τη θάλασσα.
Τρεις μακρόστενες νησίδες, συνολικού μήκους ενός χιλιομέτρου, προστατεύουν και κρύβουν το χωριό, σχηματίζοντας έναν πολύ στενό και μακρύ δίαυλο που αποτελεί και το λιμάνι του Kangaamiut.
Κατά μήκος του διαύλου, απ΄ άκρο σ΄ άκρο του είναι χτισμένα τα χαμηλά και πολύχρωμα σπιτάκια που η θέα τους από τη θάλασσα κόβει την ανάσα.
Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου αντικρίζεις και μια υπέροχη εικόνα που αποπνέει μια αριστοκρατική αύρα που δεν έχουμε συνηθίσει στις ακτές της Γροιλανδίας.
Ήταν ολοφάνερο πως τούτος ο μικρός οικισμός των 250 κατοίκων έχει κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Ίσως επειδή αποτελούσε κέντρο φαλαινοθηρών πριν πολλά χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του οποίου μετακινήθηκε στο γειτονικό Maniitsoq που βρίσκεται λίγα μίλια νοτιότερα.
Μπήκαμε από τη νότια και πολύ ρηχή είσοδο του μακρόστενου λιμανιού έτσι ώστε να δούμε όλο το χωριό, πλέοντας παράλληλα με τα πολύχρωμα σπιτάκια του.
Πανδαισία χρωμάτων όπου κι αν στρέφαμε τη ματιά μας.
Ήταν με διαφορά το πιο όμορφο χωριό που είχαμε επισκεφτεί μέχρι τώρα.
Δέσαμε σε μια από τις δύο πλωτές εξέδρες όπου βρίσκονται οι τοπικές βάρκες, λίγα μέτρα πριν το πρατήριο καυσίμων, και φανερά γοητευμένοι βγήκαμε να περπατήσουμε στο κεντρικό δρομάκι που τρέχει παραλιακά και διασχίζει όλο τον οικισμό.
Όλα ήταν άριστα τακτοποιημένα και πεντακάθαρα, γεγονός που μας έκανε τεράστια εντύπωση.
Μπορεί αρκετά σπιτάκια να ήταν εγκαταλελειμμένα, τα περισσότερα όμως ήταν περιποιημένα και φαινόταν πως χρησιμοποιούνταν κυρίως ως θερινές κατοικίες.
Περπατήσαμε έως το βορινό άκρο του χωριού και μετά πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που μας οδήγησε στην κορυφή του λόφου.
Από εδώ η θέα προς το χωριό αλλά και προς τις πολυάριθμες νησίδες που το αγκαλιάζουν είναι καταπληκτική. Μείναμε αρκετή ώρα να θαυμάζουμε το μοναδικό αυτό τοπίο, άφωνοι από τις μαγευτικές εικόνες που απλόχερα μας χάριζε.
Η απόλυτη γαλήνη ανάμεσα στους εντυπωσιακούς βράχους και τα στενά κανάλια ήταν τόσο μεγαλειώδης που μας παρέσυρε σε έναν άλλο, εντελώς διαφορετικό κόσμο.
Ίσως ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσαμε να εισπράξουμε και μας το φύλαγε ο Θεός για το τέλος της αποστολής μας.
Απόλυτα σαγηνευμένοι αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε εδώ, παρατείνοντας όσο ήταν δυνατόν τη διαμονή μας στον μαγικό τούτο τόπο.
Ημέρα 48η - Παρασκευή 19 Αυγούστου
Στίγμα: 64°10΄N 51°43΄W – Nuuk
Στις 09:00΄ το πρωί αφήναμε πίσω μας τον υπέροχο αυτό τόπο και με συναισθήματα υπέροχα βάλαμε πλώρη για το Nuuk, στα 125 ναυτικά μίλια νοτιότερα.
Η θάλασσα ήταν υπέροχη και έτσι σε 5 ώρες προσεγγίζαμε την πρωτεύουσα της Γροιλανδίας.
Εδώ είχε οριστεί και το τέλος της αποστολής μας.
Δεν θέλαμε όμως να βγάλουμε γρήγορα το σκάφος από το νερό.
Η μέρα ήταν υπέροχη και προτιμήσαμε να παρατείνουμε για λίγο τη διαμονή μας στο κατάστρωμα.
Σταθήκαμε για μια ώρα έξω από την παλιά πόλη της πρωτεύουσας που βρίσκεται στη βορειοδυτική όχθη.
Βγάλαμε τα σύνεργα, ψήσαμε το τελευταίο καφεδάκι και αμίλητοι ατενίζαμε προς τα παραδοσιακά σπιτάκια της υπέροχης παλιάς πόλης, φέρνοντας στο νου τις μοναδικές περιπέτειες που μας χάρισε αυτό το ταξίδι στην κορυφή του πλανήτη…
Η ζωή είναι δική σου.
Μην επιτρέπεις σε κανέναν να την ακρωτηριάζει.
Χτίσε τον δικό σου κόσμο.
Βούτηξε βαθιά μέσα του και κυνήγησε το όνειρό σου.
Με κάθε κόστος!
...keep Ribbing!
