Η αποτυχημένη μας προσπάθεια να προσεγγίσουμε τις ακτές του Καναδά
Nuuk – Sisimiut – Ilulissat και η είσοδός μας στον Αρκτικό Κύκλο
Η αποτυχημένη μας προσπάθεια να προσεγγίσουμε τις ακτές του Καναδά
Nuuk – Sisimiut – Ilulissat και η είσοδός μας στον Αρκτικό Κύκλο
Από τον 69ο στον 77ο παράλληλο μετά από 28 ώρες συνεχούς πλεύσης
Ρουφούσα κάθε στιγμή με όλες μου τις αισθήσεις. Δεν με απασχολούσε καθόλου το πότε θα φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας. Ζούσα για το ταξίδι. Μέσα σε έναν ορίζοντα φλεγόμενο. Και το Ταξίδι… με ταξίδευε!
Ήμουν κυριολεκτικά χαμένος σε μακρινούς κατακόκκινους παραλλήλους…
Κάπου μέσα στον Αρκτικό Κύκλο!!!
Ήθελα μέσα μου να εκπληρώσω ακόμα ένα μου όνειρο. Πάντοτε είχα ένα τεράστιο παράπονο για το ηλιοβασίλεμα του λατρεμένου Αιγαίου που κρατά τόσο λίγο.
Τώρα όμως βρισκόμουν στον Αρκτικό Κύκλο και είχα με το μέρος μου τον Ήλιο του Μεσονυχτίου.
Στον Αρκτικό Κύκλο ποτέ δεν νυχτώνει αυτή την περίοδο.
Κατά τις 10μ.μ., ο ήλιος γέρνει προς την δύση του αλλά στέκεται εκεί, πάνω από τον ορίζοντα, για αρκετές ώρες και έπειτα ξεκινά ξανά να ανατέλλει.
Είναι πραγματικά μαγικό να ταξιδεύεις για πολλές ώρες μέσα στα πορφυρά χρώματα του σχεδόν μόνιμου ηλιοβασιλέματος.
Ένιωθα ενεργό μέρος μιας μαγικής εικόνας και ταξίδευα για ώρες μέσα σε αυτήν.
Ημέρα 31η/32η - Τρίτη/Τετάρτη 2/3 Αυγούστου 2022
Από το Ilulissat στο Qaanaaq
Την Τρίτη στις 11:00΄ το πρωί αφήναμε πίσω μας το λιμάνι του Ilulissat και στρέψαμε την πλώρη μας προς στο στενό του Disco island. Δυστυχώς, ο καιρός χειροτέρευε την Τετάρτη και έτσι δεν είχαμε την πολυτέλεια να μείνουμε περισσότερο σε τούτα τα μέρη που είναι πραγματικά συγκλονιστικά.
Ολόκληρος ο κόλπος του Ilulissat ήταν γεμάτος με παγόβουνα ενώ η ομίχλη ήταν πολύ πυκνή.
Αναγκαστήκαμε λοιπόν να ταξιδεύουμε με πολύ χαμηλή ταχύτητα για 30 ολόκληρα μίλια μέχρι να πλησιάσουμε στην είσοδο του στενού δίαυλου που σχηματίζεται ανάμεσα στο Disco island και τις δυτικές ακτές της Γροιλανδίας. Ο δίαυλος αυτός έχει κατεύθυνση βορειοδυτική με μήκος περίπου 72 ναυτικά μίλια και πλάτος που κυμαίνεται μεταξύ 6 και 12 μιλίων.
Ευτυχώς μπαίνοντας στον δίαυλο, η ομίχλη αραίωσε αρκετά και έτσι μπορούσαμε να διακρίνουμε τα μεγάλα παγόβουνα από απόσταση 100 μέτρων περίπου.
Αυξήσαμε την ταχύτητά μας και ταξιδεύαμε τώρα με περισσότερους από 30 κόμβους.
Ώρα 15:00΄ / Ημέρα Τρίτη
Στίγμα: 70°45΄N 54°50΄W
Μετά από 4 ώρες βρισκόμασταν αρκετά έξω από τον δίαυλο, διανύοντας 126 ναυτικά μίλια με κατανάλωση 444 λίτρων.
Η θάλασσα σε όλη αυτή την απόσταση ήταν κάλμα και η θερμοκρασία αέρα +6 °C.
Ώρα 20:00΄ / Ημέρα Τρίτη
Στίγμα: 72°47΄N 56°09΄W - Upernavik
H θάλασσα συνέχιζε να είναι με το μέρος μας και έτσι τις επόμενες 5 ώρες καλύψαμε ακόμα 130 ναυτικά μίλια και στις 20:00΄μπαίναμε στο λιμάνι του Upernavik.
To Upernavik βρίσκεται στη δυτική πλευρά ενός μικρού νησιού που φέρει το ίδιο όνομα και αποτελεί τον σημαντικότερο οικισμό της βορειοδυτικής Γροιλανδίας με πληθυσμό 1.100 περίπου κατοίκους. Στην αριστερή πλευρά του λιμανιού βρίσκεται το πρατήριο καυσίμων όπου γεμίσαμε τα κύρια ντεπόζιτα του σκάφους καθώς και το μεγάλο εύκαμπτο με 450 λίτρα.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα διανυκτερεύαμε εδώ, αλλά όλοι μας θέλαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας και έτσι στις 21:30΄ στρέψαμε την πλώρη μας προς το Βορρά.
Το «σκοτάδι» άλλωστε αποτελεί άγνωστη λέξη αυτή την εποχή σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη.
Ώρα 00:15΄ / Ημέρα Τετάρτη
Ο ήλιος στεκόταν ακόμα ψηλά στον ορίζοντα αν και ήταν σχεδόν μεσάνυχτα.
Βρισκόμασταν αρκετά μίλια βόρεια από το Upernavik παρόλο που η πορεία μας ήταν σπαρμένη με πολλά παγόβουνα και ακόμα περισσότερα μικρά κομμάτια πάγου, τα οποία μάλιστα πολλές φορές τα διαπερνούσαμε για να ανοίξουμε δρόμο ακούγοντάς τα να χτυπούν κατά ριπάς στη γάστρα του σκάφους.
Ήμασταν αποφασισμένοι να συνεχίσουμε την πορεία μας μέχρι τον απώτερό μας προορισμό.
Ο ένας από τους τρεις μας ξάπλωνε για μια ώρα στην καμπίνα ενώ οι άλλοι δύο συνέχιζαν, σκανάροντας συνεχώς τον ορίζοντα και ψάχνοντας διαύλους ανάμεσα στους πάγους.
Αισθανόμασταν πλέον μεγάλη οικειότητα με την παρουσία των πολυάριθμων πάγων και κατά έναν περίεργο τρόπο δεν μας φόβιζαν πια.
Αλλάζαμε κάθε μια ώρα στο τιμόνι ώστε να κρατιόμαστε σε εγρήγορση.
Βαθιά μέσα μου, ήθελα να εκπληρώσω ακόμα ένα μου όνειρο.
Να ταξιδεύω για πολλές ώρες μέσα σε έναν φλεγόμενο ορίζοντα.
Και βέβαια, αν και ξάγρυπνος δεν άφησα αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ώρα 01:30΄ / Ημέρα Τετάρτη
Στίγμα: 74°31΄N 57°30΄W
Βρισκόμασταν 7 μίλια έξω από τον μικρό οικισμό Kullorsuaq και τον Αντίχειρα του Διαβόλου (Devil’s thumb ).
Ήμασταν όμως αποκλεισμένοι στους πάγους.
Πηγαίναμε μόλις με 5 κόμβους και ελισσόμενοι ανάμεσα στα αμέτρητα παγάκια προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε το χωριό.
Φτάσαμε στα 5 μίλια από το μικρό λιμάνι του Kullorsuaq αλλά μπροστά μας το τοπίο φάνταζε απροσπέλαστο από τους πάγους.
Δεν μας φόβιζε όμως.
Το δέος βέβαια που νιώθαμε ήταν τεράστιο ενώ οι μαγευτικές και πορφυρά βαμμένες εικόνες μάς έκαναν να στεκόμαστε άφωνοι.
Υπήρχε όμως σοβαρός κίνδυνος να παγιδευτούμε και έτσι μετά από μια ώρα εγκαταλείψαμε την προσπάθειά μας και ανοιχτήκαμε ξανά στο πέλαγος.
Ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει σιγά σιγά στον ορίζοντα σηματοδοτώντας την ανατολή του.
Ώρα 07:30΄ / Ημέρα Τετάρτη
Στίγμα: 75°22΄N 63°30΄W
Τα βλέφαρα βαριά, έπεφταν και μου έκλειναν τα μάτια.
Μου ήταν αδύνατον να τα κρατήσω άλλο ανοιχτά.
Κάποιες φορές μάλιστα το κεφάλι μου έγερνε προς τα κάτω και με μεγάλη δυσκολία το ξανασήκωνα.
Ο Cris κοιμόταν δίπλα μου, στο κάθισμα του συνοδηγού.
Το ίδιο και ο Carlos μέσα στην καμπίνα.
Δεν ήθελα όμως να τους ξυπνήσω έτσι ώστε να είναι φρέσκοι και ξεκούραστοι για τη συνέχεια.
Η θάλασσα εξακολουθούσε να είναι κάλμα ενώ η παρουσία των παγόβουνων αραίωσε ξανά.
Είχαμε τώρα μόνο να πιέσουμε τους εαυτούς μας για να αντέξουν.
Τις τελευταίες ώρες διατηρούσαμε μεγάλες ταχύτητες κρουαζιέρας που έφταναν έως και τους 35 κόμβους.
Υπολογίζοντας τα καύσιμα που είχαμε στα ντεπόζιτά μας όμως, φαίνονταν πως θα μας έφταναν οριακά.
Και βέβαια πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο να ξανασυναντήσουμε πάγους και να χρειαστεί να παρεκκλίνουμε της πορείας μας.
Η αγωνία μας άρχισε ξανά να κορυφώνεται.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις, οι μανέτες επέστρεψαν πίσω και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε με 7 κόμβους για τις επόμενες δυο ώρες περίπου ώστε να κερδίσουμε κάποια μίλια αυτονομίας.
Κάθε μισή ώρα κάναμε διαιρέσεις και υπολογίζαμε την κατανάλωσή μας.
Όταν πια σιγουρευτήκαμε, αυξήσαμε ξανά την ταχύτητά μας.
Μας έμεναν 40 μόλις ναυτικά μίλια για το Qaanaaq που ήταν ο τελικός μας προορισμός.
Είχαμε 180 λίτρα στα ντεπόζιτά μας και ήμασταν πλέον σίγουροι πως θα τα καταφέρναμε.
Τα πάντα όμως μπορούσαν να αλλάξουν σε μια στιγμή.
Αυτό ήταν ένα από τα βασικά μαθήματα που πήραμε σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη.
Ποτέ και για τίποτε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.
Οι μεταβολές των συνθηκών είναι τόσο ραγδαίες και απρόβλεπτες που μπορεί να βιώσεις όλες τις εποχές του χρόνου μέσα σε λίγες ώρες.
Το ίδιο συνέβαινε και με τα συναισθήματά μας.
Μια συνεχής εναλλαγή, από χαρά και αισιοδοξία σε αγωνία και απογοήτευση μέσα σε λίγες ώρες.
Το ίδιο είχε συμβεί και τώρα.
Δεν είχε περάσει μια ώρα που η αγωνία των καυσίμων μας άφησε και η ευφορία κυριαρχούσε μέσα μας, όταν 20 μίλια πριν το Qaanaaq βρεθήκαμε σε ένα απίστευτο αδιέξοδο.
Ένα ατελείωτο φράγμα πάγου.
Όπου κι αν ρίχναμε τη ματιά μας υπήρχε μόνο πάγος.
Μια ολόλευκη έρημος, ενώ στο βάθος διακρίνονταν τα καφετιά βουνά και οι χιονισμένες κορφές τους.
Σαν ξαφνικά να πάγωσε ολόκληρος ο ωκεανός μπροστά μας.
Και ήμασταν μόνο 20 μίλια έξω από τον οικισμό.
Είχαμε διανύσει 675 μίλια μέχρι εδώ.
28 ώρες συνεχούς, δυναμικής πλεύσης με ταχύτητες κρουαζιέρας από 5 έως 35 κόμβων.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Δεν κοιμηθήκαμε περισσότερο από δυο ώρες ο καθένας. Πολλές φορές νιώσαμε εξαντλημένοι, το κεφάλι μας βάραινε και έπεφτε προς τα κάτω ενώ συχνά τα μάτια μας έκλειναν αυτόματα.
Μα επιμέναμε και δεν το βάζαμε κάτω.
Το θέλαμε πάρα πολύ.
Το πάθος μας υπερτερούσε της κάθε καταπόνησης και άνοιγε τον δρόμο μπροστά μας.
Τώρα όμως αυτός ο δρόμος φάνταζε απροσπέλαστος.
Νιώθαμε σαν πολεμιστές χωρίς όπλα.
Ανήμποροι μπροστά στην άγρια και παγωμένη Φύση, η οποία είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του Αρκτικού Κύκλου, όπου δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Γι' αυτό άλλωστε και παραμένει ανεξερεύνητη και ανέγγιχτη από τον άνθρωπο σε τούτα τα πλάτη και μήκη.
Ήμασταν στο τέλος του κόσμου, εκατοντάδες ναυτικά μίλια μακριά από έστω και μια μικρή πόλη.
Μόνο ξερόβραχοι και πάγοι υπήρχαν παντού.
Και βέβαια δεν είχαμε άλλα καύσιμα.
Η αίσθηση πως βρισκόμασταν στο βορειότερο σημείο του πλανήτη που έφτασε ποτέ φουσκωτό σκάφος ήταν ανεπανάληπτη και μοναδική.
Το ίδιο όμως μοναδική και συνάμα τρομακτική ήταν και η απέραντη μοναξιά που βιώναμε.
Από την άλλη, έπρεπε πάσει θυσία να προσεγγίσουμε στο χωριό.
Ήταν 15:00΄ η ώρα, ημέρα Τετάρτης.
Στίγμα: 77°19΄N 70°16΄W
Μόνο η γαλήνια θάλασσα και ο λαμπερός ήλιος ήταν σύμμαχοί μας.
Προσπαθούσαμε να μένουμε ψύχραιμοι αλλά η αγωνία και ο φόβος φώλιαζαν βαθιά μέσα μας.
Συγκεντρωνόμασταν ώστε να διατηρούμε καθαρό το μυαλό μας και να ψάχνουμε συνεχώς κανάλια διαφυγής.
Η πλώρη μας έστρεφε μια δεξιά και μια αριστερά, ενώ ήταν πολύ λίγες οι φορές που πηγαίναμε ευθεία.
Προσπαθούσαμε να βρούμε μια διέξοδο από τον παγωμένο λαβύρινθο και προχωρούσαμε αργά αργά με σφιγμένο το στομάχι.
Κάθε προσπάθειά μας όμως έβρισκε τελικά φράγματα πάγου μπροστά της.
Το παλέψαμε για μια ώρα περίπου ώσπου καταλάβαμε πως ήταν αδύνατον να ανακαλύψουμε τον πολυπόθητο δίαυλο που θα μας οδηγούσε στο χωριό.
Σταματήσαμε τότε σε ένα μικρό άνοιγμα των πάγων για να πάρουμε κάποιες ανάσες και να αποσυμφορήσουμε την τεράστια ένταση που νιώθαμε μέσα μας.
Τελευταία μας επιλογή ήταν η χρήση του drone.
Το σηκώσαμε αρκετά ψηλά και το στέλναμε δεξιά και αριστερά σαρώνοντας όλο σχεδόν το πλάτος του διαύλου των 10 ναυτικών μιλίων μέσα στον οποίο βρισκόμασταν.
Μετά από λίγα λεπτά διακρίναμε ένα μικρό πέρασμα ανάμεσα από δυο μεγάλα παγόβουνα, στα νοτιοανατολικά μας, το οποίο οδηγούσε σε έναν φαρδύτερο δίαυλο που φαινόταν πλεύσιμος.
Συναισθήματα χαράς άρχισαν να ξυπνούν μέσα μας, καθώς διαφαινόταν πως υπήρχε ακόμα ελπίδα.
Επαναφέραμε το drone στο σκάφος και με σφιγμένα χαμόγελα ψάχναμε για το σωτήριο πέρασμα.
Τελικά, με σημείο αναφοράς τα δυο ψηλά παγόβουνα που βρίσκονταν στα δεξιά μας, καταφέραμε να βγούμε στον φαρδύτερο δίαυλο.
Ούτε που μας ένοιαζε πια πως κουτουλούσαμε συνεχώς πολλά μικρά κομμάτια πάγου με τη γάστρα μας.
Το μόνο που θέλαμε ήταν να φτάσουμε στο χωριό.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν το χωριό, οι πάγοι αραίωσαν πολύ και πλέον αντικρίζαμε καθαρά τα πολύχρωμα σπιτάκια του Qaanaaq στην ομαλή πλαγιά του βουνού.
Ουρλιαχτά και κραυγές χαράς έβγαιναν αυθόρμητα από τα σωθικά μας, ταράζοντας την απόλυτη ησυχία του τόπου.
Τα είχαμε καταφέρει και ζούσαμε πάλι την απόλυτη εναλλαγή συναισθημάτων.
Η αγωνία και ο φόβος έδωσαν ξανά τη θέση τους στην ευτυχία και τη λύτρωση της ψυχής μας.
...keep Ribbing!
